Día de eleccións

Hoxe toca madrugar, dia de elección, a festa da democracia (ja) pero hoxe tamén é outra festa, porque hoxe fai xa 35 anos que morreu un galego tan ilustre como o mesmo diaño, que seguro que o ten, por moito que diga Sabina, na “ghloria” do inferno.

Así que, hoxe, como todos os anos por estas datas poño este vídeo que preparei fai tempo para lembrar o día que España empezou a ser libre e para rir un pouco.

Non quero ofender a ningún amigo meu e por iso non vou relacionar estes feitos cas eleccións. Tan só unha reflexión: realmente pensades que o PP vainos sacar da crise, que o luns os mercados van parar de acosar a débeda española, que a semana que ven vai empezar a baixar a lista do paro? Si é así votade o PP e eu chamareivos ilusos. Pero eu vos diría, parade a pensar un pouco: o PP vai gobernar pero non será mellor que goberne en minoría? No canto de votar o PP podedes votar a UPD ou incluso a EU, ou a EQUO, ou, por que non, ao BNG que ten os deputados máis traballadores do congreso… que pasa por probar?

Veña amigos, a votar e a pasalo ben!!! Feliz día de eleccións!!!

Cudillero

Co galo da viaxe a Asturias polo encontro de pandeireta aproveitamos e fixemos un pouco de turismo, incluso gastronómico.

Os larpeiros da TVG quedarían satisfeitos ca nosa comida en La Barrica, sidrería de Vegadeo, moi recomendable, cun menú do día a golpe de sábado por 12 €. Fabada e carrilleras, ou  carrilanas como alguén lle decía, ata fartar. Un local moi agradable e familiar na Rúa Taramundi, 25, en pleno centro de Vegadeo.

A costa asturiana, polo menos a parte que eu coñezo é unha costa abrupta na que é necesario aproveitar os poucos espazos que a natureza deixa para levantar  asentamentos. E esa é a peculiaridade da vila de pescadores, e de mineiros polo que parece, de Cudillero. Observando a estructura serpentina do pobo faite pensar nun río que deu atopado o camiño máis brando entre a dura pedra asturiana para abrirse camiño ata o mar pero non sen voltas e reviravoltas.

Cudillero. Dende o porto podes acceder á parte máis alta do pobo por un longo túnel que debe ser unha especie de desaugue porque por el baixa un regato. É como un atallo para chegar ao porto sen ter que percorrer o pobo enteiro aínda que eu diría que tamén serve para que o regato non baixe polo pobo cando chove forte.

A saída do túnel está nunha estreita rúa que vai facendo eses cas casas ao seu lombo. A primeira impresión é pobre: edificios negros do fume dos coches, igualiño que Pontevedra fai 10 anos, porque segundo parece, ata non fai moito, só había unha estrada para entrar e sair do pobo.

Pero máis abaixo a rúa faise máis peatonal, cambian os edificios en casiñas de vivas cores e a estreita gorxa ábrese nun natural anfiteatro co galiñeiro coroado en verde, co mar arrolando aos barcos de pesca no escenario que é o recollido porto.

Fora desa rúa principal, Cudillero é estreitas rúas con minúsculas escaleiras, pequenas solainas a diferentes alturas, e redes colgadas de aparellos para secar ao sol, recunchos rodeados de fermosos acantilados e unha praza principal ateigada de terrazas de encantadores restaurantes e cafeterías.

En certo modo lémbrame a Malpica pero dada a volta: Malpica colga as súas casas dunha lingua de terra que entra no mar desafiante, como na cara de fóra dunha luba; Cudillero, como o negativo do molde que fixo a Malpica é o seu reflexo no lado interior da luba, tamén con casiñas colgando unhas enriba das outras e redes, barcos de pesca e a brabura do mar ás portas, pero para adentro, acollido no seo da terra que o protexerse do mesmo e terrible mar.

Será presidente...

Sr. Rajoy, supoño que vostede nunca terá o aquel de ler esta carta miña pero iso tanto me ten. É un desafogo meu despois de tantos días de desacougos, de enfados, de sentir que mexan por nos e queren facernos crer que chove… así que tanto me ten si a le como si non.

