Yo, mi, me... contigo

Definitivamente outra cagada máis da miña vida… é así… nacín para esborrallar as cousas, para esborrallar o que me rodea, cas miñas teimas, cas miñas historias… ca miña imaxinación. É o malo que ten pensar tanto e ser tan intuitivo. E non sei porque pero sinto que esa sensación de elefante nun bazar está moi relacionado con esta foto.

E iso lévame ao último libro que lin… “Yo, mi, me, contigo” (que en realidade debería titularse “Derrepente Shakespeare”). Sinceramente, non é un libro fundamental nin exquisito, pero partindo da idea de que non é necesario que todos os libros que un lee teñan que ser fundamentais nin exquisitos, entón podo dicir que é moi bo. Sinxelo, si, pero divertido, entretido, interesante. E ata ten unha boa mensaxe final… que se pode atopar o amor verdadeiro si un sabe onde buscar.

A historia ten un argumento relativamente sinxelo… Rosa é unha mestra amargada e triste que se sinte afundida porque non para de fracasar e máis aínda cando sabe que o home que foi o amor da súa vida vai casar. Como di ela no libro… "¡Vaia home eu era unha especie de muller cliché! Comparadas comigo incluso as protagonistas das comedias de Hollywood eran do máis orixinal…”

Farta da afogar as penas en alcol, farta de fracasar continuamente, vai a un hipnotizador que fai que o espírito de Rosa viaxe ao pasado, a unha vida anterior, meténdose nun corpo que non é o seu, nun corpo que vai seguir sendo ocupado polo seu dono que vai ter que padecer a Rosa unha é outra vez. No corpo de William Shakespeare… e a partir de aí comezan a suceder as máis absurdas situacións ata o desenlace final, que do deixa a un pensativo e ca boca aberta: vaia… mira o que hai que facer para atopar o amor verdadeiro.

Shakespeare é o outro gran personaxe do libro. O bardo é un home que oculta a súa amargura con alcol, putas e amantes que non fan outra cousa que metelo nun lío tras outro. Non quere saber nada das mulleres se non ten nada que ver co sexo. Aínda non é o gran Shakespeare de Hamlet e Romeo e Xulieta, pero o será a menos que morra no seguinte duelo ou non logre curar a súa amargura e deixar de pelexar cos seus propios sentimentos.

É un libro para ler, pasar un bo rato, rir bastante en certos momentos, viaxar un pouco ao Londres isabelino e pensar bastante… porque o certo é que para un desastre con patas coma min, da para moito pensar. Mágoa non telo lido antes…

Así que non o pensedes… se queredes ler algo entretido, que vos faga pasar un bo rato e ademais que teña unha pequena mensaxe interesante… mercade ou lede este libro, eu volo podo deixar.

Ogallá algún día eu logre meter dentro de min esa mensaxe para poder deixar de esborrallalo todo ao meu paso.

---

Yo, mi, me... contigo
David Safier
Título original: Plötzlich Shakespeare
Editorial: Seix Barral
Año publicación: 2011
Nº de páginas: 304 págs
Encuadernación: Tapa blanda
ISBN: 9788432209413

Habibi

Fai tempo que non fago unha entrada sobre un cómic que me teña gustado. De feito só fixen dúas entradas e foi do mesmo cómic, alá polos albores desta nova etapa do blog, xa pronto farán tres anos. E non, iso non quere dicir que vai pechar o blog nin moito menos.

Nestes últimos meses de cambios, e cambios, e máis cambios, na miña vida, de perder cousas fermosas e recuperar vellos costumes xa esquecidos, ten sido todo un descubrimento revelador iso de volver a ir a biblioteca a coller libros… especialmente comics. Non son moito de ler cómic europeo. Non porque non me guste: sinceramente, ser un friki dos comics é caro e un sempre mercou con pes de chumbo, pénsome moito o que merco para non tirar cos euros e por iso, o europeo non sempre é a mellor opción. Antes prefiro series recomendadas americanas ou manga.

