Xogos de sombras

Un domingo soleado é o día ideal para salir a pasear e aproveitar para facer xogos de sombras e trucos de maxia. Baixo o luminoso sol dunha invernal e soleada tarde as cousas non sempre son o que parecen pero son simplemente o que son.

Gata posando

Cando un convive con gatos non deixa de sorprender polas cousas que fan, polo seu comportamento, polo humanos que parecen, que teñen a súa personalidade. En parte iso é porque buscamos e interpretamos as súas emocións, os seus comportamentos como humanos que somos, e porque, por desgraza, ninguén nos ensinou a entender correctamente aos outros seres vivos, sobre todo a aqueles que máis se parecen a nos.

E porque temos metido na cachola que somos os putos amos da creación, porque só na nosa cachola aniñou a intelixencia.

Por iso vos vou ensinar as fotos que lle tirei fai uns días a Poporrocha. Cando un as mira decátase claramente de que ten unha personalidade propia, de que, si a nos se nos nota que temos alma ao mirarnos aos ollos, a eles tamén… Un, dende o seu punto de vista humano, podería pensar que está posando como unha modelo, non, está recreándose ante un ser vivo que a coida, que a fai sentir ben.

Mirando estas fotos penso que non son quen de entender a aqueles que maltratan animais. Porque iso só pode expresar unha falta de humanidade preocupante.

Sendo un moscardón

Hoxe levanteime e para a miña minúscula sorpresa era un moscardón. Non me sorprendeu por atopar delicioso iso de voar e poder mirar á miña familia dende o teito, ou polo raro que foi miralos como miles de hexágonos. Non, o extraño foi escoitar esa especie de gargallada entrecortada na boca da miña gata e recordar a gracia que me fai vela cazar moscas.

Frases varias

A que cheiran as nubes? Sempre quixen empezar un artigo con esta frase porque é o paradigma da estupidez humana ao servicio da publicidade máis mediocre

Non o sei nin quero sabelo. O que si que sei a que cheira e a nosa España, que cheira a merda da Galiza a Cataluña (ou mellor digo ata Valencia), dende o Estreito ata o Cantábrico. A merda e a ladrillo.

Os bancos quedan cos pisos que ninguén quere mercar e como ninguén quere mercar, os bancos enchen os seus activos de pisos que nunca serán vendidos porque os bancos non queren perder cartos. Resulta que fai algún tempo mercamos un aparato que pensamos que nos sería moi útil pero, a pesares de ser moi útil, por motivos moi tristes e inesperados, ao final non foi usado nunca. Como o aparato xa non tiña utilidade para nos decidimos vendelo por ebay porque pensamos que tería de utilidade para alguén e ao final nolo compraron pero pola metade do prezo de compra a pesares de que estaba totalmente novo e sen uso. Que será mellor, gardar uns pisos que non se venden porque ninguén quere mercar pisos e porque son demasiado caros ou vendelos ainda que sexa a metade de prezo? Calquer día leremos na prensa, “Científicos descubren en España homes case sen masa cerebral con celdas no cráneo similares as dos ladrillos”.

O problema deste país é que a avaricia, o egoismo e a estupidez “campsan” con total liberdade. Sobretodo en Valencia.

Falando desa comunidade, algo cheira a podrido en Valencia, diría un moderno ou revisado Hamlet, e posiblemente a resposta apuntaría a certos xurados populares.

Pero si o tema é a xustiza, non é xusto apuntar únicamente ao levante español, porque a podedunbre só pode ser estatal cando aquí o normal e xulgar a un xuiz por perseguir aos asasinos do franquismo, por perseguir aos corruptos, aos dictadores.

Nun pais como este, os que temos conciencia debemos buscar inspiración no pobre de Hamlet e perseguir á doce locura tal como fixo el. Qué outra alegría nos pode quedar se todo nolo van recortar?

Sorte que para a morte todos somos iguais.

Terceiro día en Estambul

Prácticamente vai facer un ano da nosa lúa de mel e aínda agora sigo escribindo sobre alquela viaxe… De regalo de Nadal a miña muller regaloume un libro de fotografía (non de fotografías) que aparte de alimentar os meus coñecementos  está a alimentar a morriña porque moitas das fotografías que ilustran eses coñecementos son da misteriosa Estambul.

Así que, cas lembranzas das rúas, do bósforo, das mezquitas realimentadas polo libro, decidín lanzarme de novo a contar aqueles días.

Xa vos falara nas outras entradas da Mezquita Azul, de Santa Sofía, do Pazo Topkapi e da Torre Gálata, e despois de tanto edificio monumental, o último que nos apetecía era pasar o domingo metidos en outro, así que o fomos de paseo. Facer o camiño andando dende o fermoso e romántico Ortakoi, antes pequeno pobo de pescadores, agora lugar de moda cheo de pubs e restaurantes á sombra da impresionante Ponte do Bósforo, ata Dombalaçe e o seu sobredimensionado pazo.

