Soidade é a distancia equidistante co resto do mundo que te acompaña por aquela parte da avenida chea de xente, polo parque caótico de pais e nenos ou no bar de siareiros aderezados cas cores locais. E tamén o paseo que ninguén visita, o cubo do lixo no que xa ninguén tira nada, a vía morta que non leva a ningueres e que xa perdeu o brilo do paso dos trens, os soños perdidos no banco do parque no que ninguén repara e as botellas espirituosas que ninguén bebe, pero que se van baleirando aos poucos, de vagariño.
Ningún comentario :
Publicar un comentario