Mire vostede, xa pasou o tempo das ovelliñas mansas que se deixan pastorear por calquera que teña un bo can. Pode ser que o pobo aínda non espertase de todo pero as ovelliñas xa non pacen tranquilas, xa teñen as orellas atentas, que xa fai algún tempo que o vento do norte lles trouxo o cheiro do lobo, xa saben que o que chove non é nin siquera Sidra El Gaitero.

Posiblemente sexa vostede o próximo presidente do goberno… ou non, que cousas máis raras teñen pasado, pero voulle dicir unha cousa, eu non me alegraría de estar na súa pel. Porque, non sei, despois de mirar a súa foto do mintin de Valladolid do outro día, vostede deixándose levar por unha inusual euforia, a saltiños de home que xa se ve victorioso, dáme por pensar que vostede ve isto de chegar a ser presidente como unha especie de reto persoal, como unha especie de xogo… alguén que leva ansiando algo moito tempo.

Espero que non sexa así, porque, pode ser que vostede teña xa uns bos aforros despois de tanto tempo mamando do teto da cousa pública e que non lle teña medo á crise porque, se goberna, terá un bo soldo vitalicio o día que se publique o seu cesamento no BOE, e ademais no fondo, xa fai tempo que aprobou as oposicións de rexistrador da propiedade, xa pode afundir españa enteira no océano Atlántico; pero a cousa é, penso que xa o sabe, que os milleiros de españois que non están na súa situación ou na deses banqueiros que esperan que vostede goberne como auga de maio, non poden permitirse catro anos cun presidente do estado falto de ideas, de carisma, só movido pola ansia persoal de lograr coller o tarro das galletas no alto do armario.

Porque si vostede pensa que vai gobernar por méritos propios vai enganado: si é elexido será pola incompetencia do goberno anterior; si vostede pensa que vai gobernar polo bo político que é vai enganado, porque ninguén ten boa opinión de vostede, nin no seu partido; si vostede pensa que vai gobernar porque a xente pense que vai ser mellor que Rubalcaba vai enganado: vai gobernar porque a xente está tan desesperada que pensa que cun cambio de partido político xa está todo arranxado.

Porque, e xa remato, desta volta non vai haber fórmulas máxicas como no 96 cando empezou, con vostede como Ministro das Administracións Públicas, a burbuxa inmobiliaria, o boom da construcción. Non vai haber ladrillo para sacar do paro a 5 millóns de españois. Porque os mercados non van deixar de ser implacables ca débeda española só porque vostede goberne. Porque vostede non é Moisés nin vai lograr que aparezan regatos de diñeiro en efectivo para reactivar a economía a golpe de vara no asfalto da Castellana.

Así que vostede saberá o que fai, porque mire, eu nas portas do luns 21 xa miro un letreiro que di “Os que entren aquí perdan toda esperanza”, e porque, pense un pouco, está aquel refrán “Malos virán que bo de ti farán” e xa sabe cal é a opinión que ten a maior parte dos españois do aún presidente Zapatero.

Vigo en Alta Definición

Non lembro a primeira vez que fun a Vigo pero si me preguntan sempre contarei como observaba as costas dos edificios da rúa García Barbón dende a saída da autopista mentres esperabamos pacientemente polo final, o principio realmente, da caravana que sempre se formaba cando nos íamos a Vigo no noso Seat 127; ou falarei das escaleiras mecánicas e do mundo interior sen xanelas do Corte Inglés. Pensade que daquela, cando eu era neno, moi neno, as escaleiras mecánicas eran un estraño artiluxio pouco frecuente que sempre que as usaba dábame por pensar que si non me baixaba a tempo sería engulido cos chanzos baixo a ringleira de afiados dentes.

Por iso sempre que penso na miña primeira lembranza de Vigo, penso no paseo que din o primeiro día de vida universitaria. Aquela tarde o único que me apetecía era aproveitar a miña recentemente gañada liberdade paterna e coñecer a cidade camiñando dun lado para outro, por que... unha das mellores cousas da vida e a primeira vez, a sensación que produce a novidade.

