Fotos e choiva

Onte apetecíame pasear e tirar fotos e non enganei o día... Nubes altas con moitos contrastes de grises profundos e brancos case transparentes, ocos por onde escapar expectaculares raios de sol e algo de vento.

Empezou o paseo fotográfico prometendo algo de sol, calorciño e moita luz dourada no solpor. Xente sentada aproveitando os raios sen pararse a pensar que rápido podía vir un chaparrón frío como a neve. Eu tampouco o pensaba, de feito debía ser moi simpático mirarme no medio da praia, cámara nunha man, paraugas na outra, tratando de tirar fotos e ao mesmo tempo tratando de taparme da choiva e do vento.

E ao final acabou ofrecendo frío e máis frío, un dos obxectivos lixeiramente salpicado polas gotas da choiva e unha carreiriña a un café que había preto e que recibe o peculiar nome de "Café da Alma"... recoñézoo, non foi a gran tarde de fotos con longo paseo agradable que eu esperaba... pero ao final saíron unhas poucas fotos moi intensas, ou polo menos a min mo parecen.

Dresden

A sala de vistas é fría, decepcionante, catro paredes grises baixo un teito de placas grises e esborralladas que pouco a pouco van desaparecendo unha a unha, do que colgan catro fluorescentes grises, algún a medio caer, que tremen como se estivesen a dar o seu particular veredicto, alumeando cunha luz triste e irreal, facendo que todo pareza aínda máis vello e gris do que xa é.

Sobre o chan, típico terrazo de época sen ningún tipo de alegría, gastado e rallado ata volverse completamente mate, nove incómodos bancos de madeira, que se tiveran reclinatorio alguén podería pensar que foron roubados da capela do lado do xulgado. Preside todo unha vella mesa de contrachapado que nos últimos anos da Ditadura debeu ser o último grito en mesas para salas de vistas. Agora tan só é outro vello moble que tirar: xa fai tempo que a chapa vaise despegando dende abaixo e non é raro ver á secretaria golpear ca grampadora o canto metálico para poñelo de volta no seu sitio. Inútil esforzo.

Xusto detrás, contra a parede, unha bandeira da patria tan vella que non sería unha sorpresa que agochase escudo con aguia e xugo máis frechas. Ese feito podería ser desmentido, en teoría, polo retrato do Rei, posiblemente dos tempos nos que un Fraga xa democrático dábase a man cun Carrillo sen perruca, unha lámina a medio caer, descolorida e allada polo tempo.

Hoxe non é un día distinto aos demais. A sala parece completamente baleira a pesares da presenza dos actores do pequeno drama… o xuíz, a secretaria, o axente xudicial, o fiscal, a avogada da defensa… e como non o pobre do rapaz que espera a que caia o pano, sentado, cas mans esposadas, no primeiro dos bancos. Xusto detrás, non precisamente como anxo custodio, agarda expectante o Policía Nacional. Todos parecen grises, aburridos, non desexan estar alí, na fría e gris sala de vistas. Que foi antes? A eterna cara de abatemento e de rendición dos actores ou a decadencia do escenario e a falta de interese dos tramollistas?

O xuíz, o director da obra, olla impacientemente no reloxo que ten enriba da mesa, sempre o quita do pulso nada máis entrar na sala, os minutos, as horas e os días que lle queda ata a fin da súa propia condena. Non sabe que ao mellor a xubilación pode ser unha condena peor e que non hai nada máis malo que un director que non sabe dirixirse a si mesmo.

No papel principal, o fiscal, tamén desexa estar fora desta enfermiza sala: ninguén sabe como lle queiman no corpo os traxes, as garabatas, os zapatos de marca que sempre leva porque a el o que lle gusta e por unha perruca e lucir bata de cola, ou vestido de noite ou simplemente top con minisaia e medias a xogo. E levar sempre eses fermosos zapatos ca agulla máis longa e máis fina, e perrucas longas, “glamourosas”. Non, non lle gusta que lle chamen Priscilla… é simplemente Eva.

Que podemos dicir do secundario… non é de luxo, é dunha mediocridade absoluta. Nin para cereixa da a súa interpretación. Tras ter consumido metanfetamina foi pillado conducido pola estrada e disparando cunha pistola como un tolo, pobre carne de cárcere que acabará por ser devorado polos excesos dun xeito ou doutro. Onde quixera estar? Fóra de aquí seguro, ca certeza de non ter que ir ao cárcere, posiblemente, e conducindo o seu Golf como un tolo, o máis probable. O seu papel é o do miserable tipo que sempre acaba mal.

