Tranquilamente, mentres o sol fai a súa entrada polos montes escarpados do outro lado do val, o home senta, con coidado, de vagariño, no vello banco que aínda lembra cando era vermello, non vaia derramarse sobre escura terra da solaina o café con leite mañaneiro que leva na man.
Aínda é cedo. A brétema lacazana, mesta, esténdese baixo os seus pes ocultando o retorto río que separa as dúas veiras do val, a da pendente lixeira, chea de hortas, de leiras, de casiñas dispersas, de froiteiras e pes de millo, e a abrupta, como un muro levantado polos deuses e cortada cos golpes das mazas dos lendarios xigantes, feita de pedra limpa e matos. Arriba de todo, prenderon nubes, quedaron abrazadas aos escarpados cumios. Fai un intre parecían anacos de algodón que levara o vento. Agora, co sol erguéndose no invisible horizonte, asemellan arder consumíndose lentamente cun brillo intenso ata desaparecer, mentres no ceo, o azul escuro das primeiras horas vólvese cada vez máis claro, máis limpo, máis cristalino.
O home, aterecido aínda por ese frío terrible que anuncia a chegada do sol, aperta con forza a taza, cas dúas mans, non vaia a perderse no aire ese pouco calor que desprende con xenerosidade de café con leite case a ferver.
Por fin, no cumio do monte apuntan os primeiros raios, nun momento no que parecería apropiado facer soar algunha fanfarria gloriosa, algún movemento impetuoso, premonitorio, se cadra os primeiros compases do primeiro movemento dos Planetas de Holst se tiveran sido en realidade un grandioso epílogo ao Sol Nacente no canto de estar adicados ao que trae a guerra. Os escarpados montes xa case limpos de nubes fúndense en ouro e aparece o brillante astro rei, con toda a súa grandeza, facendo correr as sombras detrás das pedras, debaixo das árbores.
Pasan as horas. O home xa arranxou catro cousas na casa, xa arrincou catro herbas e preparou catro regos na horta, e o seu vello corpo pide un pouco de tranquilidade. Agora senta nun tallo baixo a grande figueira das grandes follas que xa non deixan pasar sol nin lúa: nin falta que lle fai, hai tempo que non agroman amores baixo dela. O vello párase a ollar como as flores que a enchen xa empezan a mudar nas pequenas bolas verdes que dentro de un mes ou dos serán doces figos. No ceo, o sol preside o mundo que se mostra nos cansos ollos do vello, reclamando os montes, os eidos, ata o mesmo ceo, pero no val, lacazana, a brétema resístese as súas peticións. Non quere marchar, dá voltas, móvese con tranquilidade, desafiante… aínda é cedo, non son nin as dez, un pouquiño máis e logo marcho deixando un manto de orballo nas herbas e nas flores.
Pero o sol manda, é impetuoso e irascible, non se lle pode dicir que non, se cadra, logo, pasada a tarde, no serán, cando empece a caer de novo buscando o horizonte, pero non agora, tan preto do seu cénit, do punto álxido do seu poder, e así pouco a pouco, a néboa vaise marchando, vai ensinando u oculto río, o paseo rodeado de pradairos e bidueiros, as veigas que de cando en vez quedan asolagadas pola forza do río en inverno.
E ca fuxida impetuosa da néboa, aparecen os primeiros paseantes, os primeiros corredores e os primeiros ciclistas. Dúas vellas que pasan collidas a unha da outra, apoiadas en bastóns tan vellos como elas, tranquilamente, falando das súas historias, se cadra lembrando os tempos pretéritos, se cadra marmurando de algún coñecido. Catro mulleres de mediana idade en roupa deportiva, unha que para a sacar a chaqueta que xa empeza a ir calor dabondo, con ese camiñar rápido que está de moda para queimar graxas.
E os ciclistas, solitarios ou en parellas, que cada vez que pasan o vello sente unha forza que o chama, como un lume ardente no seu interior, e o seu ollar vai para un lado, para o pequeno alboio onde durme na lembranza de épocas mellores, a súa vella bicicleta agora cuberta de arañeiras, po e ferruxe.
A vella bicicleta (2)
Ningún comentario :
Publicar un comentario