O meu día da marmota

Non podo deixar de identificar ca película que debería titularse en España O día da Marmota, pero que aquí lle puxeron un horrible título que me nego a mencionar. Un home atrapado no tempo ese preciso día do dous de febreiro, un home que se chama igual que a marmota, Phil, e que tamén, igual que ela, non vai deixar atrás o inverno da súa vida ata que non deixe de mirar a súa propia sombra.

Non vou dicir que sexa ese Phil, porque non son tan capullo, nin tan fachendoso, nin tan egoísta, e nin sequera teño tanto éxito cas mulleres, de feito non teño ningún. Pero eu en certo modo vivo o meu propio día da marmota, porque non fago máis que ver a miña propia sombra, como si me asustara dela, e non salgo do meu propio inverno. Cada día levántome e volvo para o tobo. Eu tamén son un desastre na miña vida, nunca fago nada ben, sempre leándoa, sempre cometendo erros, uns tras outro.

A miña vida non é un día que se repite unha e outra vez, pero case, porque os meus días son similares os uns aos outros, sempre os mesmos erros, os mesmos esquemas, as mesmas teimas, unha e outra vez, ata incluso chegar a pensar como o pobre do Phil, o home, non a marmota, no máis tráxico final para unha vida, o suicidio.

Claro que para Phil, de súpeto aparece unha muller, unha desas que o cambian todo (sei que debería dicir unha persoa… porque é así, realmente é unha persoa), porque coñécea como se fora cada engurra da túa man e entón pensa que non hai ninguén igual en todo o mundo, que non hai outra muller como ela, aínda que iso non é totalmente certo, porque de seguro que as hai mellores, tamén peores, pero tanto ten, porque ela ten a calidade de que xustamente os seus ollos están polarizados para a súa luz. E entón Phil decátase de que non pode tela, e entón tolea, porque é imposible, por moito que faga, por moito que se mate, non deixa de ser un capullo, un neno cando ela tan só necesita un home de verdade, alguén que a escoite, que a mime, pero que non a asolague cos seus propios problemas.

Agora vexo que no fondo non son tan diferente del, que en certo modo son Phil, porque teño tido cada un dos días dos corenta anos da miña vida para vivir como quixen, para facer as cousas ben e as fixen mal. Porque tiven os 90 días deste verán para facer as cousas do xeito correcto, e, a pesares de que non as fixen mal de todo, volvín a cometer erros. Porque se me están dando centos de oportunidades e eu cágoa unha e outra vez pero tamén para aprender, para corrixir, para facer as cousas por fin e definitivamente ben, como se cada día da miña vida nos últimos meses fose un día repetido que empeza unha e outra vez ca música de “I´ve got you”. E non só iso, xa se me deron centos de oportunidades, e a pesares diso, aínda que pareza mentira, estánseme dando moitas máis, porque, por sorte, ela é a muller das oportunidades. E ata que non te decatas do erro principal os vas a seguir cometendo, porque ese é o problema: o erro non é tratar de non cometer erros mentres tratas de conquistala, ou tratas cos demais, o erro é non decatarse de que fagas o que fagas, mentres sigas a estar pendente da túa propia sombra, non vas saír do inverno.

Porque ao fin, do que se trata é de estar presente, de gozar cada un dos días, independentemente do que vaia pasar mañá, e como non, de vivir por un mesmo, non para os demais, que iso non quere dicir que os demais non importen, porque si que importan, claro que importan, pero non dese xeito egoísta: que importen polo que son, non polo que esperas conseguir deles, facendo as cousas por que a un lle apetece, non porque lle interese, e para os demais. Por que primeiro un ten que quererse a si mesmo, e logo todo ven detrás.

Porque ao final todos quererante non polo que es, se non polo que fas. Porque si dúas persoas están destinadas a quererse e a compartir a súa vida, non fai falta facer nada, absolutamente nada de nada, agás, esperar e ser un mesmo. Non tes que tratar de convencela de que es o mellor, de que es perfecto, porque ela xa o sabe. Tan só tes que ser ti, agás, se fose necesario, aprender antes a quererse un mesmo.

Sei que algún día levantareime pola mañá e direi “Algo é diferente” e ti dirás “Ti dixeches ‘quédate’ e eu quedei”, e non porque eu te obrigase, se non porque ti quixeches, porque o desexaches. Seino, igual que sei que no meu peito, no lado esquerdo, late, con forza o meu corazón. Sei que algún día non mirarei para a miña sombra, erguerei a cachola, e xa será simplemente a miña cabeza, e entón para min terá rematado o inverno. Como para Phil.