Se vas para o sur seguindo ao Pai Miño, pero polo lado onde aínda se lle di Minho, hai un pequeno outeiro que se arrola suavemente no río, e no alto do outeiro unha pequena fortaleza, e protexido pola fortaleza e polo outeiro un pequeno pobo chamado Vilanova da Cerveira.
Se non esperas atopar en Vilanova un lugar especial entón levarás unha boa sorpresa: unha pequena vila, máis pequena do que parece pero cun grande encanto, como unha casiña de bonecas chea de cousas interesantes. A vella fortaleza medieval que domina ao Miño, as encantadoras rúas do casco vello, o recuncho da capela entre o río e a fortaleza, a feira dos sábados... o tranquilo paseo ao longo do río cas súas lanchiñas xogando infinitamente ao arre e sos. E os cervos.
Claro, dirás ti, iso xa o sabía eu, de aí o nome, e tamén de aí o cervo de ferro valedor da vila dende o alto dun monte e que se ve cando un vai co coche pola estrada, veña de onde veña. Si, alí hai unha chea de cervos, pero non dos que ti pensas...
Porque se vas para o sur seguindo ao Pai Miño, pero polo lado onde aínda se lle di Minho, hai días que a estrada é aburrida e ata fea porque non ves máis que eucaliptos e eucaliptos e só as veces logras intuír ao Miño alá abaixo. Pero hai outros días, cando a noite ben pecha che colle cruzando a fronteira en Valença, en que as sombras enchen de segredos eses aburridos montes diúrnos e a néboa, pesada, levántase dende o Miño, e nos que o camiño do sur pode levarte a unha sorpresa inesperada. Tes que ir cos ollos ben abertos, esperto, atento o volante, porque de súpeto, antes ou despois de Vilanova, notarás, aínda dentro do coche, o enfeitizante cheiro de algo salvaxe e sen te decatar soltarás o pe do acelerador mentres recorre o teu corpo a inexplicable sensación de que algo está a piques de ocorrer. E entón, saíndo por moreas de entre as árbores do camiño, pasarán ante ti, atravesando as luces do teu coche, os cervos.
Cervos de todos os tamaños, diminutos como gatos, xigantes como osos, translúcidos como sombras, saídos dos soños máis fantásticos e tamén claros e reais. Cervos engalanados de imposibles xigantescas cornamentas ou de ridículos novos cornos, con longuísimas guedellas que parecen non parar de pasar. Cervos, en fin. Aínda pasará un bo rato ata te decatar de que, inexplicablemente, non fan ruído algún, de que non hai golpes de cascos, nin berros, pero que tampouco se escoita o vento, nin as polas das árbores, nin o chío da curuxa, e entón empezarás a te decatar de que xa fai un bo rato que estás alí parado co coche, no medio da estrada que vai de Valença a Caminha e que aínda non pasou ningún outro coche. Nese momento, nese preciso momento tremerás como un neno polo arrepío que atravesará o teu corpo, unha mestura de medo ao descoñecido e abraio polo sorprendente, e comezarás, so entón, pouco a pouco, a entender que o que estás a ver non ten nada que ver co mundo real.
Se cadra agocharaste no chan do teu coche e empezarás a chorar e logo, ao día seguinte sentirás unha enorme tristura que nunca serás quen de entender. E se cadra, por riba do medo, a fascinación e a curiosidade obrigarante a saír do coche para ollar máis de preto aos incribles e fantasmais cervos. Ficarás a uns pasos deles, ca boca aberta, non sendo quen de artellar unha soa idea do que acaba está a acontecer, e, tan subitamente como apareceu, a recua deixará de pasar. Sentirás, non o entenderás, unha abafante sensación de soidade e tristura, como se che levaran as forzas todas, pero aínda non terás tempo para pensar niso, porque de socate, maxestosamente, como un lóstrego, sairá de entre as árbores o último dos cervos, un moito maior que calquera dos que ten pasado antes, cos cornos dun tamaño sobrenatural e cheos de filigranas como un inmenso atrapa-soños, o das guedellas máis longas e a porte máis alta, e pararase ante ti co bafo saíndolle dos fociños. Mirará para ti cun ollar tan profundo, tan escuro que pensarás que tampouco dos seus ollos sae a luz e sentirás que ti estás alí dentro na súa escuridade e cando sintas que xa non hai nada máis que o cervo e ti empezará a falar…
A cuestión, amigo meu… e o que che dirá, por que ese cervo, cando fala, conta a cada quen unha cousa diferente, normalmente do futuro que ven. Hai a quen lle ten dito que vai morrer ao pasar a seguinte curva da estrada, ou que vai ser pai… eu que sei, os falares do cervo son moitos, cada quen escoita o que ten que escoitar e as cousas pasan sempre. Pero moitas veces hai que pagar un prezo. Porque, eu ben o sei, o cervo ese é un cachondo. Eu atopeino unha vez fai anos e díxome que eu ía contar unha grande historia, e pensei que chegaría a famoso novelista, e xa ves… o único que fago é contarlle a historia do cervo, aquí, na porta da miña casa, a quen a queira escoitar.
Ningún comentario :
Publicar un comentario