Historia do pallaso parvo (3)

E así foi... o pallaso parvo deixou pasar o tempo, impaciente, distraéndose cas súas cousas, e día tras día pasou un mes.

Outro sábado, e outra festa... e o pallaso parvo, que aínda era mais parvo cando estaba borracho, vai e se lía cunha rapaza da súa facultade que era moi friki (a el interesoulle porque a ela lle gustaba Star Wars e esas cousas), que nesta historia só ten o nome de "rapaza friki".

“Era un pallaso con moito criterio!!!!!!” volveu a cortar a muller abrazándose aos xeonllos.

Ben... alá ían os dous amantes dunha noite, polo Areal adiante, collidos das mans e dándose bicos con lingua como se non houbese mañá, o pallaso parvo e a rapaza friki.

E a quen atoparon?

Pois si, a Ana, ca súa compañeira de piso, Raquel.

Home, e ti ... ola, que tal, veña, ata logo, te chamo …

“Nunca máis” dixo a muller.

Total, que o asunto da rapaza friki e o pallaso parvo pouca cousa era, deu nada máis que para unha semana, e para cando ao pallaso lle viu o sentidiño de volta e a lembranza da fermosa Ana, ela non quería nin falar con el. Como ben dixeches amable público ... nunca máis.

E mira que chorou o pallaso parvo, mira que lle suplicou e lle pediu explicacións, pero ela nin o miraba nin falaba con el. E chegou xullo, e logo setembro, e ela marchou a estudar a outro lado e o pobre parvo pallaso parvo nunca máis volveu saber dela.

E o castigo do pallaso parvo por ser tan parvo foi non ser quen de esquecela e as veces aínda soña que a atopa e que pode pedirlle perdón de verdade. E sabes porque o pallaso parvo puido namorar dela de verdade? porque foi a única vez na súa vida que de unha muller non tivo expectativa algunha.

“Pobre pallaso parvo”
“Ves como era unha comedia? O pallaso parvo dá moita risa do ridículo que é”.
“Si, pero é moi triste que non lograse ver o que tiña diante e que se tivese tido un pouco de paciencia…” A muller estira as pernas na cama, xírase e abrázase ao home.
“Eu si que son quen de mirar o que teño diante. Non quero ver outra cousa”.
“Máis te vale mentireiro. Veña, está a piques de caer o solpor, saímos a tomar algo, xa levamos aquí todo o día” dille baixiño ao oído.
“Vale, unha ducha e saímos, non estaría mal dar un paseo pola ribeira no lusco e fusco”

Baixan os dous da cama, abrázanse e bícanse con paixón, tranquilidade, cariño. Ningún dos dous aparta a mirada ao outro, parecera que a única necesidade estivese en ollarse mutuamente, nada máis que iso.

Saen. Na esquina o ventilador, indiferente, nun ataque de ansiedade segue a negalo todo. Polas fendas da persiana escorrega a luz vermella do sol que murmura como vai caendo polo horizonte oculto, máis alá, moito máis alá da persiana, nun vermello solpor que anuncia que o día que virá traerá outra tarde de pesadas sombras na habitación.

Historia do pallaso parvo (2)

Historia do pallaso parvo (2)

Había unha vez un pallaso parvo, que estudaba nunha facultade da que xa non me quero lembrar e que tiña un grupiño de amigos bastante xeitoso. E de ese grupo de amigos, entre eles, unha rapaza, Raquel. Un día Raquel invitou ao pallaso parvo polo seu aniversario, e os amigos lle contaron que con Raquel vivía unha rapaza fermosísima, case unha modelo, loira, espectacular, e era certo que a súa compañeira era Ana, e que era todo o que lle dixeran e moito máis.

Cando o pallaso parvo chegou á festa e mirou para ela quedou abraiado, pero pensou: “eu non son máis que un pallaso parvo e ben feo que son, así que esa rapaza tan fermosa non me vai facer nin caso”. Tal era a súa fachenda.

A cousa é que os feos son os que poñen a música nas festas e alá foi o pallaso parvo e resulta que xusto foi por a canción que máis lle gustaba a ela, e como a historia sucedeu nos noventa, pois poderiamos dicir que a canción era Mr. Jones de Counting Crows.

“Jajajajajaja” soltou a muller.
“Non te rías, é unha historia seria” díxolle o home mirando para ela e simulando enfado.
“Pero non era unha comedia?”.
“Si, pero non ten graza ningunha”.

