Tarde de domingo de outono abafante. Calor e sol. Fotografía e estatuas. O inmenso nadador da Praza da Estrela e o Emigrante da Estacion da Ría, dous sinónimos distintos da palabra esforzo. O esforzo de percorrer a ría a nado dun lado ao outro, tan só pola satisfación persoal de facelo, e o esforzo de deixar atrás a terra de nacemento, a ría, a familia para esforzarse en outra terra para gañar o pan. Que diferente é a vida cando un non ten que preocuparse pola comida...
Non creo que poidese haber mellor día para facer esta máxica ruta que un día cheo dunha brétema que pintaba de maxia cada recuncho dun bosque tan cheo de tesouros. En calquer momento parecía que de entre os piñeiros difusos ía saír algún druida cas súas herbas para mirar máis alá, ou un guerreiro medio desfeito pola morte pero engalandado cas súas mellores armas, ou unha imaxinaria moura convertida en serpe, co seu caravel entre os dentes, buscando mozos aos que deixar pasar, ou non, a homes. Ata as arañeiras, cheas de orballo, parecían pequenas obras de arte e os petroglifos, indescibrables case sempre, parecían querer contar os seus segredos a todos os que tivesen orellas dispostas a escoitar.