Pero que a biblioteca de Vigo teña un nutrido fondo de comics abre as portas xustamente a ese marabilloso mundo do cómic europeo ou de influencia europea, porque si un cómic non me gusta só teño que devolvelo ao andel e punto. Ata agora só me pasou unha vez pero esa vez quedou máis que compensada co acerto que foi, un día fai seis meses, coller un cómic chamado Habibi.

Dende a primeira páxina de lectura foi xustamente como si me deran en toda a cara cas 672 páxina máis tapa dura… unha experiencia intensa dende esa primeira páxina ata a última. Habibi conta a historia de Dodola e Zam nun imaxinario paisaxe arábico, cheo de desertos, oasis, pazos orientais, hamans, aréns… dende o momento que se coñecen sendo nenos e a piques de ser vendidos como escravos.

E vai desenvolvendo esa historia mentres ela vai contando as historias que aprendeu ao pequeno Zam porque Habibi é como as Mil e unha noites pero dos escravos, dos desposeidos… e tamén é unha fermosísima e cru historia de amor entre dúas persoas que tratan todo o cómic de atoparse, non so ao outro, se non tamén a si mesmos. Porque Habibi é unha palabra árabe que significa O meu amado.

E é moito máis… é unha parábola sobre a contaminación do medio ambiente, sobre o uso tiránico dos recursos, sobre a pobreza e a riqueza, sobre a amizade e as relacións entre as persoas… e tamén unha historia na que se comparan as dúas grandes relixións monoteísticas do mundo, a católica e o islam… para chegar a unha conclusión, que no fondo, as dúas, son o mesmo.

Habibi é como un conto árabe no que se mestura a maxia, o misticismo, os tempos preindustriais ca modernidade máis absoluta. Ten unha estética musulmán (xa dixen que compara as dúas relixións, pero en realidade os protagonistas son seguidores de Alah), usa a relixión e a súa propia iconografía, máis ben o xeito no que se escribe en árabe, para desenvolver pouco a pouco a trama, para contar os pensamentos e os sentimentos máis íntimos dos dous personaxes. E non hai baleiro porque é un traballo que ao autor lle levou sete anos, un traballo delicado, laborioso, como unha peza de ourivaría, pero no canto de usar ouro, prata… feito con tinta. Esta cheo de palabras árabes, ca súa escrita sensual e ondulante, de arabescos, de xogos cas liñas, ca tinta, cas mesmas palabras, para enmarcar as figuras, para levalas máis alá da realidade, aos soños, aos sentimentos…

Habibi é delicioso e cortante, fantástico e real, unha verdadeira xoia que non che deixa que pares de ler ata o final… ese final perfecto que me lembra en certo modo a aquel final de Crónicas Marcianas, porque… por moito que se diga… as historias teñen que ter final, por moito que podan seguir, por moito que un se poda imaxinar o que ven despois. Que sentido pode ter que che conten a historia de Cenicienta se non remata con “e foron felices e comeron perdices”? Si… claro, logo teñen unha vida xuntos e quen sabe o que lles pasa? Se cadra son felices, e se cadra non… pero que máis ten? A historia xa está contada e ata aí chegou, o que pase despois, ben, e parte da intimidade dos personaxes.

En Habibi pasa iso… cóntasenos unha historia, unha que é fermosa e terrible por igual, e mentres les, pensas que ogallá pase o que ten pasar, pero non, non da pasado, eles sofren aínda máis, aínda non chega o desenlace porque, porque todo o que lles pasa é como un proceso necesario para que o final sexa xustamente ese, para que eles inevitablemente aprendan e se atopen e chegue ese final e non outro.

E o final é tan fermoso, volo digo en serio, é tan fermoso, que choro cada vez que o leo… lector que les o meu blog, vou facer unha cousa que nunca fixen. Se tes pensado ler o cómic en algún momento da túa vida, aconséllote non ler a partires de aquí… ou si: a segunda vez que lin Habibi o final impresionoume aínda máis… todos sabemos como é un orgasmo pero a ninguén nos aburre follar por iso… Se non tes pensado ler o cómic… ben, tes que ler o que sigue.

