UA-55725853-1

11 de dec. de 2015

Fin

Si, é o fin... o último post ou entrada. Ben, en realidad é un punto e aparte. Remato este paragrafo e comezo outro. Un novo conto, outra historia. Cada certo número de pasos hai que camiñar de xeito distinto. Para non aburrir. Evolucionar, lle din. Por iso, penso eu, vai sendo hora de rematar esta parte do camiño.

MORROCANTANDO empezou como blog alá polo ano 2007, exactamente no día 6 de febreiro. Ese día escribira dúas entradas, así de lanzado andaba eu, unha historia totalmente anárquica, desas de escribir o primeiro que che ven á cabeza, e outra sobre o meu admirado Rai Bradbury. Logo o blog foi camiñando el só... co paso dos anos. Aprendín html para ir mellorando o estilo e o aspecto do blog e alá polo ano 2011, o día 11 de xuño, pois lanceime a renovar o blog. De cores cálidas e pardas, cun aire sicodélico e infantil, pasei a cores azuis e frescas e cun aspecto máis maduro. Pero co mesmo nome. MORROCANTANTO.

Por si non o sabedes, o do nome ben da letra dunha canción tradicional que popularizou Leilía no seu disco Madama:
"Eu ei de morrer cantando
xa que chorando nacín.
"

E agora, case nove anos despois, vai sendo hora de dar por finalizado este blog. Si, así de rotundo. Fin, adeus... ben, non tan rotundo, porque é parte da miña vida... hai moito de min nas súas páxinas, e por iso este non vai desaparecer como desapareceu o outro. Xa me encargarei delo e xa me encargarei de resucitar a primeira parte. Porque si, eso o que son: partes. De 2007 a 2011 a primerira. De 2011 a 2015 a segunda. Xa o decía Iván Ferreiro con Los Piratas... "Fin da segunda parte". Supoño que en certo modo ten a súa lóxica, esta parte do blog durou o que durou a lexislatura máis patética e triste da nosa historia democrática - e iso que a de Aznar foi terrible: esta aínda foi peor. E por iso, espero que este pequeno acto meu teña paralelismo na realidade. Adeus blog... adeus Rajoi.

Pero o bo que teñen os finais e que traen un novo comezo. SEMPRE. E por iso comezo unha nova andaina en outro camiño. Remata MORROCANTANDO, empeza SIN NOTICIAS DE ALDEBARÁN (en principio en castelán, pero pronto terá a versión galega). Un blog moito máis maduro, moito maís enfocado, pero tamén máis pensado e diversificado. Espero que vos guste e que me acompañedes nel. É toda unha aventura. A cousa é que teño dous obxectivos: ser community manager profesional e ser escritor. O segundo vai ben encamiñado, e o primeiro, estou aprendendo. O primeiro paso xa está dado... o segundo paso é ser o meu propio community manager, da miña marca persoal, chegar a máis ámbitos, darme a coñecer e facer márketing de min mesmo. E ese é o motivo real do cambio.

E nada máis... simplemente, como din os ingleses... A RAÍÑA TEN MORTO... LONGA VIDA Á RAIÑA!! Repetide comigo... ADEUS MORROCANTANDO... BENVIDOS A... SIN NOTICIAS DE ALDEBARÁN. Espero vos guste.

26 de nov. de 2015

A nena afgá

Un pouco de historia

Vouvos contar unha historia, a historia de como no ano 1985, tres feitos pariron unha das fotos máis fermosas e famosas da historia.

Feito un: unha nena afgá de 12 anos foxe a Paquistán da guerra contra Rusia que asola o seu país.

Feito dous: un fotógrafo chamado Steve McCurry faise pasar por afgán para lograr fotografar o conflicto.

Feito tres: os dous coinciden no campo de refuxiados Nasir Bagh de Pakistán, onde McCurry, queda enfeitizado ao entrar na escola do campamento, e logra fotografar a unha nena que posa de última porque é tímida e recelosa.

McCurry sae do país cos carretes ocultos cosidos á súa roupa e logra que lle publiquen a fotografía no National Geographic de xuño dese mesmo ano. A pesares de que o editor xefe non quería, o director da revista decide que ten que ser a portada dese número, e convértese nunha das máis recoñecida da revista. Quen non lembra a cara asustada e fermosa da nena, cos seus expresivos e brilantes ollos verdes envoltos co sucio rostro perfectamente enmascarado no seu pano vermello? Que non lembra a imaxe dunha nena cunha mirada sinceira pero dura, cun ollar triste e mesmo furioso pero cheo dunha beleza irresistible?


O reencontro

Anos máis tarde a curiosidade embargou a McCurry. Durante anos viaxou repetidamente a Afganistán, co intención de atopar á nena, de coñecer o seu nome e saber da súa vida. Por fin, no ano 2012, logrou atopala. A nena casara, xusto un ano despois de que a fotografara McCurry e de seguido retornou á súa aldea perdida nas montañas Pashtun. Dezasete anos despois xa era unha muller madura, con marido e tres fillas, marcada polo paso dos anos, por unha vida que fora dura con ela. Xa non vestía un fermoso pano vermello. Agora ocultábase baixo un gris e escuro burka, obrigada pola relixión e os costumes.

