Dresden

A sala de vistas é fría, decepcionante, catro paredes grises baixo un teito de placas grises e esborralladas que pouco a pouco van desaparecendo unha a unha, do que colgan catro fluorescentes grises, algún a medio caer, que tremen como se estivesen a dar o seu particular veredicto, alumeando cunha luz triste e irreal, facendo que todo pareza aínda máis vello e gris do que xa é.

Sobre o chan, típico terrazo de época sen ningún tipo de alegría, gastado e rallado ata volverse completamente mate, nove incómodos bancos de madeira, que se tiveran reclinatorio alguén podería pensar que foron roubados da capela do lado do xulgado. Preside todo unha vella mesa de contrachapado que nos últimos anos da Ditadura debeu ser o último grito en mesas para salas de vistas. Agora tan só é outro vello moble que tirar: xa fai tempo que a chapa vaise despegando dende abaixo e non é raro ver á secretaria golpear ca grampadora o canto metálico para poñelo de volta no seu sitio. Inútil esforzo.

Xusto detrás, contra a parede, unha bandeira da patria tan vella que non sería unha sorpresa que agochase escudo con aguia e xugo máis frechas. Ese feito podería ser desmentido, en teoría, polo retrato do Rei, posiblemente dos tempos nos que un Fraga xa democrático dábase a man cun Carrillo sen perruca, unha lámina a medio caer, descolorida e allada polo tempo.

Hoxe non é un día distinto aos demais. A sala parece completamente baleira a pesares da presenza dos actores do pequeno drama… o xuíz, a secretaria, o axente xudicial, o fiscal, a avogada da defensa… e como non o pobre do rapaz que espera a que caia o pano, sentado, cas mans esposadas, no primeiro dos bancos. Xusto detrás, non precisamente como anxo custodio, agarda expectante o Policía Nacional. Todos parecen grises, aburridos, non desexan estar alí, na fría e gris sala de vistas. Que foi antes? A eterna cara de abatemento e de rendición dos actores ou a decadencia do escenario e a falta de interese dos tramollistas?

O xuíz, o director da obra, olla impacientemente no reloxo que ten enriba da mesa, sempre o quita do pulso nada máis entrar na sala, os minutos, as horas e os días que lle queda ata a fin da súa propia condena. Non sabe que ao mellor a xubilación pode ser unha condena peor e que non hai nada máis malo que un director que non sabe dirixirse a si mesmo.

No papel principal, o fiscal, tamén desexa estar fora desta enfermiza sala: ninguén sabe como lle queiman no corpo os traxes, as garabatas, os zapatos de marca que sempre leva porque a el o que lle gusta e por unha perruca e lucir bata de cola, ou vestido de noite ou simplemente top con minisaia e medias a xogo. E levar sempre eses fermosos zapatos ca agulla máis longa e máis fina, e perrucas longas, “glamourosas”. Non, non lle gusta que lle chamen Priscilla… é simplemente Eva.

Que podemos dicir do secundario… non é de luxo, é dunha mediocridade absoluta. Nin para cereixa da a súa interpretación. Tras ter consumido metanfetamina foi pillado conducido pola estrada e disparando cunha pistola como un tolo, pobre carne de cárcere que acabará por ser devorado polos excesos dun xeito ou doutro. Onde quixera estar? Fóra de aquí seguro, ca certeza de non ter que ir ao cárcere, posiblemente, e conducindo o seu Golf como un tolo, o máis probable. O seu papel é o do miserable tipo que sempre acaba mal.

E da secretaria e o axente xudicial? Realmente son meros figurantes pero podemos contar que soñan cunha cama, ca mesma cama. A súa escena faise sen dobres. Ninguén sabe esa historia no xulgado pero mellor así porque está claro que despois de ano e medio de encontros furtivos ningún dos dous ten claro que vaia deixar á súa propia parella. Chégalles cos momentos improvisados no arquivo, no coche, nun hotel. Tamén é un figurante o axente da Nacional… pero a el dálle igual todo. Hoxe tocou vixiar a ese “pringao”, mañá ira a dar paus a unha “manifa”, pasado escoltará a algún político… tanto ten, mentres lle paguen. Apenas ten liñas o seu papel, tan só unha brevísima descrición: home sen interese algún, inculto, bárbaro…

E por fin a avogada da defensa, o papel principal estelar, unha rapaza que parece ter luz propia. A protagonista absoluta. O seu nome figura cas letras máis grandes na acta da sesión. É nova pero xa non tan nova. Unha cara interesante co pelo negro, curto, os beizos pintados cun discreto ton de vermello… e uns ollos azuis que de cando en vez iluminan a sala enteira: son segundos nos que parecen desaparecer os ocos no teito, nos que a luz vólvese cálida, a mesa se cadra gaña un certo estilo “vintage” e os bancos pasan por delicadas obras de ebanistaría… pero tan só é un momento, un suspiro, pasa o segundo e todo volve a ser como é en realidade, gris e mate.

Ela tampouco quere estar alí pero non sempre é así porque, do elenco enteiro, é a única que sempre ten un sorriso, unha alegría, a única que da cor á vella sala gris. Nembargantes hoxe leva toda a mañá a soñar esperta. A súa mente voa nun avión que cruza media Europa e aterra preto de Dresden, onde a espera un home marabilloso que fai meses que non ve, e entón imaxina o bico que lle vai dar, e logo o abrazo e non sabe cantos bicos máis. A súa mente xa pasea con el, polos verdes prados da beira do Elba, polas rúas do casco vello entre os antigos edificios que aínda están a recuperarse das pegadas da gran guerra, collida da súa man ou abrazada para non soltalo nunca. Despois de cruzar a ponte Augustus, paseando por entre as vellas pedras do Hofkirche, por entre o Semperoper, polos xardíns do Pazo Zwinger… E entón, como dende fai varios días, chega o seu soño favorito, porque logo, a súa mente pérdese nas sabas que tanto desexa empapar de suor e de ansias acumuladas de días e días de agardar por ese home que tanto quere e que tan pouco pode tocar, sentir, ollar. Entre as paredes dunha habitación da que non quixera saír máis.

A súa mente vaga perdida por Dresde, lonxe dun corpo que a espera sentado nunha perdida e gris sala de vistas, lonxe dos padecementos dos últimos meses e só volve, con desgana, cando un xuíz gris e aburrido repite por terceira vez, “Por favor señora Letrada, é a súa quenda” Ela volve nun suspiro e mira ao xuíz cun cálido sorriso nos beizos e un brillo a ceo azul nos ollos: “Desculpe Señoría… non me da chegado o venres para marchar a Alemaña a visitar ao meu marido…” e entón a sala de vistas xa non é tan gris, tan triste, e ao xuíz non lle importa tanto a próxima xubilación, ao fiscal xa non lle proe tanto o traxe, a secretaria e o axente míranse con paixón, o policía tamén sorrí e o reo… ben… pensa que ao mellor necesita cambiar un pouco a súa vida. E o guionista da obra, contento, da por finalizado o entreacto.