Un ano…

Domingo 19 de febreiro. Mañá perfecta para pasala neste sitio.

O balneario de Monçao. Un pequeno e agradable balneario, nada do outro mundo… pero dabondo para pasar un bo momento: unha bañeira con hidromasaxe e baño de chocolate, unha masaxe con esencia de cacao, e a cara de felicidade extraordinaria que tes mentres tomas un te en albornoz con toda a tranquilidade do mundo.

E para rematar baños con chorros para soltar músculos, baños con hidromasaxe para tensar as peles, e baños turcos para  afirmar os tecidos. Xa fora un fermoso día de soleado inverno, un paseiño ata a o centro de Monçao.

No centro de Monçao, á procura dun pequeno restaurante chamado O Cabral, na rúa Primeiro de Decembro, un local que recomendaban en internet. Todo un acerto. Un marabilloso acerto. Arroz con rape, polbo á feira cun puntiño de pirixel que o facía delicioso e diferente, unha boa ensalada e uns bos cafeliños portugueses, porque, por moito que digan, non hai como un bo café portugués. Moi bo servizo, boa comida e moi bo ambiente. De seguro que volvemos.

Monçao é un pequeno pobo amurallado, con murallas como as de Valença, non tan ben conservado pero sen ese cheiro mercantil que ten o veciño pobo de Tui. Din que está moito mellor Melgaço, pero como aínda non o coñezo non podo opinar. Monçao ten o seu encanto porque no casco histórico as casas están tan preto dos muros que en moitos casos os propios patios das casas son o paseo das murallas.

En calquera caso un nunca encontraría algo así en Galicia… ou polo menos en Vigo, unhas murallas tan ben conservadas, con tanta curiosidade. Non sei porque pero paseando por Monçao un ve unha vila que se preocupa de ser o que sempre foi.

E logo está o miño, o río pai que tantas veces ten separado e unido a portugueses e galegos.

En Monçao, como xa dixen, as casas quedan unhas veces á altura das murallas, pero outras por baixo delas, e iso dálle un encanto de lugar acolledor, tranquilo.

Ou sería polas ovellas?

Este é o Convento dos Capuchos, no que hoxe en día hai un hotel rural que de seguro está moi ben.

Despois de pasear un ratiño por Monçao, aproveitamos antes de que caera o sol para parar, camiño de Valença, no pobo de Lapela, que non ten gran cousa se non é pola fermosa vista do río Miño e pola vella torre de máis de 700 anos que é o único que queda dun castelo.

Como podedes ver, a torre, e o que queda dos seus hórreos intégrase perfectamente na comunidade.

A torre chámase A Torre de Belem do Minho.

En Lapela descubrimos algo interesante do que xa tiñamos coñecemento pero que non alcanzábamos a entender o seu significado… a ecoruta… En Monçao atopamos, con sorpresa, que tiña estación de tren, pero non había vías. En Lapela atopamos outra estación de tren tamén sen vías e cun camiño que era usado polos veciños, por ciclistas facendo ruta, polos nenos cas súas bicis… É unha antiga liña ferroviaria agora transformada en ruta turística, sobre todo para ciclistas, que vai dende Valença ata Monçao e parece ser que está moi ben, con áreas recreativas en todo o camiño, con baños públicos e ben sinalada.

Pode ser que non sexan tempos para dicilo… pero menos mal que nos queda Portugal… canto temos que aprender deles os ibéricos.

Ao final do día, xa co sol caendo río abaixo, chegamos a Valença e paramos a tomar unha pequena merenda nunha desas pastelerías portuguesas cheas de xente… e con razón.

E diredes vos… que por que todo isto, por que o día no balneario e o título… ben, porque apetecíanos regalarnos un día sinxelo e relaxado pero diferente, porque ese domingo día 19 celebramos que levábamos un ano casados…

Só quero engadir unha cousa, pero é para Lupiña, así que todos os demais non podedes seguir lendo… moitas grazas por todo nena, por este ano, pola vida ao teu carón, non podo desexar e querer muller mellor ca ti… como di Sabina, “non cambio París pola miña aldea”…

Moqui

Non me digades que non é o gato máis fermoso do mundo...