Di o final do cómic:

“A Santa Sufí Rabi´a Al-Adawiyya, foi vista levando nun puño lume e no outro unha xerra de auga.

O lume para queimar o Paraíso…

A xerra de auga para apagar o Inferno…

de modo que ambos velos desaparezan…

e os seguidores de Deus adoren…

non ca esperanza dunha recompensa…

nin polo medo ao castigo…

se non sinxelamente por الحب.”

Non creo que vos resulte difícil descubrir que significa iso...

Habibi é sinxelamente unha gloriosa marabilla froito dun autor, guionista e debuxante, chamado Craig Thompson, un home que creou con tranquilidade de reloxeiro unha historia de amor, de aventuras, de coñecemento, de relixión, unha historia moderna e antigua que chega ao corazón e á conciencia.

Como sempre digo... moi recomendable... neste caso... debería ser obrigatorio.

---

Habibi
Craig Thompson
Colección: Colección Sillón Orejero
Cartoné, 17 x 22 cm, B/N, 672 páginas.
39 euros.
ISBN: 978-84-15163-29-9

Gatiña portuaria

Dende fai un tempo hai rondando polo porto unha gatiña tigreña bastante cariñosa que se achega a nos e prácticamente non ten medo de ninguén. O certo é que parece bastante ben mantida e moi espabilada... unha noite collina e quixen metela na caseta porque me daba rabia que andivese por fora co frío que facía, pero a gata asustouse e agora afástase un pouco, o que me tranquiliza bastante porque verdaderamente andar como anda a gatiña polo porto é un perigo. Este domingo, domingo aburrido de traballo pola tarde cando todo o mundo está a pasar a tarde paseando ou tomando o sol, conseguín que se estivese quieta un ratiño e saqueille unha manchea de fotos, que, sinceiramente, quedaron bastante ben... a cousa é que, no porto, os compañeiros, temos gatiña, aínda que o certo é que a quen máis caso lle fai é a Celso: outra demostración do espilida que é... recoñece o coche de Celso, non sei si pola vista ou polo son, pero verdadeiramente cando aparece el, ela vai correndo ao seu carón. Quen pode non querer aos gatos?

A vella bicicleta (4)

Só lle fixo un cambio do orixinal… cambioulle a cor da pintura, e pintouna de vermello, como a bicicleta que tiña a súa muller cando a coñeceu aquel día xunto o gran castiñeiro, porque aquela era a cor da súa lembranza… tanto lle tiña se a súa bicicleta era azul ou verde, esas cores non lle dicían nada, porque para o vello, dende aquel día, as bicicletas tiñan que ser vermellas.

E agora alí estaba, como na fin do interminable círculo, volvendo nos seus pasos, xusto unha tarde de setembro, baixo o vello castiñeiro, o mesmo castiñeiro que o acolleu aquela tarde cando pinchou a roda de atrás e por diante daquel mozo cheo de sucidade pasou unha rapaza loura como un anxo cuberta dunha indiferenza apenas engalanada cun divertido sorriso…

Decidiu que xusto hoxe tiña que ser o día da reestrea. Saíu de casa a media tarde e ca bicicleta da man fixo os dous quilómetros que a separaban do vello castiñeiro porque sabía que xa non tiña anos para subir aquela costa interminable montado nela. E xusto á hora precisa pasou un perna por riba do cadro, agarrou o guiador cas dúas mans e sentou na sela. Logo nervioso, tomou un pouco de aire, soltouno, e así, nun suspiro e cunha única pedalada, despois de tantos anos, botou a andar de novo na súa vella bici lembrando que por moito tempo que pase un nunca esquece como se pedalea.

