Festigal 2011

Incribles dous días que pasamos en Santiago. En realidade menos… un día e unhas poucas horas, tempo de sobra para ver seis pedazo concertos… Loreta Martin (que posiblemente foi o máis regular de todos), Deolinda e Deus ke te crew o domingo, e Pablo Díaz, Orquestra Os Modernos e Berrogüetto onte…

Quedaron estos cinco últimos concertos gravados na miña memoria como “os mellores concertos aos que teño asistido”.

A cousa é que despois dunha excelente cea na do Morgan, no “O xa cheghou”, baixamos ao Festigal onde estaba a empezar o concerto de Loreta Martin, un grupo que fai funky en galego, que non está nada mal pero que seguramente, dende o meu punto de vista, necesitaría máis aporte instrumental.

Remata Loreta Martin e empezan a preparar o escenario para o seguinte grupo: tres micros e duás sillas sobre un estrado branco e de fondo, un telón de fortes cores decorado con sinxelos debuxos. De súpeto sae o grupo, dúas guitarras españolas, un baixo e a cantante e comezan a tocar unha música que lembra ao fado pero que non é fado, unha música que ilumina todo, alegre, xeitosa e eu xa non son quen de deixar de prestarlles atención… fico abraiado pola fermosura no medio dun Festigal cheo de xente bébeda, nova e non tan nova, con ganas de caña, pero que lonxe de aborrecer un grupo que parece estar fóra de sitio tamén o aplauden e deixan que o seu ritmo mova os seus corpos.

Miro ao meu arredor e non podo sair do meu abraio… a xente está a bailar, a desfrutar do concerto de Deolinda… das guitarras, do baixo, da fermosa, potente e dominada voz da cantante Ana Bacalhau. Pouco a pouco a xente vaise animando e entón, xa no final, botan un tema chamado “Que parva que eu son”, un tema lento, un pouco con ritmo de marcha que fala dos tempos que corren, da crise, de como os rapaces estudian pero non saben nada, e non teñen traballo e teñen que quedar na casa… e entón a xente estala e todos vitorean ao grupo… xa volo digo…. foi incrible.

Logo de Deolinda apareceu Deus Ke Te Crew… co seu Hip Hop en galego, rimando para queixarse da vida, para contar as cousas boas da vida, para expresar sentimentos: a xente xa viña animada de Deolinda así que os de Ordes non necesitaron facer moito para que o público empezase a bailar. Apoteose rapeira aderezada ca potencia hard core dos Machina. “Bembidos a Mordor” di unha das súas cancións e fala de Cerceda… a verdade, irónica, en verso.

Remata Deus Ke Te Crew e o noso pequeno grupo de catro xa non pode máis… marchamos ao coche. Aínda temos que ir ao sitio onde poremos as tendas, agocharmonos das patrullas e tratar de durmir unhas poucas horas no silencio do bosque e co ritmo das ras. Así é: mañá chea de brétema con despertador canino tres horas máis tarde. Ninguén vai ao Festigal e ao día da Patria a durmir moito e ben.

Abaixo en Santiago, almorzo, dous cafés con pan tomaca e xamón. A manifestación require estar ben de forzas, non vaia ser que non poidamos nin ca pandeireta: lonxe quedan os tempos de correr diante dos grises pero nunca se sabe cando os alcaldes teñen título nobiliario no apelido. A sombra das nubes dura o que tardamos en chegar á Quintana nos e os amigos vigueses a ritmo de festa tradicional galega, que se vexa o ben que o pasamos as xentes que amamos esta terra. Na Quintana xa pega máis o sol e espéranos unha praza ateigada de persoas, bandeiras, discursos e das notas do imno galego sen recortes. Sae do peito, do corazón, ata a última das notas.

Logo de tomar un viño, buscamos un sitio onde comer e descansar un rato pero é imposible. Ordas de orcos adolescentes cargados de alcol e disfrazados de elfos tomaron a noite anterior cada recuncho do campus e deixaron a súa pegada… cheiro a mexo, botellas, merda, condóns… e falta total de respecto polo fermoso recinto universitario. Ao final comida entre as carpas e soño, necesario, aderezado con trebón de Tomiño. Eu, a pesares diso, logrei durmir.

Despois da sesta a tarde comezou, recargadas as pilas, con encontro de vellos amigos e seguiu con fermosas sorpresas. Primeiro co concerto de Pablo Díaz, Tic Tac, espectáculo musical para nenos, dos de verdade e dos de corazón. Pasámolo ben gracias á música e por ver o ben que o estaban a pasar os enanos. Énchese o corpo de felicidade mirándoos bailar, cantar as cancións, emocionarse… hai futuro.

E segundo Orquestra Os Modernos: xa na carpa do Café Concerto, cas cervexas e refrescos na man logramos coller onde sentar… pero para que? Foi sair ao escenario o grupo, seis tipos ataviados como intelectuais de principios do século XX e xa non houbo parada. Agarrados, soltos… a xente toleou. Querían baile e tiveron baile. Nos tamén: rematamos o concerto suorosos, ca lingua (galega) de fóra e satisfeitos de tanto baile. Vivan Os Modernos!