Filloas e orellas

Días de enfroido. Onte tocou facer orellas e hoxe tocou filloas. A que teñen boa pinta? Bo proveito!

Partido Patronal

Que conste que non teño nada en contra dos boitres, eh!

Por certo, gustaríame que botásedes unha ollada a este enlace onde podedes ver uns gráficos moi chulos da UGT nos que se explica moi claramente a reforma laboral (ou esclavista) do PP. A cousa dá medo!!!

Reforma Laboral: gráficos explicativos.

Reforma laboral (II)

Co galo da entrada de antonte sobre a reforma laboral, gustaríame engadir unha lista de porque o goberno do PP vai ser o peor goberno da historia da democracia española:

• Reforma da lei de costas: venta da costa española de saldo a todo promotor que se precie e como consecuencia a súa transformación no novo muro da vergoña.
• Protección das touradas como ben cultural.
• Reducción de todas as financiacións do estado (ciencia, cultura, sanidade, educación, etc), agás a igrexa que aínda por riba o ano que ven vai recibir máis cartos.
• Renovación da asignatura “Educación para a cidadanía” porque era unha asignatura adoctrinante e reintroducción da relixión nas aulas (que non é adoctrinante).
• Suba do IRPF e unha non descartada e futura suba do IVA.
• Anulación dos dereitos adqueridos polas mulleres en relación co aborto.
• Anulación da lexislación do matrimonio entre persoas do mesmo sexo.
• Insistencia en que a solución da crise pasa por manter o antigo sistema económico baseado na precariedade e na construcción.
• E moito máis ao que hai que lle engadir agravios como a celebración da condea do Xuíz Garzón polas escoitas do caso Gurtel ou, mesmamente, que os corruptos Camps e Costa saian limpos da súa imputación polo asunto dos traxes.

Chámame a atención, referido á xestión da crise por parte do PP, o listado de propostas da Xunta e o listado de propostas dos funcionarios da Xunta para o Anteproxecto de Lei do Goberno Galego que publicaba onte La Voz de Galicia na súa edición en papel:

XUNTA DE GALICIA	FUNCIONARIOS
Todo o persoal do sector público autonómico excepto persoal de universidade.	Todo o persoal do sector público autonómico, órganos estatutarios, altos cargos, membros do Parlamento, dos Consellos e demáis órganos.
Supresión do cobro do 100% da baixa por enfermidade ata o día 21, agás accidente, enfermidade laboral e embarazo.	Reducción do número de diputados de 75 a 60.
Reducción da xornada voluntaria para os funcionarios ata un máximo dun tercio.	Ampliación a 11 meses dos períodos de sesións do parlamento.
Supresión do dereito a comedor e dos días libres por domingos e festivos traballados.	Supresión dos pagos por asistencia a plenos ou a súa deducción por inasistencia.
Recorte de 3 dos 9 días por asuntos propios.	Eliminación de pagos  por gastos de representación ou de libre disposición sin xustificación.
Supresión temporal do pago do plus de altos cargos.	Reducción do persoal eventual nos gabinetes das consellerías ata un máximo de 5 persoas.
Supresión do fondo social.	As campañas, publicidade ou propaganda como gasto e non como inversión.
	Transparencia e publicación das retribucións e gastos nunha única páxina web.
	Reducción do 50% das subvencións aos partidos políticos.
	Eliminación dos complementos de xubiliación, poder exercer máis dun cargo público e outras medidas para altos cargos e membros dos órganos estaturarios.

Que vos parece máis razoable para reducir gastos? Eu diría que a proposta dos funcionarios, pero é que resulta que a Xunta, que quería negociar… non aceptou de ningún xeito modificar a súa proposta nin aceptar un só dos puntos dos funcionarios… para que logo se fale mal deles…

É unha vergoña!!!