E comezou a baixar a costa que baixa cara o río, a que pasa xusto ao pe da súa casa, ao principio con inseguridade, con lentitude, cun pedalear temeroso da caída, e logo, segundo ía recuperando a vella confianza, máis alegre, máis enérxico e ao mesmo tempo máis tranquilo… total, que máis tiña se caia ou non, aos seus anos, que máis tiña que vivir? Que lle podía traer de novo a vida que non vivira antes? Como moito as vellas experiencias… así que era mellor deixarse levar polo ritmo, pola costa, polo camiño, polo aire que lle daba na cara segundo ía collendo velocidade e que lle traía aquela vella frescura e a sensación irrepetible de ser novo outra vez.

Xa por fin chega ao final da costa e logo dunha pequena curva o camiño segue río abaixo serpeando entre as árbores e as leiras e prados da ribeira do río que agora baixa amansado polo longo e seco verán… xa recuperará pronto a forza e enerxía dun río novo cando cheguen as choivas do outono, e o vello pensando xusto niso, olla con envexa as súas augas porque sabe que as vidas dos homes si que só teñen un único sentido e nunca, por moito que un poda sentir de novo as vellas sensacións, se pode volver atrás…

Agora o vello pedalea con tranquilidade, sen presas. Quere gozar de cada momento, de cada recuncho do camiño… vai pasando por certos lugares e recoñece neles agochos que ninguén coñecía, que ninguén visitaba, tan só el e a súa muller… e ao pasar sabe que alí, entre os matos están eles dous bicándose, rindo, falando; pasa polas pozas nas que refrescaban as abafantes tardes de verán entre baño e baño e alí están os dous nadando espidos, a súa loura que non para de salpicarlle…; pasa por diante dos prados nos que gastaban interminables horas deitados entre as altas herbas ocultos de calquera mirada allea e pensa que de achegarse alí os atoparía a eles dous soñando abrazados; e por fin olla alá ao lonxe o vello carballo que tantos bicos e noites interminables ten espiado e alí están os dous, baixo a súa sombra, no serán desa tarde, agardando a que chegue a noite para deixar saír fóra a paixón desbocada que os envolve.

E entón, cheo de enerxía, cheo de ledicia o home vello deixase levar por esa vella paixón, pola felicidade do vento na súa cara, e por un segundo cree entrever, ao seu carón, nunha bicicleta vermella con cesto de vimbio no guiador a unha rapaza loura con saia clara e rebeca do azul dos seus ollos, sorrindo fermosa, ca longa melena ao aire, e comeza a rir, a rir sen parar, mentres as sombras do serán van traendo, pouco a pouco, a fin do día.

A vella bicicleta (3)

A vella bicicleta (3)

Apoiada no vello castiñeiro hai unha bicicleta vermella. Xa non é nova pero só mirando de preto un podería decatarse de que foi pintada recentemente cun coidado e delicadeza que volveu a darlle aires de bicicleta que non vai nada que se mercou. Ao seu carón o home vello bebe con tranquilidade dunha botella de auga mentres olla no ceo como o sol apura as últimas horas da tarde igual que el apura os últimos días do verán que pronto deixará paso ao outono. Aínda os días son longos e vai calor, pero xa as noites son frías e nótase como a nova estación vai anunciando que chega cun eco do Concerto nº 3, op. 8 de Antonio Vivaldi ao lonxe.

O sol comeza a achegarse ás montañas do fondo do estreito val deixando ao seu paso sombras cada vez máis longas que se irán estirando pouco a pouco cara o final da tarde ata que por fin reconquisten os lugares que ca aurora lle foran arrebatados. Tamén o ceo vai escurecendo de vagariño pero con resistencia inversa, que non marche o sol reclama, e nesa loita por seguir sendo azul xa empeza a volverse laranxa e pronto derramarase o primeiro sangue. Debe ser que non lembra que todas as noites o sol déixalle, como nocturno regalo, un velo engalanado en brillantes vagalumes.

O vello dáse á volta e olla para a bicicleta. Non quere deixar de mirar para ela. Representa dúas cousas. Por un lado todo o esforzo, toda a súa obsesión dos últimos catro meses de duros traballos para recuperar o que unha vez foi aquela vella bicicleta. Polo outro, representa a lembranza máis importante da súa vida. Son dous feitos entrelazados entre si, porque eses traballos por traer de novo á vida á súa vella bicicleta fixeron aínda máis presente aquela vella lembranza da súa dona, o recordo daquela marabillosa muller.