Así que sucedeu que o pallaso parvo e a fermosa Ana empezaron a falar e entre parola e parola, pasou case toda a noite. Sen saber moi ben porque, ela sentiu que podía confiar en aquel home que non chamaba a atención e que non a miraba como os demais homes, e contoulle xustamente iso, que estaba ata os collóns dos homes, que só lles interesaba porque estaba boa, que a usaban porque tiña bo corpo e non se fixaban en nada máis.

E o pallaso parvo falou con ela e escoitouna e non lle deu mais voltas porque pensaba que ela estaba por riba de el e que nunca se fixaría nun pallaso tan feo como el unha rapaza como a fermosa Ana, con tantos homes que pasaron pola súa vida. E así a noite pasou e cada un marchou para a súa casa.

Pero o bo que teñen os tempos universitarios é que hai moitas noites de festa e outra noite desas o pallaso parvo atopouna e resultou que ela se lembraba del e empezaron a falar e falar e a cousa quedou en “quedamos para un café”.

Un café, cine, máis cafés, paseos, ópera, máis cine, máis paseos, máis cafés, pasaron dous meses e o pallaso parvo e a fermosa Ana fixéronse moi bos amigos. O malo, o malo foi que ela era unha rapaza marabillosa, intelixente, divertida...

E o pallaso parvo que fixo?

Pouco a pouco, namorarse dela. Así, como quen non quere a cousa.

E como o pallaso parvo aínda por riba non sabía ter a boca pechada... pois contoullo á compañeira da fermosísima Ana, Raquel.

E Raquel que era unha rexoubeira, á fermosísima Ana, que debeu pensar... por un que me fai caso e que non quere nada de min, vai e me di que está namorando de min.

Así que falou co pallaso parvo e díxolle que era mellor non mirarse durante un tempo.

Historia do pallaso parvo (1) Historia do pallaso parvo (3)

Historia do pallaso parvo (1)

A sombra da habitación faise pesada mentres non parece acabar de caer a tarde, que, atrevida como é ela, colase polas fendas da persiana. O ventilador, nunha esquina, alporizado, cansado xa da súa propia negación, parecera traballar tan só para demostrar que o mecanismo aínda vale, que se non move o aire é por pura chulería.

Xusto diante, e contra as dúas paredes máis afastadas da ventá, unha cama, completamente desfeita, testemuña obrigada de feitos anteriores, e o seu produto, dous corpos suorosos e sen enerxías, ocupando de calquera xeito a súa amplitude, sen importar se hai ou deixa de haber almofada. Tal foi a batalla.

Non é que eles dous non quixeran atoparse abrazados, de entregarse ao delicioso contacto posterior, pero esa tarde non pode ser. En algún momento antes do sopor actual, ese abrazo foi desexado por eles, máis non hai sentimento tan grande que poda ca calor desa abafante tarde de verán.

E aínda así é tal o cansazo ao que se teñen entregado en corpo e alma que parece bastante probable que o soño si que sexa máis grande e así, as dúas persoas sobre a cama, non espertan ata que por fin os raios que pasan polas fendas da persiana empezan a renderse á evidencia de que a tarde comeza a recuar.

Acorda ela primeiro e achégase a el aínda adormecida, dálle un bico. El abre os ollos de chumbo e pasados uns segundos llo devolve cun sorriso de propina.

“Soñei que non estabas namorado de min. Que querías a outra”.
“Ben, tan só era un soño. Xa sabes que só che quero a ti”.
“Claro, o dis como se eu fora a única muller que nunca xamais teñas querido”.
“Pois si… ás outras non as quixen como a ti”.
“Ah… eu tamén te quero moito a pesar de que ben sei que es un mentireiro. Xa non lembras o que me contaches unha vez?”.
“O que?”.
“A historia da única muller da que namoraches”.
“Ah, certo… ela era a única muller da que namorei ata que che coñecín a ti e descubrín o que era estar namorado de verdade, o que era querer de verdade”.

O home sorrí e faille burla.

“Non te creo… sei que aínda a queres, a ela, á rapaza loira, pero é unha historia moi fermosa, volve a contarma”.
“Fermosa, si, como ela, pero tamén triste. Non, non a quero, xa non, é tan só morriña. En realidade non me apetece falar diso de novo. Ademais, deberiamos saír un pouco á rúa, xa non vai tanta calor”.
“Aínda é cedo, deixa que veña o serán, que refresque un pouco máis. Veña cóntame a historia”.

O home cala un anaco, pensativo. Parece simular que está a decidir se paga a pena contar de novo a vella historia.

“Vale, contareicha. Pero de outro xeito, como se fose un conto. Titúlase, Historia do pallaso parvo”.
“Parece serio”.
“Pois é unha comedia, unha comedia tráxica, e o protagonista, un pobre pallaso parvo”.