Reforma laboral

Ata os collóns de todo o que sucede. Reforma laboral e goberno do PP gobernando para uns poucos un país cheo de xente que ten que pagar unha crise da que non ten culpa. Si empezo a escribir non paro... así que velai van as cinco grandes mentiras da reforma laboral que leo no blog Escolar.net, por Ignacio Escolar:

1. A reforma non se fixo para crear emprego porque abaratar o despido en plena crise o que fará é disparar o paro. O verdadeiro obxectivo é forzar unha rebaixa dos soldos, devalando á forza traballadora española.
2. En realidade a indemnización por despido baixa a 20 días por mes traballado ata un máximo de 1 ano, porque ese é o despido procedente, que é o que vai ser o máis habitual.
3. En realidade a reforma ten efectos retroactivos.
4. En realidade a reforma non garante a seguridade dos traballadore porque en certo modo legaliza o acoso laboral xa que permite situacións nas que os empresarios podan cambiar unilateralmente o horario, as funcións ou o soldo dos traballadores e se non estás de acordo, entón despido procedente.
5. E a quinta grande mentira é a que soltou o PP durante toda a campaña electoral, cando dicían todos eles, que España non necesitaba facilitar o despido se non fomentar a contratación, ou que se necesitaba un goberno previsible que sempre diga a verdade...

Pero é que aínda é mais... como di Joaquín Estefanía no País do 13 de febreiro de 2012, que ten o decreto de reforma do Estatuto dos Traballadores que fomente o emprego? Nada, porque o que realmente fai é converternos en traballadores precarios. O único que busca esta desequilibrada reforma laboral é favorecer aos empresarios e que os traballadores afundemos tanto no negro burato no que xa estamos metidos que pensemos que non temos ningún outro lado ao que ir.

Un exemplo claro do que está a pasar é o 11S... o perigo do terrorismo descontrolado fixo que os cidadáns do primeiro mundo renunciásemos a parte da nosa liberdade na procura dunha maior seguridade. Agora, ca crise e ca reforma, renunciamos a moitos dos nosos dereitos laborais e aceptamos ser uns traballadores máis parecidos a escravos na procura de reducir as listas do paro. Porque o certo é... que hai paranoia a perder o traballo.

En realidade entra nos plans do executivo reducir o paro con esta reforma, tal como lin por algún lado onte: a reforma fará doado despedir aos maiores de 30-40 anos, traballadores con moitos dereitos laborais adquiridos, e doado contratar traballadores novos sen experiencia nin antigüidade. Mentres o goberno espera que se reduza a presión dos mercados grazas a tan marabillosa reforma, e así, ao mellorar a economía do país, que as empresas podan contratar a eses traballadores de máis de 30 anos que a reforma mandou ao paro.

Así que... a min gustaríame dicir que non creo que a reforma cree emprego nin hoxe nin mañá, porque vai depender da boa vontade dos empresarios, é dicir, de que existan os grifóns, así que como me veña un traballador, votante do PP, a chorar pola reforma laboral do goberno de Mariano "Sastre" Rajoy, vai levar todos os sapos e culebras que estou acumulando por culpa de a crise. Se votaches ao PP vai chorar á Perbes. A reforma vaite foder a ti igual que a min pero eu polo menos teño dereito a me queixar porque eu non os votei.

Vergoña de nacionalismo

É unha mágoa todo o que está a suceder co BNG, pero está claro que algo así tiña que suceder. E máis cando se pretende dirixir un partido ca idea fixa de que á única verdade é a propia. Penso eu que tratar de xestionar un partido político como o Bloque, no que hai varias correntes de pensamento non pode ser un acto de impor as ideas propias por moi acertadas que sexan, porque, un (ou uns, neste caso os da UPG) deberían partir do principio de que poden estar enganados.

Creo que o problema está claro: pensar que dirixir é o mesmo que impor. Non, non e non, porque hai algo máis importante aínda que é chegar a consensos e a pluralidade. Como pode pretender representar a unha poboación galega aberta, galeguista e plural un partido que fai calar a todas as correntes ideolóxicas menos a unha?

O bo dirixente é o que trata de representar a todos unificando criterios e xuntando, nunca separando, por moi difícil que sexa.