Marchamos á Quintana, que as dez e media empeza o concerto de Berrogüetto. Eu xa saturado de emocións, cansado do corpo, non espero máis que un relaxante concerto dun dos mellores grupos galegos e atopo máis festa, máis emocións… as lágrimas a piques de sair cargadas de ledicia. Berrogüetto toca e sae maxia, fermosura que enche a praza de electricidade, de cor. Berrogüetto e, por esa noite especial, as pandereteiras de Cantigas e Agarimos. Xuntos tocan temas do primeiro disco e nos, o público enteiro, Santiago, tocamos o ceo. Lupe e eu aínda temos tempo de botar os últimos bailes do día.

Ao final, cansos, volvemos aos coches. Por diante a viaxe de volta a Vigo co coñecemento, na cabeza e no corazón, de que viñamos de vivir unha experiencia grandiosa, uns días inolvidables.

Outro muxel no porto

Si é que mo poñen, como se di, a collóns. Eu non quero pero eles empeñados en facer paiasadas cas que eu facer as miñas brincadeiras.

Oxe lin a nova de que o actual presidente de Portos de Galicia, José Manuel Álvarez-Campana, dimitía presionado pola Conselleira do Mar, Rosa Quintana, e por unha serie de escándalos, de maior embergadura, como o da construcción dun carísimo (dous millóns de euros) galeón para promocionar o ente autonímico, como a implicación do home este, posiblemente, no caso Orquestra de corrupción na Costa da Morte, e outros de menor embargadura, como é o feito de publicitar a principios de ano a construcción de pantaláns e instalacións en terra por valor de entre 150000 e 200000 €. A cousa é que ata aquí sería normal pero si facemos como Maira Gómez Kemp e seguimos lendo… entón comprenderedes por que escacho ca risa.

Porque estas instalacións serían construídas no río Limia, en Xinzo de Limia, no medio da provincia de Ourense, a máis de 150 km da costa máis cercana… non me digades que non é para partirse de risa!

Debe ser que o home quere recuperar a Lagoa de Antela que o ilustre Franco secou xa fai motos anos para prantar patacas e que pensa que como se chama lagoa será de auga salgada.

“Mira, Pantalla, xa temos barcos, así que cando a lagoa esté chea de novo boraemos muxos e nécoras e faremos un bonito porto deportivo con 500 amarres, o máis grande de todo Ourense”. A Pantalla non debe saber si correlo a vergasos ou botar a rir.

O certo é que a lei que crea o ente Portos de Galicia deixa ese oco que si que permitía construir esas instalacións, pero dado que o ente depende da Consellería do Mar, e que xa hai outros entes que se encargan de xestionar as augas continentais, está claro que ou ben este home é un tolo, ou que ten unha perigosa falta de sentido común ou que é un cómico a altura do Gran Wyoming ou de Samuel Juarez, Conselleiro de Medio Natural.

Será que están eses dous a ver quen di ou fai a parvada máis grande?

Por certo se non me credes mirade estas dúas novas:

Cae o presidente de Portos de Galicia tras unha conflictiva xestión

A Xunta fará un novo porto... en Xinzo de Limia

Facerse un traxe

Non estou moi seguro de como era a expresión, penso que algo así como “saes máis caro que facerche un traxe”. O que si sei é que debe ser unha idea que estos días anda pola cabeza de certo candidato á presidencia do estado. Paco, saes máis caro que facerche un traxe. Nunca tanta importancia se lle deu a uns cortes de tela. Non é para menos porque todo isto é en moitos aspectos unha vergoña e penso que o tufo só pode ser con moitas e pequenas reflexións. Velaiván as miñas. A primeira reflexión ou conclusión que se me ocorre é que o candidato Popular é un candidato flebe, sen ningún tipo de poder ou que non sabe exercer. Xusto todo o contrario do que se necesita nestes tempos: Rajoy, tras a dimisión de Camps, da a impresión de que é calquer cousa menos un líder. Só foi quen de obrigar a Camps a dimitir cando o xuiz declarouno, inequívocamente, imputado. Iso demostra que Rajoy non é quen de por orde na súa propia casa, que hai moitos que mandan, tanto ou máis que el… e xa se sabe, cando nun barco hai moitos patróns, o único que fai é dar voltas e voltas. Un bo líder, un bo patrón, tería feito dimitir a Camps no seu momento, tería imposto a súa vontade. Outra reflexión é a da falta de moralidade de todo isto, e non estou a falar do pouco ético que é o delito que poidera ter cometido Camps. Falo da escasa, se non nula, ética que hai en presentarse a unhas eleccións nestas circunstacias: calquer cousa vale para gañar unhas eleccións, ata ser candidato sabendo que no futuro o máis probable é que haxa unha imputación. Non podo pensar que a xente votase a Camps co coñecemento de que posiblemente sexa un delincuente. Paréceme inconcebible. Estou convencido de que a xente que votou a Camps fíxoo co firme convencemento da súa rectitude e da súa inocencia… pero e agora que ten sido imputado? Imaxinade que fora declarado culpable? Acaso non tería enganado a todos eses votantes seus que o votaron porque pensaban que era inocente? Sinceiramente, a min paréceme dunha amoralidade terrible.