E da secretaria e o axente xudicial? Realmente son meros figurantes pero podemos contar que soñan cunha cama, ca mesma cama. A súa escena faise sen dobres. Ninguén sabe esa historia no xulgado pero mellor así porque está claro que despois de ano e medio de encontros furtivos ningún dos dous ten claro que vaia deixar á súa propia parella. Chégalles cos momentos improvisados no arquivo, no coche, nun hotel. Tamén é un figurante o axente da Nacional… pero a el dálle igual todo. Hoxe tocou vixiar a ese “pringao”, mañá ira a dar paus a unha “manifa”, pasado escoltará a algún político… tanto ten, mentres lle paguen. Apenas ten liñas o seu papel, tan só unha brevísima descrición: home sen interese algún, inculto, bárbaro…

E por fin a avogada da defensa, o papel principal estelar, unha rapaza que parece ter luz propia. A protagonista absoluta. O seu nome figura cas letras máis grandes na acta da sesión. É nova pero xa non tan nova. Unha cara interesante co pelo negro, curto, os beizos pintados cun discreto ton de vermello… e uns ollos azuis que de cando en vez iluminan a sala enteira: son segundos nos que parecen desaparecer os ocos no teito, nos que a luz vólvese cálida, a mesa se cadra gaña un certo estilo “vintage” e os bancos pasan por delicadas obras de ebanistaría… pero tan só é un momento, un suspiro, pasa o segundo e todo volve a ser como é en realidade, gris e mate.

Ela tampouco quere estar alí pero non sempre é así porque, do elenco enteiro, é a única que sempre ten un sorriso, unha alegría, a única que da cor á vella sala gris. Nembargantes hoxe leva toda a mañá a soñar esperta. A súa mente voa nun avión que cruza media Europa e aterra preto de Dresden, onde a espera un home marabilloso que fai meses que non ve, e entón imaxina o bico que lle vai dar, e logo o abrazo e non sabe cantos bicos máis. A súa mente xa pasea con el, polos verdes prados da beira do Elba, polas rúas do casco vello entre os antigos edificios que aínda están a recuperarse das pegadas da gran guerra, collida da súa man ou abrazada para non soltalo nunca. Despois de cruzar a ponte Augustus, paseando por entre as vellas pedras do Hofkirche, por entre o Semperoper, polos xardíns do Pazo Zwinger… E entón, como dende fai varios días, chega o seu soño favorito, porque logo, a súa mente pérdese nas sabas que tanto desexa empapar de suor e de ansias acumuladas de días e días de agardar por ese home que tanto quere e que tan pouco pode tocar, sentir, ollar. Entre as paredes dunha habitación da que non quixera saír máis.

A súa mente vaga perdida por Dresde, lonxe dun corpo que a espera sentado nunha perdida e gris sala de vistas, lonxe dos padecementos dos últimos meses e só volve, con desgana, cando un xuíz gris e aburrido repite por terceira vez, “Por favor señora Letrada, é a súa quenda” Ela volve nun suspiro e mira ao xuíz cun cálido sorriso nos beizos e un brillo a ceo azul nos ollos: “Desculpe Señoría… non me da chegado o venres para marchar a Alemaña a visitar ao meu marido…” e entón a sala de vistas xa non é tan gris, tan triste, e ao xuíz non lle importa tanto a próxima xubilación, ao fiscal xa non lle proe tanto o traxe, a secretaria e o axente míranse con paixón, o policía tamén sorrí e o reo… ben… pensa que ao mellor necesita cambiar un pouco a súa vida. E o guionista da obra, contento, da por finalizado o entreacto.

Café con leite

Estou pensando que vou recuperar os vellos contos que escribín fai anos e os vou revisar... velaivai o primeiro...

Hoxe, casualmente pareime a tomar un café.

Non é que me fixese falta tomarme outro, ben, vale, si, si que o necesitaba, atopábame... como o diría, atafegado polas primeiras horas da tarde... porque, xa sabedes, son a que menos me gustan. Adoitas terminar de comer e sempre te preguntas que facer. Vale, primeiro hai que lavar os pratos e recoller a mesa, claro... que si, que o recoñezo, non sempre o fago. Adoito deixar que se xunten os do mediodía cos da cea. A eles gústalle, sabes? E ás veces cos do almorzo. Non vexas a festa que montan alí no pilón, pratos con culleres, os vasos e os coitelos, aquilo é demencial.

