UA-55725853-1

23 de xan. de 2014

O conto de Daniel (3)

“Érase unha vez un neno que se chamaba Daniel e que tiña o pelo negro, lisiño e uns ollos alegres como dúas estreliñas que non pararan de sorrir en toda a noite. Daniel era un fervellasverzas porque non tiña parada, sempre estaba facendo algo, xogando o fútbol, xogando ás carreiras, andando en bici, subíndose ás árbores, nadando, saltando nos columpios. Os pais de Daniel non sabían que facer con el porque o neno, que xa tiña oito anos, nunca parecía cansarse, sempre correndo dun lado para outro, sempre xogando, sempre querendo facelo todo.

Un día Daniel chegou a casa moi pensativo e xusto despois de comer, na cociña, púxose en pe e lle dixo moi serio e moi estirado aos pais… “Mamá… papá, non vou durmir máis. Cando durmo deixo de facer un montón de cousas e por iso non quero volver a durmir”. E a nai de Daniel, que sabía que cando o seu fillo se lle metía algo nos miolos non servía de nada discutir con el mirou para o bulebule do seu neno e díxolle, “Vale, non te preocupes, hoxe pola noite podes facer o que ti queiras”.

Pero o pai de Daniel era un home moi formal e pronto entrou en cólera porque en que casa se mirara que un neno non durmise nunca, porque Daniel tiña que durmir para estar descansado e poder ir ao colexio todos os días, e así o home botou protestando un bo rato ata que pouco a pouco, como ninguén lle facía caso, foise cansando de protestarlle ao aire, e a súa dona, paciente, achegouse a el, deulle un bico e díxolle “non te preocupes cariño”.

Durante dous días cas súas dúas noites o impaciente fedello de Daniel non parou nin un segundo, correu pola casa, xogou con todos os seus xoguetes, fixo un puzle enteiro de mil pezas, leu dous libros, correu polo xardín, subiuse a todas as árbores, espantou a todos os animais da casa, deu duascentas voltas na bicicleta e outras cen correndo, todas elas, dende a primeira á última ao redor da casa, bañouse no río, correu polo piñeiral e logo xa na casa pintou todos os debuxos, xogou ca súa consola e volveu a correr e a xogar de novo con todos os seus xoguetes.

Pero á tarde do terceiro día a nai achegouse a Daniel e díxolle: “Sabes, hoxe son as bágoas de San Lorenzo, hoxe pola noite o ceo vaise encher de estrelas que caen e é tan fermoso que imos ir os tres a dar un paseo e miralas caer e vas ver tantas que non terás tempo de pedir un só desexo, poderás pedir cen”.

A cousa é que chegou o solpor, caeu o sol e os tres, Daniel e os seus pais preparáronse para saír a camiñar e mirar as estrelas errantes. Camiñaron os tres polo monte ata que chegaron a unha pedra moi grande e moi alta na que se miraban perfectamente todas as estrelas do ceo e tamén ese regato de leite que chaman os homes a Vía Láctea. A nai de Daniel botou dúas mantas no chan e deitáronse os tres agardando polas estrelas a caer.

E alí deitado, entre a súa nai e o seu pai, Daniel apenas tivo tempo de ollar pasar a primeira, de súpeto o cansazo puido con el, e comprendeu demasiado tarde que si un neno non durme e non ten paciencia, pódese perder as cousas máis fermosas do mundo, porque xusto cando desaparecía o rastro da estrela, Daniel pechaba os ollos rendido polo soño”.

O conto de Daniel (2)

O conto de Daniel (2)

Pero hoxe o malpocado sentíase rabioso polos fallos, por ter sido o centro da salvaxe atención dos outros nenos, e revolveuse do ataque do lobo sacando os dentes. Vitoria a medias foi o que gañou: o abusón, que non esperaba resistencia tal do ridículo Daniel, levou de regalo un bo rabuñazo e unha visita ao xefe de estudos. E Daniel, saboreando o mel da rebeldía, acompañouno.

María, aínda adormecida quere abrazalo, consolalo, secarlle as bágoas e cunha man cariñosa apartar todos os malos pensamentos, os pesadelos, os odios e os pesares. Pero tamén quere, ou mellor dito, ten que ser a mellor nai do mundo e polo tanto debe, ca razón, dominar os sentimentos, porque non pode permitir que o seu neniño querido pense que ela aproba que se pegue con outros nenos por moita razón que teña. Xa máis esperta, pásalle unha man polo pelo, aloumíñallo con delicadeza materna, e empeza a explicarlle con tranquilidade que fixo mal ao pegarlle ao outro neno e que debería pedirlle desculpas porque si o fai o outro rapaz vai quedar con cara de parvo e ao mellor non volve a ser quen de lle facer burla.

