Toda a lúa

Esta foi unha das cancións máis importantes das nosas vidas, unha tan fermosa que conmoveu nosos novos corazóns alá polo ano 1985 cando algún de nos aínda andaba perdido polas ondas dubidosas que anegaban as nosas vidas adolescentes.

Hoxe atopei en youtube esta versión con subtítulos en castelán e quedei abraiado ca poesía da súa letra... unha letra que fala desa muller marabillosa que temos nas nosas vidas e que sempre nos sorprende porque vai un paso por diante de nos, esa persoa que nos ensina que hai que aprender a soñar..."

Algo así como o que di a canción... eu miro tan só o cuarto crecente da lúa... pero ti, ti consigues miralas enteiras...

Dibujé un arco iris,
tú lo sostuviste en tus manos.
Yo tuve inspiraciones,
pero tú viste el plan entero.
Yo vagué durante años por el mundo
mientras que tú permanecías en tu habitación.
Yo vi la luna en cuarto creciente
Tú viste la luna entera
La luna entera...

Tu estabas allí en el torno
con el viento en los talones,
alcanzaste las estrellas.
Y sabes qué se siente
al llegar tan alto, tan lejos, tan pronto.
Viste la luna entera...

Yo permanecí con los pies en el suelo
mientras tú surcabas los cielos.
Yo estaba confuso a causa de la verdad,
tú atajaste entre las mentiras.
Yo vi el valle anegado de sucia lluvia,
tú viste Brigadoon.
Yo vi la luna en cuarto creciente,
tú viste la luna entera.

Yo hablé acerca de alas,
tú, simplemente, volabas.
Yo me pregunté, intuí y lo intenté,
tú, simplemente, sabías.
Yo simplemente suspiré,
pero tú te desmayaste
Yo vi la luna en cuarto creciente,
tú viste la luna llena,
la luna llena...

Con una antorcha en tu bolsillo
y el viento en tus talones,
trepaste por la escala.
Y ya sabes qué se siente
al llegar tan alto, tan lejos, tan pronto
Viste la luna llena...
La luna llena...

Unicornios y balas de cañón, palacios y embarcaderos.
Trompetas, torres y tugurios.
Enormes océanos rebosantes de lágrimas.
Banderas, harapos, transbordadores, cimitarras y pañuelos.
Cada valioso sueño y visión
bajo las estrellas.

Tú trepaste por la escala,
con tus velas hinchadas por el viento.
Tú llegaste como un cometa
con un rastro resplandeciente.
tan alto, tan lejos, tan pronto
Viste la luna llena...

Málaga

Xa en Málaga non houbo tempo para moito... había que visitar a unha sobriña noviña e apenas nos deixou un pequeno paseo pola súa fastuosa e monumental catedral.

Málaga ten unha catedral digna de ser visitada, inimaxinable en todos os seus sentidos...

O tamaño é esaxerado, tanto no interior como no exterior... dentro poderían coller moitas igrexas con campanario e todo. E polo luxo da súa construcción: por poñer un exemplo, o chan de mármore en pezas de dúas cores perfectamente pulido.

A catedral de Málaga é deses edificios que demostra o pouco que lle interesa á Igrexa Católica e Apostólica a palabra de Xexús...

Ronda

Escapando do brutal humanismo da costa decidimos pasar unha daquelas tardes en Ronda.

Un pouco de historia. Fai moitísimos anos aos meus pais e uns amigos deles deulles por ir de vacacións a Marbella. Daquela xa era un centro de turisteo “pijo” e “snob”, pero non ao nivel de hoxe en día: agora a costa está literalmente tomada por “resorts”, urbanizacións de luxo, hoteis e discotecas “supervip”, e outras tonterías similares… daquela, estou falando de 1981, Jaime de Mora y Aragón ou Gunilla von Bismarck eran os reis da Costa Dourada e aínda era unha cidade relativamente pequena… hoxe un non sabe onde empeza Marbella e termina Fuengirola.

Lembro daqueles días a interminable viaxe dende Galiza no coche dos meus pais, un Seat 127, que fixemos en dous días e lembro que fixemos a mesma ruta que nos este ano: baixar pola Ruta da Prata pasando por Sevilla pero daquela o GPS era analóxico, un mapa en papel máis ou menos detallado que por CPU tiña a mente do que trataba de interpretalo e non sei moi ben porque pero o camiño a Marbella levounos pola Serranía de Ronda, seica esperabamos atopar algún Curro Jiménez que nos salvara das gadoupas do gobernador.

Para min aquela parte da viaxe foi interminable de tantas voltas que deu a estrada por aqueles montes… penso que chegamos a perdernos… por se fora pouco lembro que a estrada que baixa para Marbella estaba sendo ampliada e teño gravado a ferro na miña memoria as imaxes daquelas interminables caídas que parecían chegar mesmo ata o Mediterráneo… o medo a non dar saído nunca daqueles montes de Ronda transformouse no medo a aquela estrada perigosísima franqueada de cantís polos que parecía inevitable caer.