Como ía dicindo, que un a esas horas non sabe que facer e eu só durmo a sesta cando realmente me fai falta, cando caio co soño. Non, non, nunca quedei durmido encima do prato de comida..., non. E non me gusta ver documentais que me entón sí que durmo de verdade e nunca aproveitas a tarde. O que me gusta é tomarme un café.

E xa o tiña tomado en casa pero como che contaba, facíame falta. Ademais, o bar Bonsay é un sitio moi agradable, sempre hai conversa e a esa hora está tranquilo... Mercedes, a nai do dono, fai un biscoito con anís que non só atrae ás moscas... ademais por alí pasan as raparigas camiño da praia, e bo, ti non vexas como se poñen nestas datas...

O certo é que estaba alí tomando tamén un café un coñecido, bo, non sei como se chama, sabíao pero non me acordo e senteime ó seu carón. Ah, si, é Manuel. Un rapaz que traballa alí á beira nunha empresa do porto. Pedinme un cafeliño con leite, que só me é moi forte, e unha copiña de licor café, xa sabes para subir un pouco o ánimo, e ó mirar ao meu amigo decateime de que el estaba máis “atafegado polas primeiras horas da tarde” que eu.

Qué cara que tes- díxenlle.- Non hai ganas de ir traballar.

Respondeume que non, que estaba canso, e que aínda lle quedaban tres horas de oficina. Normalmente atópalo polo porto, controlando os barcos, xa sabes, pero hoxe tocáballe oficina, claro, xa, que non hai ningún barco atracado.

Pero o peor, vén despois,- díxome.- Teño xunta de veciños. E acendéuselle a cara.

Inviteino ao café, invitoume a outro, tomeime a miña negra auga da vida e nese momento, na tele empeza "Aquí non hai quen viva"... que casualidade, e empeza xusto cunha xunta de veciños...

E así, mentras saía do Bonsay andaba a pensar que xa non me atafega a tarde e que mañá volvería pasar por alí, que o licor café estaba moi bo e quen sabe, se me acordaba, lle preguntaría que tal a reunión e se algunha vella veciña súa, sen nada mellor que facer, pediu a dimisión do presidente... quen sabe, se cadra ata vivía con dúas vellas máis que pasaban o día rexoubando polo patio de luces.

A estación indiferente

Entre as sombras do anden da esborrallada estación agóchase do rabioso sol das primeiras horas da tarde un home enfundado nun rectilíneo traxe do Corte Inglés. Leva garabata e camisa, todo en tons grises que destacan como un insulto contra as decadentes variedades de marróns, laranxas e amarelos do edificio, contra a enerxía da paleta de verdes do fondo que envolve á solitaria estación de pobo perdido. Nos pes do home, xunto o maletín, o po dos camiños fixo mates uns zapatos negros que pola mañá relucían con fachenda de betume fresco e nas mans, en funda de imitación de coiro branco, como un pequeno caderno, un móbil que reclama toda a súa atención.

Non é unha estación nova, brillante, aséptica, de centro comercial apegado con salas de cine baleiras e posto de venta de fundas de móbil ao carón das escaleiras mecánicas, nin desas que ven subir e baixar a moreas de viaxeiros indiferentes e cansos a ducias de trens ao día.

É unha desas vellas estacións aínda tocadas con madeira nas portas e ventás, tamén con madeira no tellado do anden que aguanta impasible o paso do tempo sobre oxidadas pezas de ferro que parecen ramas de vide, desas vellas estacións con paredes de pedra que lembran que nalgún momento foron pintadas con delicadas cores pastel, desas que teñen farois decimonónicos e reloxo e alto falantes que fai moito tempo que non andan, con eses bancos de listóns de madeiras que tan cómodos resultan para botar unha soneca mentres non chega o próximo tren. Desas estacións con chan de mármore, pulido polo paso do tempo, no que os escasos viaxeiros deixan ecos de pegadas eternas camiño do anden. Desas vellas estacións, silenciosas e frescas, que son como igrexas pagás levantadas para adorar a esquecidos deuses de ferro e vapor.