Pero Daniel revólvese rabioso e volve a chorar e entre bágoas e mocos apenas atina a explícalle que está farto de que os nenos lle fagan brincadeiras, que ata lle fai burla unha nena que se chama Cristina que todos os nenos din que a ela lle gusta el, pero el sabe que non é verdade por que ela dille cousas malas e lle da patadas ou bota a correr cando el se achega a ela como si el tivese algunha cousa contaxiosa como canto divo aquelas pintas coloradas polo corpo.

Entón María é a que, por dentro, comeza a chorar porque se decata de que o seu neno non é máis que un rapaz tratando de aprender a vivir loitando contra cousas que non comprende, un neno que pouco a pouco vaise facendo maior, e aguantando as báboas que queren asolagar os seus ollos, dáse a volta na cama e abrazando ao seu fillo apértalle a cara empapada contra o peito.

Daniel e María botan un bo rato na cama así abrazados. Pouco a pouco os saloucos do neno van sendo máis pequenos, máis suaves e na mesiña de noite, vitoriosa e fachendosa, a lámpada segue a iluminar toda a habitación. Hoxe gañoulle cunha boa man á escuridade nocturna pero aínda quere máis, espera que queden os dous durmindo e que non se lembren dela no que queda da noite.

“Mamá… cóntame un conto”

María que xa empezara a volver aos brazos de Morfeo abre os ollos. Con agarimo, solta ao seu neno que xa está máis tranquilo e incorpórase apoiando as costas no cabeceiro mentres o rapaz fai o mesmo ca súa cabeza nas pernas da nai. Sabe que Daniel non vai querer un non por resposta, que vaille levar tempo quedar durmido. Non lle queda outra. Paciencia de nai. Mentres apoia a man dereita na cabeza do seu fillo e con delicadeza comeza a cepillarlle o pelo entre os dedos, ca outra, para enfado da lámpada, tira do cordonciño.

A luz amarela cede o seu sitio ao luar que entra, impaciente, pola ventá, como dicindo, xa era hora, agora tócame a min, e María, con voz tranquila e pausada empeza a falar…

O conto de Daniel (1) O conto de Daniel (3)

22 de xan. de 2014

O conto de Daniel (1)

Unha lámpada, esa, por exemplo, se tivese pensamentos, se puidese desexar algo, non desexaría que o dono quedase durmido cun libro nas mans? Por que, cal podería ser o maior anhelo dunha lámpada, con que alcanzaría a nobre conquista que os homes chamamos sentirse realizado? Pois xustamente con aquilo para o que foi feita… alumear!

Xusto o caso desta lámpada, tan clásica ela co seu redondo pe verde de madeira e parasol con raias a xogo, que brilla ca fachenda de ser un solitario sol a pesares da inutilidade dos raios cos que enche a habitación, na que tamén está, precisamente a persoa que lle daría proveito a tal soberbia, unha muller, de nome María, que xa fai unha boa hora que dorme tranquilamente sobre a cama aínda sen desfacer cun libro aberto, cruzado no peito e medio collido ca man esquerda. María tamén, de seguro, tiña un desexo, poder ler un capítulo enteiro, se cadra dous, dese libro que lle resulta tan interesante pero que, non é que non lle guste, fai meses que se lle fai interminable. A súa vida dominada por responsabilidades e traballos varios é abordada cruelmente polo cansazo cada vez que atopa un momento no que separar o libro da que agora é a súa íntima amiga, a feliz lámpada verde da mesiña de noite.

Se esa lámpada puidese pensar e lembrar os acontecementos pasados, poríase nerviosa ao lembrar que en calquera intre María vai espertar sobresaltada e que tras escapar tan só un pouquiño dos brazos do doce Morfeo vaise levantar, cos ollos medio abertos, para lavar os dentes e por o pixama e logo de acomodarse na cama vai tirar do pequeno cordón, acabando a un tempo ca súa fachenda de lámpada e con todo raio de luz.

Pero esa noite a lámpada, levaría unha sorpresa porque María non espertou soa alterada por soño ou pesadelo, non. Esta noite María espertou, tamén sobresaltada e co peito oprimido polo inesperado peso, pola urxencia dun pequeno ciclón, unha tempestade branca adornada con debuxos de Bob Esponxa, que saltou sen misericordia algunha sobre a cama gritando entre bágoas, “Mamá! Mamá!” para logo deixarse caer, na procura de consolo, sobre o seu corpo de bela durminte.

E que sentiría esa suposta lámpada silente neste caso? Pois un gran agradecemento ao pequeno fillo de María, Daniel, o seu salvador, o pequeno home grazas ao que aguantar acendida uns fermosos instantes máis.