Samil sería o destino, porque é deses sitios emblemáticos que a xente nomea cando é o único que coñece dunha cidade, como a Porta do Sol de Madrid ou as Ramblas de Barcelona. Mirei nun mapa que bus podía coller pero, non sei por que, as únicas liñas que atopei pasaban por beiramar así que baixei toda a Rúa Coruña, e diante do estaleiro Barreras púxenme a esperar... pero chegou antes a choiva que o bus, unha tormenta de outono como as que están a caer estes días só que aínda era setembro ou outubro, desas que en poucos minutos cae a auga que debería ter caído no día enteiro.

Votei a correr na procura de agocho e máis ou menos á altura de Peritos pensei en meterme nun portal pero o certo é que de aquela xa estaba tan mollado que tanto tiña mollarme aínda máis así que seguín a camiñar ata chegar a Tomás Alonso e logo crucei Lopez Mora e subín por outro lado ata atopar a Rúa de Chile e logo atopei Camelias e seguín camiñando ata Hispanidade, cada vez máis arriba, sempre subindo, e cando me din conta estaba a pasear polo Castro, pola fortaleza…

De súpeto, sen buscalo, ante os meus ollos abríase aquela cidade que representaba para min todo o meu futuro, aínda que eu aínda non o sabía, como un pequeno sinal da miña vida próxima e sentíame ben. De algún misterioso xeito cheguei ata o Castro, sen querer, para ollar a cidade que agora, vinte anos despois, é a miña casa.

Comecei a baixar sen saber moi ben a onde ía, guiado polo meu sentido da orientación, pero descoñecedor de que estaba totalmente perdido, mentres o día caía pausadamente. Pero aquel era o día das casualidades e cheguei a Rúa da Hispanidade (de novo), logo ata a a Rúa Barcelona (ou unha das paralelas), logo ata a Praza da Independencia e finalmente a Camelias e Praza América. Podendo ter acabado en calquera sitio de Vigo, sen querer, acabei por coller ben o camiño.

Hoxe en día, ollo Vigo e tírolle fotos dela dende A Guía, pero daquela, a principios dos noventa, para ollar a cidade que me tiña acollido subía ao Castro pero despois de esta primeira vez sempre coñecía o camiño polo que tiña que ir.

As falas

Que pode haber máis fermoso que a fala de cada un? A fala é a cultura que mamamos no berce, a que primeiro recibimos dos nosos pais. A primeira marca do que chegaremos a ser. Quen renuncia ao que é non sabe realmente quen é.

Unha nena nunha escola
Falou palabras feridas
A mestra nas coñecía,
Nevan folerpas para arriba!

(Aiché, Sihá, Mercedes Peon)

Así que digo eu… na Galiza… en GALEGO!!! E en Asturies… N´ASTURIANU!!!!

O gato da Galería

Este é un gato especial. Gosta dos bos combinados e licores, dos mellores tes e cafés. Gosta do jazz, do soul, do funky, do triphop e da música en directo. Gosta da fotografía, da pintura e da boa compañía. Gosta dos recunchos íntimos á luz das lámparas, ou das velas, dun oco onde quentarse, dunha cesta ben abrandada onde deitarse a mirar pasar á xente…

Encontro en Asturies–Ida

Soa de banda sonora da miña vida Quempallou mentres escribo estas liñas sobre a fin de semana pasada que nos levou, co galo do XI Encontro de Pandeireta Galego-Asturiana, a recorrer media Galiza e Asturias en dous días, amais dun sábado noite festeiro e de poucas horas de soño.

Como pasa o tempo, aínda parecera que foi onte cando fóramos a aquel encontro nos Ancares, rodeados de neve, nun pequeno albergue alá na Degrada. Daquela a viaxe de ida non dera para moito, apenas chegar a Degrada e logo facer unha pequena visita ao Piornedo máis un intento de subir ao Porto dos Ancares, intento que rematou con traballiño para por as cadeas ás rodas e guerra de bolas de neve. Desta volta foi moito máis aproveitada, ata houbo café no archifamoso “Rei das tartas”, cun soliño no praza da Catedral de Mondoñedo que tiñas gañas de non te mover dalí en toda a mañá.

Con todo para min, para Lupe tamén, foi unha viaxe de primeiras visitas, empezando por Mondoñedo e a súa catedral, escuro espazo cheo de pinturas e fermosos xogos de luces na pedra. O Pórtico da Gloria da Catedral de Santiago e famoso polas esculturas de Mestre Mateo. O da de Mondoñedo polo seu rosetón que só apreciable na súa beleza dende a morna escuridade do interior.