Unha estación perdida en ningures, xusto nese ningures que é un fermoso campo de centeo dourando ao sol do verán e abaneado pola lixeira brisa que de cando en vez daría un pequeno respiro aos atrevidos, de habelos, que non están na segura escuridade das súas sestas… Tamén refrescaría ao charramangueiro home do traxe gris, se por un intre esquecese de mover os dedos gordos pola pantalla do móbil e deixase a sombra do anden. Se cadra, entón decataríase do centeo amarelo, dos pes de millo aínda verdes, dos piñeiros insignes de pequenas follas esmeralda, da fresca carballeira do lado da estación que tantas foliadas terá visto nos seus tempos, do azul que o envolve todo como papel de agasallo e que de cando en vez cruzan pequenas nubes de algodón camiño dalgún lugar onde xuntarse todas para mollar afastados campos.

De que do outro lado das vías hai unha pequena horta cun espantallo. Ten chícharos e cebolas nun recuncho e tomates e pementos no outro. Do lado da horta, a afanada dona, lembrando que tamén hai que alimentar a alma, ten plantado flores de cores variadas. Tampouco iso chama a atención do home que aínda agarda indiferente polo seguinte tren ca mirada perdida no móbil.

Pasan as horas e con elas a calor do comezo da tarde. No camiño que leva á estación xa teñen pasados varios veciños, uns de paseo, outros con feixes de herba. Alguén deixou no prado que hai máis alá da horta, dúas cachenas, esas vacas pequenas de longos cornos, que agora pacen tranquilamente baixo a sombra dos piñeiros. Na horta, unha muller miúda traballa os regos cun legón mentres lle fai compañía un can de palleiro que descansa pacientemente na herba do lado do camiño. Xa se escoitan cantos de paxaros… as pegas xogan por riba do millo e no anden, preto dos pes do home moderno, peteiran no chan, sen medo algún, uns alegres pardais.

A sombra do anden comeza a recuar e o ceo, fai pouco pintado de azul enérxico, vai deixando paso aos dourados tons do serán. Cego aos laranxas, amarelos e vermellos segue a agardar polo tren o home co seu caro e impecable traxe gris e o seu aínda máis custoso móbil cheo de aplicacións, cores en pantalla superamoled HD, paxinas web, teclados “qwerty”, mensaxes instantáneas e cámara de 50 megapíxeles de resolución.

Por fin cae o sol e érguense as sombras que anuncian o luscofusco. Xa marcharon a muller e o can, e no prado un home turra da parella de vacas pequenas de grandes cornos. Os cantos dos paxaros comezan a mesturarse cos dos grilos. De súpeto calan, faise o silencio, soa unha alarma do móbil que libera ao home do meigallo que o ten preso. O home levántase do banco, nervioso, e olla para os lados. Case a carreira entra na estación en sombras e busca, ansioso, un enchufe. Atopa un pero non da corrente. Sae de novo e claramente alterado chama a todas as portas que atopa. Alí non hai ninguén… fai moitos anos que xa non hai interventores nesa estación perdida entre campos de centeo e millo á beira dunha carballeira. Fai moitos anos que homes de traxes escuros armados de caros móbiles de última xeración, alá, nalgunha cidade atopada ao final das infinitas vías do ferrocarril, decidiron que non pagaba a pena, que pronto deixarían de parar os trens nesa estación e que entón a esquecerían abandonada ao paso do tempo.

E mentres o home, case con bágoas nos ollos, rabea por cargar o ultramoderno móbil que só ten cinco minutos máis de vida virtual, no ceo que xa case virou ao negro, as estrelas empezan a aparecer acompañadas de Venus, vitoriosa e brillante, e polas vías, cubertas de herba, non parece que vaia pasar ningún tren.

Rebelacións

Os convencementos non veñen só porque un o desexe. A comprensión non basta con collela e metela dentro dun mesmo, hai que asimilala, facela parte de un. Cantas veces vos ten pasado que vos queren ensinar algo e por máis que o entendes non es capaz de comprendelo, e polo tanto de repetilo? E de súpeto pasa algo… e é como se fose evidente, como se a escuridade fora disipada e ti pensas, como non o puiden entender antes?

Ese algo é asimilar as cousas. Eu lle chamo rumialas… unha canción que non sae, un toque de pandeireta, esfórzaste por entendelo, por repetilo e non hai xeito. Pero si o deixas repousar uns días…

Algo así pasoume estas dúas últimas semanas. Dous sábados diferentes, dúas revelacións distintas. Dous conceptos que coñecía, que entendía pero que non era quen de facer meus…

Un deles pola forza da labazada dunha das máis marabillosas persoas que teño coñecido nunca. O entendemento de que nada hai máis importante que ti mesmo. Tanto dá os erros que cometas, ti es o máis importante. Se es fiel a ti mesmo… nada é tan malo, porque a aceptación dun, cas súas virtudes e os seus defectos, leva inevitablemente ao recoñecemento dos erros e polo tanto a querer medrar e mellorar.

