O Principio da Indeterminación (II)

Miguel. Altruista, alegre, loitador, xeneroso, comprometido… Movíase e moito, e de tanto que se movía o seu ser sempre quedaba agochado pola incertidumbre, no principio da incertidumbre, e no seu final. Miguel-me-gustan-todas-me-gustan-todas-en-general-pero-las-rubias-pero-las-rubias-me-gustan-mas, que nunca lle decía que non a unha moza, mozas desas que correndo lle decían a el que si, o Breogán das rastas que tocaba na súa guitarra a Zeca Afonso e a Silvio Rodriguez, que as sabía todas, loiro el cas súas rastas e a súa barbiña sempre ben arraxanda. Miguel, que nunca tiña repouso, hoxe ti e mañá aquela…

Que o de ser altruísta, loitador, xeneroso... a súa guitarra e as súas rastas non era máis que pose, máis que outra máscara, porque nunca se podía saber quen era el. Así se movía Miguel, rápido, de unha rapaza a outra... a semana pasada era unha loira menudita que coñeceu no Imsomnia, a anterior unha rapaza morena que estuda historia, e a anterior unha de medicina e outra de farmacia. Nunca pararse en ningunha, apenas dous ou tres encontros, como moito unha semana e logo a por outra, que moitos peixes hai na auga. E tamén en Santiago...

 

Onte pola noite foi a tomar unhas birriñas cos seus amigos, cos seus grandes amigos, os mellores, que so lle pedían a súa comprensión e nada máis. A Luca e o Ramón. El sempre animoso, fantasioso, tan cheo de espectativas, tan ambicioso, sempre tan falador, que boas conversas, que boas rifas, tan pouco comprometido con todo menos con si mesmo, nunca lle decía que non a outra copa de licor café, a outra muller na súa cama. Ela sempre aberta, faladora, intelixente, pero sempre distante. Por qué non se comportaba como o resto das mozas que el coñecía? Por qué non se volvera toliña por el? Qué tiña distinto que tanto o atraía?

Onte a noite, quedaron os tres, tomaron unhas cervexas e chegada a hora Moncho dixo que marchaba a casa que estaba canso que aínda lle quedaba unha boa andada ata Conxo, que hoxe non tiña o corpo para baixar a casa de Luca, mentras outra voz, esa que nunca a escoitan os demais, dicíalle ao oído ao bo de Moncho que marchara, que a ver si desta volta, quedando soa, Luca , decidíase a atacarlle ó Miguel. Que canto llo agradecería ela. E esa voz ao mesmo tempo mataba a outra, máis silenciosa, que dicía... el faralle dano e logo ela correrá aos teus brazos, xa o verás.

"Adeus Ramón, un biquiño, até mañá as dez, non te esquenzas de me traer os apuntes."
"Adeus Moncho... non te me perdas polo camiño, unha aperga compadre... -e xa cando Moncho desaparecía por unha volta da rúa- Luca, veña que che acompaño a túa casa, que non son horas de andar por Galeras a soas."
"Mira... eu non teño soño Miguel... facíame andar... deixa que che acompañe un rato..."

Miguel que sabía que a enfermidade da aboa non estaba tratando ben a Luca non protestou e así aquela noite, a diferencia de outras tantas o camiño deles dous, o que sempre remataba en Galeras, quixo rematar en San Pedro. Ao contrario xusto do de Santiago que ven de aló arriba de San Marcos, do Monte do Gozo, cantas parellas gozarían nos barracóns, tantos días de Camiño e por fin unha habitación para eles sós, que vai por San Pedro... e logo, pasando pola Porta do Camiño e pola Praza de Cervantes ata a Praza do Obradoiro pasando pola Azabachería, remata no Obradoiro, o Camiño que esquiva sempre, sempre, a Casa das Crechas...

Pero eles levaban o seu propio camiño, o que vai, tanto lles gusta pasar por alí de noite, pola Quintana de mortos primeiro e logo a de vivos. E que non esquiva nunca, nunca á Casa das Crechas.

"Ti que dis se lle tomamos unha aquí, miramos a foliada un rato, que escoitase unha boa festa, e logo marchamos para casa?"
"Non sei, non sei… bueno veña, unha rápida"

Onte a noite, as Crechas eran a festa. Os gaiteiros, o violín de Quim, as pandeiretas, o tambor, o acordeón de Xan, Davide co seu cantar, as palmas… a calor, a calor que leva dun licor café con xeo a outro e cando te das conta, Luca fita o ollar de Miguel, que recoñece a mirada, e vai achegando a súa face, lentamente, lentemente, aínda con dúbidas, á de Lucía, e, ó fin, dalle un bico nos beizos.

