Nada máis que iso

Entra na cafetería un señor de traxe claro, bigote e pelo negro, azabache, lustroso, ben peiteado e engominado. Sombreiro nunha man e bastón na outra. Entra e parece que cheirara a selva, coco, piña e ron.

A camareira é rapaza morena, ben feita, cunha certa fermosura pero anubiada pola escura nube do desencanto, da amargura.

O home pide un café e ela sírvelle case tirándoo como quen tira un papel no lixo. Con deixadez, ata con odio. Nin un saúdo, nin unha mirada.

O cabaleiro do traxe míraa e non é quen de calar…

“Señoriña pode prestarme atención un segundo?”

Ela párase e por un momento parecera que non lle vai facer caso… pero lentamente dáse a volta.

“Mire señoriña… vostede é fermosa e nova. E non hai cousa que máis me amole e entristeza aos meus anos que ver a unha muller aburrida, enfadada e triste, e máis se é como vostede, fermosa e nova. Así que gustaríame pedirlle un favor”.

A rapaza mira para el e aínda parecera máis aburrida, enfadada e triste…

“A ver dígame”.

“O que lle pido señoriña é un sorriso, e nada máis que iso”.

A rapaza non di nada pero un sorriso forzado aparece na súa cara, como se fixera burla ao home, como dicindo déixeme en paz…

“Señoriña iso non é un sorriso por favor”.

E entón ela sorrí de novo, de verdade, un sorriso sincero, grande, que se lle ilumina a cara enteira… e o bar enteiro… e o home do traxe claro dille feliz….

“Ese señoriña… ese si que é un sorriso de verdade”.