Eu levo toda a vida sentíndome unha merda cada vez que facía algo mal e o sábado pensei, por que? Si non é certo: fago moitas cousas moi ben e son unha persoa bastante boa e agradable. A revelación foi… nunca máis me vou a amargar por todo. Se fago algo mal vou tratar de solucionalo e se fago algo ben… vou tratar de disfrutalo.

O outro, hoxe, pola forza da felicidade de ter pasado un moi bo momento cunhas persoas como poucas. Despois de unha pequena noite de troula con eles (non tan pequena) decateime de que a gran teima da miña vida é importante pero non tanto. Eu levo toda a vida obsesionado con atopar parella, con esa cousa que lle chaman amor, con ter a esa persoa especial ao teu carón para compartir a vida con ela. Tan obsesionado que teño descoidado moitas cousas tan ou máis importantes para min.

Pero fai un intre, na cociña, mentres fregaba uns pratos, púxenme a pensar na noite de cantigas e cantazos, de cervexas e plásticos, de conversas e alegrías, e pensei eu: quen necesita realmente unha parella cando ten uns amigos marabillosos que te queren e te fan sentir, polo menos para eles, a persoa máis importante do mundo, sendo eles para ti, tamén, un pequeno grupo de “persoas máis importantes do mundo” (estou relativizando, non vos pensedes que me estou a volver fachendoso)? Eu xa non. Teño todo o que sempre desexei… sentirme querido, formar parte de algo, dun todo. Sinceiramente, empezo a pensar que a parella está algo sobrevalorada.

Por que ademais a min, ese principio brutal que dominaba a miña vida facía que me precipitase e que buscase onde non debía buscar e que o único resultado que conseguía era cometer erro tras erro. Aínda que a pesar de todo, teño sido moi feliz en algún momento da miña vida e hai unha relación que por riba do dano que teño feito, xustamente por iso, por non ser nos as persoas adecuadas para estar xuntas, desa relación sempre terei moi boa lembranza.

Vale, si, hai máis cousas e recoñezoo… algún día haberá alguén na miña vida que poderei dicir que é a miña parella, alguén que se diferencie dos outros por algo, por unha compenetración maís íntima, por unha confianza aínda maior, por formar unha unidade máis pequena e tamén máis forte. Tamén é necesaria, pero é que antes para min, era O MÁIS IMPORTANTE.

E logo está o sexo, claro… iso tamén é importante, e o di alguén que leva apartado desas deliciosas costas xa fai uns cantos meses. Iso si que se bota en falta, pero non é tanto a necesidade do orgasmo, do clímax, como a necesidade do contacto, de sentir outra pel que non sexa a túa. Esa marabillosa sensación de abandono. Quen podería vivir sen a marabillosa sensación de sentirse tan preto de outra persoa? Tan só un tolo ou alguén que odia a vida.

Resumindo, que moitas grazas amigos meus. Edu acaba de atopar o camiño de volta a casa. Acabo de coller o último tren e pronto estarei aí.

Sentido Perfecto

Fai unhas semanas ollei unha peli do 2011 que non me deixou indiferente. A película chámase “Perfect Sense”.

Dúas historias contadas a un tempo, entrelazándose entre elas. A historia secundaria é unha historia de amor... Ewan McGregor como o cociñeiro Michael e polo outro lado Eva Green como Susan, unha epimedióloga de renome. Coñécense... gústanse... etc.

A outra historia, é realmente a historia principal… de súpeto hai unha epidemia global. Hai xente que tras un ataque de tristeza total perden o sentido do olfato. Susan é unha das primeiras persoas que investiga o asunto pero nada se sabe porque descoñécese o que hai, un virus ou outra cousa. Sexa como sexa, nuns días a epidemia é global: todo o mundo perdeu o sentido do olfato, ata Mike e Susan, que van comezar a súa relación amorosa.

Pasa o tempo e volve a saltar a alarma. Un ataque de fame imparable, hai que comer claquer cousa, e a xente perde prácticamente de golpe o sentido do gusto. Volve a pasar o tempo e agora é un ataque de ira que recorre o planeta enteiro: desaparece un sentido máis... o oído.

