UA-55725853-1

21 de ago. de 2014

Mr. Morgan

Hoxe está a ser un día redondo. Botar a andar ca bici e facer un recorrido de 38 km. como quen da un paseo de media hora faime sentir moi ben. Sobre todo cando penso que a metade do recorrido foi practicamente de subida, e xa sabedes como son as subidas neste Vigo noso…

Pero é que ademais, contra todo pronóstico, porque eu hoxe non contaba con facer iso, e porque pensei que o meu corpo pediría papas nada maís chegar a casa, hoxe fun a mirar unha pequena película cunha amiga, unha película chamada Mr. Morgan´s last love.

Sinceiramente, sin ser nada espectacular a min encantoume… conta unha sorte de amor entre un home moi maduro que acaba de perder á súa muller e unha rapaza moi nova que da clases de chachacha.

Quizais é unha peli demasiado tranquila, demasiado pausada, que non desenvolve o guión dun xeito excesivamente interesante, que se deixa levar por xiros esperados na trama… pero o certo é que ten tres puntos que fan dela unha película canto menos interesante. Un, a interpretación dos dous actores principais, ela, Pauline, interpretada por Clémence Poésy, e el Mr. Morgan, interpretado por Michael Caine, un actor que, sinceiramete, para min, nunca defrauda. Xa digo que a peli, posiblemente máis na segunda metade, vólvese lenta pouco a pouco, pero eles dous a salvan ca súa interpretación.

E logo a fotografía… non sei moito de encuadre no cine, iso quedará para outra vida, pero aplicando o que sei como fotógrafo amateur, podo dicir e digo, que esta película ten unha fotografía exquisita. Ou polo menos a min encantoume.

E si que hai algo que me gustaría criticar que é o cambio no nome da película. En inglés é "Mr. Morgan´s last love". Pois en castelán a película queda como "Mi amigo Mr. Morgan"... xa me contaredes que ten que ver iso ca trama. E non queda aí a cousa porque o que se ía transformar nunha deliciosa película en VO... ao final foi un film en VE, co que se perderon a metade dos chistes porque o home, Mr. Morgan, non fala ben o francés...

A cousa é que da película quedáronme gravadas dúas cousas, dúas frases, ou dous momento. Unha das expresións foi… ser a grieta pola que entra a luz… a outra, desentrañar a alguén. Non vou a contar de onde saen non vaia a ser que algún de vos decida ir a mirar a película, pero si que vou dicir algo pensando na miña propia vida…

Levo un ano pechado na escuridade, engaiolado como un loro que non se quere que fale, baixo un telón escuro que non deixa pasar a luz… ata que chegaches ti, e lle fixeches un rachón e comezou a entrar a luz a cachóns… e por iso, digo eu, que encantando me pasaría o resto da vida que me queda por vivir, desentrañando os teus misterios, a túa historia, sen presa, que xa me vou acostumando, pero sen pausa. Se ti me deixas claro. E sei que me vas deixar.

Ningún comentario :

Publicar un comentario