UA-55725853-1

15 de set. de 2011

Divinos cornos

A noite é unha estrela na túa culleriña, señor meu. Revolves o teu café e destrúes planetas, galaxias enteiras, creas supernovas e buracos negros, xogas co alzamento e a caída de civilizacións, cos outros deuses, os meus irmáns… dis ser a divinidade suprema pero non es máis que un crío necio e vaidoso. É o teu castigo máis terrible encerrarme neste infame edén, neste corpo mortal, con ese estúpido home que dis ter feito á túa imaxe e semellanza? Coma se ameazas con pecharme no Tártaro. Goza da miña golfa irmá que eu nunca xamais volverei aos teus divinos brazos.

Ningún comentario :

Publicar un comentario