Historia do pallaso parvo (2)

A os nosos pais...

As nosas nais adorámolas porque nos levan nove meses dentro delas, e por moito que digan, nos somos parte delas... de súpeto un día sepárannos e entón son os nosos pais, polo menos para min, o gran referente e de feito tanto o son que nos marcan terriblemente. Pero aínda así, quen non quere ao seu pai? Por iso é necesario agradecerlles todo o que teñen feito por nos, o seu interese por nos, as súas preocupacións por nos, as súas bromas, os seus xogos, as veces que temos pensado deles "que pesados son", as veces que nos teñen feito sentir vergoña, as veces que tempos pensado o inxustos que teñen sido con nos, as veces que o teñen sido de verdade, as broncas que nos teñen botado, as veces que os temos decepcionado e as que nos decepcionaron eles a nos, os abrazos, os bicos e como non, as veces que nos teñen querido ensinar algo e nos, pobres idiotas, non quixemos nin escoitar nin aprender. Ás nais tamén, porque no fondo son elas as que nos apoian, pero iso xa será outro día.

E para non liarme máis, pois o que realmente importa, que é que isto ten un motivo. É o motivo é simplemente adicarlle isto a dous dos meus mellores amigos. Eles saben quenes son e saben porque. Así que todo está dito.

Cuspindo para todos os lados

Queda inaugurada nova sección do blog despois de ver o ben que me sentou soltar uns cantos sapos no día de antonte co galo do McAuto. E cun nome tan confuso como "Puta merda dos collóns!!!". Lía fai pouco nun libro que a ira é mellor botala fora, con tino, sin pasarse. Nada de pouco xestionables arrebatos de violencia. Non, a ira de dicir as cousas cando hai que dicilas, a ira de non calar, e de que si é necesario levantar un pouquiño o ton da voz e soltar catro palabras mal soantes pois se soltan e punto. Como cando tes moitas gañas de facer algo e que ben quedas cando por fin o fas.

Porque facer o contrario, gardar ese veleno dentro, agochar a ira, calar o que necesitas dicir, o único que fai é apodrecerte a alma, a túa raiceira e ennegrecerte dende dentro. É mellor soltar todo cando é necesario, sen perde-lo respecto aos demais, ou se cadra ás veces tamén... depende do que sexa necesario.

En realidade, deixémonos de historias e parvadas, penso usar esta sección para cuspir e cagarme en todo.

E xa postos comecemos por un icono patrio, o futbol. Hoxe no país: "Bruselas pone en jaque a la Liga". Segundo conta a nova, o Comisario de Competencia da UE, Xaquín Almunia, sospeita de trato de favor a certos clubes de fútbol, entre eles Madrid e Barcelona, pola concesión de axudas ilegais a estes dous equipos e outros cinco máis, o que podería levar á devolucións millonarias.

Esta nova, xa por si soa resulta escandalosa dabondo. Neste país de pandeireta que os equipos de fútbol non paguen a facenda nin a seguridade social; que certos equipos, polo interese xeral, non se convertan en Sociedades Anónimas, mentres seguen a ser Sociedades sen Ánimo de Lucro; que certos equipos actúen de conveniencia cas autoridades públicas ou xestores inmoviliarios ... é o máis normal do mundo, non, do mundo non, do páis. Por que neste puto país de merda, o Rei é don Juan Carlos I de España e do Ferrol (do Caudillo) por obra e gracia do fútbol. Por que se os españois quixésemos, a coroa a levaría o balón co que Marcelino gañou á Rusia comunista fai xa tantos anos.

Pero por si fose pouco, vai o paspán do ministro do Interior, erexido a si mesmo superman do deporte rei, e di: "Es obvio que el Gobierno va a dar la batalla hasta el final en defensa de los clubes españoles, que también forman parte de la marca España". Non sei nin que dicir ... non sei que facer, si rir ou soltar aínda máis e máis sapos pola boca. Nunha merda de país no que a xente está ao borde da pobreza miserable, no que a hai xente que xa non pode pagar a factura da electricidade, ou a hipoteca ou o aluguer, no que antes que coller o coche hai que pensalo mil veces, no que é máis fácil chegar a marte que a fin de mes ... os esforzos son para salvar a uns clubes de fútbol trampulleiros e mentireiros que se fosen empresas normais xa terían desaparecido fai anos! Ogallá o Sr. Margallo arda sete veces sete no inferno ... en certo modo, ca excusa da economía nacional, podo aceptar a xustificación dos rescates aos bancos e todos os cartos públicos perdidos neles. Isto non. É inxustificable, diga quen o diga: que se vaian a tomar polo cu o Madrid, o Barça, o Valencia, etc, e como diría o ilustre Xeral Almeida, "e a puta que os pariu".

