Fai unhas semanas ollei unha peli do 2011 que non me deixou indiferente. A película chámase “Perfect Sense”.
Dúas historias contadas a un tempo, entrelazándose entre elas. A historia secundaria é unha historia de amor... Ewan McGregor como o cociñeiro Michael e polo outro lado Eva Green como Susan, unha epimedióloga de renome. Coñécense... gústanse... etc.
A outra historia, é realmente a historia principal… de súpeto hai unha epidemia global. Hai xente que tras un ataque de tristeza total perden o sentido do olfato. Susan é unha das primeiras persoas que investiga o asunto pero nada se sabe porque descoñécese o que hai, un virus ou outra cousa. Sexa como sexa, nuns días a epidemia é global: todo o mundo perdeu o sentido do olfato, ata Mike e Susan, que van comezar a súa relación amorosa.
Pasa o tempo e volve a saltar a alarma. Un ataque de fame imparable, hai que comer claquer cousa, e a xente perde prácticamente de golpe o sentido do gusto. Volve a pasar o tempo e agora é un ataque de ira que recorre o planeta enteiro: desaparece un sentido máis... o oído.
Supoño que o plantexamento é único, porque non deixa de ser unha película apocalíptica... pouco a pouco a humanidade vai afundíndose nun certo caos. Imaxinade o que pode supor para a humanidade perder o oído... dos poucos homes que aínda escoitan, moitos tratan de axudar aos demais pero outros moitos deixanse levar pola desesperación total e rouban e se volven tolos mentras intúen o tráxico final.
Pero ao mesmo tempo vai contando unha extraña historia de superación e esperanza (a pesares de que o final sexa totalmente desesperanzador). Cando a xente perde o sentido do olfato a comida deixa de apreciarse polo cheiro, aprenden a apreciala só polo gusto, logo por como soa ao cortarse, ao romperse, e logo polas cores.
A xente aprende a apreciar ou lembrar os cheiros por medio da música. Dun xeito ou outro a xente aprende a adaptarse á fatalidade e aprenden a vivir tal como antes pero cas novas condicións. Porque non só é supervivencia... a historia fala de como perseguimos aquelo que nos fai humanos, os sentimentos, as sensacións, os placeres.
Esa parte da película é fascinante e é aquí xusto onde eu quería chegar... porque en certo modo a película fala do que nos está a suceder agora mesmo. A nosa crise... quítannos cousas continuamente... sanidade, educación, dereitos, etc, e nos que facemos? Pois adaptarnos, cambiar, tratar de vivir como se nada, como se tivésemos que disfrutar dunha comida só co sentido do oído... por iso non reventamos, por iso nos acomodamos e miramos a outro lado... e seguimos como se nada, ata ao final de todo, cando xa non nos quede nada, nin a esperanza.
Na película, ao final.. ao final só quedan dous sentidos... un momento de felicidade extrema e desaparece o sentido da vista... non vos podo contar máis, agora deberíades mirala e descubrir o final porque o final é brutal, demoledor. Non creo que nos gustaría que pasara algo así. A min si me pasara...