A UPG engánase totalmente e iso dáme moita mágoa porque vai facer que o Bloque desapareza na corrente deste maremoto que é a crise, que os nacionalistas quedemos orfos de representación na Xunta e no congreso e que os galegos só teñan que escoller entre dous partidos cando vaian votar (obviamente isto non é realmente certo, é unha exaseración).

Canto mellor non tería sido chegar a un consenso, a intentar representar a todas as partes? A única consecuencia real de todo isto vai ser perder aínda máis votos porque si xa antes había desencanto entre o votante nacionalista agora aínda haberá máis e menos votantes para o nacionalismo. Feijoo debe estar frotando ás mans e non polo frío que vai.

Por iso gustaríame pedirlle aos dirixentes do BNG, a pesares de que a miña voz non vai ser escoitada, a súa rectificación e que senten a negociar cas outras partes un novo Bloque que unifique, que ilusione, que aínda están a tempo, e que lembren unha cousa moi importante: que as ideas deben ser para que a xente loite e alcance obxectivos comúns non para que a xente as defenda como si elas mesmas sexan os obxectivos e o único importante. No BNG, o único importante deberían ser sempre as persoas, non as ideas.

Porque o BNG, como calqueroutro partido, existe para representar aos cidadáns en xeral e aos votantes, simpatizantes e afiliados en particular, non existe por si mesmo, e un partido que funciona na base da imposición de ideas nunca poderá ser un bo partido.

Cando chove

Fai algún tempo que mirei unha interesante película coral chamada “Na cidade”, do director catalán Cesc Gay. Un grupo de amigos que viven en Barcelona contan as súas vidas cheas de amores, de dores, de enganos (tamén para eles mesmos) e de segredos. O certo é que engancha, non perde ritmo en toda a metraxe e os diálogos son axeitados intelixentes e fala de cousas tan recoñecibles por todos mesmos como as nosas vidas.

Un dos momentos especiais é o final. O aniversario de Irene, unha das protagonistas, aínda que realmente todos os amigos son protagonistas. Ela está casada con Manu e teñen unha nena, pero ela non é feliz, algo do que non se decata Manu, porque ela ten un segredo que lle da esa inseguridade de non saber o que un quere.

Todos os amigos xúntanse para o aniversario dela e todos acoden á casa de Irene e Manu establecendo unha tregua, esperando ser felices durante un rato, e todos, todos, parecendo asumir os seus fracasos e os seus segredos, tratando de seguir adiante.

Pero tamén é un momento no que as tensións libéranse, sobre todo as de Irene. Que facer? Seguir ca súa historia segreda ou con aquel marabilloso home que tanto a quere? Lanzarse á incertidumbre da corrente na procura de novas sensacións ou acurrucarse na tranquilidade dunha relación estable na que en certo modo ten a certeza da felicidade? Traizoar o no a un bo home?

Manu regálalle unha bicicleta e ela, no medio da comida na fermosa terraza do ático no medio de Barcelona rompe a chorar. Manu vai detrás del, abrázaa e ela, de súpeto, como tamén lle pasa a todos os seus amigos, parece aceptar o que é, que no fondo quere moito a ese home.

E nesa escea xusto, nun desenlace sen palabras, pero con moita comunicación cando empeza a soar esta fermosísima melodía chamada “When it rains” de Brad Melhdau… co melancólico e evocador piano, como falando de que a vida é tráxica e triste pero o mesmo tempo decindo que no fondo a felicidade está en aceptármonos tal como somos.

Ao final non hai un desenlace real, ninguén sabe si Irene e Manu seguirán xuntos, si os amigos resolverán os seus problemas pero iso é en certo modo o bonito da película, que cada un saque as súas conclusións.

A miña é que resulta moi atraínte esa novidade da fantasía realizada, de atopar alguén que nos saque da monotonía, que transforme a nosa vida nunha aventura, pero que un día descubrimos que aquela nova vida transformouse en algo practicamente igual á vida da que fuxíramos e é nese momento cando nos decatamos do noso erro.