Ortakoi non é moi grande, algo así como Bouzas, pero aínda conserva o encanto das súas casas de madeira pintadas en vívidas cores. Un pode chegar a pensar que a cultura islámica é aburrida, que renegan da alegría porque en certo modo iso é o que nos fai ver o prisma occidentalizador e cristián que temos diante dos ollos, pero non é así porque Ortakoi parece un deses pobos turísticos do sur pero máis auténtico, máis natural.

Ten un aire bohemio, de barrio de moda que aínda non perdeu o seu encanto suburbano cas súas casas de tres ou catro plantas e local de comida ou pub no baixo.

E logo está a fermosísima mezquita de Ortakoi, de estilo barroco, con dous minaretes e xusto a pe de mar separando duas prazas físicamente, unha que ten o mercado e outra, máis pequena, ateigada de terrazas e locantasi.

Pero non só a mezquita domina a vida de Ortakoi, tamén outras cosas, como o Bósforo de escuras e frías augas, e a súa imponente ponte que o cruza para alcanzar o lado asiático… a primeira ponte que uniu o lado Europa e Asia, e que ilumina as oscuras noites de Estambul porque a ponte ilumínase de noite e cambia de cor contastemente;

ou as decadentes mansións de pedra onde o sultán e os seus cortesáns, polo menos os máis ricos, pasaban os abafantes días de verán lonxe da fervente monotonía urbana;

ou o incesante tránsito de barcos camiño do Mar Negro ou do Mediterráneo que miles de ollos observan pasar dende as colinas dunha marxe e da outra.

Conta o escritor estambulí Orhan Pamuk que un dos pasatempos favoritos da cidade e contar os barcos que pasan polo estretito, que nos miles de ventanas que miran para o estreito sempre hai alguén contando barcos.

Por certo, tamén en Ortakoi, como en Santa Sofía atopamos un parente turco de Moqui, e ben cariñoso que era o peludiño.

O camiño que leva dende Ortakoi ata Estambul segue a costa do Bósforo, mostrando os restos do glorioso pasado da cidade, que se presenta neste caso, en forma das grandes mansións dos príncipes ou dos bajas dos sultáns, que agora son escolas ou hoteis de luxo. Parece ser que antes había moitas máis mansións veraniegas, pero que a decadencia do imperio foinas entregando unha a unha ás ávidas fauces do lume. Observar eses incendios foi no seu momento outro dos pasatempos dos estambulíes.

Parte dese pasado decadente dos últimos anos do imperio otomano é o Parque Yildiz, un apartado parque do que esperabamos moito máis. Gran parte do parque estaba nun estado de total abandono, sen auga nas fervenzas nin nos estanques e cheo de malaherba apoderándose de todo.

Aínda así atopámoslle o lado bo, mirar un esquío por acó, un deses peculiares corvos turcos por aló, facer moito exercicio subindo polas empinadas costas do parque… e a zona dos pabillóns.

Por sorte esa era unha zona completamente distinta, completamente coidada. Trátase duns antigos pabillóns de recreo con estanques e incluso unha pequena mezquita de madeira e agora adícanse a hostelería, aunque en realidade parece ser que este pabillón, o da foto de abaixo, o pabillón Çadir, usouse máis ben como prisión. Pero que prisión, porque alí foron encadeados incluso sultáns depostos. Murat V e a súa nai foron encadeados durante 27 no pabillón Malta despois de ter reinado nada máis que uns meses.

Pero o que máis nos sorprendeu do parque foi que estaba cheo de cans ceibos. Ao saír do parque paramos nun pequeno posto a mercar un deses zumes naturais dos que hai por todos lados en Estambul e o home explicounos que había o costume de que os cans sen dono quedasen nese parque mentras eran coidados pola protectora de animais.

Logo do paseo polo parque, comida en Besitkas e outra vez ao camiño, e foi entón, casi chegando ao estravagante, recargado e caro Pazo de Dolmabahçe, que nos pasou o incidente do limpabotas.

A cousa foi que de súpeto adiantounos un limpabotas e xusto cando ía uns metros por diante nosa, caéselle da caixa un cepillo. Eu reaccionei instintivamente, collín o cepillo e avisei ao tipo para llo devolver. Pobre de min, o home, agradecidísimo, ofreceuse a limpar os meus zapatos. Eu negueime… durante uns segundos, porque o home insistía e insistía… así que ao final non tiven máis remedio e aceptei o ofrecemento. E entón, cando vin o esmero, como traballaba o tipo, decateime de que estaba a ser timado, que ao home non se lle caera o cepillo, que o tirara el e que ía ter que pagar o servizo… e vaia se o paguei, 14 liras turcas, 7 euros, pero iso si, a lo menos o limpa fixo un traballo excelente (iso lémbrame que vos fale das caixas dos limpabotas de Estambul).