Cando aquela mañá de primavera sacou a vella bici do pequeno alboio só tiña en mente limpala de arañeiras e de po e levala para un sitio da casa máis apropiado. Colleu un pano húmido e empezou a pasalo polo cadro, pola sela, tan só quería limpala un pouco, apenas dez minutiños de limpeza que tiña moito que facer aquela mañá. Pero pronto empezou a decatarse dos detalles, do po que se acumulaba nas xuntas, polas partes baixas, no aro das rodas entre os radios e sen case pensalo decatouse de que non valía con limpala un pouco, realmente era necesario pararse e deixala completamente limpa, e así a limpeza da vella bicicleta converteuse nun traballo preciso, exquisito… puntilloso que levou varias horas de aquel día.

Ah, pero cando rematou pensou no fea que lucía a bicicleta xa case sen pintura e toda chea daquelas pintiñas de ferruxe que case enchían o cadro e o guiador, e tamén pensou que se non as quitaba non tardarían en facerse máis grandes e que pronto chegarían ao interior e ese sería o fin da bicicleta. Total, canto lle podería levar pasarlle unha lixa? Máis tempo do que pensou. Probou primeiro cunha de papel pero era un traballo duro, interminable, polo que colleu o trade eléctrico e púxolle o cepillo e con moita delicadeza e paciencia foi limpando aqueles puntiños marróns, foi quitando a pouca pintura azul que aínda quedaba. E foi así que unha simple limpeza converteuse nunha complexa restauración, e o seu obxectivo vital durante varios meses.

Así foi que cousa levoulle o seu tempo porque tivo que desmontar a bicicleta enteira para poder separar certas pezas como os aros das rodas, como o guiador, como a sela. Tratou de arranxar os dous cambios pero estaban tan enferruxados que non lle quedou outra que mercar uns novos… o mesmo lle pasou cos freos e as dúas coroas de engrenaxes. Tamén tivo que cambiar os rodamentos, e os cables e a vella sela que estaba chea de furados polos que lle saía a escuma. E os pomos do guiador e todos os radios xa que moitos estaban rotos ou dobrados. E como non as gomas das rodas que xa non valían para nada.

E logo de cambiar todas as pezas que xa non valían, de limpar a bicicleta da vella pintura e das pintas de ferruxe… tocou a quenda de darlle pintura, e ata niso o vello foi delicado, traballando sen presas ata que por fin un día, case catro meses despois, tiña diante a súa vella bicicleta que parecía nova como se nunca tiveran pasado cincuenta anos.

A vella bicicleta (2) A vella bicicleta (4)

A vella bicicleta (2)

Corren a el vellas lembranzas nas que sae a vella bicicleta. Os tempos novos de paseos ao carón de antigas mozas buscando os agochos máis descoñecidos, as pozas para irse bañar espidos, os prados alleos libres de miradas indiscretas, o vello carballo que tan boa sombra daba e onde pasar tardes de bicos e abrazos, noites de paixóns desbocadas. E logo os tempos de andar a seguir a aquela fermosa loura que lle roubara o corazón unha tarde de setembro e que o levara con ela no cestiño de vimbio que colgaba do guiador daquela bicicleta colorada.

De aqueles tempos quedara unha imaxe gravada a ferro na súa cabeza.

