UA-55725853-1

9 de set. de 2013

Time will tell

Non é a primeira vez que poño este vídeo no meu blog. Xa o teño posto algunha vez máis pero aproveito que atopei unha versión completa en Youtube para poñelo de novo... é unha peza tocada por Wynton Marsalis e os Jazz Messenger de Art Blakey, composta por un ex membro da banda, Bobby Watson, e que nesta grabación no Bubba's Restaurant in Ft. Lauderdale, FL, participaron Bill Pierce como saxo tenor, Wynon Marsalis na trompeta, Branford Marsalis no saxo alto, Jimmy Williams no piano, Art Blakey na batería e un músico que aínda non sei quen é no baixo. Non sei cantas veces teño escoitado "Time Will Tell" e para ser sinceiro nunca canso del... sempre me produce un arrebato de emocións, sempre me emociona, me electriza... sempre.

Falo deste tema porque para min é algo marabilloso que expresa como o tempo arranxa todo, como o tempo pasa e todo cambia, e xa nada é igual... o tempo dirá, o tempo pasa, escápase, pero ten un efecto reparador... e así quero aproveitar para pedir disculpas a todos aqueles aos que teño feito dano e a todos aqueles aos que teño fallado... unha e outra vez... sodes tantos... por acción ou omisión... vos pido disculpas por non ser toda a boa persoa que debería ter sido... o tempo pasa e todo o arranxa... o tempo dirá o que nos espera, só o tempo o sabe.

5 de set. de 2013

Cabalos libres en cabo Udra

Xa van saíndo as fotos deste verán do meu forno... teño unha boa chea de fornadas... este verán deu para moitos fotos. Desta volta un domingo pola tarde de aburrimento no que ao meu amigo Marcos e eu nos deu por coller o coche e sen saber noi ben qué facer acabamos en Cabo Udra, un pequeno promontorio que parece inmenso e que domina de xeito impactante a costa hacia San Vicente cas Ons e Sálvora á vista, a ría de Pontevedra e a ría de Aldán flanqueada pola costa da Vela e o inevitable perfil das Cíes. E como non, a inmensidade do océano ao que verten os nosos mil ríos.

A vista é simplemente impactante, dun salvaxismo apenas manchado por un anaco de Vigo que se deixa ver ao fondo da ría de Aldán, por riba da praia de Vilariño, Marín a un lado e Sanxenxo e Portonovo ao outro, case manchas que non chegan para apreciar ese outro salvaxismo, o humano. Un exemplo da nosa insignificancia, ca distancia todo o noso faise ridículo. Pero non pasa o mesmo ca natureza, que é grandiosa a calquer escala. Rxemplos desa grandiosa fermosura, unha parella de cabalos que pacen apaciblemente diante dos nosos ollos ou os xogos de claros e sombras das nubes.