O pai de Ramiro

Ramiro tiña moi mal durmir aqueles días. No traballo as cousas andaban atravesadas, as cousas non ían ben e todos tiñan o medo no cu… xa non se contrataban traballadores por obra e os que estaban fixos acumulaban horas extra que fai un ano eran pagadas moi ben. E logo estaba a súa parella que levaba uns días perdida en mundos dos que non lle quería falar, sabía que algo lle romía por dentro e Ramiro, con aquela tendencia súa a esaxeración de calquer problema, xa imaxinaba o peor. “Vaime dar a patada no cu”.
Ramiro tiña moi mal durmir aqueles días pero non era nin por mor do seu traballo nin pola súa parella… era polo seu pai. O pai de Ramiro non era un neno pero tampouco un vello. Xa facía cinco anos que xubilara pero, ao contrario de moitos xubilados que ían amurchando aos poucos, o vello parecía cada vez máis novo… ás portas dos 71 anos asemellaba cumprir polo aniversario un ou dous anos menos. Todos os días ía camiñar varios kilómetros ou daba un paseo en bici ca dona,  facía as cousas da horta e traballaba nas árbores do xardín. Tiñan repartidas as tarefas da casa: ela pranchaba e lavaba e el cociñaba e recollía. Ela limpaba unha metade da casa e el a outra.
E ía a clases de baile tradicional, ás reunións na Asociación de Veciños, a pintura… O pai de Ramiro dicía que era pola muller, que o facía sentirse como un rapaz novo.
“Sempre foi así, e sempre será” pensaba Ramiro. E esa era a raiceira de todo o problema nocturno de Ramiro: o pai non tiña parada e sendo como era, un día acordou facer unha ruta de sendeirismo polo Courel cunha asociación de camiñantes da localidade e subindo unhas pedras caeu e rompeu a perna. “Nada grave” pensaba Ramiro, que a pesares dos anos que tiña o pai, apenas un par de meses de recuperación e logo rehabilitación. Estaba feito de boa madeira.
O malo era que para non forzar moito a perna lesionada o médico aconsellou o uso temporal dun andador. Maldito o día pensaba ás veces Ramiro. “Mire Ramiro, seu pai curou moi ben, pero si volve a caer antes que a rotura peche de todo pode ser terrible, será moito peor. Así que é mellor que durante un tempo use un andador. Non forzará tanto a perna mala e ademais estará seguro” díxolle o médico. Automáticamente a súa teima a esaxerar todo fixo daquela cousiña unha inmensa bola de neve que non deixaba de dar voltas na cabeciña, de medrar.
As primeiras noites co pai de Ramiro de volta na casa foron tranquiliñas, pero entón un día espertou por un berro da súa nai. Foi correndo a xunta deles co corazón aínda a saltos no peito e achou ao seu pai saíndo da habitación co andador e a súa nai que lle preguntaba que a onde ía a esas horas, que volvera para cama.
Aquilo converteuse na rutina nocturna. O pai de Ramiro erquíase todas as noites e poñíase a pasear polo corredor da casa. Unhas veces ía simplemente á cociña a beber auga ou ao baño, pero as máis poñíase a pasear dun lado ao outro da casa, que non lle entraba o soño, e non había xeito de facelo voltar á cama. Como consecuencia Ramiro non durmía. Todas as noites espertaba de socate por un pesadelo no que o pai caía indo á cociña e rumpía non só de novo a perna se non tamén a cadeira. Logo escoitaba o lixeiro roce do andador polo corredor sen alfombras, roce, o pai movía un pe, roce, movía o andador, roce, movía o outro pe, e así durante unha hora ou dúas, e xa non era quen de durmir.
Os nervios de Ramiro ían en aumento, porque sabía que un día ía pasar algo grave. E pasou… máis ou menos. Unha noite Ramiro espertou de novo polo seu recorrente pesadelo pero a diferencia de outras noites, non escoitou o roce do andador.
Se cadra aínda máis asustado, ergueuse e foi mirar de primeiras á cociña e logo ao baño. A sorpresa que levou foi maior que o susto anterior: no baño estaba o andador pero non o seu pai. Un arrepío percorreulle o corpo enteiriño… “E si agora lle daba por pasearse sen o andador por que xa se miraba seguro?” E mentras facía o camiño ata a habitación dos seus pais  a cabeza non lle tiña parada… “este home vai acabar comigo, agora sí que a fixemos boa, seguro que cae e rompe a cabeza… desgraciadiño de min!”
Diante da porta parou e respirou tres veces. Tomara unha decisión. Tiña que botarlle unha boa bronca ao seu pai, ou empezaba a facer o que lle dicían ou acababa por un tempo nunha residencia, que así non podían estar. E entón, ao entrar, toda a carraxe, todas as teimas, toda a falta de soño que acumularan, as lágrimas que a piques estaban de saír, marcháronse nunha carcaxada que non puido conter: alí estaba o toalleiro, ao lado da cama, xusto onde o pai de Ramiro debería ter deixado o andador se este non quedara no baño.
Cando volveu a súa habitación, despois de rir a cachóns e de facerlle el e a súa nai unhas boas brincadeiras ao seu pai, quedou rendido. A mañá seguinte volveron as brincadeiras e os risos, e como non, testán como era, o ofendemento simulado do pai e as súas explicacións peregrinas. Era normal que confundira o andador co toalleiro porque non encendera a luz do baño. E Ramiro que non podía parar de rir.
Un día despois, no almorzo, decatouse de que levaba dúas noites durmindo sen espertar e entón empezou a ser consciente de que o regato volvía á súa canle. Entón lembrou... que onte, na oficina, pasara a mañá cun sorriso de orella a orella, e que pola tarde, cando quedou ca moza e lle contou o que acontecera os dous botaron rindo un bo rato. Que logo ela suspiraraou e mirouno aos ollos. “Sabes que levo uns días como ausente, non? E que quero pedirche unha cosa pero non dou atopado o atrevemento… a cousa é… gustaríame que casáramos…”