UA-55725853-1

14 de maio de 2014

Habibi

Fai tempo que non fago unha entrada sobre un cómic que me teña gustado. De feito só fixen dúas entradas e foi do mesmo cómic, alá polos albores desta nova etapa do blog, xa pronto farán tres anos. E non, iso non quere dicir que vai pechar o blog nin moito menos.

Nestes últimos meses de cambios, e cambios, e máis cambios, na miña vida, de perder cousas fermosas e recuperar vellos costumes xa esquecidos, ten sido todo un descubrimento revelador iso de volver a ir a biblioteca a coller libros… especialmente comics. Non son moito de ler cómic europeo. Non porque non me guste: sinceramente, ser un friki dos comics é caro e un sempre mercou con pes de chumbo, pénsome moito o que merco para non tirar cos euros e por iso, o europeo non sempre é a mellor opción. Antes prefiro series recomendadas americanas ou manga.

Pero que a biblioteca de Vigo teña un nutrido fondo de comics abre as portas xustamente a ese marabilloso mundo do cómic europeo ou de influencia europea, porque si un cómic non me gusta só teño que devolvelo ao andel e punto. Ata agora só me pasou unha vez pero esa vez quedou máis que compensada co acerto que foi, un día fai seis meses, coller un cómic chamado Habibi.

Dende a primeira páxina de lectura foi xustamente como si me deran en toda a cara cas 672 páxina máis tapa dura… unha experiencia intensa dende esa primeira páxina ata a última. Habibi conta a historia de Dodola e Zam nun imaxinario paisaxe arábico, cheo de desertos, oasis, pazos orientais, hamans, aréns… dende o momento que se coñecen sendo nenos e a piques de ser vendidos como escravos.

E vai desenvolvendo esa historia mentres ela vai contando as historias que aprendeu ao pequeno Zam porque Habibi é como as Mil e unha noites pero dos escravos, dos desposeidos… e tamén é unha fermosísima e cru historia de amor entre dúas persoas que tratan todo o cómic de atoparse, non so ao outro, se non tamén a si mesmos. Porque Habibi é unha palabra árabe que significa O meu amado.

E é moito máis… é unha parábola sobre a contaminación do medio ambiente, sobre o uso tiránico dos recursos, sobre a pobreza e a riqueza, sobre a amizade e as relacións entre as persoas… e tamén unha historia na que se comparan as dúas grandes relixións monoteísticas do mundo, a católica e o islam… para chegar a unha conclusión, que no fondo, as dúas, son o mesmo.

Habibi é como un conto árabe no que se mestura a maxia, o misticismo, os tempos preindustriais ca modernidade máis absoluta. Ten unha estética musulmán (xa dixen que compara as dúas relixións, pero en realidade os protagonistas son seguidores de Alah), usa a relixión e a súa propia iconografía, máis ben o xeito no que se escribe en árabe, para desenvolver pouco a pouco a trama, para contar os pensamentos e os sentimentos máis íntimos dos dous personaxes. E non hai baleiro porque é un traballo que ao autor lle levou sete anos, un traballo delicado, laborioso, como unha peza de ourivaría, pero no canto de usar ouro, prata… feito con tinta. Esta cheo de palabras árabes, ca súa escrita sensual e ondulante, de arabescos, de xogos cas liñas, ca tinta, cas mesmas palabras, para enmarcar as figuras, para levalas máis alá da realidade, aos soños, aos sentimentos…

Habibi é delicioso e cortante, fantástico e real, unha verdadeira xoia que non che deixa que pares de ler ata o final… ese final perfecto que me lembra en certo modo a aquel final de Crónicas Marcianas, porque… por moito que se diga… as historias teñen que ter final, por moito que podan seguir, por moito que un se poda imaxinar o que ven despois. Que sentido pode ter que che conten a historia de Cenicienta se non remata con “e foron felices e comeron perdices”? Si… claro, logo teñen unha vida xuntos e quen sabe o que lles pasa? Se cadra son felices, e se cadra non… pero que máis ten? A historia xa está contada e ata aí chegou, o que pase despois, ben, e parte da intimidade dos personaxes.

En Habibi pasa iso… cóntasenos unha historia, unha que é fermosa e terrible por igual, e mentres les, pensas que ogallá pase o que ten pasar, pero non, non da pasado, eles sofren aínda máis, aínda non chega o desenlace porque, porque todo o que lles pasa é como un proceso necesario para que o final sexa xustamente ese, para que eles inevitablemente aprendan e se atopen e chegue ese final e non outro.

E o final é tan fermoso, volo digo en serio, é tan fermoso, que choro cada vez que o leo… lector que les o meu blog, vou facer unha cousa que nunca fixen. Se tes pensado ler o cómic en algún momento da túa vida, aconséllote non ler a partires de aquí… ou si: a segunda vez que lin Habibi o final impresionoume aínda máis… todos sabemos como é un orgasmo pero a ninguén nos aburre follar por iso… Se non tes pensado ler o cómic… ben, tes que ler o que sigue.

Di o final do cómic:

“A Santa Sufí Rabi´a Al-Adawiyya, foi vista levando nun puño lume e no outro unha xerra de auga.

O lume para queimar o Paraíso…

A xerra de auga para apagar o Inferno…

de modo que ambos velos desaparezan…

e os seguidores de Deus adoren…

non ca esperanza dunha recompensa…

nin polo medo ao castigo…

se non sinxelamente por الحب.”

Non creo que vos resulte difícil descubrir que significa iso...

Habibi é sinxelamente unha gloriosa marabilla froito dun autor, guionista e debuxante, chamado Craig Thompson, un home que creou con tranquilidade de reloxeiro unha historia de amor, de aventuras, de coñecemento, de relixión, unha historia moderna e antigua que chega ao corazón e á conciencia.

Como sempre digo... moi recomendable... neste caso... debería ser obrigatorio.


Habibi
Craig Thompson
Colección: Colección Sillón Orejero
Cartoné, 17 x 22 cm, B/N, 672 páginas.
39 euros.
ISBN: 978-84-15163-29-9

Ningún comentario :

Publicar un comentario