Día un: primeira foto

Xa fai tempo que levo querendo facer isto... vos conto así por encima... a todo correr que perdo o tren... este ano 2013 pódese dicir que é o meu "annus horribilis" e non estou falando en sentido figurado, non... moitos xa saberedes da miña situación ca miña muller e non vou falar delo por aquí porque é algo moi persoal (os que querades saber preguntade que non vai haber problema en contestar) e máis alá diso levo uns cantos meses que non paro de meter a zoca, de facer as cousas mal e incluso de dar varios pasos atrás e volver a vellas cousas que eu pensaba máis que superadas. Esas vellas cousas son nada máis e nada menos que deixarme levar polo touro ou polo vikingo que levo dentro e comportarme de un xeito, digamos, "elefante en bazar". Os que xa me coñecen dende fai moitos, moitos anos saben que sendo máis novo, cando se me cruzaban os cables, tiña un xeito de me comportar impulsivo e un tanto irracional... non quero extenderme moito máis pero por poñer un exemplo... a nosa pandilla da praia fixo unha rede de voleibol. Collimos dúas rodas pequenas, enchémolas de pedras e cemento e puxémoslles dous tubos de ferro para por a rede... un día que me enfadei cos meus amigos agarrei unha das rodas como quen colle un paxariño e boteina no medio das silveiras...

Eu pensaba que iso estaba xa moi lonxe da miña vida, pero non é así. Descubrín este verán que non. Así que empecei a ir a terapia porque estou farto, como di a canción, "de dar vueltas como una noria". Ao final, a miña vida é unha película mala, resultou que a miña terapeuta necesitaba máis terapia e axuda do que eu e agora estou esperando por unha sustituta... mentres agardo ando a romper a cabeza, ler cousas e pensar moito.

Resulta que polo camiño a unha amiga do meu grupo de fotografía, lle deu por empezar un 365 en flickr (sacar e subir unha foto por día durante un ano enteiro) e a min deume por facer fotos das miñas cousas, das miñas teimas, dos meus sitios, tanto do pasado como do presente, a ver si era quen de facer unha pintura de 365 fotos (podedes miralas todas neste enlace) que me axudase a entenderme a min mesmo un pouco mellor... disto fai xa dous meses, e xa dende o primeiro día pensei... vou encher o meu blog con esas fotos, e así, esta que mirades aquí, foi a primeira...

Primeiro día, primeira foto... ben... pensei que podería ser boa idea ter un tema... así que nesta etapa de autodescubremento esto de colgar 365 fotos podería servirme xustamente para iso... ben... esta foto leva toda a vida na miña habitación... un exemplo de como pasan os anos...

O certo é que a min a adolescencia sentoume moi mal... prácticamente teño agora o mesmo tamaño que cando tiña 13 anos e moitos sabedes que non son precisamente pequeno, o pelo volvéuseme totalmente revelde e apareceron os insoportables granos que as veces me fan pensar que estou vivindo unha eterna adolescencia... ademais pasei media infancia dubidando como ser, se o neno bo pero sumiso, respectuoso das leis, das escrituras e dos maiores, que pais, monxas, curas e catequistas se empeñaban que fose, ou o protestón, gamberro, enérxico, revelde e larpeiro neno que eu levaba dentro. Agora, con corenta anos xa sei o que quero ser e supoño que ese cambio de aspecto, complicado e difícil, da miña adolescencia, levoume polo camiño que tiña que ser. Aínda non é tarde.