Ás veces hai boas novas que a un lle apetece compartir. Non é por fachenda, ou si. En realidade é simplemente que cando as cousas saen ben, sinceiramente, tamén hai que compartilo. Fai mes e pico participei nun concurso de micorrelatos que organizou o EDLG da EOI de Pontevedra. Tratábase de escribir 150 palabras usando tres palabras escollidas ao azar no momento, e tan só en dúas horas. As palabras eran "pera", "equilibrio" e "cocción". Así que nada, fun ao concurso e o meu relato foi escollido o mellor de todos, algo do que me alegro moito. Non é polo premio, é pola cousa de que o que un escribe ten unha certa calidade. Que pode que un non chegue a ser un gran escritor, pero supoño que algo é algo, non?
E para que podades opinar... pois velaivai o meu relato...
Con cariño
Para facer as cousas con cariño ela ben sabe que hai que dar os pasos axeitados: empeza pelando cada pera con dozura. Córtaas en dúas metades simétricas, arríncalles o corazón sen remorsos, e de cada unha fai lascas como escamas dun peixe desmesurado.
Na pota bota auga fresca, as peras e, neste punto compre precisión, o azucre. Ten claro que ese é o equilibrio do pastel: pasarse pode matar o amargor das peras.
Con coidado pesa 250 grs e logo como nun descoido, acorda e engade 50 máis.
Toca agardar. A cocción ten que ir de vagariño co amor amarelo e azul do lume. Sen presas.
Mentres espera monta o molde: cóbreo de manteiga e sobre a manteiga a masa.
Cando só quedan 10 minutos engade o toque final: unhas pingas de matarratos, pero as xustas, que o cabrón debe morrer cheo pero sufrindo. Con cariño.
