UA-55725853-1

29 de maio de 2012

O Barril do Amontillado

Érase unha vez un home, en Venecia, pero podería ser en Madrid ou mesmo en Ourense, que estaba canso e que só ansiaba vingarse de aquel que lle destrozara a vida así que ideou a mellor vinganza imaxinada… polo antroido invitou ao seu inimigo á súa festa e cando xa se deixara levar un bo camiño polos aires dos mellores viños invitouno a probar o seu caldo máis exquisito… un amontillado que gardaba nun barril no máis fondo da súa bodega.

O home, que aceptou a invitación sen dubidar, porque, aparte de mala persoa era preguiceiro e larpeiro, só podía pensar no delicioso viño mentras camiñaba ao carón do seu anfitrión cada vez máis abaixo… o amontillado necesitaba oscuridade e humidade, de todos era sabido.

Ignorante do seu futuro o home por fin achegouse ao barril do amontillado e emocionado e borracho como estaba case nin se decatou de que era encadeado ao muro daquel profundo souto. Só empezou a ser consciente da súa situación, cando o seu anfitrión, no canto de abrir o barril, empezaba a levantar un muro diante del, e tan só, cando apenas quedaban catro ladrillos, empezou a gritar coñecedor de que tiña toda a eternidade para desfrutar do amontillado.

Non digo eu que haxa que facer como o terrible vingador da historia de Allan Poe, pero non empezades a pensar que todo isto da crise é unha brincadeira inmensa? Non vos gustaría ver a algún responsable encadeado e pagando polos desfalcos, polos roubos, polos enganos? Mentras toda esta panda de mangantes, dende Camps ata Rato pasando polo xuíz ese que tanto gosta de Puerto Banús, gozan da súa liberdade e dos seus cartos, outros como Javier Krae ou diferentes sindicalistas e manifestantes que tan só protestaban polas liberdades e os dereitos de todos, ven como unha posibilidade real pasar varios anos no caldeiro.

E a nos o único que nos move a sair á rúa son o Madrid, o Barça e o Depor. No fondo tamén nos deberiamos ir emparedados cos outros e co barril do amontillado porque é o que nos merecemos por imbéciles e crédulos.

39 e pico

Non todos os días se cumplen 39 anos e aínda que inevitablemente esta celebración achegame a ese límite psicolóxico dos 40, que aínda que parece moi terrible, tal como vivimos tampouco é pa tanto, se un o celebra en boa compañía, e o día sorprende con claros e oscuros, con raios de sol e nubes primaverais pois ata pode sair unha moi agradable reunión no balcón da que tirar moi boas fotos.

Aínda que sexa necesario improvisar parasois con paraugas.

23 de maio de 2012

19 de maio de 2012

Vellas cámaras

O vicio fotográfico exténdese. A cámara dixital réflex levoume á cámara de papel, e a de papel a lembrar que na casa dos meus pais había un par delas vellas… Busquei e atopei e, seica non son cámaras especiais, pero para min, polo menos, teñen un certo interese aínda que só sexa sentimental.

A primeira é unha cámara rusa, soviética habería que dicir realmente, que se fabricou dende o ano 1975 ata o 1990, unha robusta cámara feita en aceiro e cunha peza coberta dun plástico negro dunha calidade excepcional. Pesa moito volo aseguro, pero na man da unha boa sensación de resistencia.

As FED empezáronse a construir en 1932 nunha comuna para o ensino e o coidado de nenos e xóves orfos na cidade Ucranina de Járkov. O fundador da comuna chamábase Felix E. Dzerjinski. As cámaras FED empezaron sendo copias das Leica alemanas, pero en moitos casos chegaron a superalas.

Viña fabricada cun obxectivo Industar 61 L/D cunha óptica de catro corpos. Ten un diafragma que permite  escoller aperturas dende f/2,5 a f/16 e unha distancia focal a apertura f/2,5 de 55 mm.  Un dato interesante o do obxectivo, que foi considerado o mellor obxectivo fabricado na URSS, especialmente pola claridade e a definición das fotos que saca, cousa que se debe á presencia de Lantano nas ópticas, elemento que parece ser que ten unha certa radiactividade.

Máis cousas que ten… o zócalo para o flash que ademáis pode conectarse á cámara para a súa sincronización.

Ou o selector das velocidades de obturación que permite escoller velocidades dende 1/500 ata 30 segundos e bulb. Esta parte ten algo moi peculiar das cámaras rusas… se non queres estropear a cámara primeiro hai que pasar a película e logo axustar a velocidade de obturación.

Tamén ten un selector para a calidade da película, xa sabedes, os tipos de sensibilidades ISO, e un temporizador… Vamos que é unha cámara moi interesante, que ten como mínimo 20 anos ou o dobre, que funciona moi ben e de seguro que saca unhas fotos incribles. xa o veremos.

