UA-55725853-1

20 de feb. de 2015

Non estou namorado...

Coido que esta vai ser a primeira vez que escriba unha entrada falando do escrito de outra persoa no seu propio blog, pero o certo é que o que escrebe esta rapaza pontevedresa está moi ben. O blog chámase "El Rincón de Floricienta". Gústanme moito as súas entradas... Xa me gustou fai tempo cando escribiu aquelo de "La mala costumbre", e agora deixoume abraiado con esta outra: "Me enamoré de verdad cuando dejé de estar enamorada". Non quero falar da entrada: para iso é máis sinxelo que entredes e a leades... tan só quero por unha frase que me encanta e da que vou tomar a liberdade de, un, traducila ao galego, e dous, collela prestada:

Non estou namorada de ti.
Pero agardo que che valga que te ame.

Carta a Edu

Fai tres meses coñecín a unha persoa moi especial. Coñecín a Paula Xirasola e como consecuencia coñecín ao seu marido. Chisco. Foi un día 11 de decembro. Non podería esquecelo. Logo pasou un mes enteiro, pasou o curso de Escritura Creativa onde coñecín a a outras persoas marabillosas e chegou o día 11 de xaneiro… e entón apareceu Cassiopeia, outra persoa especial, outra persoa xenial. Xusto nesas datas, un día antes, Xirasola mandoume un reto moi fermoso… contar porque escribo, porque me encanta escribir.

E agora, a piques de facer un mes que coñezo a Cassiopeia, vai esta muller que é como unha constelación imparable de pensamentos e actividades, e mándame tamén ela un reto incrible… di ela que non lle gusta o relato "Carta ao idiota que está dentro do teu corpo”, que ese serviu para desafogarme e como vía de escape nun momento malo, pero que non lle gustou. Parafraseándoa, claro… ela o entenderá.

Que, e sigo a parafraseala, ela sostén, que agora que estou mellor, debería escribir o novo Edu, ese que está fachendoso de adelgazar e está ledo, para aumentar a súa propia autoestima e reforzala.

Pois acepto o reto… Cassio… velaí vai unha nova carta, para min mesmo.

Mira Edu, a vida é, ás veces, como un pequeno verme, que fai un casulo e sae convertido en bolboreta. Esas metamorfoses poden ser grandiosas e outras mínimas, case imperceptibles, pero sempre, sempre, é bo sufrilas. O malo é ser toda a vida un verme, non decatarse de que é necesario avanzar. A túa foi, a lo menos ao teu propio nivel, importante e dura. Longa. Ben sabes o que che custou.

Un día ese verme que ti eras teceu un casulo con fío de arame, no máis duro dos tecelás, no da dor absoluta e abafante, no da desesperación, un proceso longo, tres meses nos que, ás veces, pensaba que non ía dar terminado nunca, pero ao fin, daquel noxento espazo minúsculo saíu unha bolboreta: un mozo rexuvenecido, un home que era o mesmo pero distinto e que deu pechado, non era sen tempo, esa porta pola que entraba na súa vida unha marea de lodo e lixo que o único que facía era escurecer os seus ollos e o seu entendemento. E sabes que? as forzas para pechar esa porta saíron del mesmo, aínda que ben certo é que recibiu a axuda de moita xente. Agradecido terás que estar, porque ese home es ti.

Agora, a piques de facer un mes que coñeces a Cassio, podes mirar para atrás, podes ollar os días pasados. Ves que durante corenta anos fuches un verme? Se miras un pouco máis adiante, ves alá ao fondo o casulo baleiro, ese casulo feito de tristezas, aburrimentos, desesperacións e obsesións. Ves como del saen alegría, vitalidade, felicidade, seguridade. Mírate no espello da túa alma: o Edu de agora é unha fermosa bolboreta, non ten nada que ver... notas a diferencia? goza co tempo só na casa, non se preocupa chamando á xente para ter compaña, nin rompendo a cachola con pensamentos inútiles. Quérese máis? SI, quérese moito. Aceptou que ten unha vida boa e por fin non necesita comparala cas vidas dos demais… para que? Non é necesario: ese Edu que saíu do casulo, con terrible esforzo de parto, sábese grande, hábil en moitas cousas... un soñador, un romántico, un artista, un home fermoso e intelixente.

Ves como quere vivir a súa vida, ser fiel a si mesmo? Xa sabe que agora a xente vaille responder sen ter que buscala, sen medo, como Xirasola ou Aurora, como Ton ou Sara. E mira Cassiopeia… ou Edu… canto menos se preocupa máis logra… Por fin o que pensa encaixa á perfección co que é, un home marabilloso cunhas xigantescas e fermosas as cas que voar sen medo. E si, sábese coñecedor desa parte escura, esa parte que depende dos demais, que busca sempre a atención e a aceptación dos outros, pero xa non lle importa, porque o único que importa é o presente, admirarse a si mesmo, amar e querer á xente ca que comparte a súa propia vida, a ser o mellor compañeiro e amigo posible.

