De volta ao camiño, cara o sur, pola vella Ruta da prata a seguinte parada foi na antiga Emerita Augusta dos románs. Non podiamos deixar pasar a ocasión e aproveitar o paso por Mérida para visitar as súas ruínas: o teatro román e o vello anfiteatro nunha visita relámpago que ao final non tivo nada de rápida.
Mérida atrapounos durante casi tres horas entre as súas pedras cheas de tempos antigos, pingas de sangue e gritos de dor, risas e parlamantos de artistas… é extraño ver como naqueles tempos, un emeritano podía pasar a tarde mirando loitas de gladiadores e sacrificios de bestas e logo dar dous pasos e asistir a un serán de teatro e poesía…
Supoño que cada espectáculo tería o seu propio e diferente público.
Por certo, coincidimos aquel día co comezo do Festival de Teatro Clásico de Mérida… mágoa non ter considerado algo así e non ter pasado unha noite en Mérida… quen sabe se haberá outra ocasión similar…
Ningún comentario :
Publicar un comentario