Saes a dar un paseo e chega un momento no que tes que sentar. Non porque chegaras a onde querías ir, se non porque queres descansar ou simplemente porque queres gozar do lugar, da paisaxe. Iso faino todo o mundo, non?
Entón miras ao teu arredor e decátaste de que está todo cheo de lixo, pero non do que trae accidentalmente o vento, caprichoso e voluble, se non do que deixa o home despoís de usar o que había dentro.
Que tonalidades de home fan iso? Supoño que as que pensan que automáticamente alguén vai pasar a limpar, ou as que logo, cando volven ao día seguinte, marchan a emporcallar a outro lado porque o sitio, onde o día anterior miraron tranquilamente o mar ou o solpor, está cheo de merda.
De todos modos vos decatades de como este lixo en particular está asociado a certos hábitos? Os restos das hamburguesas da cadea (alimenticia?) que ten espazo para mercar sen baixar do coche; os vasos para poder beber e logo tirar da marca da chispa da vida?
Vos decatades de que xustamente se nos promove consumir rápido e fácil, sen ningún esforzo e que igual que un vai ao McDonald´s a coller a caixa ca hamburguesa e as patacas deixa os envoltorios por ahí de calquer xeito, sen máis responsabilidade? Vos decatades de que esas marcas e moitas outras gravan a ferro nas nosas mentes unha terrible mensaxe: ti consume, nada máis que iso, que o resto xa o fará alguén?
Que vos parece máis fermoso, a herba mais lixo-baso-de-cocacola ao a herba mais pequena luz?
Non podo entender como pode haber xente tan diferente a min en algo tan básico, que haxa tantas tonalidades de homes en algo tan sinxelo como recoller o lixo despois de tomar unha merda de hamburguesa.
Se temos mans para traer esas cousas tamén as teremos para levalas ata a papeleira que atopamos polo camiño de volta ou ata a que temos xusto diante nosa, a dous pasos, non? Ou será que o consumo de certos produtos atrofia a nosa capacidade de coller cousas cas mans?
Cada día ponse o sol, e debemos pensar que na penumbra ou na oscuridade o lixo que deixamos por ahí non se ve e que as nosas diferencias difumínanse ata desaparecer, pero non é certo porque, contra o fondo adecuado, as nosas siluetas sempre aparecerán diferentes.
Todos queremos lugares fermosos nos que estar relaxados pero non todos nos decatamos de que a responsabilidade de mantelos limpos e fermosos e nosa propia, de cada un, de todos. Seica esa é a diferencia que fai da humanidade o que é: moitos non asumen ningún tipo de responsabilidade, pensan que iso é cousa de outros, que ten que haber alguén encargado de limpar o lixo.
Penso que tamén eu debería aplicarme o conto de cando en vez.
Ningún comentario :
Publicar un comentario