Vos decatades de que parece feita toscamente pero que o acabado, si se mira con detenimento, é exquisito… ? Esta cámara funciona dende fai case 30 anos despois de ter sido construída e funcionará como mínimo dentro de outros 30. De seguro que dentro de moitos máis.

A segunda cámara é a vella cámara dos meus pais, unha cámara da marca alemana King, modelo Regula Sprinty C 300, unha cámara cun obxectivo regulabre cun obxertivo que da unha distancia focal dende un metro ata o infinito. É un cámara bastante lixeira. Cantas fotos se tirarían con esta cámara e, apesares de ter o mando para correr o carrete un pouco solto, de seguro que aínda funciona perfectamente.

E a terceira é unha cámara de fabricación española por una empresa valenciana chamada Industrias Matutano, que nada tiña que ver con fabricante de patatas fritas. É unha cámara extraordinariamente sinxela co mecanismo para accionar o obturador colocado no mesmo obxectivo formando parte do propio obturador. É fermosa pola súa sinxeleza.

16 de maio de 2012

Sibelius Folk Big Band

Xa choveu dende os días de semana santa e atrás quedaron aqueles marabillosos concertos da ENFO (European Network of Folk Orchestras) dos días 5, 6 e 7 de abril. Non teño moito que dicir, que supoño que para todos os músicos e organizadores foi un soño real, que os concertos foron incribles e irrepetibles, que ogallá o proxecto poda seguir existindo…

Eu quédome con estes recordos visuais do concerto de Sibelius Folk Big Band na Praza da Farola o día 7 ao medio día. Unha pequena delicia que ao final fixo saír o sol.

Antidisturbios

Empezo a pensar que é o problema ten fácil solución. Agora que temos ministros de xustiza que queren limitar as reunións  da xente na rúa e tipificar como delito a resistencia pasiva ou as convocatorias por internet, (seica o que ten cu ten medo… e parece ser que no PP hai moito apegado a unha poltrona), e agora que temos policía antidisturbios desatada porque aos governadores civiles deste país, dende que governa o PP, lles parece normal repartir paos antes que palabras.

O certo é que todo isto non deixa de ser un aspecto ridículo máis da gran farsa que é a crise. Como di o refrán… se non queres unha cunca, pois media ducia de paus… o que quero dicir é que non lles basta con meternos o medo no corpo, tamén necesitan controlarnos, non vaia ser que protestemos. E qué mellor xeito de control hai, eles pensan, que dar unhas boas ostias?

Empezo entón a pensar que neste grao de despropósitos, deberíamos pensar en unirnos ao enimigo, se non podes con el… xa sabedes, e facer como eles. Aglomeración de xente e non podes pasar… denuncia!

Entendo que si non se pode acampar en Sol ou alongar unha protesta na rúa por non molestar ao resto dos cidadáns, tampouco se deberían permitir as procesións relixiosas, xa teñen as súas igrexas, as celebracións deportivas masivas ou as reunións de alto nivel político que bloquean mazás enteiras das cidades onde se celebran. E si se permiten, pois a encher os xulgados de denuncias por entorpecer o paso con este tipo de eventos. Parece unha propostar ridícula, non é? Sinceiramente, no trasfondo acual, disimula bastante ben.

E digo eu, xa postos pois prohibir que a xente se aglomere nas verbenas diante da orquestra ou que a xente faga cola para ir ó paro.

15 de maio de 2012

Retratos

Sigo a falar do curso de fotografía no Fiadeiro. Normalmente pasamos parte da mañá falando de teoría da fotografía, de como controlar a cámara para facer unha boa foto: a apertura, a profundidade de campo… etc.

Logo a media mañá o Calvario énchese de viciosos aprendices de fotógrafo aficionado, que, cámara en man, tratan de aplicar o aprendido. É curioso como algo tan trivial como un curso de fotografía pode alterar a vida de outras persoas allea: despois de tres semanas a xente xa sabe que estamos a facer un curso, e, de xeito totalmente natural deixanse fotografar.

Este sábado tocou facer retratos.

Este home por exemplo.

Ten pinta de mestre de mates ou se cadra de filosofía, dos que adoran ensinar, non como eses vellos mestres afeitos a empurrar coñecementos dentro dos nenos sen importarlles ben pouco o malos que son de dixerir sen un pouco de boa comprensión.  Dos que gañaron unha enruga por cada neno fracasado que deixou de estudar pero que nunca cansou de ensinar.

Aínda así xa lle sobran dedos para contar os anos que lle quedan para xubilar, porque, este home ten un segredo inconfesable, un tan segredo e tan inconfesable que non o sabe nin o primeiro dos seus colegas do claustro de profesores. O que realmente lle volve tolo é aprender e cando xubile, vai aproveitar cada momento libre de ter que ensinar en aprender algo novo, tanto lle ten que sexa debuxo con photoshop como patchwork. Se cadra ata aprende a andar en monopatín. Quen sabe?

Este outro cruzou media África andando.