Realmente si os que construíron a catedral esperaban que os fregeses mindoneneses alcances un maior achegamento a Deus co deseño do interior ben sabían o que facían, eran verdadeiros expertos, con esas vidreiras que xogan cas súas luces nas paredes tinguindo a fría pedra de amarelos, de cobaltos, de laranxas… xogos de cores e brillos para elevar o espírito.

E Mondoñedo tamén é cerne de ilustres galegos, como Manuel Leiras Pulpeiro, Pascual Veiga e os seus compases do himno galego, e como non… Don Álvaro Cunqueiro e o seu fantástico universo. Tan fantástico como unha vella casa esquecida no tempo e que pouco a pouco foi facendo que caeran paredes, teitos, lembranzas… quen esquecería levar os paraugas? Acaso pecharían por última vez a porta da casa un abafante día de verán?

En Mondoñedo está tamén, por certo, a Ponte do Pasatempo, ponte que lembrará o Mariscal Pardo de Cela alí onde fora, ceo ou inferno. Parecer ser que o pobre mariscal fora condenado a morte polos Reis Católicos por un conflito co Bispo de Mondoñedo, aínda que en realidade a cousa parece ser que tivo máis que ver con que o mariscal apoiaba a lexitimidade de Xoana a Beltranexa fronte a opción de Isabel a Católica. A lenda conta que a súa dona conseguiu o perdón real, pero homes do bispo retiveron aos emisarios portadores do perdón (ou a propia muller do mariscal) nunha ponte de Mondoñedo, polo que o perdón non impediu que a cabeza do mariscal rodara polo chan da catedral de Mondoñedo con gran pesar do seu portador.

A seguinte parada da viaxe foi na primeira catedral da nosa terra galega… San Martiño de Mondoñedo, preto de Foz, antiga Sé Episcopal que foi trasladada a Vilamaior do Val de Brea en 1112 pola Raíña Urraca tranformándose así na moderna Mondoñedo.

Foi construída entre o século IX e o XI polo que é a catedral máis antiga de España, cun claro estilo románico e uns interesantes… non sei como se chaman, apoios para os aleros do tellado. Son todos diferentes, algúns son cabezas de animais (un lembra a rá Gustavo), caras, figuras humanas, figuras xeométricas irreconocibles… e, como se pode ver na foto que sigue, unha parella mantendo relacións sexuais…

Podedes miralo? o de arriba parece unha cabeza de año e o outro tamén pero cun certo parecido ao verde reporteiro “dicharachero”.

Salón de Albarellos

Hai lugares que trascenden á vida de un… Si se pode chamar a Vilagarcía cidade, eu son entón un home de cidade, descendente de xentes de cidade, por que meu pai é fillo de carrilexo e miña nai filla de pontevedreses (ou marinenses, que ven sendo o mesmo). Agora que vivo en Vigo vexo claramente que Vilagarcía non se parece en nada a Vigo e que por moito que aos ingleses nos gusta pensar que vivimos nunha cidade… certamente Vilagarcía non deixa de ser un pobo grande… aínda que tamén é certo… non é unha aldea.

Quizais un puidera pensar que é o mesmo pero un pobo costeiro, por máis pequeno que sexa, como é por exemplo Carril, nunca será unha aldea. E non o digo por desprezo, todo o contrario… E é xustamente iso o que quero indicar… que eu non son de aldea, que eu nunca puiden dicir iso de “ir pasar o fin de semana á aldea” ou “pasar as vacacións no pobo”, nunca…

O meu único contacto era o dos meus avós que ían visitar todos os sábados a uns amigos a unha pequena aldea do concello, e da que traían pan de bola, verduras, leite fresco, e se cadra tamén viño… pero unha aldea dos meus avós ou dos pais dos meus avós, iso nunca existiu na miña vida.

Xustamente o contrario da miña querida muller Lupe, que viviu, ca súa familia, cun pe na cosmopolita Vigo e outro no pequeno Salón, da parroquia de Albarellos, no concello ribeirán de Boborás, lugar que só lembra Vigo polas súas pendentes.