E que o tema “When it rains” é unha delicia que me levaba rondando pola cabeza dende que mirara “Na cidade”. Aqueles días, por máis que busquei non atopei nin o nome nin o autor… pero este sábado mirei unha película de Keanu Reeves e Sandra Bullock, “A Casa do Lago”, un tanzo melosa, pero cun argumento bastante bo e moi boa fotografía. E xusto nunha das partes máis intensas e máis importantes soou de fondo “When it rains”. E este sábado non parei ata que din co seu nome, e é por iso polo que quería compartila con vos.

Arte moderna

Sabedes aquel chiste que di… “Qué es el arte? El arte es morirte de frío…”?  Cando o di o comisario do patético “Museo Coconut” é algo máis que un chiste porque antes o arte era aprender e dominar unhas técnicas e usalas para expresar o que miraban os ollos do artista, para entender o mundo dende os sentimentos.

Pero, se a arte é unha ecuación un tacto inexacta, un tanto levada polo azar, hoxe en día… a esa ecuación parece faltarlle un termo, e é por iso que un vai a unha exposición de arte na Igrexa da Universidade, en Santiago, entre a Praza de Mazarelos e a Facultade de Historia, e sae abraiado, con cara de parvo.

Saes abraiado porque pregúntaste por que é arte unha chaqueta cuberta de cera e colgada dun “galán de noite”, porque, digo eu, é fermoso, pero fermoso do mesmo xeito que o é unha cova chea de estalactitas e de estalagmitas, pero quitando iso… que expresa esa chaqueta? que representa? O paso do tempo?

Ou por exemplo dous maniquís, un adulto e un neno, forrados con chapa soldada e o neno collido polo pescozo cunha cadea como se fora un can. Segundo pon na etiqueta da obra (que por outro lado ten o seu traballo),  é unha alegoría doo maltrato dos nenos… Esta peza é fermosa en certo modo, pero… é arte?

Ou unha morea de tesoiras, unhas de perruqueiro, outras de costureira, penduradas de finos fíos de tanza, formando dalgún xeito unha espiral. Unha ameaza creo que se chamaba a peza. Non deixaba de ter unha certa beleza aínda que a min resultoume máis interesante o xogo que facía ca figura do santo.

A mostra tiña algunha peza máis que resultaba interesante, como varias fotografías moi ben feitas, unha chaqueta e garabata de xigante feitos con arame ou unha tremenda escultura de madeira que mesturaba o estilo de debuxo de Castelao e o estilo escultórico de Asorey (esa si que podía considerarse arte!). Pero a miña reflexión na porta foi que as pezas eran creativas, orixinais e espectaculares como aquel que logra nadar atravesando o Estreito de Xibraltar, fermosas como unha posta de sol, pero que non lograban expresar idea algunha, que un saía pensando, “que orixinal, unha chaqueta de catro metros feita con arame” pero que non había nada máis.

Miles, Alan e José

Poucas veces as conexións máxicas son tan fermosas como neste caso.

Miles Davis, nace o 26 de maio de 1926 en Alton, Illinois, nunha familia negra de clase media en East San Louis. Empeza a estudar trompeta aos 12 anos. No ano 44, únese á banda de Billy Ekstine na que tocan Charlie Parker e Dizzy Gillespie. Ten 18 anos. Un ano máis tarde deixa os estudos e adicase definitivamente ao jazz.

Durante varios anos é músico de respaldo de Parker ou secundario en varios grupos pero en 1948 monta unha banda un tanto peculiar. Nove músicos: a súa trompeta, un saxo alto, un saxo barítono, un trombón, un corno francés e unha tuba, máis piano, contrabaixo e batería. Gravan un disco que nos máis tarde transformase no LP “Birth of the Cool”.

En 1955 xunta un quinteto con catro dos grandes. Un deles, John Coltrane. En 1958 contrata ao saxo Cannonball Adderley e forma un sexteto, que grava o disco “Milestones”. Entra no sexteto Bill Evans e un ano máis tarde crean “Kind of Blue” e Sketches of Spain, co que consegue nominacións e un premio Grammy.

Para este último LP, a inspiración chégalle a Davis por un espectáculo flamenco en New York e por escoitar “Concerto de Aranjuez”. Axiña el e Gil Evans empezan a preparar a súa creatividade escoitando música española e lendo libros… e sáelles un disco cheo de flamenco e de paixón, con versións de Falla e do mestre Rodrigo e cun peculiar tema, “The Pan Piper”.

