UA-55725853-1

11 de dec. de 2013

Estaleiro

Xa fai tempo que deixou de contar os anos que pasaron dende o peche do estaleiro pero si o puxeran de novo alí arriba de seguro que aínda sabía como manexar a grúa e non tardaría en recuperar a vella habilidade, aquela soltura para mover as pancas sen mirar, sen pensar sequera no que facía.

Non é que tivera gañas de volver a pasar frío na cabina, de pasar o aburrimento das horas mortas agardando a poder mover unha peza, da loita diaria co soño e de volver a sentir o mareo que che dá as veces cando perdes a perspectiva e só miras o baleiro baixo os teus pes … non, non tiña gañas de pasar todo iso.

Pero cando un leva tanto tempo sen facer nada de nada, cando un perdeu a esperanza de todo e xa deixou de buscar, cando o único alento que ten un é saír todas as mañás a pasear pola avenida e pararse a mirar dende o outro lado da rúa como podrecen pola salitre as vellas grúas… un pensa que non hai nada mellor que aquel frío, que aquel aburrimento, que aquel soño… que aqueles mareos.

Xa fai tempo que perdeu toda esperanza, toda forza, ata o odio. Tempo atrás, cando miraba aquela película na que saían o Bardén e o Tosar, odiaba aquel sentimento de sentirse identificado con eles dous e pensaba que a el non lle pasaría iso, que non se deixaría levar polo adormecemento, polo abatemento, pola cálida luz do sol de días que sempre son luns. Pero a realidade colleuno cos calzóns abaixo e non soubo reaccionar. Como si tivera a barba longa, longuísima, e lle comezaran a medrar nela, primeiro unhas herbiñas, logo as flores, máis tarde algo de xesta e de súpeto aparecesen as arañeiras e os pardais e el simplemente dixese “ah, mira que ben” mentres levaba na man as tixeiras.

E aínda así… aínda así de vez en cando, collía unha pedra e a gardaba no peto e pensaba que si daba roto o cristal dalgunha das fiestras do almacén tería a súa pequena vitoria, como cando Barden, animaliño, rompía a pedradas aquel farol en Guixar, que el ben sabía que aquela parte fora gravada en Guixar, e logo lembraba que na peli lle facían pagar a farola, e a pedra volvía a quedar no seu sitio no camiño de volta.

Claro que a vida non sempre é igual, non sempre é unha liña recta, ás veces sorpréndenos cunha reviravolta inesperada.

Un día, no paseo, atopou a un vello compañeiro que facía o mesmo que el: ao principio loitar por refacer a súa vida, por buscar traballo, e logo, canso, deixarse levar pola marea, placidamente, e pasear ata o muro do estaleiro e ollar con morriña as grúas. E se non se atopaban era porque sempre madrugaba moito pero dende que lle morreu a muller xa non era quen de erguerse cedo.

Abrazos, pésames, lembranzas, "veña compañeiro imos tomarlle unha á de Luis que fai tempo que non vou", máis lembranzas, un viño e tamén dous. De súpeto o vello grueiro lembrou unha historia: un día cando xa estaban a piques de ir a rúa, cando o peche do estaleiro xa tiña data e só se traballaba con ira contida para rematar o último encargo, cando as malas palabras saían das bocas ao mirar aos compañeiros que ían marchando pouco a pouco para casa para non volver, ese día o dono foi pasear pola grada e xusto foi parar, idiota, baixo a carga. El sabía que non o tería feito, que el non era ese tipo de persoas, e que si ben a desesperación era moi grande, daquela aínda tiña bo xuízo… pero ese día pasóuselle polos miolos unha idea absurda que nunca lle chegou a contar a ninguén: considerou o alivio que sentiría se lle escapase accidentalmente a carga nese preciso momento.

De socate unha luz pasoulle polos ollos. Calou. Rematou o viño, soltou a cunca e pagou a conta. Sen máis explicación saíu a rúa. Fóra, ao sol quente do mediodía parouse un intre e sorriu. Nunha daquelas vellas casas que acababan de tirar e que ningún dos seus donos quería arranxar agarrou unha boa man de croios, mentres dicía para si mesmo: hoxe é venres.

1 comentario :