E así, cos zapatos ben limpos, chegamos ao Pazo de Dolmabahçe. A mediados do século XIX o sultán Abdül Mecit I cansou de vivir no frío e anticuado Pazo de Topkapi, así que decidiu que era o momento de construir un novo.

Así que tirou de crédito, e, cun custo de máis ou menos 35 toneladas de ouro, na costa do Bósforo, fixo construir un pazo de estilo Neobarroco.

Dolbamahçe Sarayi é unha brutal mostra de opulencia innecesaria que fixo máis patético o estado de imparable decadencia do imperio otomano: ten unha das maiores arañas do mundo, feita en cristal de Bohemia e regalada pola Raiña Victoria: setecentas cincuenta lámparas e catro toneladas e media de peso;

ten 248 habitacións, 43 hals, 6 baños turcos e aproximadamente 2700 ventanas; ten tamén o Salón de Ceremonias, que corresponde exactamente ca sección máis grande do centro do edificio, unha inmensa estancia cun aforo para 2500 persoas, cun teito abobedado a tres plantas do que pendra a famosa lámara;

ten a maior colección de candelabros de cristal de Bohemia e unha escalinata feita de cristal de Baccarat e bronce co pasamáns de caoba, e todo iso para a gloria do sultanato.

Pero despois da I Guerra Mundial chegou a república, da man do chamado “pai dos turcos”, Atatürk, o recoñecido fundador e primeiro presidente da Turquía moderna. Atatürk, xa lenda en Turquía, pasou os seus últimos anos no pazo, onde morreu ás 9:05 do 10 de novembro de 1938. O caso é que todos os reloxos do pazo están parados a esa hora.

 

Gustaríame poder mostravos algunha imaxe do interior do pazo, porque a pesar de todo, era fermosísimo, pero non deixaban tirar fotos así que rematarei a vista do pazo, ca imaxe da mezquita que hai diante do pazo, a mezquita de Dolmabahçe.

Como podedes ver nesta foto, obsérvase claramente a sección central, onde está o Salón de Ceremonias, unha demostración clara da fastuosidade e a desproporcionalidade do pazo.

Despois da visita apetecíanos algo de tranquilidade así que collimos o teleférico subterraneo e subimos a Taksim para dar un tranquilo paseiño por Istiklal Cadesi, recorrer a rúa chea de xente, facer comprar, cas súas luces e tendas abertas a todas horas, o final perfecto a un día maravilloso e perdérmonos por unhas rúas nas que pasamos un pouco de medo porque colleunos a noite sen ter moi claro onde estabamos. Ao final o único que nos apetecía era coller algo de comida rápida e marchar a cear ao hotel e lembro que esa noite non me molestou o son da discoteca do outro lado da rúa.

Cartal da Reconquista 2012

Outro ano máis, e xa van catro, presentando cartel para ser o que represente á festa da Reconquista, e outro ano máis, e xa van tres, sen gañar, o cal é unha mágoa, porque, sinceiramente, 800 euros, veñen moi ben nestes tempos que corren. Pero o certo é que cada vez é máis difícil porque cada vez hai máis concursantes e o nivel é cada ano máis alto…

Eu este ano tratei de facer algo épico, algo que falase de aventura, de heroicidade e o certo é que inspireime nos carteis das películas de Indiana Jones… pareceume apropiado homenaxear a estes cartelazos, pero, claro, o que eu pense… non ten porque ser o que pensen os membros do xurado… pero… non se consola quen non quer, e o certo é que foi un traballo do que aprendín moito.

E este o meu traballo. A min gústame e síntome moi fachendoso del.

Adeus, cacique, adeus!

Xa fai algún tempo que non fago entradas para o blog,levo una temporada tan liado que nin tempo para o blog tiña, pero hoxe... hoxe hai motivos de celebración e por iso penso que é apropiado escoitar esta canción que Quempallou adicou a aqueles que seguen a vella tracdición do caciquismo en Galiza.

Hoxe empezo unha nova xeira de escritos, xa lle tiña gañas, e non pode haber mellor xeito! Poucas palabras teño que dicir porque xa as di todas o amigo Guillerme... simplemente, "non cha desexo pero sen rencor/cando te vaias, nos brindaremos/quero cacique pero con limón".

Por certo, onte andandivemos de festa por Matamá, polo San Amaro, cocido e cantigas e moita festa, moita, como si de algún xeito a ialma soubese que por fin marchara unha negra sombra... pena non ter sabido, que a celebración de seguro que tería sido maior.