A muller aínda tiña os ollos tristes e duros pero xa non había a vitalidade dos 12 anos, xa non tiñan a promesa do futuro. Como podían conservala se esa vitalidade morrera ao ter que casar con 13 anos! Máis ben parecían os ollos dunha muller acostumada a chorar baixo o agocho do seu burka, a non ter consolo nin comprensión.

Aquel novo encontro tamén se fixo famoso, McCurry por fin coñeceu o nome da rapaza, Sharbat Gula e que fora dela, e ela descubriu que era famosa no mundo enteiro, un mundo descoñecido e alleo para ela, e puido, por fin, mirarse por primeira vez nunha fotografía. Entre as dúas fotos hai un mundo de distancia. Dous ollares verdes, similares e o mesmo medo. Pero no segundo retrato, no da muller de 30 anos, xa non hai tristeza nin esperanza, tan só aceptación e resignación.

Porque ser muller é complicado, en calquer parte do mundo, pero nunha sociedade pecha e patriarcal como na que Sharbat vive, unha aldea perdida no lugar máis remoto de Afganistán, sen cultura, sen coñecemento, aínda máis. E esa é a razón dos ollos dela, porque, que pode esperar da vida unha muller na súa situación, agás aguantar, sufrir, traballar e gozar o pouco que lle deixen dentro do seu cárcere de tela?

Por sorte este segundo encontro trouxo algo máis… que National Geographic crease a sociedade Afghan Girls Fund, para axudar o desenvolvemento e creación de oportunidades educativas para as rapazas e mulleres afgáns. No fondo a vida é así, rotunda e terrible, pero chea de pequenos feitos que axudan a transformar un mundo tan grande como o noso.

16 de nov. de 2015

Relatos de terror

Este é un relato que presentei a un concurso dunha páxina web chamada Artgerust. O concurso chamábase, IV Concurso Literario de Terror ArtGerust. Homenaje a Edgar Allan Poe. Non vou dicir que o meu fose o mellor relato. Para afirmalo tería que ler os 150 relatos finalistas entre os que está "O Silencio Acusador". Só sei dúas cousas... os organizadores escolleron eses finalistas para facer un libro... E que entre eses 150 hainos mellores que os tres gañadores. Un deles o da miña amiga Xirasola. O meu? Valorádeo vos.

Logo, nun alarde de creatividade, escribín outro máis. Este relato, baseado nun de Edgar Allan Poe, tamén penso que é mellor que os gañadores. Espero vos gusten.

O silencio vingador

Eu odiábao a calada maldade do covarde e do envexoso, porque súa era a inocencia dun neno, do perturbado que co seu estúpido balbucir provocaba o cariño e os abrazos da miña amada.

Tanto adoraba Laura a aquel brután descerebrado, como me ignoraba a min, que era todo porte e intelixencia. Por iso, mentres ela, en van, suplicaba ao xurado, non dixen nada.

Días despois, atopei a Laura axeonllada, inmóbil, baixo o corpo inchado e cheirento do idiota aínda colgado inutilmente do cadafalso. Comíame a culpa, só quería achegarme a ela, confesar a miña traizón. Non puiden, os ollos do morto mirándome fixamente xearon o meu corpo.

Si, calei, polo meu silencio culpárono a el do horrible asasinato. Pero non se enganen, a miña vinganza é agria… martirízame día e noite a lembranza do seu corpo pálido, frío, os beizos tornados a morado e aqueles ollos cravados nos meus, ameazantes, acusadores… que din… seino.


No lugar errado

Grazas pola cervexa, xefe, deixe que refresque o pescozo. Que boa! Mire, a miña Betsi acababa de parir xemelgos e eu non tiña traballo, aceptaba calquera cousa. Un matasáns pediume mortos, non pagaba mal. Queríaos en bo estao, así que llos busquei nun panteón, sabe? Era o do seu parente... Tom, acabóuseme a pinta, trae outra que paga o xefe! Cando levantei a tapa pensei que me salía o corazón pola boca. Ao pobre home o enterrárano vivo! Logo souben que o meteran na tumba equivocá, a boa tiña unha campá p'avisar. Xúrolle por miña nai e por Deus que o desgraciao tiña os dedos co oso ao aire!... que había uñas clavás na tapa, e a cara, necesito outro trago!... aquela mandíbula desencaixá, estirá nun grito que parecía vir do fondo do inferno, como si o tipo aquel o tivese levao o mesmo demo!

21 de out. de 2015

O comediante

Empezar o día con alegría, xa o dicía a Sabater - non confundir con Fernando, é importante, é bo para ter unha cara nova, para que o corazón vaia ben, e para que o corpo teña saúde, e por iso, preocupados por nos, polo benestar corporal e mental dos galegos, de cando en vez a Xunta de Galicia transmútase en Club da Comedia Galego. Abrir o xornal e escachar co riso é a mesma cousa, así que cando o señor Nuñez Feijoo (dito cun "X" moi suaviño) ten o día gracioso as miñas mañás comezan, incluso ás que o fan as seis, do mellor xeito posible. Hoxe é unha desas.

