UA-55725853-1

30 de xul. de 2014

Música no vento

Fai anos, cando Morrocantando era un pequeno blog na blogoteca escribín unha entrada sobre a marabillosa obra de Hayao Miyazaki chamada Nausicaä do Val do Vento.

Supoño que todo empeza o día que eu descubrín esa marabillosa ferramenta de compartir que se chama Emule. Púxenme a descargar anime… Akira, Ghost in the Shell… e que máis? Ah… as películas do Estudio Ghibli… as míticas e marabillosas e incomparables películas do Estudio Ghibli, cargadas de sensibilidade e poesía, e de crítica e paixón… e entre elas… entre todos aqueles personaxes marabillosos, entre Chihiro, Mononoke, Porco Rosso, Kiki ou Ponyo… entre todos estaba ela… a princesa Nausicaä, co seu vestido manchado de sangue azul de Öhm, a princesa do Val do Vento, o val ao que non chegan os aires velenosos cargados de esporas de fungos porque nunca deixa de soprar o vento do mar… de alén do mar.

E quedei abraiado. Aquela película cargada dunha imaxinación única entroume moi dentro, golpeoume, bateume… deume a volta, xa dende o primeiro minuto… con eses títulos de crédito exquisitos que son un pequeno conto.

E foi así que de todos eses personaxes, Nausicaä quedou con máis forz atrapada no meu interior, na miña cabeza, porque quizais é a máis real… e quizais por iso non parei ata que merquei o anime en DVD, unha coidada edición nunha fermosísima caixa de lata (amigos meus, se ledes isto, non me preguntedes nunca máis, por favor, que é o que me podedes regalar o día do meu aniversario).

E entón, outro día, buscando na tenda Norma da compañeira e amiga Ángeles… atopei o manga e entón aínda alucinei mais porque unha historia xa bastante complexa converteuse en algo realmente extraordinario ao longo de seis densos volumes.

A cousa é que estas semanas de buscar que ler na praia por fin me decidín a repasar Nausicaä, que creo que só o lin unha vez.

É antonte aconteceu a marabilla… na praia… ca auga case chegando aos meus pes, lendo as primeiras páxinas do manga, o sol calmado polo lixeiro vento que sopraba do mar dende o norte e nos meus oídos soando dende o móvil a música do anime… pensei que marchaba a esas lonxanas terras de Tormekia, de Pejite, que paseaba polos bosques tóxicos, nas cavernas de area limpa… ou na verde campiña do Val do Vento… entre campesiños que se afanan cas súas viñas, que corren a queimar cada cepa de fungo que entra casualmente co vento e que nas festas tocan gaitas e pandeiretas.

E dende antonte non podo deixar de escoitar esa melodía na miña cabeza porque representa cunha claridade exquisita a melancolía do que se perdeu pero ao mesmo tempo a alegría do novo, do rexurdimento… porque xustamente é diso do que fala o manga e o anime… dos horrores da humanidade, de cómo hai a algún de nos que, iluminados por ideais superiores, destruímos, esmagamos, esnaquizamos, sen importarnos para nada o que nos rodea, como se o planeta enteiro non importara, como se as persoas que matamos non foran máis que cousas, como se destruír un bosque ou unha cidade enteira non nos fose a afectar. Acaso iso non é algo que estea a suceder agora mesmo? Onte miraba horrorizado un vídeo de “Israel Demolicións e Derribos”… nunha hora de bombardeos facían po un barrio enteiro de Gaza.

Pero tamén fala de que as persoas somos máis que iso, e de que a compaixón e a propia natureza son maís fortes. De que dentro de nos hai algo que nos move tamén a facer as cousas ben, unha chama que as veces prende por si soa, pero que outras necesita tan só do chisqueiro adecuado, que pode ser a inxustiza ou alguén a quen admirar, como Nausicaä, de que se o motivo é xusto, hai que loitar contra o que sexa, e de que o noso planeta está por riba de nos… de que ten os seus propios plans e si non estamos con el, ben, xa fará algo para botarnos, porque no fondo non nos necesita.

7 de xul. de 2014

Po cobrendo tempos mellores

Tempos mellores

Viña camiñando para casa... despois de tomar un viño con certa persoa marabillosa, pensando en pasar polo supermercado cando vin a casa, primeiro a ventana arruinada, case caidos os batentes de cristais rotos, cas contras de madeira cheas de po... ocultando un interior destrozado que tratei de imaxinar. Pero a porta da casa si que deixaba ollar o interior... no fondo do vestíbulo, á dereita, as escaleiras de madeira, sobre as que caera o teito enteiro. De frente... unha habitación pechada por unha porta de cristais de cores dos que aínda quedaba un único cristal verde, e na habitación, iluminada por unha ventá chea de po pola que se deixaba ver o patio interior, unha vella cama de ferro sen colchon, unha silla, o farol... todo coberto por po, e máis po, po sobre po que cobre aínda máis po...

Tempos mellores

Ao fondo da habitación a traveso da ventá rota, un cazo, un cazo abandoado, iluminado polo alto sol do mediodía, e a ventana, tamén chea de po, pero aínda cos cristais enteiros, con cortinas, da casa do lado. Sinceiramente mirar aquelas ventanas, aquela habitación e o vestíbulo ca escaleira medio caída... produciume unha pena inmensa, porque a pesares de que era nada máis e nada menos que unha casa vella, unha casa esquecida, en algún momento viviu xente nela, xente que a quixo porque era súa, que amou e chorou nela... e de súpeto foi quedando baleira, sen xente, sen persoas que facían que a casa fose o que era, un fogar. As casas envellecen, acabamos por esquencelas, por abandoalas... e entón énchense de po, caense os teitos, rómpense os cristais... e xa non son casas... son fontes de morriña e tristeza.

Tempos mellores