A última reflexión que se me ocorre afecta a toda a clase política por igual. Este asunto non ven máis que a demostrar a falta de vergoña e de honradez dunha parte importante dos políticos españois. Un político honrado e cun mínimo de vergoña, ante un escándalo como este, debería, inmediatamente, dimitir. Pola contra un político español o que fai é repetir unha e outra vez que é inocente, que é honrado e que todo é unha farsa. Sinceiramente, a quen sirven? A eles mesmos ou aos cidadáns? Se sirvesen á cidadanía, como debería ser, aceptarían dende o principio que son prescindibles.

Fáltalles humildade, porque só o humilde é quen de recoñecer os seus erros e pedir disculpas por eles. Camps ven de dimitir e aínda así el non fixo nada, non é malo. El é o bo, e os malos son os outros. Onde está a súa humildade? Acaso é un home tan notable que é imprescindible? Pensará unha persoa como el que está á altura de Mahatma Ghandi ou de Malcom X?

Ocórreseme outra expresión máis, e sen saber aínda si Camps e culpable ou non, penso… os traxes incluirán lubas brancas?

Bicharada

Temos o xardín está cheo de bicharada. De bolboretas, de arañas, de escarabellos. De seres vivos buscando perpetuarse, escapar do esquencemento, en parellas, sobre as novas manzanillas. Xa non é a primaveira, pero aínda é verán. Moqui participa desa festa. Traenos agasallos. Non recoñece a súa fermosura a ansia da caza, a rendición ao instinto, aínda así nada máis que un xogo, agás se non é pola beleza da peza cobrada, do logro persoal do predador que logra o seu obxectivo, pola constancia. Traenos asas de vívidas cores, enxoiadas en azuis, vermellos, amarelos. Delicadas peciñas de lapislázuli, rubí, ouro, enfiadas en seda e azabache.

E qué me dicides dos pequenos pampullos?. Amarelos como pequenos soles, son privilexiados testigos e ao mesmo tempo protectores do eterno xogo da perpetuación das especies. É a dictadura do xen, da que non escapan nin insectos nin plantas. A xenética obriga na súa perfección: o pracer de lograr traer ao mundo copias dun mesmo un ano máis, unha xeración máis.

Qué consiguen eles con ser privilexiados miróns? A garantía de que o ano que ven as súas propias sementes serán repartidas, a lo menos, polo noso pequeno edén.

As fotos da voda...

No seu momento publiquei estes artigos no antigo morrocantando pero agora, co novo, como as posibilidades son maiores pois pensei que debería engadir esta páxina para poder incluir no novo blog as fotos e completar así os artigos sobre ese día tan maravilloso...

Fotos da cerimonia e da festa

Cómicos de altura: Samuel Juárez

Samuel Juárez, por si alguén non o sabe, é o Conselleiro de Medio Rural, da flamante e aforradora Xunta feixooniana… a do goberno que é de Bankia.

O Conselleiro, Deus teñao na gloria que el non é un botafumeiro,  de Medio Rural, por si non o sabedes, é o que leva toda a política relacionada co medio ambente e como non, co lume forestal. É dicir, políticas de prevención, extinción de lumes, coordinación dos traballos e recuperación de montes queimados.

Pois ben, o señor este, ven de presentar o proxecto da nova Lei de Montes, e xa non polas críticas recividas, que non parecen poucas, se non polo que declarou na presentación, dáme a risa. Parto ca risa… O Sr. Juárez alegroume o día. Póñovos as declaracións que ven de recoller o diario Xornal.

• Que “non ten sentido dende o punto de vista económico e ambiental” referíndose á limpeza de montes anual para evitar incendios.
• Di que lle sorprenden as críticas porque existen en Galiza “dous millóns de hectáreas de monte” polo que “non ten sentido” a limpeza de montes.
• Di que “parece que se limpasen os montes” cos anteriores gobernos e nos anteriores anos, e subliñou, “non foi así”.
• Que “os montes arden porque hai alguén que lles prende lume” e recordou que “polo menos tres de cada catro lumes prodúcense porque alguén lles prendeu lume”.
• Lamenta que se “poña o acento en criticar a quen apaga o lume e non a quen prende as lapas”.
• Que o obxecto da lei é “establecer un réxime xurídico estable” que se “adecúe á realidade galega e dea resposta ás continuas demandas que formulan os distintos axentes vinculados ao sector forestal”.

Os despropósitos destas declracións asustan e demostran ou ben unha capacidade de neglixencia e de descoñecemento do medio fóra do común (cousa que non ten sentido) ou ben a máis total negación da realidade para crearse a súa propia no sentido explicado por George Orwell en “1984”: a redacción dunha nova realidade por parte da administración é a solución dos problemas.

