UA-55725853-1

23 de xuño de 2012

Baixando, á dereita, para A Estrada

Baixando dende Silleda cara á Estrada en Pontevedra pola N-640 hai unhas vistas impresionantes, tanto que, ao fondo, detrás do solitario Pico Sacro, case se distingue Santiago de Compostela, e claro, ese mal día, non podiamos facer outra cousa que parar o coche no miradoiro á beira dun vello restaurante abandonado de estrada, cuxo nome descoñezo pero que podería localizar no mapa perfectamente, e sacar, sen presas, a cámara. Recordo que ía conducindo e dixen algo así como que sentía moito, que tiña que parar e facer unha foto. Ou polo menos para gozar do espectáculo.

14 de xuño de 2012

Eu son mariñeiro...

Nunca poderei dicir que me arrepentirei de terme unido ao Coro Mariñeiro do Casco Vello. Supoño que é un sinal do paso do tempo que cada vez gústeme máis o canto en grupo, o canto coral, un feito que me achega cada vez máis aos meus pais, os dous moi metidos no mundo do canto polifónico dende fai anos. Non é totalmente certo isto... xa nos anos de festas universitarias interminables (e nas que non eran universitarias pero si interminables) gustaba de botar algún canto cando os aires alcólicos empurrábanme a expresar a miña euforia cantando.

Naqueles tempos descoñecía eu as letras da maior parte das cancións, case todas tradicionais, pero coñecía as melodías porque llas escoitara cantar aos meus pais cando era neno ou preadolescente: na miña estupidez consideraba que aquelas cancións e aqueles cantos dos meus pais e os seus amigos eran un "coñazo" e trataba de fuxir delas como fume de carozo (que parviño era, non sabía que logo, pasados os anos, serían elas as que fuxirían de min).

Por sorte, o sentido e o bo gusto medrou en min co paso dos anos e agora teño a sorte de poder aprender de outros as cancións que, de ter prestado un pouco de atención, podería ter aprendido dos meus pais e dos meus avós. Por iso aínda agradezo máis pertencer a este Coro Mariñeiro do Casco Vello e poder gozar de pequenos momentos como o que se reflexa nesta foto do pasado sábado cando estabamos a actuar na Festa de Fin de Curso do Casco Vello. A cousa é que cando cantamos todos xuntos eu teño a sensación de que primeiro o facemos para diversión nosa... e que consecuencia transmitimos a mesma sensación aos demais, e iso, para min, é algo marabilloso.

Maquetas

Fai algúns meses fíxose famoso un vídeo do grupo Eladio y Los Seres Queridos, "El tiempo futuro", onde mirábase Vigo, olladas de Vigo, como se fose unha maqueta, unha montaxe de imaxes modificadas ca técnica retoque dixital "Tilt Shift" e que transforma as imaxes facendo que nos preguntemos constantemente si o que estamos a ollar é unha maqueta ou unha imaxe real...

É unha técnica canto menos curiosa que produce un fermoso artístico cargado de dúbidas e incertidumbres... é unha maqueta? Non, non pode ser, estaría moi ben feita... pero é que... realmente parece unha maqueta...

Estes días estivemos a mirar o efecto no curso de fotografía e hoxe, despois de preparar as miñas maquetas, púxenme a cambiar as figuriñas de sitio xusto cando se me disparaba a cámara... o motorista rápido protestou, que aquilo era unha ultraxe, que tiña prisa, pero eu estaba canso de miralo xusto alí no medio e sin escoitalo boteino de volta pra caixa. Non quedaba nada ben en medio de tanto coche.

13 de xuño de 2012

Panorámica en Afife

Documento sin título

Fai un par de semanas fomos de excursión co curso de fotografía á praia de Afife, preto de Camiña, recuncho de surfeiros portugueses e pontevedreses. Non fixo un día moi bo para a fotografía pero chegou para tirar algunha boa foto na praia e logo pola tarde no claustro da Catedral de Tui... e como non para pasar un bo día na boa commpañía dos compañeiros do curso. Entre todas as fotos tiradas, esta panorámica (sinceiramente, síntome fachendoso de que me saira ben, pero aínda me sinto máis de ter logrado escribir o código do visor de panorámicas).

11 de xuño de 2012

Ai Rianxo, Rianxo... paxaro pinto...