Lóxicamente todo isto ten unha explicación. Calquera neste país con dous dedos de frente, incluso ao ministreiro Margallo, xa comprendeu que se o fútbol se vai para o carallo a xente deixará de ter esa dose de opio case gratuíto que adormece os sentidos, anula as conciencias e protexe, casi como antibiótico universal, das protestas. Pregúntome, que será dos políticos o día que as adormecidas masas futboleras esperten do seu soño nos fumadoiros de opio futbolísticos? Como unha política valenciana dixo fai pouco... non haberá porras suficientes.

Claro que se cadra é por iso polo que a merda de goberno corrupto que temos mercou fai nada un carro antimanifas que lanza chorros de auga para "garantir o libre exercicio de dereitos e liberdades". Por aquelo de "non vaia ser" ... haberá que ir pensando en ser previsores. Porque digo eu que non o mercarían para a festa da auga, non?

Día seis: unha caracola

Esta caracola levoume, sendo neno, moitas veces ao carón do mar sen saír da miña casa, na que durante moitos anos ocupou un anaquiño na sala da televisión.

Non hai moito máis que dicir, unha lembraza máis da miña infancia, desas cousas que son tan importantes cando un é pequeno, as cousas sinxelas. Quen para agora a escoitar o mar atrapado no fondo dunha caracola? Eu, ás veces, trato de lembrarme e intento deixarme levar polas pequenas cousas, que son as de máis grande encanto.

Puto McDonald´s

Sabedes que me paso o día queixándome. Non sei... está en min, é case unha necesidade. Pois ben... desta volta vou a facelo porque non o entendo, estou farto. Ata o gorro dos domingos pola tarde que demostran o borreguísimos que somos todos, todos... Hoxe, como cada domingo de traballo en turno de tarde, a mesma merda de sempre, as mesmas colas de coches atascados no vial que no porto coñecemos como rúa Rivero de Aguilar, nos dous sentidos. Sempre que estou eu de tarde a mesma historia, paso co coche, vexo as colas e decido actuar. Baixome, collo a linterna co cono amarelo e achégome ao punto onde os coches entran para o puto McAuto.

Neste momento da historia debo pedir desculpas. Vou soltar moito taco.

E sempre é a mesma merda de historia... o vial do McAuto cheo de coches que tardan case media hora en ser servidos e os coches que non poden acceder ao vial quedan agardando na rúa Rivero de Aguilar mentres atascan a circulación... ás veces nos dous putos sentidos.

Hoxe, como sempre, baixei e ordenei, eu que podo, a eses coches que seguisen a circular, xa sabedes, o puñeteiro reglamento de circulación, se vas a desviarte e non podes apartarte a túa dereita, entón tes que seguir circulando. E así, cun pouco de paciencia pola miña parte, porque somos todos uns putos egoístas, os coches empezan a andar e o atasco desaparece. De cando en vez algún conductor felicítache, "Ah, xa era hora", "Así si que se fan as cousas" e algún outro cágase en ti porque non pode entrar á merda do McAuto. "Putos creídos", "Que te den polo cu".

Hoxe, cheguei, puxen os coches a circular e mentres a cola desfacíase, miraba como os coches que querían entrar e non podían volvían a pasar pola rúa unha e outra vez, unha e outra vez, e eu preguntábame... se aínda fose, como diría Tarantino, una puta comida de luxo, non sei, algo realmente exquisito, algo tan saboroso, tan delicado... pero para comer unha merda de hamburguesa do McDonal´s, algo que básicamente é lixo! E ves aos conductores como tolos, querendo entrar co coche si ou si, discutindo, enfadándose, facendo cola durante unha hora na rúa esa e logo media hora máis, incluso circulando de xeito violento só para poder mercar esa merda de hamburguesa... como si mercar unha hamburguesa do McDonald´s fose o máis importante do mundo... e eu, inevitablemente non o podo entender e enfádome por que demostra que nesta sociedade moitas cousas son unha merda. Porque, digo eu, tanto valen esas hamburguesas, tan boas son que valen cada litro de gasofa que gasta o seu jodido coche?

Ah, e sobre as hamburguesas, esa é a miña opinión... cada un que pense delas o que queira. Para min é puro lixo.

Hoxe unha señora preguntoume á terceira vez que pasou sin poder meterse no vial... pero "que fago!" e eu lle dixen... "Señora, aparque o coche e veña andando". Egoístas e descerebrados. Iso é o que nos estamos volvendo.