Salón é un pobo colgado de si mesmo nunha ladeira dos montes máis profundos do Ribeiro e con el os seus viñedos, soutos, hortiñas. Salón, posiblemente nome de orixe xudeu, está agochado no lugar onde se atopan dous ríos e os seus fondos e estreitos vales, o Avia e o Viñao, e é como un balcón porque ante Salón, entre os pechados montes cheos de carballos, piñeiros, castiñeiros (e algunha, demasiada, mimosa) ábrese o longo val que baixa ata Leiro, unha pequena ventaíña dende a que se ve, ao lonxe, os altos do Concello de San Amaro.

Salón é tamén un pobo abandonado, polas xentes que por necesidade tiveron que marchar a Panamá, pero tamén polos que quedaron ou os que volveron que fixeron horribles engadidos de ladrillo e estrafalarias casas sacadas de algún barrio de novos ricos.

Pero para min, para o home de cidade que son, é tamén vellas casas arranxadas, estreitas corredoiras… e é o ruído, monótono, fermoso, da fervenza do Viñao, e os opíparos cocidos ca familia política, e a lareira e a cociña de ferro… e a colleita da uva, a lagareta… E moitas cousas que nunca vivín, que nunca souben e que gustaríame vivir, coñecer, aprender.

Amencer

Despois do soño reparador, cada amencer representa para nos un renacer, un novo e diario comezo. Xa o sabían fai máis de 2000 anos os exipcios, que adoraban a un deus con cabeza de falcón, Amón-Ra, que renacía ca aurora cada día despois de cruzar o inframundo ao longo de 12 terribles horas nas que sempre loitaba e vencía á serpente maligna Apep.

Non sempre é así. A miña costume de deitarme tarde non relaciona a saída do sol cun renacer, máis ben co fastidio de ter que erguerme despois de ter durmido menos horas das necesarias… pero ás veces…

Cando era neno os días empezaban inevitablemente a iso das 8 da mañá e normalmente ao saír de casa o sol xa comezara a súa andaina polo ceo diúrno. Pero había ocasións, máis das que na miña vida quixera, nas que eu tiña que me erguer moito máis cedo, días excepcionais polos que gardo unha sensación que relaciono intimamente ca miña infancia.

Por desgraza para min, de vez en cando os meus problemas de columna, de rinite, de alerxia obrigábanme a ir a Pontevedra cun “volante” para o especialista. Eses días normalmente comezaban cunha pequena representación da familia Campos Coello metidos nun Seat 127 pola PO-531 nas últimas horas da noite. Logo chegabamos a Pontevedra e o frío do amencer e as primeiras luces do día facíanme espertar e entón sentíame fresco, novo… como nun renacemento.

Así na miña infancia e na miña adolescencia, os amenceres eran viaxes: de neno eran viaxes ao médico, a Pontevedra sempre, e logo, sendo xa un adolescente, viaxes de pracer, a Portugal moitas delas. Teño gardado na memoria entre fíos de prata un momento dunha desas excursións: parar a tomar un café na fortaleza de Valença xusto cando empeza a saír o sol Miño arriba. Lembro a sensación daquela tranquilidade, do pausado espertar da fortaleza, da frescura do aire limpo de xente, de ruídos, do doce cheiro do café nas pequenas tazas…

Xa maior a miña relación con Dona Aurora cambiou totalmente: xa non me atopaba con ela os días que me erguía cedo, non, agora atopábaa porque esperaba por ela, esperto, interminables noites de sábados…

Lembro, por exemplo, cando estudaba en Vigo, que os meus amenceres empezaban moitas veces ao saír dun local de Lepanto chamado Planta Baixa, e que o sol nacente iluminaba por igual ao meu ser desfeito pola esmorga e aos homes e mulleres aínda con medio ser na cama que marchaban a traballar. Tal como cantaba Sabina: “Ambiguas horas que mezclan al borracho y al madrugador”.