Nunca debe rechazarse a limpeza do monte como prevención dos lumes, porque depender unicamente dos servizos de extinción é perigoso: supón aceptar que parte do monte vai arder cada ano porque os servizos non actúan instantáneamente. Supón aceptar o risco de que por condicións adversas un lume se desmadre e se volva incontolabre. Supón aceptar o risco de por en perigo aos traballadores deses servizos e que poda morrer xente. E supón admitir perdas económicas e perda do espazo natural e ter que recuperalo…

No pasado a xente limpaba os montes porque necesitaban material para facer as camas dos animais, proceso que producía o estrume co que se fertilizaban as leiras. No pasado non había tantos lumes como agora. De habelos, Galiza sería un ermo dun lado ao outro. Se hoxe en día moitas veces costa moitos traballiños controlar un lume, no pasado, sen os medios modernos, sería imposible atallar un lume forestal.

E cal é a relación entre as hectáreas de monte e a non necesidade da súa limpeza? Quere dicir que son poucas hectáreas e que por iso non é necesario a prevención?

A prevención sempre é a mellor ferramente. Imaxinades que o responsable de tráfico fai unhas declaracións similares? Que non é boa idea a prevención (educar aos conductores, mellorar as estradas, mellorar a sinalización, etc), se non que o que hai que facer é mellorar os servizos de emerxencia (bombeiros, protección civil, ambulancias)?

Logo está o da memoria selectiva do PP: lembra o conselleiro que  a anterior Xunta non limpou o monte, pero non lembra que daquela o PP negau que o monte ardera de xeito intencionado. En 2006 non houbo trama algunha nin pirómanos: foi accidental. Agora en 2011 si o monte si que arde itencionadamente…

Por certo, a prevención non é unha crítica aos reténs, porque son complementarios: os reténs poden traballar o ano enteiro na limpeza.

E a última declaración… ben… pensades que alguén que critica e ridiculiza ás críticas está tendo en consideración a todos os axentes relacionados co problema?

A solución é e será prever: limpar o monte durante o ano para reducir a masa de sotomonte. Claro que iso supón invertir cartos e claro… agora hai que ser austeros.

Neptuno

Onte, día 12 de xuño de 2011, foi día de aniversario no Sistema Solar. A Terra, Marte e Xúpiter organizaron a festa á que asistiron tamén Mercurio, Urano, Saturno e Venus que bailou danzas orientais na honra do homenaxeado… Neptuno. A todos eles uníronse outros convidados como a Lúa da Terra,  Fobos y Deimos de Marte,  Io e familia por parte de Xúpiter, Titán e familia por Saturno, Titania e famila por Urano, Tritón e familia polo homenaxeado, Plutón e os enanos, os satélites do cinturón e como non, o pai de todos, Sol.

O certo é que non é para menos porque Neptuno, o que actualmente é o último planeta do Sistema Solar fixo un ano propio dende que foi descuberto o día 23 de setembro de 1846, fai exactamente 164,79 anos terrestres… Ou dito ao rivés pero dicindo o mesmo, que Neptuno ven de dar unha volta enteira arredor do sol, volta que empezou fai 164,79 anos e que rematou onte, volvendo ao mesmo sitio onde foi observado por primeira vez en 1846. Ou dito xa por fin, do xeito definitivo, o ano neptunián dura 164,79 anos terrestres…

Lin hoxe esta nova nun papel e pareceume importante, tanto como para publicala no blog, porque… ao lado da magnitude do que supón todo isto… que poden ser os nosos problemas humáns? Xa non falo de verdadeiros problemas, como a fame no mundo, como as guerras, como a crise ou a destrucción do medioambiente… non, falo dos nosos diminutos e insignificantes problemas que non o son realmente, como si aquel casou con aquela, si lle pon os cornos, ese tipo de novas ás que tanta importancia se lle da en certos programas da TV ou certas revistas…

Sinceiramente… que é iso fronte a magnitude de algo tan grandioso como o feito de que onte, Neptuno, un planeta clasificado como xigante gasoso, que é 3,8 veces máis grande que a fermosa bola de terra que nos sostén, volveu a pasar pola mesma posición que cando foi descuberto fai 164 anos?

Penso que podería ser unha boa cousa para a humanidade que empezásemos a nos decatar de que as nosas cousas, son mediocridades insignificantes fronte a grandiosidade do Sistema Solar, xa non digo do universo enteiro,. Ao mellor así íanos algo mellor do que nos vai.

En calquera caso, a festa está montada. Vai durar unha semaniña terrestre e será amenizada por unha orquestra especializada en música das esferas e que tocará temas da Suite para Grande Orquestra Os Planetas op. 32 de Holst, e outras fanfarrias astronómicas como O Danuvio Azul de Johann Strauss (fillo). Que non vos extrañe ver, esta semana, no ceo nocturno maís choivas de estrelas e cometas do normal, auroras boreais a latitudes inapropiadas, planetas seguindo órbitas peculiares ou soles que non aparece á súa cita matutina.

Reproducimos aquí, como homenaxe a Neptuno, a suite dedidada a Neptuno da obra Os Planetas de Holst.

Moitos parabéns!!

Os Planetas de Holst, Neptuno O Místico

Primeiro día en Estambul (2)

Ese primeiro día pola tarde tocou paseo nocturno. Co galo das visitas da mañá a comida retrasouse un montón e aínda botamos sesta e para cando saímos do hotel, a iso das 5 e media, xa era noite.

