UA-55725853-1

2 de abr. de 2014

O Principio da Indeterminación (IV)

Non volveu a atopar a aquel rapaz, ao mellor marchara para Galicia. Os días pasaban, e os meses, primeiro foran as clases de doutorado, logo chegara a revisión bibliográfica e finalmente, a investigación. Fixo amigos, votou mozo e perdeuno, e volveu votar mozo e volveuno a perder e fixo máis amigos, descubriu que estaba mellor soa con algunha relación esporádica e tivo vida, entrelazando perfectamente as súas relacións persoais e o traballo de investigación.

Noutra ocasión un dos seus amigos presentoulle a unha persoa. O tipo caeulle mal nada máis miralo. Desas persoas que é coma se tiveran un cheiro raro, desagradable, pastoso, que as coñeces e quéreste afastar delas. Unha desas persoas prepotentes que desexan controlar a toda persoa que lle rodea, que pensa que é irresistible…

“Oh, española, ti es española, fantástico! Coñezo moi ben España. He estado alí un montón de veces…, coñezo a paella, os toros, o flamenco! Olé, Olé!”
“Ti es parvo. Para nada coñeces ben España. Hai alí máis cousas que Andalucía e o flamenco. Eu sonche galega. Sabes onde está Galiza?. Non o sabes, non tes nin puta idea, mona, así que mira o mapa e aprende algo e déixame en paz. Como me fode a xente que pensa que en España todos somos andaluces.”

Non quería contestarlle así, pero saíulle da alma.

Nese momento chegoulle o coñecemento de que ela volvera a moverse, que sentíase cada vez máis apegada á Galiza e máis morriñenta, e sentíase máis completa, con máis confianza en si mesma, máis forte. Sentíase estraña. Era feliz alí, coa súa vida, estaba integrada, pero agora tiña un baleiro no seu interior. Cando lle aparecera? Non, non foi de súpeto, agora dábase de conta de que xa levaba tempo alí, pero non o mirara antes, non se decatara. Por qué aparecera? Ela nunca se sentira así, ben, si, collera tristura por ter marchado e por deixar a súa terra atrás, pero aquilo era distinto. Era algo máis, era o desexo de sentirse de algures, de pertencer a unha terra, de ter e de votar raiceiras.

Así foi que por primeira vez, tivo o desexo de voltar á súa terra.

Terminou a fase investigadora e comezou a difícil etapa de ter que redactala tese, de facer encaixar todo aquel material, de darlle unha forma determinada… de lela e de defendela ante un tribunal, que medo lle daba iso de falar diante do tribunal, e os meses pasaron sen decatarse que non tiña tempo para nada máis que para o traballo, case non miraba aos amigos e xa nada quería saber de festas ou ligues. Claro que o esforzo pagou a pena. Doctora Honoris Causa. Lucía no cumio.

Co doutoramento chegáronlle as ofertas de traballo, de empresas privadas, para a universidade, grandes liñas de investigación que a levarían a ser famosa, feliz e rica; e chegoulle de novo aquel sentimento que lograra esquecer naqueles meses de tolos, tanto fixera, e chegoulle moito máis forte.

Mira que o pensou. Deulle voltas e voltas e deixou de durmir. Votou días enteiros metida na casa sen saír nin para dar un paseo e os amigos empezaron a se preocupar.

“Lucy, por fin decidiches saír!”
“Si, decidín, e penso que téñovos que dar unha noticia.”
“Decidiches volver á túa terra, non?”
“Si, así é. Síntoo moito e síntome moi triste por alonxarme de vos. Sodes os meus mellores amigos e non vos poderei esquecer xamais.”
“Non te amoles, eu polo menos, estou desexando coñecer España e a túa terra. Tanto que falaches dela! Ah! E facer o camiño de Santiago.”
“Entón cando veñas terás casa e faremos o camiño xuntas.”

 

Non tiña moito tempo. Aínda tiña que atopar o punto de embarque, facturar as maletas, pasar os controis e embarcar. Iso en moito menos dunha hora. Chegara a tempo máis o medo seguía aí. Viña de outro lado realmente. Mira que intentara iso de “Non coñecerei o medo. Afrontarei o meu medo. Deixarei que pase sobre min e atraveso de min.” pero nada, que non había maneira. Demasiado Jedy para ela.

