Amencer

Despois do soño reparador, cada amencer representa para nos un renacer, un novo e diario comezo. Xa o sabían fai máis de 2000 anos os exipcios, que adoraban a un deus con cabeza de falcón, Amón-Ra, que renacía ca aurora cada día despois de cruzar o inframundo ao longo de 12 terribles horas nas que sempre loitaba e vencía á serpente maligna Apep.

Non sempre é así. A miña costume de deitarme tarde non relaciona a saída do sol cun renacer, máis ben co fastidio de ter que erguerme despois de ter durmido menos horas das necesarias… pero ás veces…

Cando era neno os días empezaban inevitablemente a iso das 8 da mañá e normalmente ao saír de casa o sol xa comezara a súa andaina polo ceo diúrno. Pero había ocasións, máis das que na miña vida quixera, nas que eu tiña que me erguer moito máis cedo, días excepcionais polos que gardo unha sensación que relaciono intimamente ca miña infancia.

Por desgraza para min, de vez en cando os meus problemas de columna, de rinite, de alerxia obrigábanme a ir a Pontevedra cun “volante” para o especialista. Eses días normalmente comezaban cunha pequena representación da familia Campos Coello metidos nun Seat 127 pola PO-531 nas últimas horas da noite. Logo chegabamos a Pontevedra e o frío do amencer e as primeiras luces do día facíanme espertar e entón sentíame fresco, novo… como nun renacemento.

Así na miña infancia e na miña adolescencia, os amenceres eran viaxes: de neno eran viaxes ao médico, a Pontevedra sempre, e logo, sendo xa un adolescente, viaxes de pracer, a Portugal moitas delas. Teño gardado na memoria entre fíos de prata un momento dunha desas excursións: parar a tomar un café na fortaleza de Valença xusto cando empeza a saír o sol Miño arriba. Lembro a sensación daquela tranquilidade, do pausado espertar da fortaleza, da frescura do aire limpo de xente, de ruídos, do doce cheiro do café nas pequenas tazas…

Xa maior a miña relación con Dona Aurora cambiou totalmente: xa non me atopaba con ela os días que me erguía cedo, non, agora atopábaa porque esperaba por ela, esperto, interminables noites de sábados…

Lembro, por exemplo, cando estudaba en Vigo, que os meus amenceres empezaban moitas veces ao saír dun local de Lepanto chamado Planta Baixa, e que o sol nacente iluminaba por igual ao meu ser desfeito pola esmorga e aos homes e mulleres aínda con medio ser na cama que marchaban a traballar. Tal como cantaba Sabina: “Ambiguas horas que mezclan al borracho y al madrugador”.

Lembro tamén, con felicidade e tristeza, moitas noites en Vilagarcía que remataban cun lixeiro almorzo a base de bocata e ración de patacas fritidas, nun bar que nunca durmía chamado Tarifa. Normalmente iamos Marcos, Gunde, Fran, meu primo, e o coitado do David, o irlandés. Lembro como todas as noites David, aínda máis bébedo que nos, liberaba a súa torturada alma de irlandés protestante desprezado por igual polos compatriotas católicos e polos ingleses protestantes, por non ser nin católico nin inglés, contando historias da súa vida que só cambiaban de sábado en sábado en que unhas veces a Raíña era unha mala puta e outras alguén que debía ser salvado por Deus. Lembro que David sempre almorzaba “Bacon and Egs” con cubata e que sempre entrabamos de noite e saiamos de día, co sol aparecendo polo horizonte, facéndome sentir a un tempo canso pero tamén fresco, novo.

Lembro tamén esa sensación cada fin de ano que teño vivido, como si o sol fora o sinal para rematar unha alegre noite de troula, que xa lle chega de tanta festa. En especial un que despois de ir tomar o obrigado chocolate con churros, e xa bastante avanzada a mañá fun a dar un tranquilo paseo polo peirao. Lembro sentirme feliz, satisfeito. E lembro como non, aqueles días que vivín nunha casa en Guillán ou no piso na Compostela, nos que as noites tamén terminaban ao amencer, cun novo sol que quentaba a ría enteira e ao meu canso corpo, que me facía sentir vivo a pesares da noite de bailes, gritos, alcol.

Agora os amenceres xa non significan nada diso para min, agora son para min unha rutina, o momento no que o porto empeza a recuperar a súa pequena actividade diaria de camións, traballadores e coches que van e veñen sen parar, e se cadra, despois de tantos anos de mirar os amenceres dende tantos puntos de vista, é por iso que por fin son quen de aprecialos na súa total beleza.