Café con leite

Estou pensando que vou recuperar os vellos contos que escribín fai anos e os vou revisar... velaivai o primeiro...

Hoxe, casualmente pareime a tomar un café.

Non é que me fixese falta tomarme outro, ben, vale, si, si que o necesitaba, atopábame... como o diría, atafegado polas primeiras horas da tarde... porque, xa sabedes, son a que menos me gustan. Adoitas terminar de comer e sempre te preguntas que facer. Vale, primeiro hai que lavar os pratos e recoller a mesa, claro... que si, que o recoñezo, non sempre o fago. Adoito deixar que se xunten os do mediodía cos da cea. A eles gústalle, sabes? E ás veces cos do almorzo. Non vexas a festa que montan alí no pilón, pratos con culleres, os vasos e os coitelos, aquilo é demencial.

Como ía dicindo, que un a esas horas non sabe que facer e eu só durmo a sesta cando realmente me fai falta, cando caio co soño. Non, non, nunca quedei durmido encima do prato de comida..., non. E non me gusta ver documentais que me entón sí que durmo de verdade e nunca aproveitas a tarde. O que me gusta é tomarme un café.

E xa o tiña tomado en casa pero como che contaba, facíame falta. Ademais, o bar Bonsay é un sitio moi agradable, sempre hai conversa e a esa hora está tranquilo... Mercedes, a nai do dono, fai un biscoito con anís que non só atrae ás moscas... ademais por alí pasan as raparigas camiño da praia, e bo, ti non vexas como se poñen nestas datas...

O certo é que estaba alí tomando tamén un café un coñecido, bo, non sei como se chama, sabíao pero non me acordo e senteime ó seu carón. Ah, si, é Manuel. Un rapaz que traballa alí á beira nunha empresa do porto. Pedinme un cafeliño con leite, que só me é moi forte, e unha copiña de licor café, xa sabes para subir un pouco o ánimo, e ó mirar ao meu amigo decateime de que el estaba máis “atafegado polas primeiras horas da tarde” que eu.

Qué cara que tes- díxenlle.- Non hai ganas de ir traballar.

Respondeume que non, que estaba canso, e que aínda lle quedaban tres horas de oficina. Normalmente atópalo polo porto, controlando os barcos, xa sabes, pero hoxe tocáballe oficina, claro, xa, que non hai ningún barco atracado.

Pero o peor, vén despois,- díxome.- Teño xunta de veciños. E acendéuselle a cara.

Inviteino ao café, invitoume a outro, tomeime a miña negra auga da vida e nese momento, na tele empeza "Aquí non hai quen viva"... que casualidade, e empeza xusto cunha xunta de veciños...

E así, mentras saía do Bonsay andaba a pensar que xa non me atafega a tarde e que mañá volvería pasar por alí, que o licor café estaba moi bo e quen sabe, se me acordaba, lle preguntaría que tal a reunión e se algunha vella veciña súa, sen nada mellor que facer, pediu a dimisión do presidente... quen sabe, se cadra ata vivía con dúas vellas máis que pasaban o día rexoubando polo patio de luces.