A nova fonte da miña alegría é a que na Voz de Galicia encabézase co seguinte titular:

Feijoo promete crear 18.000 empleos más antes de llamar a las urnas

Non é para comezar a rir e non ter parada? Para cambiar a letra da canción: "Alegra me el día Alberto, alegrame el día, alégrame el día por Dios y la Virgén María"?

Porque, sinceiramente, isto é unha broma, non? Unha brincadeira das boas, un adianto do día dos inocentes, unha cousa desas que ten o "cachondo" do presi... porque, a ver, digo eu, se non creou nada de emprego en tres anos, quen se vai crer que o vaia facer en un? Claro que cun compañeiro de festa como o Concelleiro de Facenda, Valeriano Martínez (ese si que é nome de cómico e non Fernando Esteso) como non vai estar todo o día de leria, de festa, de carallada o noso ilustre presi? Porque xa postos a rir, pois hai que facer as cousas ben... se son os dous uns alegres: di o concelleiro que eses 18000 novos postos de traballo van ter un claro compoñente industrial. Pero que home máis divertido, máis ocorrente.

Agora as fábricas medran como os cogomelos nos soutos. Se é que esta terra galega é do que non hai, dá de todo, de todo da.

Sinceiramente, Pablo Mota, Berto Romero, Dani Rovira, non sei como non vos retirades xa... con cómicos como estes nun ano todos vos no paro. Vanvos comer as papas estes dous.

4 de xuño de 2015

Secuencia

Xa está... chegou o día 29 de maio de 2015 e foi a final do Terceiro Concurso de microrrelatos do Café de Catro a Catro. E non podeu ser. Faltáchedes vos. O certo é que o nivel era moi grande, todos eran moi bos relatos e algún tiña que gañar. E penso que houbo xustiza porque gañou a miña irmanciña, a miña gran amiga Xirasola co seu fermosísimo "Boneca de Farrapo" que tan agradable foi de collerlle a man a Pauliña, por mais duro que apretara, mentres ela o paría... Que ela axudoume a que eu levase e a bo porto o meu cos seus bos consellos... En realidade estou moi contento: como non ía estar... son finalista dun concurso de mircrorrelatos e penso que o fixen moi ben e que o relato é moi bo. Espero vos guste... vai para todos vos.

Só unha cousa máis... noraboa a todos os que chegáchedes e estivéchedes na final: líchedes todos moi ben e foron todos moi bos microrrelatos. En especial quixera felicitar ás compañeiras de Obradoiro Mª José e Nena, e tamén a Tamara Andrés. E agradecer aos meus apoios... aos meus pais, a Tino, a Carlos e Edu e como non... a Cassiopeia...

Secuencia

Luns. Xa perdeu a conta dos anos vividos na rúa como insípido caracol, de durmir en calquera esquina sobre a súa persoal podremia, só acompañado do viño barato e da eterna culpa. Os resacosos ollos quedan prendidos na mesma casa de sempre e o ruído branco que anubra a súa razón empeza a aclarar, fai que volvan imaxes aos poucos, con preguiza, como unha máquina á que lle custa arrancar. Négaas.

Martes. Pasa o día pegado a un portal noxento ca compaña de varias botellas valeiras e da lembranza da cálida confianza do corpo dela nas súas costas.

Mércores. Varias instantáneas mesturadas crávanse con forza na súa alma: unha paisaxe de montaña, unha posta de sol e máis botellas valeiras.

Xoves. Salta o tapón na memoria, esa molestia persistente nos miolos. Lágrimas de dor mollan as súas barbas perennes mentres rompe con rabia unha botella contra a parede. Non quere beber máis.

Sábado. A insoportable abstinencia trae, inesperada, unha secuencia de película, oxalá o fora: 180 km/h, curva pecha, freada apresurada, o asfalto máis preto, non acaba de chegar o golpe e fundido a negro.

Domingo. O recordo da caída proe no ombreiro. Lembra a moto esnaquizada na veira da estrada. Lembra camiñar, coxear: colle o corpo dela, abre a súa viseira e xusto nese intre, daqueles beizos tan quentes noutrora, esvara, no fume do alento, mentres os fermosos ollos mudan a dúas simples bolas de vidro, o derradeiro “quérote”.

Hoxe na súa boca bágoas confúndense co viño barato. Volve a ser luns.

25 de maio de 2015

Cousas de nenos

Cóntame o amigo Xoxe Xose Lois D. Lucio​, que onde el vive, no Sixto, en Vilagarcía, cuna dos Campaneiros, gaiteiros de renome, o alcalde, o Sr. Fole, do PP mandou por uns bambáns para que os vellos fagan exercicio uns días antes das eleccións. Que alegría, de súpeto os nenos grandes de O Sixto, por fin, teñen aparellos para xogar no parque que hai do lado do centro cultural! Pero non sexades malos, non pensedes que é por arrincar un par de votos, non... é por boa vontade!