Non vos falei do tranvía. Estambul ten unha boa rede de transportes aínda que certos autobuses ou os dolmbuses (especie de taxi comunitario) dan un pouquiño de medo. Tamén teñen unha liña de tranvía que recorre a arteria principal de Estambul pasando polo Sultanahmet. Está moi ben porque non tes problemas para achegarte a certas zonas, os tranvías pasan como moito cada 10 minutos e se o que queres coller vai moi cheo, esperas ao que ven detrás que de seguro que vai máis valeiro.

Esa noite miraramos nas guías que falaban da zona de Gálata, da torre, da rúa Istiklal e da praza Taksim, así que collimos o tranvía e alá marchamos. Läleli, Beyazit, Kapali Çarsi, Çemberlitas, Sultanahmet, Gülhane, Eminönü e a través da Ponte de Gálata para parar en Karaköy, no barrio de Beyoglu. Logo fas un transvordo, colles o tranvía do Tünel, que realmente é un teleférico subterráneo para subir á parte alta, e xa estás en Galata.

Primeiro obxectivo, buscar a Torre de Galata. Como regalo inesperado descubrimos outra das curiosidades de Estambul. Estabamos baixando pola rúa cando nos decatamos de que todas as tendas eran de música. Unha, a seguinte, e a seguinte, e do outro lado igual. Empezamos a contalas e iamos pola número 20 e aínda había máis. Nos seguintes días poidemos comprovar que toda a cidade é así. A rúa das zapaterías, a rúa das tendas de sombreiros, a rúa dos repostos de automóviles... E como non, aquela rúa de Gálata que era a rúa dos instrumentos musicais.

O que hai en todas as rúas sin distinción son os sitios para comer... e tamén os postos de froita nos que che preparan no momento un zume (especialmente de laranxa e granada) para que o vaias tomando pola rúa. Hainas en todos lados e a pesares de ter os expositores de froita na rúa teñen un xénero dunha calidade excelente. E para mostra unha foto.

Istiklal Caddesi é a rúa comercial e o centro do ocio de Estambul. É como Príncipe pero tres veces máis longa, con moitas máis tendas e moito máis de todo. Esta chea de tendas de roupa, de lugares para comer, de bares de copas... E de luces, como se fora sempre o Nadal, o que fai unha rúa animada, deslumbrante, colorida. Empeza preto da saída do Teleférico de Tünel e pódese recorrer andando porque é peonil ou no Tranvía da Nostalxia, que non é máis que un tranvía que simula os vellos tranvías de toda a vida.

Antes de botar a andar por Istiklal Caddesi decidimos visitar a Torre Gálata, así que empezamos a baixar pola rúa das tendas de instrumentos musicais ata que abríuse a unha zona aberta, unha praza cunha chea de bares e restaurantes (un deles de comida española) e a un lado, maxestuosa, a Torre Gálata, que foi construida polos xenoveses cando ese lado da cidade lles pertencía. Daquela usábase para vixiar a cidade... logo foi usada como torre de vixiancia dos bombeiros.

Paradóxicamente foi pasto dun lume e cando foi reconstruida pasou a ser un dos monumentos emblemáticos da cidade, un excelente mirador, e pub e restaurante, os dous están no cumio.

A vista dende alí arriba é impresionate. Claramente era un bo punto de vixiancia. Contrólase todo o Corno de Ouro ata o Bósforo, toda a parte sur da cidade e parte da zona asiática... o malo foi que chovía, e ventaba, e facía frío e era de noite... Foi interesantísimo pero tería sido moito máis de facer mellor tempo ou ser de día.

Aínda así tirei algunha foto interesante das vistas. Nesta foto, por exemplo, distínguese a mezquita Süleymaniye, xusto no centro.

Nesta outra podemos ver a ponte de Gálata, con varios barcos agardando para pasala e ca Mezquita Nova a un lado. Á dereita da ponte están os barcos que venden peixe á grella. É un traballo de risco: mete medo mirar aos cociñeiros na cuberta dos barcos, cas grellas traballando sen parar, e co barco balanceando arriba e abaixo pola ondaxe do Corno de Ouro.

Esta é unha vista do Serrayo, o pazo de Topkapi e á dereita da foto, inmensa, Santa Sofía. Alá ao fondo distínguense as luces de Asia!

Outra vista, ampliada, da zona monumental de Estambul, parte do Serrallo e o barrio de Sultanahmet. Pódense ver Santa Sofía á esquerda e un pouco máis á dereita, polas luces dos seus minaretes, distínguese a Mezquita Azul.

E xa por último unha vista ampliada do Pazo de Topkapi. Xa sei que non se distingue moito. Nese momento da visita estaba pegando forte o vento e Lupiña morría co frío. Eu tamén.

Como xa dixen antes, Istiklal Caddesi é unha rúa chea de tendas de roupa (Pull & Bear, Mango, Springfield), de música, de bares fashion, de restaurantes máis fashion todavía, de pequenos bazares… É unha das rúas máis comerciais e máis concurridas de todo Estambul. Antiguamente era chamada a Rúa de Péra, e era das máis europeas. De feito nela hai moitos consulados, o de Alemaña, o de Francia, o de Holanda…  Nela hai polo menos, que nos miráramos, un par de igrexas católicas e unha ortodoxa. Chamáronnos a atención os enreixados que as protexían… por qué sería? Nunha ata había arame de espiño!