A lámpada non pode sentir nin pensar, pero si Daniel que está asustado, quere durmir ca nai porque un feo soño invadiu a súa tranquila cabeciña de neno de 8 anos. Hoxe foi un día duro para el no colexio. Estaba distraído, ausente, só el sabe en que viaxes fantásticas perdérase, e non atinou a dar correctamente varias respostas ás preguntas feitas pola profesora. Un erro o ten calquera pero os lobos sempre os aproveitan e o abusón da clase, ese mangallón que recorre o patio no recreo buscando nenos aos que empurrar, o que debería estar un ou dos cursos máis adiante, non dubidou en lanzarse ao pescozo de Daniel.

O conto de Daniel (2)

20 de xan. de 2014

Agradecementos

Fai uns días mirei un vídeo aconsellado por unha persoa marabillosa. Este vídeo.

Despois de miralo pensei… a ver, si eu son así! Presto bastante atención a todo, non en plan xenio da dedución, pero si en pan persoa normal que presta atención e sempre me considerei alguén positivo, pero pregunteime, entón, por que non teño sorte?

Por que pasei corenta anos tratando de non ser eu mesmo, de cambiar para adaptarme a todo o mundo, porque tiña a necesidade de caerlle ben a todo o mundo, de satisfacer a todo o mundo. E en consecuencia anuleime a min mesmo e deixei de ser unha persoa atenta e positiva.

Pero estes días estou a decatarme de que iso non ten sentido, que non podo caer ben a todo o mundo, que non podo ser tan estupendo que todo o mundo sexa o meu amigo… porque si deixo de ser eu mesmo para lograr ese obxectivo irrealizable que é satisfacer a todos, inevitablemente a xente ca que trato vai rechazarme porque non me comporto de xeito natural.

Levo corenta anos facendo iso e creo que vai sendo tempo de deixalo atrás… nestes últimos cinco anos foi o que fixen ca xente que ía coñecendo en Vigo e que supostamente eran meus amigos. E o certo é que agora decátome de que algúns deles era xente que non me interesaba para nada. Nin eles querían interesarse por min nin realmente eran persoas que me interesasen a min.

Na súa vida unha persoa é quen de cometer uns cantos erros. Eu nestes últimos tempos teño cometido uns cantos… ben, pois por culpa diso, algunha persoa me ten metido unha boa puñalada, unha traizón que, aínda doe máis cando ben de persoas cas que tes unha especial amizade ata o punto de chamármonos irmáns… os erros son culpa miña. Que me traizoen non.

E o certo é que se ben esta puñalada me ten doído moito, moito, moito, veño de descubrir que me teñen feito un regalo fermosísimo. Porque tal como di o vídeo, as persoas que teñen sorte son as que son quen de ollar as posibilidades e cambiar o malo en bo. A nova oportunidade é cambiar a miña vida rompendo con todo aquilo que xa non necesito e abrir ben os ollos para atopar a persoas correctas, e cambiar o malo en bo é terme decatado de que todo isto é unha gran oportunidade.

Así que, persoas que xa non estades na miña vida moitas grazas, en serio, non sabedes o agradecido que vos estou, e por favor, apartádevos da miña vida, apartádeme da vosa vida. Por favor, non me nombredes. Non pronunciedes o meu nome. Non existo, non son ninguén.

2 de xan. de 2014

Día sete: outra caracola

Día 007 131013

E logo estaba esta outra cuncha ca que non se escoitaba o mar pero ca que me teño perdido moitas veces sendo neno nas súas voltas...

Na saliña da miña casa, no moble que alí había, entre as fotos dos meus bisavós, que aínda están alí, no novo moble, estaban estas dádúas caracolas das que nunca souben a orixe. Non me preguntedes porque... pero adoraba esas cunchas. Agora están na miña saliña, que tamén é a miña habitación.

1 de xan. de 2014

Pequena reflexión

Por fin, xa era hora, xa rematou este condenado 2013... que vaia ao carallo... o certo é que como ano non empezou mal, pero a cousa non é como empeza se non como vai. Tampouco como remata. Por que o novo ano, do que xa levamos unhas horas, 11 para ser exactos, non é que empezara moi ala: cunha cea de fin de ano bastante normal, pouco emotiva, como outra calquera, e pasando a noite durmindo para poder ir a traballar, e logo no traballo aburrido e padecendo os peores churros que teño comido na miña vida... e todo aderezado cun marabilloso día gris cheo de choiva e vento, así que esperemos que este ano que non empeza moi alá, sexa, canto menos mellor que o que remata, o que tampouco vai ser difícil.