Cóntame tamén que hoxe, día 25, deben de estar de resaca postelectoral no concello de Vilagarcía, pero das malas, das resacas puñeteras que non saen nin co paquete enteiro de ibuprofeno, porque quitaron os bambáns pensando que estaban a quitar a propaganda electoral. Claro que ao mellor, pensando mal, pero moi mal, tamén podería ser que o ex alcalde, ou alcalde en funcións, o Sr. Fole, ou Fole a secas, nun berrinche infantil, mandounos quitar porque "los pagué yo, de mi bolsillo, y si yo no puedo jugar con ellos pues no juega nadie".

Cosas de nenos digo eu.

As fotos foron feitas por Xoxé Lois Lucio no Sixto, Vilagarcía de Arousa, os días 22 e 25 de maio.

20 de maio de 2015

Con Cariño, parte dous

E entón a lectura do relato da que me sinto moi, moi fachendoso... non só do relato, do relato tamén, claro, non é por faltar de humildade, que o relato é bo, é por como o lin que emocionoume ata a min e porque quero agradecer o apoio de moita xente, claro, pero en particular de esa muller que me falou do concurso e que me apoia para que sexa mellor Edu, porque ela é así. Hai moita xente que o fai, claro, que me apoia, que me alenta, pero o dela o certo é que algo maís, é amor, do bo, do de verdade. Grazas a todos. Grazas a ela.

Con cariño

Para facer as cousas con cariño ela ben sabe que hai que dar os pasos axeitados: empeza pelando cada pera con dozura. Córtaas en dúas metades simétricas, arríncalles o corazón sen remorsos, e de cada unha fai lascas como escamas dun peixe desmesurado.

Na pota bota auga fresca, as peras e, neste punto compre precisión, o azucre. Ten claro que ese é o equilibrio do pastel: pasarse pode matar o amargor das peras.

Con coidado pesa 250 grs e logo como nun descoido, acorda e engade 50 máis.

Toca agardar. A cocción ten que ir de vagariño co amor amarelo e azul do lume. Sen presas.

Mentres espera monta o molde: cóbreo de manteiga e sobre a manteiga a masa.

Cando só quedan 10 minutos engade o toque final: unhas pingas de matarratos, pero as xustas, que o cabrón debe morrer cheo pero sufrindo. Con cariño.

19 de maio de 2015

Con cariño

Ás veces hai boas novas que a un lle apetece compartir. Non é por fachenda, ou si. En realidade é simplemente que cando as cousas saen ben, sinceiramente, tamén hai que compartilo. Fai mes e pico participei nun concurso de micorrelatos que organizou o EDLG da EOI de Pontevedra. Tratábase de escribir 150 palabras usando tres palabras escollidas ao azar no momento, e tan só en dúas horas. As palabras eran "pera", "equilibrio" e "cocción". Así que nada, fun ao concurso e o meu relato foi escollido o mellor de todos, algo do que me alegro moito. Non é polo premio, é pola cousa de que o que un escribe ten unha certa calidade. Que pode que un non chegue a ser un gran escritor, pero supoño que algo é algo, non?

E para que podades opinar... pois velaivai o meu relato...

Con cariño

Para facer as cousas con cariño ela ben sabe que hai que dar os pasos axeitados: empeza pelando cada pera con dozura. Córtaas en dúas metades simétricas, arríncalles o corazón sen remorsos, e de cada unha fai lascas como escamas dun peixe desmesurado.

Na pota bota auga fresca, as peras e, neste punto compre precisión, o azucre. Ten claro que ese é o equilibrio do pastel: pasarse pode matar o amargor das peras.

Con coidado pesa 250 grs e logo como nun descoido, acorda e engade 50 máis.

Toca agardar. A cocción ten que ir de vagariño co amor amarelo e azul do lume. Sen presas.

Mentres espera monta o molde: cóbreo de manteiga e sobre a manteiga a masa.

Cando só quedan 10 minutos engade o toque final: unhas pingas de matarratos, pero as xustas, que o cabrón debe morrer cheo pero sufrindo. Con cariño.

20 de feb. de 2015

Non estou namorado...

Coido que esta vai ser a primeira vez que escriba unha entrada falando do escrito de outra persoa no seu propio blog, pero o certo é que o que escrebe esta rapaza pontevedresa está moi ben. O blog chámase "El Rincón de Floricienta". Gústanme moito as súas entradas... Xa me gustou fai tempo cando escribiu aquelo de "La mala costumbre", e agora deixoume abraiado con esta outra: "Me enamoré de verdad cuando dejé de estar enamorada". Non quero falar da entrada: para iso é máis sinxelo que entredes e a leades... tan só quero por unha frase que me encanta e da que vou tomar a liberdade de, un, traducila ao galego, e dous, collela prestada:

Non estou namorada de ti.
Pero agardo que che valga que te ame.

Carta a Edu

Fai tres meses coñecín a unha persoa moi especial. Coñecín a Paula Xirasola e como consecuencia coñecín ao seu marido. Chisco. Foi un día 11 de decembro. Non podería esquecelo. Logo pasou un mes enteiro, pasou o curso de Escritura Creativa onde coñecín a a outras persoas marabillosas e chegou o día 11 de xaneiro… e entón apareceu Cassiopeia, outra persoa especial, outra persoa xenial. Xusto nesas datas, un día antes, Xirasola mandoume un reto moi fermoso… contar porque escribo, porque me encanta escribir.