Día cinco: máis bicicleta

Pero non vaiades pensar que agora non ando en bici... ogallá poidese deixar sempre o coche no garaxe e ir a todos lados sobre dúas rodas...

Porque agora mesmo teño a sorte de poder ir de cando en vez ao traballo en bici. Coller o tren en Vigo e levala bicicleta comigo é un privilexio. E o día que teña a sorte de poder traballar en Vigo... ese día aínda o será máis porque a menos que vaia vivir a Matamá ou a Sampaio non penso coller o coche para ir traballar. Non podedes imaxinar o fartiño que estou de ter que conducir para ir a traballar.

Iso me leva a lembrar as miñas primeiras andanzas cunha bici.... lembro aquelas dúas ruediñas de apoio, sempre andabas medio de lado, ou sobre unha das rodiñas ou sobre a aoutra, cas que andaba cando meus pais mercáronme unha pequena BH vermella que se podía dobrar para gardala no coche. Lembro que íamos á explanada da estación, ou ao muelle comercial (agora son eu o que lle prohibe á xente andar por el en bici, jejejeje) ou á pista de tenis abandoada do parque da praia da Compostela... lembro que decidimos quitar as ruediñas e mentres meu pai corría tras de min agarrando a bici polo portaequipaxes eu pedalaba e pedalaba... e trataba de coller azos para que meu pai me soltase. Un día, nun deses sitios, non lembro en cal, soltoume e eu non me din conta, e así, sen querer, estaba andando en bici...

Jazz

Nunha céntrica rúa de Vigo unha pintada alumea o meu corazón con vibrantes notas de saxo, piano, trompeta, baixo, batería, vibráfono, guitarra... un grafiti así, xusto ahí, reclamando, con serenidade, con aerosol, a luz do sol nun mundo de cegos. Ten que ter algún sentido porque dezanove letras, elas soas, non din absolutamente nada, pero unha detrás da outra son dous nomes, que tampouco din nada eles sos... tampouco teñen sentido, é condición necesaria coñecer unhas melodías especiais, diferentes, que soan iguais compás a compás pero que sempre son distintas, e saber de improvisacións, de codas, de repentización ou de solistas, aínda que non é condición necesaria, e saber tamén de emocións. E coñecer Bird of the cool, A Kind of Blue, Milestones, Round about midnight... Cando coñeces todo iso e se cadra moito máis, entón ten sentido un nome, dez letras que por fin significan algo... MILES DAVIS. E tamén hai que coñecer Sidewinder ou se cadra que un día o noso amigo o Cifu nos conte polas ondas cal é a melodía que abre e pecha "A todo Jazz"... e só con iso xa chega para entender as outras nove... LEE MORGAN.

Así que decídeme... quen pode ter escrito algo así, con aerosol, nun muro de Vigo cando calquer grafiteriro podía ter escrito calquer outra cousa... cando algo así, prácticamente só podería ser escrito para uns poucos ollos... por que decídeme, para cantos de vos teñen sentido?

Día catro: bicicleta

Seica son para o verán... para min non, tamén son para o outono, o inverno e como non a primaveira porque media vida paseina enriba dunha bici...

Supoño que o meu problema é o esforzo... se hai un xeito de facer algo que supoña un esforzo menor, entón eu farei iso. Cas bicis pasa algo parecido... podería ir dar un paseo, ou se cadra incluso correr (de pequeno encantábame, era o mellor da clase) pero en bici é máis sinxelo... custa moito a subida pero logo a baixada é unha gozada, así que sempre quedarei ca bici. E logo está o feito de saír en inverno, un día de choiva, e chegar empapado a casa, ducha e correndo baixo unha manta... poucas cousas hai mellores...

Día tres: Jaime

Meu irmán Jaime...

Del podo dicir que estamos cortados polo mesmo patrón pero ese é o fin dos nosos parecidos... se eu teño paciencia nada máis que para as cousas que me gustan el ten unha paciencia infinita, se eu ordeno as cousas tan só cando me farta a desorde, el é completamente meticuloso, se eu son un cabeza tola que non teño un punto de equilibrio el é unha persoa tranquila e centrada... ás veces lle teño moita envexa... por exemplo, polo aforrador que é. Ou, por poñer un exemplo, por como fai certas cousas: a imaxe sempre é a mesma... os nosos pais mércannos uns xeados deses de cucurucho... eu afánome por gozalo, por saborealo, e por non deboralo... pero por moito que me esforce, Jaime sempre tarda moitísimo máis en comelo, sempre o aproveita mellor, o goza máis... así é o meu irmán Jaime.