Lembro tamén, con felicidade e tristeza, moitas noites en Vilagarcía que remataban cun lixeiro almorzo a base de bocata e ración de patacas fritidas, nun bar que nunca durmía chamado Tarifa. Normalmente iamos Marcos, Gunde, Fran, meu primo, e o coitado do David, o irlandés. Lembro como todas as noites David, aínda máis bébedo que nos, liberaba a súa torturada alma de irlandés protestante desprezado por igual polos compatriotas católicos e polos ingleses protestantes, por non ser nin católico nin inglés, contando historias da súa vida que só cambiaban de sábado en sábado en que unhas veces a Raíña era unha mala puta e outras alguén que debía ser salvado por Deus. Lembro que David sempre almorzaba “Bacon and Egs” con cubata e que sempre entrabamos de noite e saiamos de día, co sol aparecendo polo horizonte, facéndome sentir a un tempo canso pero tamén fresco, novo.

Lembro tamén esa sensación cada fin de ano que teño vivido, como si o sol fora o sinal para rematar unha alegre noite de troula, que xa lle chega de tanta festa. En especial un que despois de ir tomar o obrigado chocolate con churros, e xa bastante avanzada a mañá fun a dar un tranquilo paseo polo peirao. Lembro sentirme feliz, satisfeito. E lembro como non, aqueles días que vivín nunha casa en Guillán ou no piso na Compostela, nos que as noites tamén terminaban ao amencer, cun novo sol que quentaba a ría enteira e ao meu canso corpo, que me facía sentir vivo a pesares da noite de bailes, gritos, alcol.

Agora os amenceres xa non significan nada diso para min, agora son para min unha rutina, o momento no que o porto empeza a recuperar a súa pequena actividade diaria de camións, traballadores e coches que van e veñen sen parar, e se cadra, despois de tantos anos de mirar os amenceres dende tantos puntos de vista, é por iso que por fin son quen de aprecialos na súa total beleza.

Avoa

Durante moitos anos a miña avoa sentaba un metro máis alá, dentro da habitación que non sae na foto, pero ás costas do mundo enteiro, ca mirada perdida nos puntos, nos fíos, nos pespuntes, nas teas, nos ollos de agullas polos que non pasaría nun unha mosca, nas canillas, nos anacos de xiz, nas tesoiras... Eran tempos nos que miña aboa, muller de rabudo carácter só comparable co da miña nai agás pola total falta de tacto e oportunidade, só tiña ollos, fóra da costura, para o meu avó.

Os sons metálicos das tesoiras a cortar, o ritmiño enfeitizante da vella máquina singer que eu diría que aínda traballa…, os silencios atrapados polas agullas entre as teas… as longas conversas con veciñas, amigas, clientas… Lembro en especial cando viña a muller do Comandante… aquela señora de señorial presenza, de bo falar “castellano” pero de indescifrable aceno, que sempre era tratada efusivamente e que todos coñecíamos como a Comandanta… Sempre pensei que era a dona do Comandante Militar de Vilagarcía pero agora que o penso… ao mellor o marido era simplemente un comandante do exército.

Aquel vir e marchar de persoas a todas horas resultaba ás veces pesado, eu desenrolei o vicio de pecharme na miña habitación nas visitas máis insoportables, pero logo un decatábase de que a casa, sen esas visitas quedaba totalmente valeira.

Daquela, a hora na que a luz non daba para seguir cortando e cosendo, cosendo e cortando, marcaba o momento de dar a volta á vida, de enfocala cara o outro lado, cara o exterior, cara a rúa. Entón miña avoa cruzaba a porta ás súas costas e asomábase ao balcón para esperar a volta do meu avó.

Agora miña avoa, viúva, ca vista minguada de tanto perderse nos puntos, nos fíos, nas agullas, pasa a vida unicamente nese lado da porta do balcón. Moito lle gusta (e lle gustou) a ela iso de mirar, dende a distancia, como pasan a súa vida os demais. Outro defecto da miña avoa, ter que enterarse de todo. Supoño que o que facemos na vida é, no fondo, o que somos: ela, que vestiu a tantas persoas na súa vida, que pasou o seu tempo enredada entre costuras, agora entretense cos fíos das vidas das persoas que van pasando por debaixo do seu balcón.

O inmoral e triste torneo do touro da Vega

Hai un sitio en Castela, en Valladoliz, de cuxo nome non quixera lembrarme pero que debo mencionar para que acabe dunha vez a barbarie que nel reside. É Tordesillas, e nel, cada ano, na honra da Virxe da Peña, celébrase unha salvaxada que eles teñen a ben chamar “EL INMEMORIAL Y FELIZ TORNEO DEL TORO DE LA VEGA”.