E agora, a piques de facer un mes que coñezo a Cassiopeia, vai esta muller que é como unha constelación imparable de pensamentos e actividades, e mándame tamén ela un reto incrible… di ela que non lle gusta o relato "Carta ao idiota que está dentro do teu corpo”, que ese serviu para desafogarme e como vía de escape nun momento malo, pero que non lle gustou. Parafraseándoa, claro… ela o entenderá.

Que, e sigo a parafraseala, ela sostén, que agora que estou mellor, debería escribir o novo Edu, ese que está fachendoso de adelgazar e está ledo, para aumentar a súa propia autoestima e reforzala.

Pois acepto o reto… Cassio… velaí vai unha nova carta, para min mesmo.

Mira Edu, a vida é, ás veces, como un pequeno verme, que fai un casulo e sae convertido en bolboreta. Esas metamorfoses poden ser grandiosas e outras mínimas, case imperceptibles, pero sempre, sempre, é bo sufrilas. O malo é ser toda a vida un verme, non decatarse de que é necesario avanzar. A túa foi, a lo menos ao teu propio nivel, importante e dura. Longa. Ben sabes o que che custou.

Un día ese verme que ti eras teceu un casulo con fío de arame, no máis duro dos tecelás, no da dor absoluta e abafante, no da desesperación, un proceso longo, tres meses nos que, ás veces, pensaba que non ía dar terminado nunca, pero ao fin, daquel noxento espazo minúsculo saíu unha bolboreta: un mozo rexuvenecido, un home que era o mesmo pero distinto e que deu pechado, non era sen tempo, esa porta pola que entraba na súa vida unha marea de lodo e lixo que o único que facía era escurecer os seus ollos e o seu entendemento. E sabes que? as forzas para pechar esa porta saíron del mesmo, aínda que ben certo é que recibiu a axuda de moita xente. Agradecido terás que estar, porque ese home es ti.

Agora, a piques de facer un mes que coñeces a Cassio, podes mirar para atrás, podes ollar os días pasados. Ves que durante corenta anos fuches un verme? Se miras un pouco máis adiante, ves alá ao fondo o casulo baleiro, ese casulo feito de tristezas, aburrimentos, desesperacións e obsesións. Ves como del saen alegría, vitalidade, felicidade, seguridade. Mírate no espello da túa alma: o Edu de agora é unha fermosa bolboreta, non ten nada que ver... notas a diferencia? goza co tempo só na casa, non se preocupa chamando á xente para ter compaña, nin rompendo a cachola con pensamentos inútiles. Quérese máis? SI, quérese moito. Aceptou que ten unha vida boa e por fin non necesita comparala cas vidas dos demais… para que? Non é necesario: ese Edu que saíu do casulo, con terrible esforzo de parto, sábese grande, hábil en moitas cousas... un soñador, un romántico, un artista, un home fermoso e intelixente.

Ves como quere vivir a súa vida, ser fiel a si mesmo? Xa sabe que agora a xente vaille responder sen ter que buscala, sen medo, como Xirasola ou Aurora, como Ton ou Sara. E mira Cassiopeia… ou Edu… canto menos se preocupa máis logra… Por fin o que pensa encaixa á perfección co que é, un home marabilloso cunhas xigantescas e fermosas as cas que voar sen medo. E si, sábese coñecedor desa parte escura, esa parte que depende dos demais, que busca sempre a atención e a aceptación dos outros, pero xa non lle importa, porque o único que importa é o presente, admirarse a si mesmo, amar e querer á xente ca que comparte a súa propia vida, a ser o mellor compañeiro e amigo posible.

Ese Edu es ti. Son eu, e é o Edu que eu quero ser, que son…

12 de feb. de 2015

Sostiene Pereira

Quixera falar dun dos últimos libros que lin para recuperar a sección de crítica literaria do meu blog. “Sostiene Pereira”, de Antonio Tabucchi, é un libro incrible. Para min particularmente, sosteño, un descubrimento marabilloso.

Creo que a primeira peculiaridade que me chamou a atención foi que estivese escrito en segunda persoa. O escritor, ou a lo menos a persoa que conta a historia faino en segunda persoa, sempre comezando ou rematando anacos dela co “Sostiene Pereira”, como para remarcar claramente que non é unha historia propia, que é algo que alguén está a transcribir, algo que está a ser contado ao oído. Esa foi a primeira impresión que recibín, que o escritor recibiu o encargo de por por escrito a historia de Pereira, pero que non quere involucrarse nela, que lava as mans, que non é cousa súa. Como cando alguén cita unha opinión allea pero contraria.