Estaleiro

Xa fai tempo que deixou de contar os anos que pasaron dende o peche do estaleiro pero si o puxeran de novo alí arriba de seguro que aínda sabía como manexar a grúa e non tardaría en recuperar a vella habilidade, aquela soltura para mover as pancas sen mirar, sen pensar sequera no que facía.

Non é que tivera gañas de volver a pasar frío na cabina, de pasar o aburrimento das horas mortas agardando a poder mover unha peza, da loita diaria co soño e de volver a sentir o mareo que che dá as veces cando perdes a perspectiva e só miras o baleiro baixo os teus pes … non, non tiña gañas de pasar todo iso.

Pero cando un leva tanto tempo sen facer nada de nada, cando un perdeu a esperanza de todo e xa deixou de buscar, cando o único alento que ten un é saír todas as mañás a pasear pola avenida e pararse a mirar dende o outro lado da rúa como podrecen pola salitre as vellas grúas… un pensa que non hai nada mellor que aquel frío, que aquel aburrimento, que aquel soño… que aqueles mareos.

Xa fai tempo que perdeu toda esperanza, toda forza, ata o odio. Tempo atrás, cando miraba aquela película na que saían o Bardén e o Tosar, odiaba aquel sentimento de sentirse identificado con eles dous e pensaba que a el non lle pasaría iso, que non se deixaría levar polo adormecemento, polo abatemento, pola cálida luz do sol de días que sempre son luns. Pero a realidade colleuno cos calzóns abaixo e non soubo reaccionar. Como si tivera a barba longa, longuísima, e lle comezaran a medrar nela, primeiro unhas herbiñas, logo as flores, máis tarde algo de xesta e de súpeto aparecesen as arañeiras e os pardais e el simplemente dixese “ah, mira que ben” mentres levaba na man as tixeiras.

E aínda así… aínda así de vez en cando, collía unha pedra e a gardaba no peto e pensaba que si daba roto o cristal dalgunha das fiestras do almacén tería a súa pequena vitoria, como cando Barden, animaliño, rompía a pedradas aquel farol en Guixar, que el ben sabía que aquela parte fora gravada en Guixar, e logo lembraba que na peli lle facían pagar a farola, e a pedra volvía a quedar no seu sitio no camiño de volta.

Claro que a vida non sempre é igual, non sempre é unha liña recta, ás veces sorpréndenos cunha reviravolta inesperada.

Un día, no paseo, atopou a un vello compañeiro que facía o mesmo que el: ao principio loitar por refacer a súa vida, por buscar traballo, e logo, canso, deixarse levar pola marea, placidamente, e pasear ata o muro do estaleiro e ollar con morriña as grúas. E se non se atopaban era porque sempre madrugaba moito pero dende que lle morreu a muller xa non era quen de erguerse cedo.

Abrazos, pésames, lembranzas, "veña compañeiro imos tomarlle unha á de Luis que fai tempo que non vou", máis lembranzas, un viño e tamén dous. De súpeto o vello grueiro lembrou unha historia: un día cando xa estaban a piques de ir a rúa, cando o peche do estaleiro xa tiña data e só se traballaba con ira contida para rematar o último encargo, cando as malas palabras saían das bocas ao mirar aos compañeiros que ían marchando pouco a pouco para casa para non volver, ese día o dono foi pasear pola grada e xusto foi parar, idiota, baixo a carga. El sabía que non o tería feito, que el non era ese tipo de persoas, e que si ben a desesperación era moi grande, daquela aínda tiña bo xuízo… pero ese día pasóuselle polos miolos unha idea absurda que nunca lle chegou a contar a ninguén: considerou o alivio que sentiría se lle escapase accidentalmente a carga nese preciso momento.

De socate unha luz pasoulle polos ollos. Calou. Rematou o viño, soltou a cunca e pagou a conta. Sen máis explicación saíu a rúa. Fóra, ao sol quente do mediodía parouse un intre e sorriu. Nunha daquelas vellas casas que acababan de tirar e que ningún dos seus donos quería arranxar agarrou unha boa man de croios, mentres dicía para si mesmo: hoxe é venres.

Día dous: tente

Pois falando do que era eu de neno... falar dos meus xoguetes, e o que a min me encantaba era o tente, co que podía facer reais todas as cousas que imaxinaba...

Lembro que sempre facía as figuras da caixa... eu que sei, por poñer un exemplo... este portaavións, ou outros barcos como un gaseiro (sempre me gustaron os barcos...) e moitas outras cousas que xa non lembro. Pero sempre chegaba un momento no que eu aburría e desfacía as figuras, xuntaba pezas de xogos de anos pasados e facía cousas que inventaba eu... un avión, unha casa ou un coche para as figuras de Playmobil, naves espaciais, submarinos ou robots completamente articulados...

