Ela tiña un plan…
Nunca lle gustara comer monos, sempre cheos de pelos que logo custaba moitísimo botar fóra, pero devecía por comer un daqueles outros que eran calvos e saboreaba en soños a deliciosa carne baixo a lisiña pel branca. Moitas veces intentara cazar un, pero non lle era fácil, non rubían polas árbores, nin comían as súas froitas e ademais a ela non lle gustaba nada arrastrarse polo chan, sempre arriscándose a ser pisada, prefería moverse de póla en póla e atacar dende arriba, silenciosa, inesperada.
Que exquisita tiña que ser aquela carne, arelaba ela, e tan grande facíase o seu desexo que ía perdendo o interese polas súas presas favoritas, como os pequenos esquíos ou os delicados ovos dos papagaios, ata que un día, non sen medo, achegouse ao límite do bosque, alí onde había unha pequena lagoa, e dende unha das árbores que abaneaba as súas pólas sobre as tranquilas augas, esperou.
Xa facía algún tempo que descubrira que aqueles monos sen pelo viñan á lagoa a limpar o seu corpo e acordou que debían encontrar aqueles traballos moi pracenteiros porque raro era que non atopase a algún bañándose, e cando aquel día apareceu unha femia tan tenra como a ela lle parecía que debera estar un mono sen pelo para ser o seu bocado, deixouse caer na auga preto dela e empezou a berrar que afogaba, que alguén a axudase, mentres retorcía o seu corpo cheo de escamas como quen non sabía nadar. A mona calva, sorprendida nun principio, sacou a serpe da auga porque por aqueles tempos os homes aínda non aprenderan a ter medo das serpes.
“Mona sen pelo, xa que me axudaches a saír da auga onde tería afogado irremediablemente voute contar un segredo: nos as serpes vivimos centos de anos porque comemos as froitas dunha árbore agochada no medio do bosque. Como agradecemento voute levar ata esa árbore e así ti e os teus poderedes vivir para sempre neste paraíso”.
Non tardaron en chegar á árbore, á maceira. A mona sen pelo axudou á serpe a colgarse dunha póla, colleu unha mazá e mordeuna. Sorprendeuse, nunca antes probara algo tan suculento, tan fresco, era como comer auga doce nunha fonte. E mentres ela gozaba da mazá a serpe aproveitou e atrapouna cos seus aneis dos que nunca ninguén lograba soltarse.
“Estúpida mona calva, caíches na miña trampa e agora, despois de matarte co meu veleno, voute comer. Pero non entristezas porque de seguro que nunca comín un mono tan exquisito coma ti”.
“Serpe, está claro que es o animal máis teimudo e intelixente posto que tendíchesme unha boa trampa e ademais tamén es moi forte porque non hai xeito de que eu, débil como son, logre soltarme do teu abrazo – falou a humana – pero, non te decatas de que si me deixas ceibe e lle levo mazás aos meus compañeiros na aldea, eles virán a coller máis e así no canto de comer un só de nos poderás comer todos os que ti queiras?”
E a serpe, que se cría máis lista que a humana, pensou que tiña razón e soltouna ca promesa de que pronto traería a outros humanos.
Aquela muller tamén tiña o seu soño segredo. Cada noite soñaba que mataba ao seu home, unha besta ca que esposara facía un ano e que batía nela dende que saía o sol ata a que caía, día tras día, e que a tiña practicamente como unha daquelas escravas, prisioneiras de outras tribos. Ela soñaba que morría nunha pelexa ou nunha partida de caza. Ela soñaba con esmagarlle a cabeza cunha pedra ou con axudalo a ter algún accidente… e cando soñaba iso tamén soñaba con marchar logo co seu verdadeiro home, o segundo fillo do xefe, marchar para non volver.
Así que aquela tarde, despois de ter probado a mazá, marchou xunto a besta aquela e contoulle o segredo e el obrigouna, unhas veces con patadas e outras simplemente tirando dela, a que o levase á maceira porque ademais de ser un bruto era un egoísta que soñaba que chegaba a selo xefe da tribo.
E xa baixo a árbore, a muller ofreceulle unha mazá e mentres ollaba como o home trababa nela, tamén ollou como a serpe, descolgándose silenciosa dunha póla, trababa, á súa vez, no colo do home unha chanchada mortal.
E o resto da historia xa a sabedes, porque Eva, que aquel día perdeu á súa inocencia e ao sue marido, encheu o seu saco cunhas cantas daquelas mazás, prometeulle á serpe voltar ao día seguinte con máis monos calvos, e marchou daquel bosque para non volver, camiñando e sorrindo, ao carón do seu Adán.
Ningún comentario :
Publicar un comentario