Eu non entendía moi ben esa manía de distanciarse dunha historia que por outro lado tiña a impresión, polo menos ao principio, que era un tanto monótona, sosa, apagada. Total, non era máis que a historia dun editor mediocre no medio dunha época triste da historia de Portugal. Un home monótono, apegado aos seus costumes e que vivía parapetado detrás de pequenas manías diarias e que non quería nin verse envolto nin abrir os ollos a esa realidade, que trataba de vivir a toda costa como sempre… cos mesmos hábitos de sempre. De feito, fascinoume ese xeito que ten o escritor de transmitir esa vida insípida do editor.

Pero de súpeto marcha a tomar os baños e os deixa polo medio… e empeza a involucrarse con persoas cas que alguén como el non debería involucrarse, o rapaz e a súa moza, o doutor, a facer cousas extraordinarias como ese baño inesperado en Cascais, a preocuparse pola súa saúde. El que é alguén, repito, insípido, que vive aferrado ao pasado e á foto da súa muller…

Pouco a pouco o libro vai collendo ritmo, pouco a pouco… e pouco a pouco vou entendendo porque o distanciamento do escritor. O propio escritor é un personaxe máis, un que non imos coñecer, pero que tamén ten a súa propia opinión: non quero opoñerme ao réxime ditatorial, non estou en contra del, tan só son unha canle para contar unha historia… e o que pase nela, o que faga o señor Pereira ou o que opine, non ten que ver comigo… que son fiel ao réxime.

E este distanciamento só serve a un obxectivo: mostrar aínda de xeito máis brutal o cambio que sofre o Sr. Pereira ao longo do libro, que pasa de ser un señor gris a ser un revolucionario, ao seu xeito, máis. E por iso me fascina este libro, porque pouco a pouco, como collendo velocidade sen decatarte, vaste identificando con Pereira e sentindo o seu espertar.

Non quero estenderme máis… non vou marcar ningunha frase en especial… quizais cando se baña na praia ou cando por fin conecta con Monteiro Rosi antes da malleira que lles dan a ambos e que leva á morte do rapaz. Ou xusto a parte posterior, cando entendes perfectamente a rabia que sinte o Sr. Pereira e que lle leva a facer o que fai. Destacaría tamén como describe a sociedade portuguesa da época, como vai soltando pinceladas sen querer: é como un gran lenzo con miles de detalles pequeniños pero que se perciben moi ben, no que destaca a figura central que é Pereira, porque o resto dos personaxes tan só están perfilados e no que tamén sae, reflexado como nas Meninas, o pintor.


Sostiene Pereira
Antonio Tabucchi
Título original: Sostiene Pereira
Editorial: Anagrama
ED. LIMITADA NAVIDAD 2013
Nº de páginas: 182 págs
Encuadernación: Tapa dura
ISBN: 9788433961280

2 de feb. de 2015

Voz

A voz que se escoita do outro lado do auricular é profunda, poderosa, de barítono.

Non podo ollalo pero imaxino a un home alto, moreno, de peito ancho. Se cadra ten uns ollos inquisitivos, intelixentes, deses ollos que se moven para todos lados, que o perciben todo, que non perden detalle.

Penso que teñen que ser uns ollos escuros, marróns ou negros, tanto ten, pero azuis non, nin verdes, porque o imaxino cunhas faccións agradables pero non fermosas: hai algo na súa voz, esa seguridade que ten, que me fai pensar en alguén acostumado a agradar por como é, non só polo seu aspecto. Por iso, estou convencida, non ten uns ollos fermosos ollos azuis ou verdes. De seguro que os ten marróns, ou negros, apaixonados, interesantes.

Ten barba. Esa voz tan potente, tan viril, é de alguén que ten barba. Pelo curto, negro e unha barba mesta. Encántame pasar os dedos polas barbas mestas. Non sei, teño a certeza de que ten que ser alguén acostumado a mandar, como un capitán de navío, ou un policía. Alto, forte, moreno… ah, que mágoa… xa colgou.

10 de xan. de 2015

Por que escribo...

Retoume un xirasol, unha desas fermosas flores altas, grandes e amárelas, desas que teñen fachenda porque atrévense a mirar directamente ao sol, sen medo a queimar os seus ollos, nin a perder as súas plumas e caer, con mortal necesidade, ao mar. Ben, en realidade retoume unha Xirasola, e retoume a dicir porque escribo, porque teño esa teima polo papel, a tinta, os bolis, os teclados, por entintar os meus pensamentos, por crear cousas, historias, mundos que só existen na miña cachola… e eu, sabendo que ela non é Violante, nin eu un Quevedo pensando escribir sonetos, penso, abstraído, si… por que escribo? Pois como sempre que quero contestar a algo así, non son quen de escoller un só motivo, eu son así… necesito varios… varias respostas…