Once anos antes de que nacera Miles Davis nace Alan Lomax, no ano 1915, en Austin, Texas.

A Alan a cousa víñalle de pai, porque é o seu vello, que tamén é etnomusicólogo, quen lle mete o demo de recoller e estudar o folclore americano no corpo. Con 16 anos, sendo universitario en Texas, empeza a acompañar ao seu pai polos estados do sur, gravando os blues e espirituais dos escravos negros de Texas, Luisiana e Misisipi.

En 1934 publica xunto seu pai o libro “American Ballads and Folk Songs”. Dende 1934 ata 1948 grava a diferentes intérpretes de EE.UU., de Haití, das Illas Bahamas, edita libros e discos, organiza certames de música, pero nos anos 50 o senador Joseph McCarthy empeza a súa caza de bruxas contra os comunistas, e como todo o malo ten o seu reverso bo, Alan Lomax, de ideas de esquerdas, investigado polo FBI, decide pasar unha tempada por Europa… e que podía facer no vello continente? Pois o mesmo que facía no novo, recoller folclore.

Así empeza recollendo material sonoro nas Illas Británicas pero alí tamén o investiga o MI5 e cando Columbia Records dille que para publicar os seus traballos necesitan unha gravación de música española, decide que España tamén pode ser un bo campo de traballo. Así, a pesares da oposición do réxime de Franco, apesares de ser vixiado día e noite pola Garda Civil, durante os anos 51, 52 e 53, fai recollidas en Aragón e Valencia, en Euskadi, en Navarra, nas Baleares, en Andalucía, en Extremadura, en Castela, e como non, na Galiza.

Fisterra, Cangas, Redondela, Leiro e Ribadavia, Ourense, Sobrado do Bispo, Solveira ou Luintra, son algúns dos lugares por onde pasa Lomax. E en Faramontaos, no concello de Carballeda de Avia según aparece na páxina Cultural Equity que recolle o traballo de Lomax, ou, diría eu, no concello de Noqueira de Ramuín.

De alí debía ser José María Rodríguez. Un home duns trinta anos, que sabe que naceu nos anos 20 pero que non tiña certeza. Curtido de andar nas estradas da comarca e de traballar dende neno nas leiras, nas casas dos caciques e dos curas, apenas sabe ler nin escribir, pois, como moitos nenos da súa época, na súa casa son moitos e todos teñen que traballar para traer algo de comida.

Pero a José dáselle ben a música e pronto aprende a tocar a gaita. Gaiteiro en Ramuín, vai de pobo en pobo, polas foliadas ou polas festas, ca súa gaita, unhas veces tocando por diversión e outras cobrando algún peso. E tamén de pobo en pobo, traballa, ao xornal, ou capando porcos ou galos, traballo no que collera sona de habilidoso, ou afiando coitelos ou navallas e arranxando paraugas ou potas.

Se cadra, foi casualidade, pero o 27 de novembro de 1952, martes, entra en Faramontaos tocando o seu chifro ben forte, que todos os veciños saiban que chegou o afiador, ou o capador. E se cadra, si que foi casualidade, coincide que ese día pasa por alí un home chamado Alan Lomax, americano, que quere gravar sons tradicionais e que queda enfeitizado ca melodía do chifro de José.

E posiblemente aquel día José non afia nin capa, pero si que senta diante do micrófono e toca, diante de aquel raro home, con mestría e sinxeleza, no seu chifro, a melodía ca que se anunciaba polos pobos, unha melodía que tamén tocaba na gaita cando o contrataban para ir de alborada nas festas, a “Alborada de Vigo”.

Alan Lomax tamén grava a José falando e cantando cantos de arrieiro en Luintra, e con todo o material, un ano máis tarde, edita un disco: “Folk Songs of Spain, Vol 8: Galicia”.