En Istiklal Caddesi tamén está o famosísimo Liceo Galatasarai.

A rúa remata na Praza Taksim, un xigantesco espazo no alto da colina e que como para o lado contrario de Istiklal Cd. ten un parque da a sensación de que alí remata a cidade porque non ves os edificios do outro lado.

Aquelo está cheo de postos de castañas asadas. Se queredes comer castañas asadas, algo típico de Estambul (eles dinlle kestane) non o fagades en Taksim (nin en toda a rúa Istiklal) porque  son os postos máis caros que atopamos. Esa é outra peculiaridade de Estambul, os postos de comida na rúa… principalmente hainos de castañas e de Simit, un pan trenzado e circular recuberto de sementes de sésamo.

Gustoume moito como traballan os donos dos postos de castañas asadas. Os postos, uns carriños pequenos, teñen unha prancha que é onde as asan e do lado un espacio libre que é onde poñen as castañas xa listas formando figuras como círculos, estrelas, con todas as castañas perfectamente postas. E para asalas, cunhas pinzas, van collendo unha a unha para darlles a volta. Ao seu lado as castañeiras galegas son unha panda de descoidados.

A cousa non remata en Istlikal Caddesi. Na zona final, preto de praza Taksim, as rúas perpendiculares están cheas de bares de moda, moitos deles claramente de ambiente onde podes tomar unha cervexa e fumar unha pipa de auga. E no inicio da rúa e en casi toda a súa lonxitude, por un dos lados, hai unha serie de ruelas cheas de locais de comida, como se foran sitios de tapeo, de locais de copas. Esas ruelas son estreitas pero están cheas de xente e de mesas, ningunha libre, de luces, de conversas... Co tempo que facía aquela noite! Aquí non habería ninguén pola rúa, todos en casiña, pero alí dálles igual: abren toldos, poñen estufas e como si fora verán… e se non o creedes mirade estas dúas fotos. Nunca pensamos que nunha cidade islámica poidese haber tan bo ambiente nocturno.

E para rematar non podía faltar unha foto con gato: unha tenda de roupa de Istiklal Caddesi. O gato panchamente instalado no escaparate, tirado entre os maniquís, lambéndose. Usou a alfombra da entrada para estirarse un pouco e a ninguén parecíalle importar. Todo o contrario.

E aquí remata o primeiro día en Estambul… vos aseguro que esa noite durmimos de medo, y iso que por baixo da nosa ventana había unha discoteca afterhours que non parou en toda a noite. Malladiños estabamos.

Primeiro día en Estambul (1)

Primeiro día en Estambul (1)

Como son... miña nai sempre me dicía que non coñeceu a ningúen con tanta pachorra. Neste caso a demostración é clara: en 10 días faremos 5 meses casados, e aínda hoxe estou poñendo no blog as fotos da lúa de mel... que lle vou facer... son como son. Nunca teño prisa. Así que, casi cinco meses despois, velaiván as fotos da viaxe.

Estambul é unha cidade impresionante. Fermosa e fea, histórica e moderna, pobre e rica... acolle á xente cos brazos abertos, teñen moita amabilidade co visitante, pero ao mesmo tempo a miseria e a desgracia inunda as súas rúas. Non ten nada que envexar a outras grandes cidades europeas por cousas que ver, monumentos históricos, vistas fermosas. Pero ten algo... algo que fai que te enganche, que fai que parte de ti quede alí. Fai tempo dende a viaxe e aínda agora se miramos unha reportaxe na tv ou nunha revista falamos de Estambul emocionados... "mira Lupe, a torre Gálata" ou "anda, Edu, ahí estivemos nos!".

O certo é que a primeira cousa memorable que vimos na viaxe foi no avión, cando casualmente, pasando por riba de Italia, decateime, ao mirar pola ventaniña, que estabamos a pasar por riba do volcán Vesuvio... Tivemos sorte... o Mediterráneo estaba cuberto de nubes. Pero había claros e, como digo por sorte, nos momentos xustos... cando pasabamos por riba da illa de Mallorca e logo cando sobrevolamos o norte de Cerdeña, un claro que chegaba ata a costa italiana e que permitíunos mirar Nápoles, e despois, o fabuloso monte Vesuvio. Ahí tendes a foto que tirei.

Logo encheuse o ceo de nubes... e xa non volvimos a mira-lo ceo azul ata o último día da viaxe.

Como dixen, Estambul é espectacular, pero á chegada foi, digamos, decepcionante. Moita choiva, noite pecha, e un paseo pola zona suburbana da cidade que nos deixou un pouco de aquela maneira, pensando... onde carallo estamos a meternos. Pero logo, despois de nos rexistrar no hotel, botamos a andar, sen saber moi ben a onde e pouco a pouco a cidade facíase máis limpa, máis fermosa. Cando nos dimos conta, tiñamos diante nosa, dun lado a Mezquita Sultanahmet, a famosa Mezquita Azul, e do outro, aínda máis famosa, imponente, inmensa, a basílica de Santa Sofía, as dúas baixo as luces que recortaban a súa silueta na escura noite.