Agora subir ao avión e esperar polo permiso de voo. De Boston a Chicago e a Madrid e a Santiago. Logo trece horas de viaxe: mira que inmenso é o océano Atlántico. Parece mentira, non é? pero o certo é que o outro, o Pacífico, é o dobre de grande. Canto durará unha viaxe dende Tokio ata L.A.? Cando chegue a casa e todo estea tranquilo mirarao na internet.

Xa dende o aire olla un barco no medio do océano. Vai para Europa. Qué é? Un pesqueiro? Non parece moi pequeno. Non, debe de ser un cargueiro. Si, si que é que leva contenedores na cuberta. Que pequeniño parece dende acá arriba. Logo en porto da máis impresión, seguro. Vaise lembrar de cando foi ver o mar por primeira vez, alá na Arousa, e pasaron por Vilagarcía e polo porto e chegaba un barco, que grande era: que pequeniña era ela daquela, inda agora o sería do lado daquel barco. A onde irá este? Ó mellor vai á Galiza, a Vigo, ou se cadra non, pero mira que sería casualidade que tamén fora para aló. Se puidese saber como se chama miraría a que porto foi…

Vota un sono, que a viaxe é longa e faixe case toda de noite, non se mira nada, se as luces se apagaran de todo seguro que as estrelas si. E por fin chegar á costa Española… hola Galiza, xa estou aquí, mira, en nada estou de volta, co corazón a lle querer saír do peito, que alegría mirar a súa terra de novo despois de tanto temo. Aterrar en Baraxas e logo outro avión, máis pequeno, e nunha hora de volta a Santiago.

Que nervios lle dan só de pensar en todo iso… no pouco que lle queda. Alá nos USA, antes de pasar por facturación volvéralle o medo, e sentíu tristura, chorou, polos amigos que quedaban, polo tempo que alí pasou… pero, mira como son as cousas, que foi pasar polo detector de metais- o reló, o móbil, o bolso, polo escáner por favor, leva algo máis enriba de metal, non?, pase, grazas- foi pasar o detector, e sucedeu como si o detector tamén fora unha peneira que retivese todo aquilo que a entristecía, so pasou a emoción e a alegría da volta. Un paso, tristura, nostalxia, outro paso, o detector, outro máis, alegría, emoción. Como si se botara a si mesma un feitizo para esquecer o pasado, só quedar co futuro, ca emoción do que está por vir.

Sae do aeroporto de Lavacolla, e ponse a cheirar. Si, Galiza chéiralle distinto, máis doce, máis a terra, a verde, máis a fogar. Lembra cando chegou aló, aos USA, fai sete anos, que o cheiro golpeouna, unha labazada en todo o nariz, que mal cheiraba, meu deus! Pero este… este traía ledicia e lembranzas gardadas de tempos vellos de nena na casa dos pais. Ata cheiraba un pouco a esterco e canto lle prestaba!

Buscou un taxi para baixar a Santiago. Tiña pensado botar alí uns días, aínda tiña medo por voltar a mirar ós seus pais, as súas miradas. E coller forzas. Desexaba pasear pola zona vella, necesitaba cousas antigas, edificios vellos de pedra, a catedral, igrexas, necesitaba tomar unhas tapas, canto estrañara o de tomar uns viños e un pinchiño, necesitaba pasear pola Alameda, ver a vella casa, achegarse á facultade, ver o Campus. Canto, canto o necesitaba. E necesitaba pasear por San Pedro ata o Cruceiro, seguiría alí o vello bar? E achegarse ata Santa Clara e dar unha voltiña polo parque de San Domingos de Bonaval, cantas horas tiradas e tirada con Miguel no antigo cemiterio, daquela xa non daba repouso ós mortos, só ós vivos. Ficarán nel os seus fantasmas enterrados? Tiña que probar. E tomaría un licor café na Casa das Crechas ou un café no Paraíso…

E logo si, logo collería o Castromil e deixaría que o camiño a levase de volta a aldea dos pais, ata alí, ata o val lle chegaban as ideas, o futuro, que xa miraría que facer despois, tiña tempo por diante. Ah!, non, esquecíase, tiña que atopar a Ramón, saber del. Pedirlle perdón.

O Principio da Indeterminación (III) O Principio da Indeterminación (V)

Ningún comentario :

Publicar un comentario