UA-55725853-1

30 de xuño de 2011

Non estamos en crise, estamos de saldo

Eu ben o teño claro despois de ler as últimas novas na prensa diaria... pensades que os que dirixen eses monstros con ridículas siglas, como o FMI, o BCE, a Comisión Europea, etc... pensades que todos eses teñen idea de que facer para sair desta crise na que nos meteron os xigantescos, descomunais avariciosos? Non, non a teñen: só saben como facer todos o posible para que os especuladores, os que realmente teñen os cartos, os que dirixen a economía, non perdan nin un can, segan a gañar cartos, non, gañen aínda máis. Só saben como facer que todos eses fagan o seu agosto a costa desta crise que pagamos todos.

Non estamos de crise, estamos de saldo. As xentes do mundo, vendidos ao mellor postor por miserias... como nesa película que é unha das miñas favoritas, esa que botan todos os anos polo nadal... "Que fermoso é vivir!" Unha das partes da historia de George Bailey. El acaba de casar ca muller que, sen el o saber, era a muller da súa vida, Mary Hatch, cando cae o telón e estala a crise do 29. Desátase o pánico e a xente quere sacar os seus cartos dos bancos. O rico do pobo, o Sr. Potter empeza a compra-los pagarés dos veciños, xa que os bancos pecharon as súas portas, a 50 centavos por cada dolar invertido. A xente tírase de cabeza... como digo, todo é pánico, agás por onde pasa o protagonista, o delgaducho e recén casado George. Entra na súa oficina, a dunha empresa que preta diñeiro para construír casas a moi baixo interese e enfréntase á xente que non deixa un oco libre, xente que quere recuperar os seus cartos... el explícalles que non pode ser, que alí non hai efectivo, que os cartos están invertidos nas casas dos cooperativistas, e que quen os quera terá que esperar dous meses... entón entra alguén falando da ganga que ofrece Potter e George corre a pechar a porta, desesperado. Sabe que si non logra convencer a esas persoas do contrario, a súa empresa desaparecerá nas máns do Sr. Potter. De súpeto aparece a solución: a súa muller lembra que leva enriba 2000 dólares, os que tiñan para gastar na lúa de mel, e sin pensar en que van quedar sen ela... empezan a repartilos entre os cooperativistas, xente que non ten cartos, e que necesitan comprar comida, pagar pequenas facturas... ao final, a empresa dos Bailey sobrevive e só lles sobran dous dólares, que son metidos na caixa forte con gran ceremonia e alegría desexando que fagan como os coellos. Logo soa o teléfono e chama a Sr. Bailey... George esquencera que estaba casado.

Conto todo isto para por en situación unha frase que di George: "No comprendedes o que está ocorrendo? Potter non vende... Potter compra! E por qué? Por que nos temos pánico e el non! Eso é! Está a facer grandes negocios."

Se queredes mira-la secuencia enteira, pulsade aquí... paga a pena, é moi significativa do que está a acontecer nestes tempos...

Mirade Grecia, cerne da nosa cultura milenaria... En Grecia parte dos cartos recaudados polo fisco poderán ser usados para pagar a débeda do país... e dos bancos!!! Cal é o destino entón do que se lle presta ao pais para que non vaia á merda? O mesmo, paga-la débeda!!! Os cartos non se destinan a sair da crise... úsanse para aumentala riqueza dos que xa son máis ricos. Non para alivia-la miseria da xente.

A este ritmo un día destes aperán carteis de venta na Acrópole atenense... Que vergoña!!!

Ningún comentario :

Publicar un comentario