O malo era que eu sempre acababa perdendo pezas e cando queríamos facer de novo as pezas orixinais xa non se podía... o bo... que o meu irmán Jaime, do que falarei na seguinte foto, sempre foi e será unha persoa moi coidadosa: con paciencia e recuperando a bolsa de pezas que había perdida en algunha parte da casa, logrou reconstruír un par de pezas... certamente pouco se parece a min o meu irmán.

Día un: primeira foto

Xa fai tempo que levo querendo facer isto... vos conto así por encima... a todo correr que perdo o tren... este ano 2013 pódese dicir que é o meu "annus horribilis" e non estou falando en sentido figurado, non... moitos xa saberedes da miña situación ca miña muller e non vou falar delo por aquí porque é algo moi persoal (os que querades saber preguntade que non vai haber problema en contestar) e máis alá diso levo uns cantos meses que non paro de meter a zoca, de facer as cousas mal e incluso de dar varios pasos atrás e volver a vellas cousas que eu pensaba máis que superadas. Esas vellas cousas son nada máis e nada menos que deixarme levar polo touro ou polo vikingo que levo dentro e comportarme de un xeito, digamos, "elefante en bazar". Os que xa me coñecen dende fai moitos, moitos anos saben que sendo máis novo, cando se me cruzaban os cables, tiña un xeito de me comportar impulsivo e un tanto irracional... non quero extenderme moito máis pero por poñer un exemplo... a nosa pandilla da praia fixo unha rede de voleibol. Collimos dúas rodas pequenas, enchémolas de pedras e cemento e puxémoslles dous tubos de ferro para por a rede... un día que me enfadei cos meus amigos agarrei unha das rodas como quen colle un paxariño e boteina no medio das silveiras...

Eu pensaba que iso estaba xa moi lonxe da miña vida, pero non é así. Descubrín este verán que non. Así que empecei a ir a terapia porque estou farto, como di a canción, "de dar vueltas como una noria". Ao final, a miña vida é unha película mala, resultou que a miña terapeuta necesitaba máis terapia e axuda do que eu e agora estou esperando por unha sustituta... mentres agardo ando a romper a cabeza, ler cousas e pensar moito.

Resulta que polo camiño a unha amiga do meu grupo de fotografía, lle deu por empezar un 365 en flickr (sacar e subir unha foto por día durante un ano enteiro) e a min deume por facer fotos das miñas cousas, das miñas teimas, dos meus sitios, tanto do pasado como do presente, a ver si era quen de facer unha pintura de 365 fotos (podedes miralas todas neste enlace) que me axudase a entenderme a min mesmo un pouco mellor... disto fai xa dous meses, e xa dende o primeiro día pensei... vou encher o meu blog con esas fotos, e así, esta que mirades aquí, foi a primeira...

Primeiro día, primeira foto... ben... pensei que podería ser boa idea ter un tema... así que nesta etapa de autodescubremento esto de colgar 365 fotos podería servirme xustamente para iso... ben... esta foto leva toda a vida na miña habitación... un exemplo de como pasan os anos...

O certo é que a min a adolescencia sentoume moi mal... prácticamente teño agora o mesmo tamaño que cando tiña 13 anos e moitos sabedes que non son precisamente pequeno, o pelo volvéuseme totalmente revelde e apareceron os insoportables granos que as veces me fan pensar que estou vivindo unha eterna adolescencia... ademais pasei media infancia dubidando como ser, se o neno bo pero sumiso, respectuoso das leis, das escrituras e dos maiores, que pais, monxas, curas e catequistas se empeñaban que fose, ou o protestón, gamberro, enérxico, revelde e larpeiro neno que eu levaba dentro. Agora, con corenta anos xa sei o que quero ser e supoño que ese cambio de aspecto, complicado e difícil, da miña adolescencia, levoume polo camiño que tiña que ser. Aínda non é tarde.

Retrato de descoñecida no tren

Aí onde a ves, tan fermosa, co seu abrigo de leopardo... de seguro que si a miras pasar pola rúa, indolente, altiva, con seguridade e andar perigoso sobre os tacóns de matar, pensarás “que muller, iso é unha femia” e non serás quen de apartar os ollos nin de pechar a boca mentres ela camiña pola rúa indiferente a túa atención.