E como son as cousas… Miles Davis, que estaba a procura de documentación para o seu disco “Sketches of Spain”, seguramente merca a colección “Folk Songs of Spain” enteira, e cando escoita a melodía tocada por José, el (en realidade o seu compañeiro, Gil Evans), un home cun marabilloso sentido para desenrolar esquisiteces musicais, queda tan sobrecollido que decide improvisar sobre “Alborada de Vigo” a deliciosa “The Pan Piper”, e así, como quen non quere a cousa, quedan unidos para sempre Miles Davis, famoso Jazzman americano, Galiza e José María Rodríguez, afiador e capador ourensán.

Nos seguintes vínculos podederedes profundizar na nova:

http://www.culturagalega.org/noticia.php?id=2532

http://www.nytimes.com/interactive/2012/01/30/arts/music/20120131-lomax-interactive.html?ref=arts

http://www.culturalequity.org/lomaxgeo/?go=set.10719

Sei que parte da historia é inventada pero o certo é encántame Miles Davis e non puiden resistirme a contar todo isto cando lin a nova nun enlace posto por Sèchu Sende no Facebook. Só quero rematar cunha frase de Alan Lomax sobre a súa chegada a España: "Todo son cuarteis polvorentos, descoidados, co mesmo cartel sobre as portas: 'Todo por la Patria'. Resulta tan forzado que un non deixa de preguntarse 'a patria de quen?' e basta botar unha ollada ás rúas para convencerse inmediatamente de que non é a patria deses homes extremadamente delgados, deses arrieiros en carros de cabalos, dese enxambre de vendedores de lotería".

Paseo Dominical

Este tempo soleado en pleno inverno invita a sair a rúa, a aproveitar a calor do sol e a alegre luz que ilumina os prados e que fai misteriosos xogos de sombras nos bosques.

Para o frío e a oscuridade xa temos a noite e máis eu que levo casi unha semana traballando en turno nocturno.

Así que este domingo collín o coche do meu pai e a cámara de fotos e lanceime pola estrada na procura dun sitio agradable onde pasar o rato e o sitio agradable foi as Torres do Oeste, o Castellum Honesti que defendía Santiago das incursións vikingas e sarracenas.

Supoño que todos coñeceredes as vellas torres, é unha das estampas máis coñecidas da nosa terra, as tres torres medio caídas e a capela pegada a unha delas. Pero moitos de vos de seguro que nunca fúchedes alí, e por iso vos teño que contar que tamén hai un pequeno bosque de loureiros, un marabilloso recuncho que adoro, no que pasar un agradable rato, mirando como cae o sol polo río Ulla abaixo, xusto ao fondo da ría de Arousa.

O pequeno bosque de loureiros e as ruínas levántanse nunhas pedras non moi altas que quedaban separadas de terra por un pantano, que facía do castelo unha fortaleza imposible para os que quixeran atacala. Desa fortaleza, que antaño tivo sete torres e altos muros, apenas queda nada e onde antes había soldados con espadas e arcos, agora, cada primeiro de agosto, hai paisanos e visitantes cheos de viño e dispostos a facer unha boa festa.

Supoño que iso da Romaría Vikinga fai que os veciños con terras cercanas busquen como sacar partido, e por iso aparecen cousas como o que atopei preto do aparcamento, un pequeno espazo entre as árbores valeiras de follas, un valado cheo de mesas alladas cobertas de plástico, madeiras mal postas, e lixo, que pretende ser unha sorte de merendeiro para aqueles romeiros dispostos a pagar un “eoro”. Entendo, que en verán, limpo para a festa, e cos árbores verdecidos, o sitio será outra cousa, pero aínda así, non deixa de ser un deses lugares vergoñentos da xeografía galega.

A tarde era longa, así que como tiña tempo decidín ir a outro lado que facía tempo non visitaba: ao Faro de Corrubedo, en Riveira, un Finisterre máis modesto, co seu pequeno faro de branca cúpula e a torre das sinias sonoras xa en desuso, oxidándose polo paso do tempo e pola bravura do océano.

Parece ser que non só foi unha boa tarde para pasear e tirar fotos. Tamén era unha boa tarde para por a remollo anzois e sedais, para alimentar aos peixes cos cebos, e probar, se cadra, a coller algún para a cea.