Digamos que se chama Hassan. Un día, cando aínda era un adolescente que apenas tiña catro pelos na barba, Hassan díxolle á nai que pola noite soñara cun sitio moi fermoso onde a xente comía catro veces ao día e a auga que bebían era tan limpa como o ceo do deserto despois dunha tormenta de area. E tamén lle dixo que non pararía de andar ata que atopase o sitio do soño e con toda a súa vontade nunha bolsa, votou a camiñar cunha bágoa nun ollo e unha faísca de determinación no outro. Camiñou durante meses, cada vez máis ao norte, pola sabana, polo deserto, polas montañas. Cruzou un pequeno mar e seguiu camiñando, e a pesares de non atopar o lugar do soño, non desfalecía.

Un día Hassan, moitos pasos despois, chegou a Vigo e entón pensou que non era o lugar do seu soño pero que lle gustaría ter soñado con aquel sitio, e así foi que, pensando que mellor que perseguir un soño é ter un lugar onde soñar, decidiu quedar a vivir alí.

Ou ela que nos tempos mozos foi cavareteira e bailarina de varietés. Mirades esa cara de alegría que ten e que as enrrugas non son quen de tapar? Falan dunha nena sen parada, todo o día bailando e cantando, alegrando a calquera que a tivese preto.

Un día pasou unha famosa compañía de variedades por Vigo e ela marchou con eles sen pensalo nin dúas veces. A nai, en segredo, alentaba os desexos da filla, pero o pai, un mal bicho que só tiña dous principios, o futbol e cumprir a súa vontade polo santo dereito que lle dába ser o home da casa, non aceptaba a vida artística que afastaba á súa nena do único obxectivo, pensaba el, que unha muller podía ter, que era atopar un marido e formar unha familia. Tal como deus mandaba.

Pasaron os anos, e tras moitas alegrías e moitas tristezas a muller volveu a Vigo, e agora, tras vivir ao seu gusto tal como cantara fai temo o Sinatra, ca nai xa morta, pasa o tempo alegrando de novo a vida aos seus veciños e coidando a un pai desagradecido que ten moito máis do que nunca mereceu, e ela, que ven sabe o que valeu a súa vida, ri polo baixo e quere a un pai que nunca soubo querer a ningúen.

E como non, a dous cans.

O grande xa ten seus anos. Xa deixou atrás os tempos de andar ás cadelas, xa deixou fillos polas catro esquinas de Vigo e se a vida fóra valorada por iso, entón a súa levaría unha boa puntuación. Pero por desgraza as cousas non sempre foron tan sinxelas, que tamén lembra os tempos de vivir naquela granxa, atado sempre a un pau, con comida no prato uns días e outros nin o cheiro. E tamén lembra, como non, os paus que levaba de aquel home sucio, seboso, que non sabía vivir sen alcol e sen bater en alguén, uns días no can, outros na muller e nos fillos.

Claro que el ben o sabía, que a todo porquiño lle chega o seu San Martiño, porque un día, por correr atrás del co pau non se decatou de que o fillo andaba co tractor, e o fillo non se decatou (ou non quiso decatarse) do pai que corría co xuicio anubiado, como sempre, tras o can, e a reixa, que normalmente só valía para abrir regos, fixo xustiza.

Logo atopou otros donos, uns realmente bos, e agora pasa os días coidando dese anano que durme pracidamente ao seu carón soñando, posiblemente, nunha boa chea de osos. A vida, non é tan mala.


Pode ser que as historias dos retratos non sexan verdade (moita casualidade sería, non), pero como eu miro eses retratos e que queredes que vos diga… eu vexo un mestre que quere aprender por variar, un emigrante subsaharián chamado Hassan, unha vella cabareteira e un can que lembra a súa vida. Vos que mirades?

10 de maio de 2012

Xogos de luces

Comprar unha cámara de fotos e como quen non quere a cousa aparece o vicio da fotografía. E detrás do vicio ven aprender porque, a fotografía, que queredes que vos diga, é fermosa… pero complicada. Así que logo ven facer un curso de fotografía en O Fiadeiro,  e, no canto de diminuír, o vicio vai en aumento.

A cousa é que o primeiro día, Oscar, o profesor, falounos dos principios da fotografía, da cámara oscura e eu lembrei que fai xa unha boa chea de anos, no primeiro ano de carreira, mirei o fenómeno da cámara oscura nunha habitación da residencia.

Era todo un espectáculo. A persiana tiña un pequeno burato e ao baixala nas paredes e no teito proxectouse o que sucedía na rúa, pero ao revés.

Así que decidín facelo en casa… unha cartulina negra tapando a ventana e un buratiño de medio centímetro na cartulina… e como podedes ver… cunha sabana branca colgada diante da parede para miralo mellor, o mundo enteiro no inerior da túa habitación.

A que é unha pasada?

A próxima cousa interesante que faremos será construír unha cámara de papel… xa a teño feita e logo haberá que levar as fotos a revelar como nos vellos tempos, pero a ver que sae… xa veremos, pero téñolle ben de gañas.