Supoño que o plantexamento é único, porque non deixa de ser unha película apocalíptica... pouco a pouco a humanidade vai afundíndose nun certo caos. Imaxinade o que pode supor para a humanidade perder o oído... dos poucos homes que aínda escoitan, moitos tratan de axudar aos demais pero outros moitos deixanse levar pola desesperación total e rouban e se volven tolos mentras intúen o tráxico final.

Pero ao mesmo tempo vai contando unha extraña historia de superación e esperanza (a pesares de que o final sexa totalmente desesperanzador). Cando a xente perde o sentido do olfato a comida deixa de apreciarse polo cheiro, aprenden a apreciala só polo gusto, logo por como soa ao cortarse, ao romperse, e logo polas cores.

A xente aprende a apreciar ou lembrar os cheiros por medio da música. Dun xeito ou outro a xente aprende a adaptarse á fatalidade e aprenden a vivir tal como antes pero cas novas condicións. Porque non só é supervivencia... a historia fala de como perseguimos aquelo que nos fai humanos, os sentimentos, as sensacións, os placeres.

Esa parte da película é fascinante e é aquí xusto onde eu quería chegar... porque en certo modo a película fala do que nos está a suceder agora mesmo. A nosa crise... quítannos cousas continuamente... sanidade, educación, dereitos, etc, e nos que facemos? Pois adaptarnos, cambiar, tratar de vivir como se nada, como se tivésemos que disfrutar dunha comida só co sentido do oído... por iso non reventamos, por iso nos acomodamos e miramos a outro lado... e seguimos como se nada, ata ao final de todo, cando xa non nos quede nada, nin a esperanza.

Na película, ao final.. ao final só quedan dous sentidos... un momento de felicidade extrema e desaparece o sentido da vista... non vos podo contar máis, agora deberíades mirala e descubrir o final porque o final é brutal, demoledor. Non creo que nos gustaría que pasara algo así. A min si me pasara...

O conto de Daniel (3)

“Érase unha vez un neno que se chamaba Daniel e que tiña o pelo negro, lisiño e uns ollos alegres como dúas estreliñas que non pararan de sorrir en toda a noite. Daniel era un fervellasverzas porque non tiña parada, sempre estaba facendo algo, xogando o fútbol, xogando ás carreiras, andando en bici, subíndose ás árbores, nadando, saltando nos columpios. Os pais de Daniel non sabían que facer con el porque o neno, que xa tiña oito anos, nunca parecía cansarse, sempre correndo dun lado para outro, sempre xogando, sempre querendo facelo todo.

Un día Daniel chegou a casa moi pensativo e xusto despois de comer, na cociña, púxose en pe e lle dixo moi serio e moi estirado aos pais… “Mamá… papá, non vou durmir máis. Cando durmo deixo de facer un montón de cousas e por iso non quero volver a durmir”. E a nai de Daniel, que sabía que cando o seu fillo se lle metía algo nos miolos non servía de nada discutir con el mirou para o bulebule do seu neno e díxolle, “Vale, non te preocupes, hoxe pola noite podes facer o que ti queiras”.

Pero o pai de Daniel era un home moi formal e pronto entrou en cólera porque en que casa se mirara que un neno non durmise nunca, porque Daniel tiña que durmir para estar descansado e poder ir ao colexio todos os días, e así o home botou protestando un bo rato ata que pouco a pouco, como ninguén lle facía caso, foise cansando de protestarlle ao aire, e a súa dona, paciente, achegouse a el, deulle un bico e díxolle “non te preocupes cariño”.

Durante dous días cas súas dúas noites o impaciente fedello de Daniel non parou nin un segundo, correu pola casa, xogou con todos os seus xoguetes, fixo un puzle enteiro de mil pezas, leu dous libros, correu polo xardín, subiuse a todas as árbores, espantou a todos os animais da casa, deu duascentas voltas na bicicleta e outras cen correndo, todas elas, dende a primeira á última ao redor da casa, bañouse no río, correu polo piñeiral e logo xa na casa pintou todos os debuxos, xogou ca súa consola e volveu a correr e a xogar de novo con todos os seus xoguetes.

Pero á tarde do terceiro día a nai achegouse a Daniel e díxolle: “Sabes, hoxe son as bágoas de San Lorenzo, hoxe pola noite o ceo vaise encher de estrelas que caen e é tan fermoso que imos ir os tres a dar un paseo e miralas caer e vas ver tantas que non terás tempo de pedir un só desexo, poderás pedir cen”.