Un día, baixando para as pozas, pinchou a roda de atrás… el estaba baixo un castiñeiro tratando de pegar un parche na cámara, ca cara e as mans negras de graxa da cadea, ca roupa toda engurrada e sucia, e no seu enfado, non pegaban os parches, metéralle unha boa patada a bici, e alí quedou a súa máquina, inocente erroneamente culpada, nun lado do camiño ca inútil cadea enredada nun mato de breixo. E de súpeto pasou ela, cunha saia clara que case deixaba ver os xeonllos cando a perna pasaba polo alto da pedalada, cunha blusa branca como a neve e unha rebeca do azul dos seus ollos, sobre a que voaba, libre, aquela melena loura, longa, salvaxe, que tanto se afanaba a aboa por que sempre a levara recollida con lazos, ela montada sobre a súa nova bicicleta vermella con cesto de vimbio… pedaleando sen presas, ergueita na sela, como se fose unha señorita das da cidade. Pasou indiferente á súa desgraza, como se non houbese ninguén a reparar unha roda baixo o carballo, pero el logrou ollar, na súa fermosa cara, apenas un segundo, un sorriso divertido.

Despois diso… os días pasaron entre paseos nos que el a seguía ao lonxe, estando pero sen estar, miradas atrevidas, tímidas, e ruborizadas, e tantos intentos como erros de falarlle. E un día, nunha verbena ela achegouse a el e lle dixo “Non tes pensado sacarme a bailar?”. E el case atinou a dicirlle un si polo baixo, con cara de abraio, e ela botou a rir, e colléndolle a man levouno ao medio do torreiro.

E entón todo cambiou para ser o mesmo. Paseos de bicicleta ao carón dela buscando os agochos máis descoñecidos, as pozas para irse bañar os dous espidos, os prados alleos libres de miradas indiscretas, o vello carballo que tan boa sombra daba e onde pasar tardes bicándoa e abrazándoa, noites de paixóns desbocadas con aquela loura atrevida, intelixente, fermosa, que xa non escapaba del, que xa non o ignoraba con risas agochadas.

Como a bota en falta… o seu sorriso alegre, a súa tenrura e o seu ollar tranquilo que tanta ledicia lle traía, que tanto o calmaba e o facía sentirse enteiro… agora, despois de tantos anos, despois de media vida xuntos… tan só quedaba dela, daqueles tempos, aquela vella bicicleta.

O vello, decidido, érguese do talo. Camiña lonxe da sombra mesta da figueira e achégase ao alboio. Olla a bicicleta e cunha man chea de engurras e manchas pero aínda firme límpalle, con cariño, as arañeiras e o po que cubre a sela… mentres afora o sol do mediodía parece chamar a voces polo verán.

A vella bicicleta (1) A vella bicicleta (3)

A vella bicicleta (1)

Tranquilamente, mentres o sol fai a súa entrada polos montes escarpados do outro lado do val, o home senta, con coidado, de vagariño, no vello banco que aínda lembra cando era vermello, non vaia derramarse sobre escura terra da solaina o café con leite mañaneiro que leva na man.

Aínda é cedo. A brétema lacazana, mesta, esténdese baixo os seus pes ocultando o retorto río que separa as dúas veiras do val, a da pendente lixeira, chea de hortas, de leiras, de casiñas dispersas, de froiteiras e pes de millo, e a abrupta, como un muro levantado polos deuses e cortada cos golpes das mazas dos lendarios xigantes, feita de pedra limpa e matos. Arriba de todo, prenderon nubes, quedaron abrazadas aos escarpados cumios. Fai un intre parecían anacos de algodón que levara o vento. Agora, co sol erguéndose no invisible horizonte, asemellan arder consumíndose lentamente cun brillo intenso ata desaparecer, mentres no ceo, o azul escuro das primeiras horas vólvese cada vez máis claro, máis limpo, máis cristalino.

O home, aterecido aínda por ese frío terrible que anuncia a chegada do sol, aperta con forza a taza, cas dúas mans, non vaia a perderse no aire ese pouco calor que desprende con xenerosidade de café con leite case a ferver.

Por fin, no cumio do monte apuntan os primeiros raios, nun momento no que parecería apropiado facer soar algunha fanfarria gloriosa, algún movemento impetuoso, premonitorio, se cadra os primeiros compases do primeiro movemento dos Planetas de Holst se tiveran sido en realidade un grandioso epílogo ao Sol Nacente no canto de estar adicados ao que trae a guerra. Os escarpados montes xa case limpos de nubes fúndense en ouro e aparece o brillante astro rei, con toda a súa grandeza, facendo correr as sombras detrás das pedras, debaixo das árbores.