Xirasol

A primeira é fácil, porque me sae de dentro, porque de súpeto nos meus dedos hai unhas palabras que unhas veces aparecen primeiro na miña cabeza e que outras son como borróns que van collendo forma e xeito con cada tecla que pulsan, con cada liña que marcan. E eses días os meus dedos, as miñas mans, parecen moverse soas pero non é certo, as ideas son as que flúen soas dende os miolos ata os ollos. Alí soltan retallos de imaxes invocadas ou imaxinadas e ás veces obrigan a saír bágoas que escoltan, polas meixelas, a esas historias que só buscan recrearse un intre na miña boca, no meu padal, deixar amargos ou doces sabores na miña lingua, arrepíos nos dentes, ou, ás veces un sorriso involuntario. Logo baixan polo colo, síntoo porque pulsan forte a vea xugular, que as leva, nun pequeno desvío, como nunha viaxe imposible, polo corazón. As veces apetécelles viaxar máis e baixan ata o estómago… alí síntoas como bolboretas ou remuíños, pero non se paran moito, volven subir ata os pulmóns cheos de aire, e ao expirar, toman impulso e cólanse polos ombreiros ata os brazos, por onde baixan rápidas atraveso dos túneles carpianos, facendo resoar cada un dos osos do metacarpio como pequenas campás, e saen finalmente polas puntas dos meus dedos.

E tamén a segunda, que é tan fácil como que teño a cabeza chea de historias que contar, historias que me gustaría escoitar, historias nas que gustaríame perderme, que ás veces písanse as unhas as outras e case non teño tempo nin de gardar un simple guión delas porque neses momentos a miña cabeza é a pota a ferver na lareira da miña alma. Xa o dicían os Doors, “Déixame durmir toda a noite na túa cociña da alma, quentando a miña mente xunto ao teu suave forno”.

Tres… porque sempre quixen vivir grandes aventuras, grandes romances, grandes traxedias… son un home apaixonado que viaxei polos mapamundis que atopei na miña vida a falta de viaxar todo o que quixera por meridianos e paralelos. Cantas veces non teño seguido as rutas dos grandes conquistadores, dos grandes aventureiros nos mapas? Cantas veces non teño desexado dobrar o cabo Fornos para gañar o meu aro? Ou atravesar a Amazonía sobre unha “jangada” de madeira? Ou indo máis lonxe aínda… non terei eu soñado con que vivía marabillosas aventuras na illa de Kirrin… non terei imaxinado en cada illote, un castelo abandonado, un barco arruinado nas pedras e unha cova onde agocharme dos malos. Ou, volvendo a tempos actuais, quen fora un gordo editor que decide facer o que lle di o corazón para poder ser por fin libre da súa agobiada e asustada mente.

Porque leo é a cuarta: sempre lin, porque en segundo da EXB non quedou, na biblioteca da clase, un libro sen que eu o lera, deboraba libros igual que deboraba unha barra de pan enteira ao chegar a casa, porque hoxe en día podería perderme entre esas fermosas árbores negras plantadas en brancos campos de celulosa reciclada en papel de libro durante días enteiros e só vivir do sustento desas historias e das migallas de pan do camiño que van deixando atrás os membros da compañía.

A quinta é porque existen outros mundos, outras vidas, outras terras e eu nunca poderei ir a elas. Soño con viaxar a Trantor e a Hyperion, a Illa Misteriosa, a Samarkanda, ou simplemente a Marte, á Lúa, a Troia, ou, por non ir tan lonxe, a Gondor. Quen non gustaría de marchar uns días ao Estambul dos Califas, ou a un máxico New York onde todo pode pasar. Eu morro por coñecer un Londres onde hai un home lobo que cambia de corpo e os magos exipcios fan tratos con horribles pallasos que andan sobre zancos. E se alguén imaxinou todo iso… por que non eu?

E enlazando co anterior ven a sexta razón que é que se cadra é certa esa teoría de que a nosa mente é tan incrible que cada historia que creamos faise realidade en outro universo tan real como é o noso… porque unha pregunta lévame a outra… por que escribo? Porque teño imaxinación. E que é a imaxinación? De onde veñen esas ideas? Que as crea? Acaso deus non pode ser un home de outro universo que nos ten imaxinado? Acaso iso non podería ser tan real como un ser superior que creou ao mundo en sete días?

Sete: por que me peta, por que teño alma creativa, romántica, aventureira, apaixoada, soñadora, esperta, inquieta, activa. Porque non me vale calquera cousa, non me conformo con pasar por aquí e punto, quero deixar a miña pegada: o mundo está cheo de conformismo e así nos vai. Eu quero plantar unha árbore, ter un fillo e escribir un libro. Unha praia faise con cada un dos seus grans de area… e eu son pequeno na inmensidade inimaxinable do universo pero quen di que o que eu fago non pode ser xusto a diferenza entre que unha xigantesca pedra caia ou quede no sitio?

Oito… porque si.

Nove… por que non?

E para o final a décima, que é para min a máis importante, porque sempre mireime como un tipo xigantesco, un bruto, case un mono ou un oso, alguén feo e deforme, que de pequeno quería escribir pero chegaba aos concursos e ás redaccións da clase, e facía cousas que parecían historias na miña cabeza pero que carecían de vida algunha no papel. E de súpeto un día, eu, este tipo peculiar que, segundo dicía un vello compañeiro de facultade tiña dedos que parecían penes (si, digo penes, escribo penes, grito penes, cada vez máis alto), renaceu e colleu un boli, ou un teclado, fixo un blog e comezou a escribir historias… contos… e xa non eran mortos antes de nacer por que eu descubrín que era quen de imaxinar e crear vida. E ese día, ese tipo deixou de mirarse feo e deforme, se non grande, fermoso… vivo.