A cousa é que chegou o solpor, caeu o sol e os tres, Daniel e os seus pais preparáronse para saír a camiñar e mirar as estrelas errantes. Camiñaron os tres polo monte ata que chegaron a unha pedra moi grande e moi alta na que se miraban perfectamente todas as estrelas do ceo e tamén ese regato de leite que chaman os homes a Vía Láctea. A nai de Daniel botou dúas mantas no chan e deitáronse os tres agardando polas estrelas a caer.

E alí deitado, entre a súa nai e o seu pai, Daniel apenas tivo tempo de ollar pasar a primeira, de súpeto o cansazo puido con el, e comprendeu demasiado tarde que si un neno non durme e non ten paciencia, pódese perder as cousas máis fermosas do mundo, porque xusto cando desaparecía o rastro da estrela, Daniel pechaba os ollos rendido polo soño”.

O conto de Daniel (2)

O conto de Daniel (2)

Pero hoxe o malpocado sentíase rabioso polos fallos, por ter sido o centro da salvaxe atención dos outros nenos, e revolveuse do ataque do lobo sacando os dentes. Vitoria a medias foi o que gañou: o abusón, que non esperaba resistencia tal do ridículo Daniel, levou de regalo un bo rabuñazo e unha visita ao xefe de estudos. E Daniel, saboreando o mel da rebeldía, acompañouno.

María, aínda adormecida quere abrazalo, consolalo, secarlle as bágoas e cunha man cariñosa apartar todos os malos pensamentos, os pesadelos, os odios e os pesares. Pero tamén quere, ou mellor dito, ten que ser a mellor nai do mundo e polo tanto debe, ca razón, dominar os sentimentos, porque non pode permitir que o seu neniño querido pense que ela aproba que se pegue con outros nenos por moita razón que teña. Xa máis esperta, pásalle unha man polo pelo, aloumíñallo con delicadeza materna, e empeza a explicarlle con tranquilidade que fixo mal ao pegarlle ao outro neno e que debería pedirlle desculpas porque si o fai o outro rapaz vai quedar con cara de parvo e ao mellor non volve a ser quen de lle facer burla.

Pero Daniel revólvese rabioso e volve a chorar e entre bágoas e mocos apenas atina a explícalle que está farto de que os nenos lle fagan brincadeiras, que ata lle fai burla unha nena que se chama Cristina que todos os nenos din que a ela lle gusta el, pero el sabe que non é verdade por que ela dille cousas malas e lle da patadas ou bota a correr cando el se achega a ela como si el tivese algunha cousa contaxiosa como canto divo aquelas pintas coloradas polo corpo.

Entón María é a que, por dentro, comeza a chorar porque se decata de que o seu neno non é máis que un rapaz tratando de aprender a vivir loitando contra cousas que non comprende, un neno que pouco a pouco vaise facendo maior, e aguantando as báboas que queren asolagar os seus ollos, dáse a volta na cama e abrazando ao seu fillo apértalle a cara empapada contra o peito.

Daniel e María botan un bo rato na cama así abrazados. Pouco a pouco os saloucos do neno van sendo máis pequenos, máis suaves e na mesiña de noite, vitoriosa e fachendosa, a lámpada segue a iluminar toda a habitación. Hoxe gañoulle cunha boa man á escuridade nocturna pero aínda quere máis, espera que queden os dous durmindo e que non se lembren dela no que queda da noite.

“Mamá… cóntame un conto”

María que xa empezara a volver aos brazos de Morfeo abre os ollos. Con agarimo, solta ao seu neno que xa está máis tranquilo e incorpórase apoiando as costas no cabeceiro mentres o rapaz fai o mesmo ca súa cabeza nas pernas da nai. Sabe que Daniel non vai querer un non por resposta, que vaille levar tempo quedar durmido. Non lle queda outra. Paciencia de nai. Mentres apoia a man dereita na cabeza do seu fillo e con delicadeza comeza a cepillarlle o pelo entre os dedos, ca outra, para enfado da lámpada, tira do cordonciño.

A luz amarela cede o seu sitio ao luar que entra, impaciente, pola ventá, como dicindo, xa era hora, agora tócame a min, e María, con voz tranquila e pausada empeza a falar…

O conto de Daniel (1) O conto de Daniel (3)