UA-55725853-1

8 de out. de 2013

De mámoas, petroglifos e arañeiras...

Non creo que poidese haber mellor día para facer esta máxica ruta que un día cheo dunha brétema que pintaba de maxia cada recuncho dun bosque tan cheo de tesouros. En calquer momento parecía que de entre os piñeiros difusos ía saír algún druida cas súas herbas para mirar máis alá, ou un guerreiro medio desfeito pola morte pero engalandado cas súas mellores armas, ou unha imaxinaria moura convertida en serpe, co seu caravel entre os dentes, buscando mozos aos que deixar pasar, ou non, a homes. Ata as arañeiras, cheas de orballo, parecían pequenas obras de arte e os petroglifos, indescibrables case sempre, parecían querer contar os seus segredos a todos os que tivesen orellas dispostas a escoitar.

Ningún comentario :

Publicar un comentario