Miro as imaxes en youtube da "festa" do touro da Vega e só podo pensar dúas cousas.

1. Que as galiñas corren con máis estilo que os participantes da "festa" cando escapan pola chegada do “morlaco”. Cando aparece o touro, os participantes botan a correr e aínda que o intentan, non son quen de ir tan rápidos como a súa suposta bravura, coraxe e valentía.
2. Que a vergoña, a deshonra e máis que nada a covardía pariron abundantemente en Tordesillas, onde só son capaces de enfrontarse ao touro desde o outro lado dunha lanza e na maior parte dos casos a traizón, por detrás. Se eu fose tordesillano renegaría do meu nacemento. Un pobo que celebra un festexo como este, non merece nin a auga do meu cuspe.

Eu non defendo as touradas, todo o contrario, pero ao César o que é do César: hai que ter moito valor para poñerse diante dun touro na area da praza, armado únicamente cun trozo de tela. Eu non me atrevería na miña vida. Pero nesta suposta “festa” que valor hai? Onde está a valentía deses homes que agochan a súa vergoña tras desmedidas picas? A que non pariu en Tordesillas foi a intelixencia. Nin a compaixón. Pouco valor poden ter os tan pequenos cerebros das cabezas tordesillanas porque probablemente entre todos os dos participantes e defensores do touro de la Vega non xuntan nin medio. E iso sendo xenerosos.

Novo Curso en Malveiras 2011-2012

Tonalidades humanas ao solpor

Saes a dar un paseo e chega un momento no que tes que sentar. Non porque chegaras a onde querías ir, se non porque queres descansar ou simplemente porque queres gozar do lugar, da paisaxe. Iso faino todo o mundo, non?

Entón miras ao teu arredor e decátaste de que está todo cheo de lixo, pero non do que trae accidentalmente o vento, caprichoso e voluble, se non do que deixa o home despoís de usar o que había dentro.

Que tonalidades de home fan iso? Supoño que as que pensan que automáticamente alguén vai pasar a limpar, ou as que logo, cando volven ao día seguinte, marchan a emporcallar a outro lado porque o sitio, onde o día anterior miraron tranquilamente o mar ou o solpor, está cheo de merda.

De todos modos vos decatades de como este lixo en particular está asociado a certos hábitos? Os restos das hamburguesas da cadea (alimenticia?) que ten espazo para mercar sen baixar do coche; os vasos para poder beber e logo tirar da marca da chispa da vida?

Vos decatades de que xustamente se nos promove consumir rápido e fácil, sen ningún esforzo e que igual que un vai ao McDonald´s a coller a caixa ca hamburguesa e as patacas deixa os envoltorios por ahí de calquer xeito, sen máis responsabilidade? Vos decatades de que esas marcas e moitas outras gravan a ferro nas nosas mentes unha terrible mensaxe: ti consume, nada máis que iso, que o resto xa o fará alguén?

Que vos parece máis fermoso, a herba mais lixo-baso-de-cocacola ao a herba mais pequena luz?

Non podo entender como pode haber xente tan diferente a min en algo tan básico, que haxa tantas tonalidades de homes en algo tan sinxelo como recoller o lixo despois de tomar unha merda de hamburguesa.

Se temos mans para traer esas cousas tamén as teremos para levalas ata a papeleira que atopamos polo camiño de volta ou ata a que temos xusto diante nosa, a dous pasos, non? Ou será que o consumo de certos produtos atrofia a nosa capacidade de coller cousas cas mans?

Cada día ponse o sol, e debemos pensar que na penumbra ou na oscuridade o lixo que deixamos por ahí non se ve e que as nosas diferencias difumínanse ata desaparecer, pero non é certo porque, contra o fondo adecuado, as nosas siluetas sempre aparecerán diferentes.

Todos queremos lugares fermosos nos que estar relaxados pero non todos nos decatamos de que a responsabilidade de mantelos limpos e fermosos e nosa propia, de cada un, de todos. Seica esa é a diferencia que fai da humanidade o que é: moitos non asumen ningún tipo de responsabilidade, pensan que iso é cousa de outros, que ten que haber alguén encargado de limpar o lixo.

Penso que tamén eu debería aplicarme o conto de cando en vez.