Só lle fixo un cambio do orixinal… cambioulle a cor da pintura, e pintouna de vermello, como a bicicleta que tiña a súa muller cando a coñeceu aquel día xunto o gran castiñeiro, porque aquela era a cor da súa lembranza… tanto lle tiña se a súa bicicleta era azul ou verde, esas cores non lle dicían nada, porque para o vello, dende aquel día, as bicicletas tiñan que ser vermellas.
E agora alí estaba, como na fin do interminable círculo, volvendo nos seus pasos, xusto unha tarde de setembro, baixo o vello castiñeiro, o mesmo castiñeiro que o acolleu aquela tarde cando pinchou a roda de atrás e por diante daquel mozo cheo de sucidade pasou unha rapaza loura como un anxo cuberta dunha indiferenza apenas engalanada cun divertido sorriso…
Decidiu que xusto hoxe tiña que ser o día da reestrea. Saíu de casa a media tarde e ca bicicleta da man fixo os dous quilómetros que a separaban do vello castiñeiro porque sabía que xa non tiña anos para subir aquela costa interminable montado nela. E xusto á hora precisa pasou un perna por riba do cadro, agarrou o guiador cas dúas mans e sentou na sela. Logo nervioso, tomou un pouco de aire, soltouno, e así, nun suspiro e cunha única pedalada, despois de tantos anos, botou a andar de novo na súa vella bici lembrando que por moito tempo que pase un nunca esquece como se pedalea.
E comezou a baixar a costa que baixa cara o río, a que pasa xusto ao pe da súa casa, ao principio con inseguridade, con lentitude, cun pedalear temeroso da caída, e logo, segundo ía recuperando a vella confianza, máis alegre, máis enérxico e ao mesmo tempo máis tranquilo… total, que máis tiña se caia ou non, aos seus anos, que máis tiña que vivir? Que lle podía traer de novo a vida que non vivira antes? Como moito as vellas experiencias… así que era mellor deixarse levar polo ritmo, pola costa, polo camiño, polo aire que lle daba na cara segundo ía collendo velocidade e que lle traía aquela vella frescura e a sensación irrepetible de ser novo outra vez.
Xa por fin chega ao final da costa e logo dunha pequena curva o camiño segue río abaixo serpeando entre as árbores e as leiras e prados da ribeira do río que agora baixa amansado polo longo e seco verán… xa recuperará pronto a forza e enerxía dun río novo cando cheguen as choivas do outono, e o vello pensando xusto niso, olla con envexa as súas augas porque sabe que as vidas dos homes si que só teñen un único sentido e nunca, por moito que un poda sentir de novo as vellas sensacións, se pode volver atrás…
Agora o vello pedalea con tranquilidade, sen presas. Quere gozar de cada momento, de cada recuncho do camiño… vai pasando por certos lugares e recoñece neles agochos que ninguén coñecía, que ninguén visitaba, tan só el e a súa muller… e ao pasar sabe que alí, entre os matos están eles dous bicándose, rindo, falando; pasa polas pozas nas que refrescaban as abafantes tardes de verán entre baño e baño e alí están os dous nadando espidos, a súa loura que non para de salpicarlle…; pasa por diante dos prados nos que gastaban interminables horas deitados entre as altas herbas ocultos de calquera mirada allea e pensa que de achegarse alí os atoparía a eles dous soñando abrazados; e por fin olla alá ao lonxe o vello carballo que tantos bicos e noites interminables ten espiado e alí están os dous, baixo a súa sombra, no serán desa tarde, agardando a que chegue a noite para deixar saír fóra a paixón desbocada que os envolve.
E entón, cheo de enerxía, cheo de ledicia o home vello deixase levar por esa vella paixón, pola felicidade do vento na súa cara, e por un segundo cree entrever, ao seu carón, nunha bicicleta vermella con cesto de vimbio no guiador a unha rapaza loura con saia clara e rebeca do azul dos seus ollos, sorrindo fermosa, ca longa melena ao aire, e comeza a rir, a rir sen parar, mentres as sombras do serán van traendo, pouco a pouco, a fin do día.
A vella bicicleta (3)
Ningún comentario :
Publicar un comentario