E entón a lectura do relato da que me sinto moi, moi fachendoso... non só do relato, do relato tamén, claro, non é por faltar de humildade, que o relato é bo, é por como o lin que emocionoume ata a min e porque quero agradecer o apoio de moita xente, claro, pero en particular de esa muller que me falou do concurso e que me apoia para que sexa mellor Edu, porque ela é así. Hai moita xente que o fai, claro, que me apoia, que me alenta, pero o dela o certo é que algo maís, é amor, do bo, do de verdade. Grazas a todos. Grazas a ela.
Con cariño
Para facer as cousas con cariño ela ben sabe que hai que dar os pasos axeitados: empeza pelando cada pera con dozura. Córtaas en dúas metades simétricas, arríncalles o corazón sen remorsos, e de cada unha fai lascas como escamas dun peixe desmesurado.
Na pota bota auga fresca, as peras e, neste punto compre precisión, o azucre. Ten claro que ese é o equilibrio do pastel: pasarse pode matar o amargor das peras.
Con coidado pesa 250 grs e logo como nun descoido, acorda e engade 50 máis.
Toca agardar. A cocción ten que ir de vagariño co amor amarelo e azul do lume. Sen presas.
Mentres espera monta o molde: cóbreo de manteiga e sobre a manteiga a masa.
Cando só quedan 10 minutos engade o toque final: unhas pingas de matarratos, pero as xustas, que o cabrón debe morrer cheo pero sufrindo. Con cariño.
Ningún comentario :
Publicar un comentario