Pasan as horas. O home xa arranxou catro cousas na casa, xa arrincou catro herbas e preparou catro regos na horta, e o seu vello corpo pide un pouco de tranquilidade. Agora senta nun tallo baixo a grande figueira das grandes follas que xa non deixan pasar sol nin lúa: nin falta que lle fai, hai tempo que non agroman amores baixo dela. O vello párase a ollar como as flores que a enchen xa empezan a mudar nas pequenas bolas verdes que dentro de un mes ou dos serán doces figos. No ceo, o sol preside o mundo que se mostra nos cansos ollos do vello, reclamando os montes, os eidos, ata o mesmo ceo, pero no val, lacazana, a brétema resístese as súas peticións. Non quere marchar, dá voltas, móvese con tranquilidade, desafiante… aínda é cedo, non son nin as dez, un pouquiño máis e logo marcho deixando un manto de orballo nas herbas e nas flores.

Pero o sol manda, é impetuoso e irascible, non se lle pode dicir que non, se cadra, logo, pasada a tarde, no serán, cando empece a caer de novo buscando o horizonte, pero non agora, tan preto do seu cénit, do punto álxido do seu poder, e así pouco a pouco, a néboa vaise marchando, vai ensinando u oculto río, o paseo rodeado de pradairos e bidueiros, as veigas que de cando en vez quedan asolagadas pola forza do río en inverno.

E ca fuxida impetuosa da néboa, aparecen os primeiros paseantes, os primeiros corredores e os primeiros ciclistas. Dúas vellas que pasan collidas a unha da outra, apoiadas en bastóns tan vellos como elas, tranquilamente, falando das súas historias, se cadra lembrando os tempos pretéritos, se cadra marmurando de algún coñecido. Catro mulleres de mediana idade en roupa deportiva, unha que para a sacar a chaqueta que xa empeza a ir calor dabondo, con ese camiñar rápido que está de moda para queimar graxas.

E os ciclistas, solitarios ou en parellas, que cada vez que pasan o vello sente unha forza que o chama, como un lume ardente no seu interior, e o seu ollar vai para un lado, para o pequeno alboio onde durme na lembranza de épocas mellores, a súa vella bicicleta agora cuberta de arañeiras, po e ferruxe.

A vella bicicleta (2)

Nada máis que iso

Entra na cafetería un señor de traxe claro, bigote e pelo negro, azabache, lustroso, ben peiteado e engominado. Sombreiro nunha man e bastón na outra. Entra e parece que cheirara a selva, coco, piña e ron.

A camareira é rapaza morena, ben feita, cunha certa fermosura pero anubiada pola escura nube do desencanto, da amargura.

O home pide un café e ela sírvelle case tirándoo como quen tira un papel no lixo. Con deixadez, ata con odio. Nin un saúdo, nin unha mirada.

O cabaleiro do traxe míraa e non é quen de calar…

“Señoriña pode prestarme atención un segundo?”

Ela párase e por un momento parecera que non lle vai facer caso… pero lentamente dáse a volta.

“Mire señoriña… vostede é fermosa e nova. E non hai cousa que máis me amole e entristeza aos meus anos que ver a unha muller aburrida, enfadada e triste, e máis se é como vostede, fermosa e nova. Así que gustaríame pedirlle un favor”.

A rapaza mira para el e aínda parecera máis aburrida, enfadada e triste…

“A ver dígame”.

“O que lle pido señoriña é un sorriso, e nada máis que iso”.

A rapaza non di nada pero un sorriso forzado aparece na súa cara, como se fixera burla ao home, como dicindo déixeme en paz…

“Señoriña iso non é un sorriso por favor”.

E entón ela sorrí de novo, de verdade, un sorriso sincero, grande, que se lle ilumina a cara enteira… e o bar enteiro… e o home do traxe claro dille feliz….

“Ese señoriña… ese si que é un sorriso de verdade”.