De seguro eu tería pensado o mesmo, alí sentado no tren, se tivese reparado antes nela, pero o certo é que entrei no vagón, sentei, saquei o libro da bolsa e nin me decatei de que un metro máis alá, do outro lado do vagón estaba ela. De seguro, se tivese reparado nela antes, non só tería pensado algo como o que ti pensaches, tamén tería pensado con desexo machista “ mirar e non tocar” ou “unha muller de dez moi por encima de min”.

Pero non reparei nela, non lle fixen nin caso, non mirei para ela nin unha vez ata que chegou o revisor cambiando o que debería ter sido polo que foi.

Eu viaxo en tren con frecuencia por motivos de traballo pero as veces tamén me apetece conducir, e por iso o que fago é mercar un bono de dez viaxes e as vou gastando aos poucos. Pois ben, ese día o revisor montoume un pequeno gran lío, pequeno porque o asunto era unha parvada, e grande porque enterouse todo o vagón. Un erro na impresión do bono que me levou 15 minutos facerllo entender, e eu, vergoñento como son, logrei ser o centro de atención dos outros viaxeiros. Foi cando o revisor saíu do vagón cando reparei nesta muller, que ollaba para min con amabilidade, e mentres regalábame un cálido sorriso cómplice faloume do incidente, como pedíndome desculpas pola actitude do revisor.

Cas cores acendidas na miña cara despois da discusión anterior non atinei máis que a devolverlle o sorriso e calando, aínda máis acalorado, afundinme no libro.

Pero xa estaba feito o mal, xa reparara nela e decatárame de que non era a persoa que aparentaba ser… polos seus movementos, por como levaba o abrigo e as gafas… pero supoño que o que máis me chamou a atención foi que tomase notas nun pequeno caderno, por outro lado xa bastante cheo de anotacións… nestes tempos de usar o móbil para todo, ata para tomar notas, nestes tempos modernos nos que atopar a alguén que escreba a man é tan pouco común como ir cantando pola rúa. Como tampouco é moi común atopar a unha fermosa e moderna muller que se poña a xogar co neno, incansable e gracioso, que senta diante súa cunha naturalidade e confianzas reservadas nestes tempos modernos a sobriños ou mesmamente a os fillos propios.

Así que reparei nela, nesa muller que parecía tan só unha fermosa muller común, pero que definitivamente non tiña nada de común, e eu, sendo aínda máis común do que xa son normalmente, consciente da súa peculiaridade pero tamén da miña vergoña, da mina timidez, tan só atinei a lle sacar unha foto… e entón pasou o inexperado… ela escoitou o disparar da cámara e volveu a ollar para min, e volveu a sorrir e cunha seguridade e unha sinxeleza que aínda hoxe, tantos anos despois me volve tolo, díxome… “Podo mirala?”…

Liquidación

En Vilagarcía, de toda a vida, a lo menos da miña, a chegada do nadal non o marcaba o acendido das luces da rúa se non o belén do establecemento de mobles "Galerías Eduardo". En canto quitaban o papel que ocultaba como as figuriñas ían chegando paseniño dende recónditos lugares despois de peregrinaxe anual, a peregrinaxe tocáballe aos vilagarciáns cos seus nenos collidos da man, nenos, eu ben o sei, algún día fun un, que quedaban pámpanos mirando as figuriñas unha a unha sobre todo as que tiñan movemento, mirando as novas adquisicións, mirando como xiraba a roda do muiño, xogando a buscar como se levase gorro e bufanda de raias vermellas e brancas ao cagón do belén (normalmente estaba preto do río) e como, lentamente as figuras dos Reis, máis grandes que as outras, non sei por que, íanse achegando día tras día ao neno no seu cerne, mentras calculaban o lonxe que aínda estaban os Reis Magos do seu destino final como unha especie de conta atrás para a chegada do día de Reis e os desexados regalos...

Aínda agora segue a montarse o belén de Galerías Eduardo, cada ano máis grande... pero quen sabe se o ano que ven pasará igual que nos últimos 40 anos... porque o vello negocio de mobles está en liquidación por xubilación. Nada raro hai nelo... o mesmo pasa en toda España chea de negocios en liquidación que van pechando un tras un, non só os novos negocios de loitadores parados desesperados por tratar de gañarse a vida, tamén os vellos, os que acompañaron as nosas infancias e prácticamente as nosas vidas.

En Vilagarcía pecha este negocio por xubilación pero media vila está xa pechada por desesperación. Igual que no resto do país, igual que España enteira: Españistán está de liquidación... e con ela, e con todos eses negocios que pechan, cos novos... cos vellos... cos seus beléns e as súas luces, os soños dos seus donos... e tamén, como non, os nosos soños de nenos.