Unha lámpada, esa, por exemplo, se tivese pensamentos, se puidese desexar algo, non desexaría que o dono quedase durmido cun libro nas mans? Por que, cal podería ser o maior anhelo dunha lámpada, con que alcanzaría a nobre conquista que os homes chamamos sentirse realizado? Pois xustamente con aquilo para o que foi feita… alumear!
Xusto o caso desta lámpada, tan clásica ela co seu redondo pe verde de madeira e parasol con raias a xogo, que brilla ca fachenda de ser un solitario sol a pesares da inutilidade dos raios cos que enche a habitación, na que tamén está, precisamente a persoa que lle daría proveito a tal soberbia, unha muller, de nome María, que xa fai unha boa hora que dorme tranquilamente sobre a cama aínda sen desfacer cun libro aberto, cruzado no peito e medio collido ca man esquerda. María tamén, de seguro, tiña un desexo, poder ler un capítulo enteiro, se cadra dous, dese libro que lle resulta tan interesante pero que, non é que non lle guste, fai meses que se lle fai interminable. A súa vida dominada por responsabilidades e traballos varios é abordada cruelmente polo cansazo cada vez que atopa un momento no que separar o libro da que agora é a súa íntima amiga, a feliz lámpada verde da mesiña de noite.
Se esa lámpada puidese pensar e lembrar os acontecementos pasados, poríase nerviosa ao lembrar que en calquera intre María vai espertar sobresaltada e que tras escapar tan só un pouquiño dos brazos do doce Morfeo vaise levantar, cos ollos medio abertos, para lavar os dentes e por o pixama e logo de acomodarse na cama vai tirar do pequeno cordón, acabando a un tempo ca súa fachenda de lámpada e con todo raio de luz.
Pero esa noite a lámpada, levaría unha sorpresa porque María non espertou soa alterada por soño ou pesadelo, non. Esta noite María espertou, tamén sobresaltada e co peito oprimido polo inesperado peso, pola urxencia dun pequeno ciclón, unha tempestade branca adornada con debuxos de Bob Esponxa, que saltou sen misericordia algunha sobre a cama gritando entre bágoas, “Mamá! Mamá!” para logo deixarse caer, na procura de consolo, sobre o seu corpo de bela durminte.
E que sentiría esa suposta lámpada silente neste caso? Pois un gran agradecemento ao pequeno fillo de María, Daniel, o seu salvador, o pequeno home grazas ao que aguantar acendida uns fermosos instantes máis.
A lámpada non pode sentir nin pensar, pero si Daniel que está asustado, quere durmir ca nai porque un feo soño invadiu a súa tranquila cabeciña de neno de 8 anos. Hoxe foi un día duro para el no colexio. Estaba distraído, ausente, só el sabe en que viaxes fantásticas perdérase, e non atinou a dar correctamente varias respostas ás preguntas feitas pola profesora. Un erro o ten calquera pero os lobos sempre os aproveitan e o abusón da clase, ese mangallón que recorre o patio no recreo buscando nenos aos que empurrar, o que debería estar un ou dos cursos máis adiante, non dubidou en lanzarse ao pescozo de Daniel.
Ningún comentario :
Publicar un comentario