Fai dúas semanas estivemos no Serán do Mar en Rianxo. Foi unha tarde que comezou soleada e no canto dun ensaio de Malveiras en Vilagarcía houbo paseo pola costa de Rianxo. De pequeno paseo ata unha praia cercana a longo paseo por lugares que eu descoñecía.

Sinceiramente… un paseo con Jose e Iria sempre é algo moi interesante pero si ademais ven algunha rianxeira, como Ana, a de Miguel, que che conta cousas, que che fala de tempos pasados… pois aínda o é máis.

Por exemplo unha praia que se lle bota un recheo e que se fai moito máis grande do que era, ata o punto de que o vello malecón xa nunca xamais será bañado polas olas.

E logo as vistas do lado habitual  da ría, dende o lado que normalmente está… na outra riveira.

Ou por exemplo, a Illa de Cortegada que sempre móstrase dende Carril e que non sei si algunha vez a mirara dende ese lado.

O sol non durou e choveu e ata fixo frío pero a cambio xa mirades que ceos e que mar máis fermosos quedaron para fotografar.

Máis tarde Miguel e Ana leváronnos a coñecer os restos dunhas toerres que antaño protexían as costas rianxeiras e como estaba do lado, a un pequeno campo que descubriran uns días antes cheo de deliciosos amorodos. Aínda botamos un bo rato apañando e comendo neles.

Esta é a miña foto favorita do día, unha desas fotos que tiras sin pensar moito o que fas e que vai e resulta que sae unha boa foto.

Xa pola noite… xusto antes de cear, unha última foto. Non hai moito que dicir.

10 de xuño de 2012

Intervención, intervención

Xa están aquí os homes de negro e por moito que pareza... non veñen do exterior, xa estaban aquí, son os nosos ilustrados dirixentes, e, que vos enteredes, non oen, non ven nin din nada. E traen, como o mítico pan dos recén nacidos, baixo apestoso sobaco, unha intervención.

Non vos enganedes, non é como as intervencións de Ted Mosby e compañía. Nooon... esta, por moito que lle chamen liña de crédito á banca, desexada polo presi que quede claro, é un rescate brutal que van a pagar os que peor o estamos pasando nesta crise, os cidadáns normais, os curritos, os traballadores normais e correntes. Rajoy, o home que escapa de nominalismos, é dicir, que non quere dicir ás cousas polo seu nome verdadeiro, é un pobre iluso que tapa ollos, orellas e boca, e que, negando como nega a realidade, case podería afirmarse que ten unha patoloxía pola que outros xa estarían pechados en Conxo ou no Rebullón.

Como alguén pode presentar como un trunfo que se den 100.000 millóns de euros á banca para salvala, mentres pechan hospitais e as aulas satúranse de alumnos, mentres recórtanse ós fondos á investigación e os traballadores deste país apretan máis e máis o cinto? Que tipo de persoa pode presentar todo isto como unha victoria persoal e ningún dos múltiples responsables desta situación responden ca súa liberdade e o seu patrimonio ante a xustiza e o pobo?

Eu volo vou dicir... só unha persoa que se presenta como un leon pero que non é máis que un esquío, unha persoa que só é quen de dar a cara cando se lle presiona e non cando debe, unha persoa que nesta situación é incapaz de mostrar un pequeno sinal de humildade cos cidadáns aos que representa porque non renuncia a un partido de futbol en Polonia...

Falabamos mal de Zapatero... eu agora digo eu... máis vale malo coñecido que Rajoy por coñecer.

8 de xuño de 2012

Fotos radiactivas 01

Hoxe tócalle o turno ás fotos radiactivas, as da mira pequena rusa, a FED 5B, a primeira mostra do que pode facer. O certo é que cando fun buscalas á tenda quedei un pouco decepcionado ao miralas, esperaba algo excepcional, algo sorprendente, pero logo pensando un pouco decateime de que estaban moi ben… boas cores, ben saturadas, contrastes fortes… e o que é o mellor de todo… a pesares de non saber moi ben o que estaba a fotografar, encuadres bastante ben feitos.

A cousa é que, como descubrín despois, faltáballes algo máis de luz (agás as últimas que foron despois do solpor) para mellorar o efecto ese de luminosidade e revelalas usando o efecto cruzado (usar no revelado os líquidos que se usan para revelar diapositivas). Vamos, que a próxima vez de seguro que saen moito mellor.

En calquer caso, ao final quedaron bastante ben despois do escaneado e de tratalas un pouco co lightroom, tanto como para ensinárvolas.