Por iso para min, máis especialmente que ningún outra parte desta viaxe, volver a Ronda foi unha especie de ritual máxico. Claro que a miña memoria de neno de 8 anos non gravara imaxes dabondo de Ronda como para arruinarme a sorpresa.

Porque gran parte do municipio de Ronda está situado nunha chaira chamada a Depresión de Ronda e no medio desa chaira hai unha meseta rochosa sobre a que se atopa Ronda, e que divídese en dúas pola fina folla do río Guadalevín divide, o famoso “Tajo de Ronda”… un profundo canón que corta Ronda illando a parte vella da cidade e que deixa abraiado a todo visitante. Ademais Ronda, remata abruptamente por un dos seus costados nun cantil que fai que a cidade achéguese á natureza ofrecendo unhas vistas pasmantes… a limitación natural da extensión urbanística sumado á presenza do “Tajo” fan de Ronda un lugar moi especial cheo dunha fermosura que non deixa indiferente.

Para nos a visita a Ronda foi unha tarde inolvidable… empezou como un plan para afastarnos da noxenta costa malagueña e rematou sendo un longo paseo ata o pé da ponte que cura a ferida que fende Ronda. Logo dun solpor como poucos, mentres subíamos de novo á cidade, só podiamos pensar no triste que era volver a Benalmádena.

Benalmádena

Ao, final, atravesando a ancha Andalucía, chegamos, xa de noite, á Benalmádena... e Andalucía é ancha, e tamén España e Castela, as dúas, e incluso Extremadura, que todas as cruzamos dun lado ao outro, pero a costa malagueña é estreita, e como está chea de merda urbanística inversamente proporcional a esa estreitez... Despois da tranquilidade do interior chegar á costa, é máis á de Málaga, é como levar unha bofetada... edificios por todas partes, luces do parque de atraccións, coches a moreas, todo en aparente caos e desorde. Eu pensei... que coño fago eu aquí.

Pero por sorte tiñamos un pequeno apartamento no centro do casco histórico de Benalmádena e a imaxe de cidade turística estilo Torremolinos mudou en pequena cidade típica con turistas... un paseiño nocturno e logo outro ao mediodía mostraron unha vila que ben podería estar en calquer outro sitio, mesmamente en sitios menos turísticos, agradable, tranquila, que apenas cheiraba a turista, cunha capela nun fermoso mirador cheo de árbores e estreitas rúas e pequenas prazas de relaxantes fontes.

Nunha desas prazas, tomando algo no mediodía, atopamos un músico ambulante cargado ca súa arpa. O home tranquilamente buscou a acera en sombra e a ventana onde cheiraba a flor, e, sin ofrecerlle rosa branca a señorita, empezou a tocar. Sinceiramente... foi unha gozada atopar un músico de arpa celta no medio da terra do flamenco.

Ao final entre prazas, capelas, rúas estreitas, fontes e arpas celtas, ao final Benalmádena - Casco Vello foi unha pequena illa de tranquilidade e, como dirían os portugueses, autenticidade.

O Teatro Romano de Mérida

Un vista panorámica do Teatro Romano de Mérida, dende o escenario… non é unha vista moi boa pero si queredes mirala con maior zoom só tendes que pulsar na imaxe… é unha visión moi fermosa… mágoa dos aparellos modernos necesarios para o Festival de Teatro Clásico de Mérida…

O Arca de Noe

Non, hoxe non estou bíblico, hoxe estou melancólico... porque por fin atopei algo que levaba tempo buscando, unha melodía que me fervía na cabeza dende a miña adolescencia, a lembranza dun programa de televisión realmente bo, dos que xa non se fan porque facía pensar á xente, porque sementaba e facía agromar a preocupación polo entorno. Cousas de outros tempos máis inocentes.

Onte pola noite, despois de moito buscar, atopeino por fin, en Youtube e case choro da emoción.

Escoitade o vídeo, mirádeo... quen de vos lembra esta melodía, este programa? Quen de vos lembra os compases estimulantes do cabeceiro de "O Arca de Noe", programa que botaban na dúas sobre a conservación do entorno? Eu escoito estes compases e viaxo ao ano 86 mentras unha onda de emoción recorre o meu corpo... non só polos tempos pasados, tamén porque esta melodía faime pensar en poñerme en marcha, en facer cousas... a quen de vos lle trae bos recordos estes son? A min moitos... non podo escoitala sen un punto de morriña... tempos pasados, din, sempre foron mellores... ás veces é certo.

Por favor... se vos fai sentir algo especial, se vos fai ferver o sangue, se vos lembrades do "Arca de Noe" escoitade e gozade... deixádevos levar por esta música marabillosa... a ver si polo menos escoitando música como esta podemos cambiar algo...

Por certo, a composición é do xenial José Nieto, gran compositor español de centos de bandas sonoras... como "O Bosque Animado", "Amanece, que non é pouco", "El Lute, cammiña ou reventa", "Amantes", "Días Contados", "A Pasión Turca"... a lista é interminable.

E os debuxos... esquencíame... se non me engano son de José Ramón Sánchez... lembrades aquel debuxante que saía en Sabadabadá, que facía unhas caras sempre moi longas?

