Fai tres meses coñecín a unha persoa moi especial. Coñecín a Paula Xirasola e como consecuencia coñecín ao seu marido. Chisco. Foi un día 11 de decembro. Non podería esquecelo. Logo pasou un mes enteiro, pasou o curso de Escritura Creativa onde coñecín a a outras persoas marabillosas e chegou o día 11 de xaneiro… e entón apareceu Cassiopeia, outra persoa especial, outra persoa xenial. Xusto nesas datas, un día antes, Xirasola mandoume un reto moi fermoso… contar porque escribo, porque me encanta escribir.
E agora, a piques de facer un mes que coñezo a Cassiopeia, vai esta muller que é como unha constelación imparable de pensamentos e actividades, e mándame tamén ela un reto incrible… di ela que non lle gusta o relato "Carta ao idiota que está dentro do teu corpo”, que ese serviu para desafogarme e como vía de escape nun momento malo, pero que non lle gustou. Parafraseándoa, claro… ela o entenderá.
Que, e sigo a parafraseala, ela sostén, que agora que estou mellor, debería escribir o novo Edu, ese que está fachendoso de adelgazar e está ledo, para aumentar a súa propia autoestima e reforzala.
Pois acepto o reto… Cassio… velaí vai unha nova carta, para min mesmo.
Mira Edu, a vida é, ás veces, como un pequeno verme, que fai un casulo e sae convertido en bolboreta. Esas metamorfoses poden ser grandiosas e outras mínimas, case imperceptibles, pero sempre, sempre, é bo sufrilas. O malo é ser toda a vida un verme, non decatarse de que é necesario avanzar. A túa foi, a lo menos ao teu propio nivel, importante e dura. Longa. Ben sabes o que che custou.
Un día ese verme que ti eras teceu un casulo con fío de arame, no máis duro dos tecelás, no da dor absoluta e abafante, no da desesperación, un proceso longo, tres meses nos que, ás veces, pensaba que non ía dar terminado nunca, pero ao fin, daquel noxento espazo minúsculo saíu unha bolboreta: un mozo rexuvenecido, un home que era o mesmo pero distinto e que deu pechado, non era sen tempo, esa porta pola que entraba na súa vida unha marea de lodo e lixo que o único que facía era escurecer os seus ollos e o seu entendemento. E sabes que? as forzas para pechar esa porta saíron del mesmo, aínda que ben certo é que recibiu a axuda de moita xente. Agradecido terás que estar, porque ese home es ti.
Agora, a piques de facer un mes que coñeces a Cassio, podes mirar para atrás, podes ollar os días pasados. Ves que durante corenta anos fuches un verme? Se miras un pouco máis adiante, ves alá ao fondo o casulo baleiro, ese casulo feito de tristezas, aburrimentos, desesperacións e obsesións. Ves como del saen alegría, vitalidade, felicidade, seguridade. Mírate no espello da túa alma: o Edu de agora é unha fermosa bolboreta, non ten nada que ver... notas a diferencia? goza co tempo só na casa, non se preocupa chamando á xente para ter compaña, nin rompendo a cachola con pensamentos inútiles. Quérese máis? SI, quérese moito. Aceptou que ten unha vida boa e por fin non necesita comparala cas vidas dos demais… para que? Non é necesario: ese Edu que saíu do casulo, con terrible esforzo de parto, sábese grande, hábil en moitas cousas... un soñador, un romántico, un artista, un home fermoso e intelixente.
Ves como quere vivir a súa vida, ser fiel a si mesmo? Xa sabe que agora a xente vaille responder sen ter que buscala, sen medo, como Xirasola ou Aurora, como Ton ou Sara. E mira Cassiopeia… ou Edu… canto menos se preocupa máis logra… Por fin o que pensa encaixa á perfección co que é, un home marabilloso cunhas xigantescas e fermosas as cas que voar sen medo. E si, sábese coñecedor desa parte escura, esa parte que depende dos demais, que busca sempre a atención e a aceptación dos outros, pero xa non lle importa, porque o único que importa é o presente, admirarse a si mesmo, amar e querer á xente ca que comparte a súa propia vida, a ser o mellor compañeiro e amigo posible.
Ese Edu es ti. Son eu, e é o Edu que eu quero ser, que son…
