Historia do pallaso parvo (3)

E así foi... o pallaso parvo deixou pasar o tempo, impaciente, distraéndose cas súas cousas, e día tras día pasou un mes.

Outro sábado, e outra festa... e o pallaso parvo, que aínda era mais parvo cando estaba borracho, vai e se lía cunha rapaza da súa facultade que era moi friki (a el interesoulle porque a ela lle gustaba Star Wars e esas cousas), que nesta historia só ten o nome de "rapaza friki".

“Era un pallaso con moito criterio!!!!!!” volveu a cortar a muller abrazándose aos xeonllos.

Ben... alá ían os dous amantes dunha noite, polo Areal adiante, collidos das mans e dándose bicos con lingua como se non houbese mañá, o pallaso parvo e a rapaza friki.

E a quen atoparon?

Pois si, a Ana, ca súa compañeira de piso, Raquel.

Home, e ti ... ola, que tal, veña, ata logo, te chamo …

“Nunca máis” dixo a muller.

Total, que o asunto da rapaza friki e o pallaso parvo pouca cousa era, deu nada máis que para unha semana, e para cando ao pallaso lle viu o sentidiño de volta e a lembranza da fermosa Ana, ela non quería nin falar con el. Como ben dixeches amable público ... nunca máis.

E mira que chorou o pallaso parvo, mira que lle suplicou e lle pediu explicacións, pero ela nin o miraba nin falaba con el. E chegou xullo, e logo setembro, e ela marchou a estudar a outro lado e o pobre parvo pallaso parvo nunca máis volveu saber dela.

E o castigo do pallaso parvo por ser tan parvo foi non ser quen de esquecela e as veces aínda soña que a atopa e que pode pedirlle perdón de verdade. E sabes porque o pallaso parvo puido namorar dela de verdade? porque foi a única vez na súa vida que de unha muller non tivo expectativa algunha.

“Pobre pallaso parvo”
“Ves como era unha comedia? O pallaso parvo dá moita risa do ridículo que é”.
“Si, pero é moi triste que non lograse ver o que tiña diante e que se tivese tido un pouco de paciencia…” A muller estira as pernas na cama, xírase e abrázase ao home.
“Eu si que son quen de mirar o que teño diante. Non quero ver outra cousa”.
“Máis te vale mentireiro. Veña, está a piques de caer o solpor, saímos a tomar algo, xa levamos aquí todo o día” dille baixiño ao oído.
“Vale, unha ducha e saímos, non estaría mal dar un paseo pola ribeira no lusco e fusco”

Baixan os dous da cama, abrázanse e bícanse con paixón, tranquilidade, cariño. Ningún dos dous aparta a mirada ao outro, parecera que a única necesidade estivese en ollarse mutuamente, nada máis que iso.

Saen. Na esquina o ventilador, indiferente, nun ataque de ansiedade segue a negalo todo. Polas fendas da persiana escorrega a luz vermella do sol que murmura como vai caendo polo horizonte oculto, máis alá, moito máis alá da persiana, nun vermello solpor que anuncia que o día que virá traerá outra tarde de pesadas sombras na habitación.

Historia do pallaso parvo (2)