Mérida

De volta ao camiño, cara o sur, pola vella Ruta da prata a seguinte parada foi na antiga Emerita Augusta dos románs. Non podiamos deixar pasar a ocasión e aproveitar o paso por Mérida para visitar as súas ruínas: o teatro román e o vello anfiteatro nunha visita relámpago que ao final non tivo nada de rápida.

Mérida atrapounos durante casi tres horas entre as súas pedras cheas de tempos antigos, pingas de sangue e gritos de dor, risas e parlamantos de artistas… é extraño ver como naqueles tempos, un emeritano podía pasar a tarde mirando loitas de gladiadores e sacrificios de bestas e logo dar dous pasos e asistir a un serán de teatro e poesía…

Supoño que cada espectáculo tería o seu propio e diferente público.

Por certo, coincidimos aquel día co comezo do Festival de Teatro Clásico de Mérida… mágoa non ter considerado algo así e non ter pasado unha noite en Mérida… quen sabe se haberá outra ocasión similar…

Panorámica da Praza Maior de Salamanca.

De noite a Praza Maior de Salamanca, escapando da calor do día charro, é un fervor de xente: os que aproveitan o solpor e as primeiras hores da noite para relaxarse un rato e grupos de rapaces para os que comeza o día. En calquer caso... un marabilloso lugar xa sen o agobio dos grupos de turistas, ata que escoitas que en algunha terraza... grupos de tunos desplegan as súas habilidades para un entregado público e entón morre a maxia do momento.

Contacontos en Salamanca

Contabavos nunha entrada anterior que o patio da Casa das Cunchas transmutouse aqueles días que andivemos por Salamanca nun reino dos monstros e das fadas, no campo do pozo máxico, no mundo dos contos e das historias polo ciclo “Contando cuentos”. Era martes e resultou que o mércores o conto sería representado por Maria João Trindade y Sylvian Peker que contarían o conto “O que os zapatos levaron”. Que sorpresa… dous contacontos portugueses en plena castela… non o dubidamos… e alí estivemos o mércores, ás nove horas e media…

María e Sylvian, home francés cun excelente portugués,  leváronnos de viaxe polo pequeno e descoñecido mundo dos zapatos con catro deliciosas historias… unha interesante disertación sobre bioloxía dos zapatos, a misteriosa histoira da penla de anxo, o desgarrador relato da actriz e o seu amante e por ultimo, o sinxelo conto do home e o retrato… máxico... e ao final, decatámonos de que eran xa as once e media e pasaramos un agradable serán escoitando contos en portugués no medio de Castela.

Salamanca 3

Salamanca é cidade de pedra e de tanta pedra que hai, ten dúas catedrais... unha do século XV, de estilo románico e gótico, a vella, e outra, a nova, rematada no século XVIII, de estilo gótico tardío e barroco, que teñen unha peculiaridade.

Os salmantinos decidiron construír unha nova pero sen tirar a vella, máis pequena e oscura, para poder manter o culto, pero cando remataron a nova... a vella non foi tirada e así agora, en Salamanca, hai dúas catedrais, unha do lado da outra. Pódese dicir que comparten parede… e realmente comparten torre, a da vella, máis alta e totalmente reforzada despois de que casi a botara abaixo o terrible terremoto de Lisboa de 1755.

E como sempre… dende o alto míranse as cousas mellor… e as visitas polos tellados de Salamanca son un espectáculo, todo un espectáculo.

Salamanca ten dúas catedrais pegada unha á outra, con centos de figuriñas de animais e persoas, e miles de vidrieiras de cores, e por si fora pouco, no outro extremo do casco vello, unha igrexa de pranta redonda… un sitio especial, encantador, silencioso… un sitio que nos deixou ca boca aberta do especial que era.

Salamanca 2

A viaxe da que vos estou a falar deixounos un gran feixe de bos recordos, bos momentos e unha boa chea de fotos en Salamanca.

A pequena cidade universitaria castelá é unha xoia da arquitectura, das casas, dos edificios, das igrexas, prazas, rúas, e tamén da xente, do ambiente, das terrazas e dos bares.

E é por iso que a vista das alturas dende as torres da basílica da Universidade Pontificia, subindo pola súa escaleira ao ceo, é un luxo polo que paga a pena pagar 3 euros incluso á Igrexa Católica e Apostólica.

Salamanca é para ser ollada dende as súas rúas, dende dentro, pero tamén dende o alto, dende as torres, preto das campás que marcan o ritmo diario dos veciños, dos propios e dos alleos, dos ateos e dos crentes, dos estudantes e dos que xa só miran. As alturas dan a tranquilidade de ollar, sentíndote outro, aos turistas que pasan abraiados ca súa mirada ao alto e as cámaras na man.

E como non as floridas e saturadas esculturas das paredes exteriores da Catedral Nova, co seu astronauta, o seu lince... e o seu? Que foi antes, o ovo ou a galiña? A escultura ou o monstro cinematográfico? Pode ser que o diseñador dos gremlins pasara por Salamanca antes de facer os seus primeiros bocetos? Ou acaso un escultor un tanto friki decidiu omenaxear á que consideraba a súa película favorita?