Rebelacións

Os convencementos non veñen só porque un o desexe. A comprensión non basta con collela e metela dentro dun mesmo, hai que asimilala, facela parte de un. Cantas veces vos ten pasado que vos queren ensinar algo e por máis que o entendes non es capaz de comprendelo, e polo tanto de repetilo? E de súpeto pasa algo… e é como se fose evidente, como se a escuridade fora disipada e ti pensas, como non o puiden entender antes?

Ese algo é asimilar as cousas. Eu lle chamo rumialas… unha canción que non sae, un toque de pandeireta, esfórzaste por entendelo, por repetilo e non hai xeito. Pero si o deixas repousar uns días…

Algo así pasoume estas dúas últimas semanas. Dous sábados diferentes, dúas revelacións distintas. Dous conceptos que coñecía, que entendía pero que non era quen de facer meus…

Un deles pola forza da labazada dunha das máis marabillosas persoas que teño coñecido nunca. O entendemento de que nada hai máis importante que ti mesmo. Tanto dá os erros que cometas, ti es o máis importante. Se es fiel a ti mesmo… nada é tan malo, porque a aceptación dun, cas súas virtudes e os seus defectos, leva inevitablemente ao recoñecemento dos erros e polo tanto a querer medrar e mellorar.

Eu levo toda a vida sentíndome unha merda cada vez que facía algo mal e o sábado pensei, por que? Si non é certo: fago moitas cousas moi ben e son unha persoa bastante boa e agradable. A revelación foi… nunca máis me vou a amargar por todo. Se fago algo mal vou tratar de solucionalo e se fago algo ben… vou tratar de disfrutalo.

O outro, hoxe, pola forza da felicidade de ter pasado un moi bo momento cunhas persoas como poucas. Despois de unha pequena noite de troula con eles (non tan pequena) decateime de que a gran teima da miña vida é importante pero non tanto. Eu levo toda a vida obsesionado con atopar parella, con esa cousa que lle chaman amor, con ter a esa persoa especial ao teu carón para compartir a vida con ela. Tan obsesionado que teño descoidado moitas cousas tan ou máis importantes para min.

Pero fai un intre, na cociña, mentres fregaba uns pratos, púxenme a pensar na noite de cantigas e cantazos, de cervexas e plásticos, de conversas e alegrías, e pensei eu: quen necesita realmente unha parella cando ten uns amigos marabillosos que te queren e te fan sentir, polo menos para eles, a persoa máis importante do mundo, sendo eles para ti, tamén, un pequeno grupo de “persoas máis importantes do mundo” (estou relativizando, non vos pensedes que me estou a volver fachendoso)? Eu xa non. Teño todo o que sempre desexei… sentirme querido, formar parte de algo, dun todo. Sinceiramente, empezo a pensar que a parella está algo sobrevalorada.

Por que ademais a min, ese principio brutal que dominaba a miña vida facía que me precipitase e que buscase onde non debía buscar e que o único resultado que conseguía era cometer erro tras erro. Aínda que a pesar de todo, teño sido moi feliz en algún momento da miña vida e hai unha relación que por riba do dano que teño feito, xustamente por iso, por non ser nos as persoas adecuadas para estar xuntas, desa relación sempre terei moi boa lembranza.

Vale, si, hai máis cousas e recoñezoo… algún día haberá alguén na miña vida que poderei dicir que é a miña parella, alguén que se diferencie dos outros por algo, por unha compenetración maís íntima, por unha confianza aínda maior, por formar unha unidade máis pequena e tamén máis forte. Tamén é necesaria, pero é que antes para min, era O MÁIS IMPORTANTE.

E logo está o sexo, claro… iso tamén é importante, e o di alguén que leva apartado desas deliciosas costas xa fai uns cantos meses. Iso si que se bota en falta, pero non é tanto a necesidade do orgasmo, do clímax, como a necesidade do contacto, de sentir outra pel que non sexa a túa. Esa marabillosa sensación de abandono. Quen podería vivir sen a marabillosa sensación de sentirse tan preto de outra persoa? Tan só un tolo ou alguén que odia a vida.

Resumindo, que moitas grazas amigos meus. Edu acaba de atopar o camiño de volta a casa. Acabo de coller o último tren e pronto estarei aí.