Ese Edu es ti. Son eu, e é o Edu que eu quero ser, que son…

12 de feb. de 2015

Sostiene Pereira

Quixera falar dun dos últimos libros que lin para recuperar a sección de crítica literaria do meu blog. “Sostiene Pereira”, de Antonio Tabucchi, é un libro incrible. Para min particularmente, sosteño, un descubrimento marabilloso.

Creo que a primeira peculiaridade que me chamou a atención foi que estivese escrito en segunda persoa. O escritor, ou a lo menos a persoa que conta a historia faino en segunda persoa, sempre comezando ou rematando anacos dela co “Sostiene Pereira”, como para remarcar claramente que non é unha historia propia, que é algo que alguén está a transcribir, algo que está a ser contado ao oído. Esa foi a primeira impresión que recibín, que o escritor recibiu o encargo de por por escrito a historia de Pereira, pero que non quere involucrarse nela, que lava as mans, que non é cousa súa. Como cando alguén cita unha opinión allea pero contraria.

Eu non entendía moi ben esa manía de distanciarse dunha historia que por outro lado tiña a impresión, polo menos ao principio, que era un tanto monótona, sosa, apagada. Total, non era máis que a historia dun editor mediocre no medio dunha época triste da historia de Portugal. Un home monótono, apegado aos seus costumes e que vivía parapetado detrás de pequenas manías diarias e que non quería nin verse envolto nin abrir os ollos a esa realidade, que trataba de vivir a toda costa como sempre… cos mesmos hábitos de sempre. De feito, fascinoume ese xeito que ten o escritor de transmitir esa vida insípida do editor.

Pero de súpeto marcha a tomar os baños e os deixa polo medio… e empeza a involucrarse con persoas cas que alguén como el non debería involucrarse, o rapaz e a súa moza, o doutor, a facer cousas extraordinarias como ese baño inesperado en Cascais, a preocuparse pola súa saúde. El que é alguén, repito, insípido, que vive aferrado ao pasado e á foto da súa muller…

Pouco a pouco o libro vai collendo ritmo, pouco a pouco… e pouco a pouco vou entendendo porque o distanciamento do escritor. O propio escritor é un personaxe máis, un que non imos coñecer, pero que tamén ten a súa propia opinión: non quero opoñerme ao réxime ditatorial, non estou en contra del, tan só son unha canle para contar unha historia… e o que pase nela, o que faga o señor Pereira ou o que opine, non ten que ver comigo… que son fiel ao réxime.

E este distanciamento só serve a un obxectivo: mostrar aínda de xeito máis brutal o cambio que sofre o Sr. Pereira ao longo do libro, que pasa de ser un señor gris a ser un revolucionario, ao seu xeito, máis. E por iso me fascina este libro, porque pouco a pouco, como collendo velocidade sen decatarte, vaste identificando con Pereira e sentindo o seu espertar.

Non quero estenderme máis… non vou marcar ningunha frase en especial… quizais cando se baña na praia ou cando por fin conecta con Monteiro Rosi antes da malleira que lles dan a ambos e que leva á morte do rapaz. Ou xusto a parte posterior, cando entendes perfectamente a rabia que sinte o Sr. Pereira e que lle leva a facer o que fai. Destacaría tamén como describe a sociedade portuguesa da época, como vai soltando pinceladas sen querer: é como un gran lenzo con miles de detalles pequeniños pero que se perciben moi ben, no que destaca a figura central que é Pereira, porque o resto dos personaxes tan só están perfilados e no que tamén sae, reflexado como nas Meninas, o pintor.


Sostiene Pereira
Antonio Tabucchi
Título original: Sostiene Pereira
Editorial: Anagrama
ED. LIMITADA NAVIDAD 2013
Nº de páginas: 182 págs
Encuadernación: Tapa dura
ISBN: 9788433961280

2 de feb. de 2015

Voz

A voz que se escoita do outro lado do auricular é profunda, poderosa, de barítono.

Non podo ollalo pero imaxino a un home alto, moreno, de peito ancho. Se cadra ten uns ollos inquisitivos, intelixentes, deses ollos que se moven para todos lados, que o perciben todo, que non perden detalle.

Penso que teñen que ser uns ollos escuros, marróns ou negros, tanto ten, pero azuis non, nin verdes, porque o imaxino cunhas faccións agradables pero non fermosas: hai algo na súa voz, esa seguridade que ten, que me fai pensar en alguén acostumado a agradar por como é, non só polo seu aspecto. Por iso, estou convencida, non ten uns ollos fermosos ollos azuis ou verdes. De seguro que os ten marróns, ou negros, apaixonados, interesantes.

Ten barba. Esa voz tan potente, tan viril, é de alguén que ten barba. Pelo curto, negro e unha barba mesta. Encántame pasar os dedos polas barbas mestas. Non sei, teño a certeza de que ten que ser alguén acostumado a mandar, como un capitán de navío, ou un policía. Alto, forte, moreno… ah, que mágoa… xa colgou.