UA-55725853-1

18 de out. de 2011

Salón de Albarellos

Hai lugares que trascenden á vida de un… Si se pode chamar a Vilagarcía cidade, eu son entón un home de cidade, descendente de xentes de cidade, por que meu pai é fillo de carrilexo e miña nai filla de pontevedreses (ou marinenses, que ven sendo o mesmo). Agora que vivo en Vigo vexo claramente que Vilagarcía non se parece en nada a Vigo e que por moito que aos ingleses nos gusta pensar que vivimos nunha cidade… certamente Vilagarcía non deixa de ser un pobo grande… aínda que tamén é certo… non é unha aldea.

Quizais un puidera pensar que é o mesmo pero un pobo costeiro, por máis pequeno que sexa, como é por exemplo Carril, nunca será unha aldea. E non o digo por desprezo, todo o contrario… E é xustamente iso o que quero indicar… que eu non son de aldea, que eu nunca puiden dicir iso de “ir pasar o fin de semana á aldea” ou “pasar as vacacións no pobo”, nunca…

O meu único contacto era o dos meus avós que ían visitar todos os sábados a uns amigos a unha pequena aldea do concello, e da que traían pan de bola, verduras, leite fresco, e se cadra tamén viño… pero unha aldea dos meus avós ou dos pais dos meus avós, iso nunca existiu na miña vida.

Xustamente o contrario da miña querida muller Lupe, que viviu, ca súa familia, cun pe na cosmopolita Vigo e outro no pequeno Salón, da parroquia de Albarellos, no concello ribeirán de Boborás, lugar que só lembra Vigo polas súas pendentes.

Salón é un pobo colgado de si mesmo nunha ladeira dos montes máis profundos do Ribeiro e con el os seus viñedos, soutos, hortiñas. Salón, posiblemente nome de orixe xudeu, está agochado no lugar onde se atopan dous ríos e os seus fondos e estreitos vales, o Avia e o Viñao, e é como un balcón porque ante Salón, entre os pechados montes cheos de carballos, piñeiros, castiñeiros (e algunha, demasiada, mimosa) ábrese o longo val que baixa ata Leiro, unha pequena ventaíña dende a que se ve, ao lonxe, os altos do Concello de San Amaro.

Salón é tamén un pobo abandonado, polas xentes que por necesidade tiveron que marchar a Panamá, pero tamén polos que quedaron ou os que volveron que fixeron horribles engadidos de ladrillo e estrafalarias casas sacadas de algún barrio de novos ricos.

Pero para min, para o home de cidade que son, é tamén vellas casas arranxadas, estreitas corredoiras… e é o ruído, monótono, fermoso, da fervenza do Viñao, e os opíparos cocidos ca familia política, e a lareira e a cociña de ferro… e a colleita da uva, a lagareta… E moitas cousas que nunca vivín, que nunca souben e que gustaríame vivir, coñecer, aprender.

2 comentarios :

  1. Ter unha aldea ( anque sexa de prestada ) sempre paga a pena.

    ResponderEliminar
  2. Ben certo que é. Sabes? Eu de novo escoitaba os 40 principais e agora só Jazz e música tradicional. Antes era un neno de cidade e agora sei que non hai sitio mellor que un no que sintes a natureza ao teu arredor e no que coñezas a todos os veciños polo seu nome por máis que con algúns non te leves de todo ben. Por que temos que tardar tanto en aprender as leccións da vida?

    ResponderEliminar