Aquela noite tivemos o noso primeiro contacto ca vida turca. Primeiro ca noble arte do regateo. Mercámoslle unha guía a un home preto da universidade. E logo provamos o Kumpir, un prato local, unha pataca asada cortada á metade e rechea de algo similar á ensaladilla rusa pero moito máis saboroso. Sinceiramente... delicioso.

Esta foto que queda por debaixo deste paragrafo é un famoso restaurante da zona do Serrallo chamado "House of Medusa". Case todos os locais de Estambul, e hai moitos, sonvos así, por iso que non pensedes en Estambul como unha cidade musulmana pechada, triste e gris. En moitos aspectos é moito máis aberta e colorida que as nosas cidades.

Pola mañá seguinte a estraña cidade tiña unha nova cor, pero aínda así a nosa ollada nos primeiros camiñares resultou un tanto decepcionante porque o noso hotel parecía estar nunha zona un tanto deprimida. Tratarei de facer unha pequena descripción: é unha cidade inquieta, chea de xente que non para de moverse dun lado para o outro, arrastrando carros cargados de paquetes dunhas dimensións que aquí asustanrían a calquera transportista, xente mercando, xente vendendo de todo, xente comendo en calquer momento do día. Está todo cheo de tendas que prácticamente abren a todas horas. Ves persoas no umbral da gran pobreza mesturadas con persoas cunha vida máis acomodada, mulleres e homes fortemente relisioxos, especialmente elas cos seus panos na cabeza, mesturados con turcos completamente occidentalizados, con roupas tan modernas como as que podemos atopar na rúa Príncipe. E o trafíco...? pensamos en alugar un coche pero tería sido un terrible erro. Por comparación, en Vigo conducen ben.

Mañá fría e chuviosa pero había que moverse: as primeiras visitas serían polo tanto a Mezquita Sultanahmet e a basílica de Santa Sofía... e pagou a pena… quedamos abraiados.

Santa Sofía é maxestuosa. As dimensións son inapreciables nas fotos, é necesario estar alí, dentro daquela... sala? Non, algo dese tamaño non é unha sala, é, non sei, sinceiramente, a habitación dos fillos do mítico Poseidón. Se cadra Ulises sacoulle alí o ollo a Polifemo. O tamaño apréciase moi ben dende fóra. Ves Santa Sofía e dis, é xigantesco! Santa Sofía representa claramente o concepto de edificio enorme. E logo entras... se che queda cara de idiota cando comprendes que o edifico de catro pisos onde viviches toda a vida podería coller alí adentro!

A mágoa é en certo modo o interior. É tan impresionante como o exterior pero non pode ocultar o expolio, o dano sufrido tras a dominación otomana e o paso do tempo. Os laboriosos mosaicos cas súas patinas de ouro, as columnas, os mármores... as dimensións de todo... e como non, os fermosísimos e azulados azulexos de Iznik. Santa Sofía foi levantada como basílica cristiana cando Estambul aínda era Constantinopla, polo emperador Justiniano I no ano 530 e tantos, e cando a cidade foi conquistada polos otománs foi unha das igrexas que salvou de ser derruida e convertéronna en mezquita: taparon as pinturas e os mosaicos de figuras humáns, engadiron minaretes, o mihrab (o oco que indica onde está A Meca, o Mimbar (o púlpito da oración e do sermón), o Maqsura, as fontes para as abducións, caligrafías con sutras do Corán, cos nomes de Alah e do profeta...

Ao longo dos séculos (pensade que ten uns 1500 anos) tivo que ser reconstruída en parte ou reforzada polos terremotos que a afectaron. Os grandes contrafortes exteriores son un dos motivos que lle dan o seu aspecto xigantesco. Non sei que pensou o sultán Mehmet II cando conquistou Estambul no ano 1453 e mirou a basílica, pero o certo é que todas as grandes mezquitas construídas na cidade no período otomán están influenciadas pola arquitectura de Santa Sofía.

Esta foto que sigue é un exemplo de como facían as cousas os otománs, porque simplemente é a fonte onde se levaban os fieis antes de entrar aos rezos, pero eles déronlle un aspecto maxestuoso.

Estambul é a terra do comercio... e dos gatos!! Está cheo de gatos por todos lados, pero cunha naturalidade que aquí deixaría abraiado a máis de un. Dentro de Santa Sofía atopamos a uns cantos e fóra a este, cuspidiño ao noso Moqui. Non poidemos deixar de tirarlle unha foto.

Xunto con Santa Sofía e formando os dous monumentos parte dun dos conxuntos arquitectónicos máis fermosos do mundo, está a Mezquita Azul, ou Sultanahmet Camii. Uns grandes xardíns separan os dous edificios, que ademais están aliñados co Pazo Topkapi, situado detrás de Santa Sofía, no extremo da península que separa o Corno Dourado do Bósforo, e todo o conxunto sitúase no que foi a zona do pazo imperial bizantino antes da conquista de Constantinopla. De feito aínda se poden observar os restos do antigo hipódromo a un lado da Mezquita Azul.