7 de xuño de 2012

Fotos por un burato 01

A cámara de papel vai dando os seus primeiros froitos, non todo o bos que un quixera que fosen pero froitos son a lo menos. Moito queda por mellorar a técnica e a cámara.

Desta volta, a primeira, só 5 fotos pasan cun aprobado raspadiño. Dúas do xardín…

… outra cunha vista de Vigo….

… outra do noso peludo maior, o Moqui…

… e a última, da tarde dos Maios do Casco Vello, co maio da E-Trad prantado no medio.

Espero mellorar.

O Xogo da Arbitrariedade

“-Que fan? –murmurou Bastián-. Que clase de xogo é ese? Como se chama?

-É o xogo da arbitrariedade –respondeu Árgax. Fíxolles sinais aos xogadores e gritou-: Bravo, rapaces! Adiante! Non vos deteñades! […]

[…], si se sigue xogando cen anos, mil anos, cen mil anos, con toda posibilidade sairá unha vez, por casualidade, un poema. Y si se xoga eternamente terán que xurdir todos os poemas, todas as historias posibles, e logo todas as historias de historias, incluída esta na que precisamente estamos falando. É lóxico, non?

-É horrible –dixo Bastián.”

A Historia Interminable, Michael Ende.

Lembrades este marabilloso libro? Eu téñoo lido unhas cantas veces e máis que o lerei porque para min e unha das máis grandiosas historias xamais contada.

O certo é que non vou falar realmente del nesta entrada porque este vai ser outro artigo onde descargar toda a frustración que me causa a crise. Simplemente quería usar un dos capítulos do libro, aquel no que un pobre e desmemoriado Bastián Baltasar Bux, xa heroe salvador de Fantasía, atopa un grupo persoas tirando, ao azar, dados cunha letra en cada cara, como pé para a miña reflexión.

O Cicerone de Bastián, o mono Árgax, cóntalle que esas persoas, agora tolos, antes emperadores de Fantasía, están a xogar ao Xogo da Arbitrariedade porque xa non saben narrar, porque perderon a linguaxe. Tiran os dados eternamente ata lograr que as letras formen algunha historia lexible.

É o que se coñece como o Teorema dos Monos Infinitos: si un infinito número de monos mecanografaran por un intervalo infinito de tempo producirían texto lexible.

“Si o mono puidese pulsar unha tecla cada nanosegundo, o tempo esperado ata que escribise Hamlet é tan grande que a idade estimada do universo é insignificante en comparación... Este non é un bo método de escribir libros.”

Gian-Carlo Rota

Algo parecido pasa co goberno do Estado Español… se tivésemos un número infinito de Marianos Rajoy e de Marías D. de Cospedal pensando á vez durante un intervalo infinito de tempo con toda probabilidade serían quen de dar ca solución á crise?

Ca bolsa en mínimos históricos, a prima de risco disparada, os bancos afundidos, o paro disparado, os soldos e os dereitos dos traballadores baixo mínimos, a moral desaparecida, sen unha clara solución, o malo non é que estamos moito peor do que estabamos o ano pasado, o malo é que aínda podemos estar moito peor.

Tal é para min a magnitude da incompetencia dos que nos están a gobernar: Mariano e “troupe” eran os super heroes patrios, os salvadores dos parados e dos sen teito, os vingadores da economía nacional, e resulta que, case medio ano despois, andan tan perdidos (ou se cadra incluso máis) que Zapatero nos seus mellores momentos, como os habitantes da Cidade dos Antigos Emperadores.

Non vos da a impresión de que agora mesmo Rajoy está facendo como o neno que para pasar un castigo ou un mal trago decide deixar pasar o tempo durmindo na súa habitación?

Cada día que pasa afánanse máis e máis por demostrar a súa incapacidade: esperar por que eles dean ca solución a este despropósito é desesperar. O infinito é demasiado tempo e empezo a pensar se un mono non o faría mellor.

1 de xuño de 2012

Auga e luces

Está a dar moito de si o curso este de fotografía. Por poñer un exemplo, fai dúas semanas quedamos todos para probar a fotografía nocturna e pareceunos moi boa idea facelo nas fontes luminosas do Calvario.

Si vos digo a verdade, foi unha noite moi divertida, e ademais, penso eu, que o resultado foi bastante interesante... na miña opinión, as fotos feitas por min, en xeral, non necesitan moito comentario. Claro que con esas fontes do Calvario, tampouco hai que ter moita maña...