Onte a noite, os minutos non existiron nin para Miguel nin para Luca e o camiño a San Pedro, xusto onde está o cruceiro (o bar e o de pedra), deixou de existir. Un paso, a porta das Crechas. Outro paso, a porta da casa de Miguel, San Pedro. Onte a noite, a noite foi eterna para Lucía mentras Ramón marchaba só, como sempre para a súa casa.

 

Ramón sempre foi un apoucado. Os rapaces do seu pobo o tiñan como un rapaz ó que molestar, a diana das súas inseguridades. El vivía na súa casa encollido en si mesmo. Como apenas tivo amigos cos que xogar aprendeu a imaxinar a vivir noutros lugares da súa imaxinación e empezou a ler todo aquelo que caía nas súas mans. Ramón o reservado, o neno raro. Ó cumplilos dezaoito marchou á universidade e de súpeto moveuse. Mudou. Deixou de ser o que era.

Ramón na universidade. Cando chegou a Santiago seguía a ser Ramón o reservado pero rápido comprendeu que alí todo era distinto. Ninguén o coñecía. Podía ser quen quixera el. Por outro lado a xente que empezaba a coñecer tratabao doutro xeito, pero el aínda esperaba que fosen como os seus vellos compañeiros do pobo. Pouco a pouco deixou de ser reservado e desconfiado e volveuse aberto, seguro de si mesmo, ambicioso.

O primeiro día de clase coñeceu a Lucía. Non fixeron migas inmediatamente. El case tíñalle medo e ela tan fermosa, tan feliz. Como lle ía facer caso a el? Haberían de pasar dous anos: os dous sentíanse demasiado asustados, demasiado afundidos no seu mundo, pero a el, aquela rapaza de mirada forte que sentara ó seu carón aquel primeiro día de clase, quedoulle gravada no peito como un ferro de marcar.

Cantas veces tratou de falarlle abertamente, de ter folgos para invitala a tomar un café!

De festa a festa, de examen a examen, pasaron os dous anos. As veces falaban en clase, ou incluso chegaban a intercambiar algunhas palabras nos descansos ou ó rematar a xornada, pero nada máis que eran pequenos intercambios teóricos sobre a clase que viñan de recibir ou ben o típico “qué tal levas o exame?”, “deixasme os teus apuntes?.”

Ese ano, tocoulles xuntos no grupo de prácticas e alí, entre proba e proba, no medio dos aparellos de medición descubriron que tamén podían falar de máis cousas. E logo non? Os dous viñan de pobos pequenos e rápido empezaron a falar de animais, de tardes ó carón da cociña de ferro, de castañas asadas…

Máis rápido que o que lles costara descubrirse fixéronse inseparables. Antes dun momento das súas vidas son dúas partículas cada unha polo seu lado e un segundo despois dese momento quedan tan fortemente unidos que pensan que sempre foi así.

Pero, que pasou co sentimento que el agochaba por ela? Seguiu alí dentro, que ben que se está agochadiño que non pasamos nin frío nin calor, non se sofre alí adentro. Ramón era feliz só porque eles dous eran bos amigos: estaba convencido de que ela só sería a súa amiga. Que pouca cousa se veía el para ela. Que pouco se quería no fondo, por máis que fora ambicioso, por máis que mirase alto e que pensase que el era o mellor físico, o que había chegar máis alto que ninguén estaba condenado a fracasar e el non o sabía. Moverase para seguir no mesmo sitio.

 

"Así que… por fín se decidiu…"
"Pois si, non sabes o feliz que son…"
"Alégrome por ti Luca…"
"Pois Moncho, non pareces moi contento…"
"Pois si que o estou, non te creas. Si, si que me alegro e moito, xa sabes que Miguel caeme moi ben."
"Mira, para celebrarlo invítote a comer na casa…"
"Non, non podo… quedei cos meus compañeiros… para ir comer á residencia."
"Veña, vente comer…"
"Non grazas Luca…"
"Monchiño, anda, que teño moitas cousas que che contar."
"QUE NON LUCA, QUE NON."
"Eh, bueno, vale, olvidao, vémoños mañá na clase… queres que quedemos pola tarde para tomar un café?"
"Non, hoxe teño moito que estudar… eh… Luca…"
"Dime Moncho!"
"Non… nada… ata mañá."

O Principio da Indeterminación (I) O Principio da Indeterminación (III)