A Mezquita Azul é espectacular. Está rodeada por varios patios dos cales o máis fermoso é o da entrada principal, que é por onde entran os fieis. É un patio completamente feito en mármore casi tan grande como o interior da mezquita. A parte superior está formada por unha serie de cúpulas e semicúpulas que producen un fermosísimo efecto de cascada. Ten seis minaretes o que foi un problema no seu momento: moitos queixáronse de que non podía ter tantos minaretes como a mezquita da Kaaba na Meca (algo parecido o que sucedeu no seu momento ca Catedral de Santiago, que non podía haber edificio máis alto que as súas torres) e o sultán solucionouno pagando a construcción do sétimo minarete da mezquita santa.

O interior non é menos impresionante. A pesares de estar cheo de xente, moitos deles totalmente faltos de respecto polo lugar, o interior da mezquita transmite unha serenidade tal que só che apetece sentar no chan, e deixarte levar pola tranquilidade, pola luz, pola verticalidade das estructuras... pola fermosura dos azulexos de Iznik que lle dan nome... Non esquenzades que está cheo de alfombras e que che fan descalzar: sentas ou axeónllaste e empezas a observar tranquilamente cada detalle, sen presas, sen que ninguén che faga sentir que estás fóra de lugar. É suntuosa no aspecto da súa elaborada e perfeccionista decoración, das grandes lámparas cheas de luces (todas de aforro), pero está decorada dun xeito sinxelo, tan só pinturas, azulexos, vidrieras, con motivos de prantas, flores, froitos,  con caligrafías, facendo que esté chea dunha fermosura excepcional. Non hai figuras nin adornos recargados.

Esta foto superior é o maunsoleo de Ahmet III, o sultán que mandou construir a Mezquita Azul, situado a uns pocos metros dela.

Esa mañá tamén visitamos outro monumento da zona do Serrallo, situado a un lado de Santa Sofía. A Cisterna da Basílica. É unha cisterna que recibía auga de lonxanas montañas polo acueducto de Valente e foi construída no século VI por Justiniano I. Ten unha capacidade de máis de 80 TM e é un verdadeiro bosque de columnas... hai máis de 300. No século XVIII foi redescuberta cando un arqueólogo británico observou que as casas da zona tiñan acceso a pozos dos que sacaban auga e ás veces peixes.

Unha das súas peculiaridades: as cabezas de medusa. Nunha esquina ao fondo, os pes que soportan dúas columnas son dúas xigantescas cabezas da mítica Medusa esculpidas en pedra. Non se sabe cal é a súa orixe: pensade que as columnas non foron fabricadas para a cisterna. Foron traídas de templos pagáns distantes.

Ben, xa lle chegou… logo vos conto máis…

Mazá dixital

Unha trabada? A que apetece?

Piratas na SGAE!!

Lembrades aquellas vellas películas de piratas de Elroy Flin? Que lle facían aos piratas que se volvían uns traidores? Pois que o tiraban aos tabeiróns…

Neste mundo moderno xa non hai galeóns de madeira a vela,  nin pasarelas para tirar aos piratas traidores aos tabeiróns pola borda, pero si que hai piratas que van de boas persoas, de defensores do bo facer, dos dereitos de autor e da honra dos “creadores”, con pollos fritidos por loros, e que siguen a usar remotas illas do Caribe para garda-los tesouros que teñen roubado. Agora xa non os enterran… agora métennos en contas bancarias… en sicavs…

Ah, unha cousa… debo rectificar… aínda son presuntos, podería ser que houbera piratas!! Aunque, digo eu, posiblemente, algo terá que haber cando a un director dunha sociedade e ao resto dos implicados os levan directamente detidos, non?

Así, parece ser, que o azote da piratería na rede é un niño de piratas da peor calaña. Sinceiramente, non estou dacordo co que fai a SGAE, xa o teño dito públicamente neste blog, pero si a lo menos fixeran o seu traballo de xeito honrado pois servidor tería que calar. Máis o certo é que nunca demostraron facer o seu traballo de xeito honrado: denunciar a pequenos comerciantes por ter unha tele posta, a radio, ou un pouco de música no seu ridículo local comercial é dunha vileza noxenta (por non falar de cando quixeron cobrar dereitos de autor a un concerto benéfico).

Pero non lles debía chegar, ou foi que a vileza e a avaricia rompeulles realmente o saco, que se volveron, presuntamente, eles mesmos uns piratas… con que moralidade poden criticar aos que descargan ou suben música ou películas na rede, aos que poñen música no seu negocio ou na súa voda sen lles paga-lo canon? Vergoña está claro que non deben ter, e si ao final é certo todo este asunto… e sinceiramente, ten pinta de que o é, eu, e coma min moitos máis, vamos rir durante anos cando alguén me fale de piratería informática.

Espero que o goberno meta man e controle unha sociedade que ata agora, ca cousa do canon, facía piratería legal, o que antigamente chamábase corsario, e que agora, presuntamente, adicanse á piratería pura e dura.

Si, moito vou rir… Ho, ho, ho!!!