Viña camiñando para casa... despois de tomar un viño con certa persoa marabillosa, pensando en pasar polo supermercado cando vin a casa, primeiro a ventana arruinada, case caidos os batentes de cristais rotos, cas contras de madeira cheas de po... ocultando un interior destrozado que tratei de imaxinar. Pero a porta da casa si que deixaba ollar o interior... no fondo do vestíbulo, á dereita, as escaleiras de madeira, sobre as que caera o teito enteiro. De frente... unha habitación pechada por unha porta de cristais de cores dos que aínda quedaba un único cristal verde, e na habitación, iluminada por unha ventá chea de po pola que se deixaba ver o patio interior, unha vella cama de ferro sen colchon, unha silla, o farol... todo coberto por po, e máis po, po sobre po que cobre aínda máis po...
Ao fondo da habitación a traveso da ventá rota, un cazo, un cazo abandoado, iluminado polo alto sol do mediodía, e a ventana, tamén chea de po, pero aínda cos cristais enteiros, con cortinas, da casa do lado. Sinceiramente mirar aquelas ventanas, aquela habitación e o vestíbulo ca escaleira medio caída... produciume unha pena inmensa, porque a pesares de que era nada máis e nada menos que unha casa vella, unha casa esquecida, en algún momento viviu xente nela, xente que a quixo porque era súa, que amou e chorou nela... e de súpeto foi quedando baleira, sen xente, sen persoas que facían que a casa fose o que era, un fogar. As casas envellecen, acabamos por esquencelas, por abandoalas... e entón énchense de po, caense os teitos, rómpense os cristais... e xa non son casas... son fontes de morriña e tristeza.
Ningún comentario :
Publicar un comentario