A nena afgá

Un pouco de historia

Vouvos contar unha historia, a historia de como no ano 1985, tres feitos pariron unha das fotos máis fermosas e famosas da historia.

Feito un: unha nena afgá de 12 anos foxe a Paquistán da guerra contra Rusia que asola o seu país.

Feito dous: un fotógrafo chamado Steve McCurry faise pasar por afgán para lograr fotografar o conflicto.

Feito tres: os dous coinciden no campo de refuxiados Nasir Bagh de Pakistán, onde McCurry, queda enfeitizado ao entrar na escola do campamento, e logra fotografar a unha nena que posa de última porque é tímida e recelosa.

McCurry sae do país cos carretes ocultos cosidos á súa roupa e logra que lle publiquen a fotografía no National Geographic de xuño dese mesmo ano. A pesares de que o editor xefe non quería, o director da revista decide que ten que ser a portada dese número, e convértese nunha das máis recoñecida da revista. Quen non lembra a cara asustada e fermosa da nena, cos seus expresivos e brilantes ollos verdes envoltos co sucio rostro perfectamente enmascarado no seu pano vermello? Que non lembra a imaxe dunha nena cunha mirada sinceira pero dura, cun ollar triste e mesmo furioso pero cheo dunha beleza irresistible?

O reencontro

Anos máis tarde a curiosidade embargou a McCurry. Durante anos viaxou repetidamente a Afganistán, co intención de atopar á nena, de coñecer o seu nome e saber da súa vida. Por fin, no ano 2012, logrou atopala. A nena casara, xusto un ano despois de que a fotografara McCurry e de seguido retornou á súa aldea perdida nas montañas Pashtun. Dezasete anos despois xa era unha muller madura, con marido e tres fillas, marcada polo paso dos anos, por unha vida que fora dura con ela. Xa non vestía un fermoso pano vermello. Agora ocultábase baixo un gris e escuro burka, obrigada pola relixión e os costumes.

A muller aínda tiña os ollos tristes e duros pero xa non había a vitalidade dos 12 anos, xa non tiñan a promesa do futuro. Como podían conservala se esa vitalidade morrera ao ter que casar con 13 anos! Máis ben parecían os ollos dunha muller acostumada a chorar baixo o agocho do seu burka, a non ter consolo nin comprensión.

Aquel novo encontro tamén se fixo famoso, McCurry por fin coñeceu o nome da rapaza, Sharbat Gula e que fora dela, e ela descubriu que era famosa no mundo enteiro, un mundo descoñecido e alleo para ela, e puido, por fin, mirarse por primeira vez nunha fotografía. Entre as dúas fotos hai un mundo de distancia. Dous ollares verdes, similares e o mesmo medo. Pero no segundo retrato, no da muller de 30 anos, xa non hai tristeza nin esperanza, tan só aceptación e resignación.

Porque ser muller é complicado, en calquer parte do mundo, pero nunha sociedade pecha e patriarcal como na que Sharbat vive, unha aldea perdida no lugar máis remoto de Afganistán, sen cultura, sen coñecemento, aínda máis. E esa é a razón dos ollos dela, porque, que pode esperar da vida unha muller na súa situación, agás aguantar, sufrir, traballar e gozar o pouco que lle deixen dentro do seu cárcere de tela?

Por sorte este segundo encontro trouxo algo máis… que National Geographic crease a sociedade Afghan Girls Fund, para axudar o desenvolvemento e creación de oportunidades educativas para as rapazas e mulleres afgáns. No fondo a vida é así, rotunda e terrible, pero chea de pequenos feitos que axudan a transformar un mundo tan grande como o noso.

Relatos de terror

Este é un relato que presentei a un concurso dunha páxina web chamada Artgerust. O concurso chamábase, IV Concurso Literario de Terror ArtGerust. Homenaje a Edgar Allan Poe. Non vou dicir que o meu fose o mellor relato. Para afirmalo tería que ler os 150 relatos finalistas entre os que está "O Silencio Acusador". Só sei dúas cousas... os organizadores escolleron eses finalistas para facer un libro... E que entre eses 150 hainos mellores que os tres gañadores. Un deles o da miña amiga Xirasola. O meu? Valorádeo vos.

Logo, nun alarde de creatividade, escribín outro máis. Este relato, baseado nun de Edgar Allan Poe, tamén penso que é mellor que os gañadores. Espero vos gusten.

O silencio vingador

Eu odiábao a calada maldade do covarde e do envexoso, porque súa era a inocencia dun neno, do perturbado que co seu estúpido balbucir provocaba o cariño e os abrazos da miña amada.

Tanto adoraba Laura a aquel brután descerebrado, como me ignoraba a min, que era todo porte e intelixencia. Por iso, mentres ela, en van, suplicaba ao xurado, non dixen nada.

Días despois, atopei a Laura axeonllada, inmóbil, baixo o corpo inchado e cheirento do idiota aínda colgado inutilmente do cadafalso. Comíame a culpa, só quería achegarme a ela, confesar a miña traizón. Non puiden, os ollos do morto mirándome fixamente xearon o meu corpo.

Si, calei, polo meu silencio culpárono a el do horrible asasinato. Pero non se enganen, a miña vinganza é agria… martirízame día e noite a lembranza do seu corpo pálido, frío, os beizos tornados a morado e aqueles ollos cravados nos meus, ameazantes, acusadores… que din… seino.

No lugar errado

Grazas pola cervexa, xefe, deixe que refresque o pescozo. Que boa! Mire, a miña Betsi acababa de parir xemelgos e eu non tiña traballo, aceptaba calquera cousa. Un matasáns pediume mortos, non pagaba mal. Queríaos en bo estao, así que llos busquei nun panteón, sabe? Era o do seu parente... Tom, acabóuseme a pinta, trae outra que paga o xefe! Cando levantei a tapa pensei que me salía o corazón pola boca. Ao pobre home o enterrárano vivo! Logo souben que o meteran na tumba equivocá, a boa tiña unha campá p'avisar. Xúrolle por miña nai e por Deus que o desgraciao tiña os dedos co oso ao aire!... que había uñas clavás na tapa, e a cara, necesito outro trago!... aquela mandíbula desencaixá, estirá nun grito que parecía vir do fondo do inferno, como si o tipo aquel o tivese levao o mesmo demo!