E ti... por que escribes?

Escribir

A luz que xogaba cas ondas de Cabo Home

Cabo Home

Ese día animeime a conducir o coche para descubrir que a luz estaba a xogar cas ondas que rompían nas rochas desgastadas e romas, arrebatadas, desgarradas polo paciente mar da Costa da Vela. O mar bate nelas día tras día, facéndolles ter a falsa impresión de que son eternas, perennes, infinitas… falsa crenza por que infinita é a paciencia do mar que espera e espera, non ten presa, ten todo o tempo do mundo.

E é por iso que as pedras da costa teñen desprezo do mar porque só miran as gotiñas desprendidas das ondas polo vento mentres escintilan baixo os raios do solpor, e pensan, cegas pola súa fachenda mineral, que o mar é tan só iso, gotas minúsculas, ridículas, pequenas perlas que baten contra elas e que esas gotiñas son ridículas do lado da súa propia grandiosidade. Pero o mar, como o demo, mírase lexión, e rise por detrás, ca boca tapada polo ruxido do bater das ondas, rise porque ten paciencia, que si que é infinita, interminable, sábese ca forza roubada día a día do sol, oculta baixo as súas propias profundidades.

Cando cae o día, co vento rachado do océano, segue a bater unha e outra vez, incansable, non queda sen forzas, e ca alegría que lle trae o sol, volvese de ouro, e cada ola trae a esperanza de mil grans de area arrincados por un millón de pingas de auga, e detrás de cada millón de pingas ven outro millón, e outro, e outro, e outro, un millón de outros millóns de gotiñas de auga salgada que baten e baten contra as pedras, esperanza que vai tardar pero que é real porque o mar sabe algo, coñece un terrible segredo que non conta nin aos peixes nin ás algas, non vaian andar co ruxe ruxe por aí, sabe que algún día esas rochas terán desaparecido, serán area nunha praia amarela, eterna…

E entón o sol baixa por detrás das Ciés, ven o frío que trae o vento do Atlántico, e tamén o ceo vólvese dourado, xa o desexaría para si mesmo algún rei, se cadra o rei Midas, aparecen venus e a lúa case chea, e logo as primeiras estrelas e o veludo negro profundo do universo que as arroupa, e así remata esa parte do día: o único que eu quería era mirar o solpor e fun atopar que o sol estaba a xogar, falcatrueiro, cas ondas que rompían en mil gotiñas douradas, contra as rochas da Costa da Vela, pobres ignorantes do futuro inevitable que lles espera.

Cabo Home

Cabo Home

Cabo Home

Cabo Home

Cabo Home

Cabo Home

Cabo Home

Cabo Home

Cabo Home

Cabo Home

4 de xan. de 2015

Bye Bye Love...

Acabouse, por fin. Ou debe ser así ou debe ser así. Non hai outra. E non por ti, non pola esperanza que poda ter, non, por min. Estou ata os collóns. De verdade. Esquecer e deixarte ir. Ti o perdes, que che aprobeite. Como dicía o outro día a Sara… bye bye love, bye bye loneliness, hello happiness, i´m think i´m gonna laught… Mariana, tonta, non sabes como te quero, como te adoro, pero… estou farto de sufrir e todo iso faime sufrir e moito. Moito máis do que sofres ti por culpa miña. E levo así tres meses, tres meses chungos, e agora acabouse, porque quero ser feliz. Non te vou odiar e non te vou criticar. Non, non o mereces porque o que estás a facer o fas por min, non por ti, que a ti tamén te doe, e ti tes a capacidade de separarte, de distanciarte, de non necesitarme nin de botarme en falta, porque por moito que digas, de seguro que me necesitas e me botas en falta, pero ti, ca túa frialdade e a túa mente que controla a túa vida con precisión de máquina es quen de anular eses sentimentos. Eu non, cando quero, quero de verdade e cando me preocupo preocúpome de verdade, eu non son quen, eu quérote e necesítote, e bótote en falta, pero xa non máis porque eses sentimentos fanme dano e moito. Vou esquecerte, síntoo, e vou buscar en outros lares, ten que haber mulleres coma ti a patadas, mulleres que ademais me acepten como son ou que polo menos traten de aceptarme, de seguro. E eu o merezo, as merezo, e non podo perder máis o tempo. Xa non. Síntoo, non quero arrastrarme máis ante os teus tacóns.

Así que Tanxe, Peixiño, a pesares do moito que eu te quero e do moito que te vou agradecer todo, os tres meses do verán e os tres do outono, por cousas diferentes, polo que me tes dado e polo que me tes axudado… bye, bye…

3 de xan. de 2015

2015

Acabouse o sufrir, acabouse o preocuparse e o agobiarme para nada... teño un ano por diante con 365 oportunidades de ser feliz... e vou a por elo. O pasado vai quedar atrás, no 2014 e se quere ser presente, que se decida, pero non vou esperar... aburiño. É o que hai. Quero que 2015 sexa diferente, nin mellor nin peor, tan só diferente.