Xogos de gatos

Non podo resistirme a publicar estas fotos que tirei o pasado xoves.

Unha tarde de sol despois de tantos días de choiva invita ao xogo na herba e a recrearse, cámara en man, con estes xogos.

Non faltaron bos momentos. Primeiros planos, por exemplo, porque non hai gato que se resista a deixarse quentar polo sol que xa empeza a cheirar a primaveira e así é fácil achegarse a eles ca cámara... ás veces parece que lles encanta posar tranquilamente.

E tampouco faltaron pequenos desafíos nos que aproveitar para practicar ca profundidade de campo, algo parecido ao que se facía nas pelis de vaqueiros no momento do duelo. Un dos pistoleiros en primeiro plano pero desenfocado, de costas, e o outro ao lonxe, enfocado... ese é o que tes que mirar, porque é o bo, ou o feo... ou o malo, e esa tensión electrizante entre os dous, xusto antes de que saquen as pistolas, ou salten un contra o outro!

Aclaración, neste duelo gatuno non hai nin bo, nin feo, nin malo... bos os dous, e como moito fermosa e protestón.

E si sacamos unha escena de pose sincronizada?

Como sempre despois da loita... os cariños... que non falten nunca!! Non sería este un mundo mellor se na loita non morise ninguén, nin houbese humillados, tan só a honra de recoñecerse perdedor e que despois de loitar sen trampas se acabase todo cunha aperta?

E outro exemplo máis do poder da profundidade de campo: o protagonista que ten que marchar, solitario, mentras o resto das personaxes, van quedando atrás, desenfocadas...

Quen non se lembra de aquela peli, Duelo al Sol, con aquel terrible e apaisoado final co bico derradeiro entre os moribundos Lewton (Gregory Peck) e Pearl (Jennifer Jones)? Aquí sería máis ben Duelo ao Solpor... encántame como a dourada luz perfila os corpos de Moqui e Chincha.

E ao final, o descanso do guerreiro aproveitando os últimos raios do sol e a calor do terrazo das escaleiras. Se fora unha peli do Salvaxe Oeste, estaríamos a mirar como o vaqueiro bo, que perdeu a súa pelexa, está a curarse das súas feridas, pensando nos seus erros e preparándose para un novo enfrentamento.

Aquí non hai nin pistolas nin rifles, simplemente gadoupas e colmillos, pero sen desenfundar, e dous gatos xa cansos, por fin, de tanto xogar e que saben que pouco falta para que caia o sol e que veña o frío da noite.

Chincha 1

A que parece unha gatiña de cómic? A que parece un deses gatiños debuxados de manga ou anime?

Temos gatiña nova na casa

Fai algún mes faleivos da desaparición da nosa querida Popo, unha gatiña que deixou un oco inmenso nas nosas vidas e que ca súa existencia fixome entender que hai animais máis humanos que moitos humanos, incluso que aqueles que tratan de facerse pasar por actores. Ela sempre estará na nosa memoria e sempre a botaremos en falta por moitos anos que vivamos polo seu descaro, a súa intelixencia... a súa humanidade.

E xa vos digo, o oco era grande e había que tratar de enchelo... e entón apareceu a posibilidade de adoptar unha gatiña que apenas tiña un mes, unha siamesa. Dímoslle bastantes voltas e ao final dixemos que si, e unha gatiña nova entrou nas nosas vidas.

Por motivos máis que evidentes, Lupe, ca axuda de Ana, púxolle Cinza, pero non tardamos en cambiarlle o nome, por motivos tamén evidentes, a Chincha (xa sei... temos un problema co grupo de letras "ch" e os nomes dos gatos).

Porque como non tardamos en descubrir, ese día mesmo, Chincha non ten parada. É un fedello cheo de enerxías que cando fai un son ronco e grave empeza a correr como unha tola e a saltar e xogar con todo o que atopa. E que non lle ten medo a nada: nin aos seus compañeiros gatunos, moito máis grandes que ela, nin á cadela de Lola.

Porque Chincha, facendo gala do seu nome, non para de chinchar aos outros, de perseguilos, de lambelos, de querer xogar con eles... tanto que ás veces escapan dela e buscan onde agocharse. Dende que chegou a casa non é raro ver pasar a Moqui ou a Mecha correndo e Chincha detrás deles.

E é unha gatiña cariñosa, xoguetona, intelixente e curiosa, e si ben non vai ser Poporrocha, en certo modo, a súa chegada aliviou un pouco a desaparición da nosa pequerrecha. De feito agora empezamos a ver, despois de varios meses de desorden e estrés gatuno, como os outros dous empezan a aceptala e como se volve a reestablecer o equilibro na casa.

Non vos parece que é un encanto? Non vos parece que é unha gatiña de cómic?

Gatiños fotocall

O outro día fóiseme a cabeza, agarrei a cámara e púxenme a tirar fotos dos gatos como un tolo, e eles, non sei que lles deu que puséronxe a posar diante do obxectivo como se estivesen a saber o que facían. En especial a pequena, Poporrocha que dedicoume unhas poses espectaculares. En realidade a cousa tiña que ver máis con que a ela apetecíalle rasca-lo lombo no cemento, no canto de posar para min elegantemente, pero eu aproveitei e tirei unhas instantáneas que nin que fóra unha modelo de pasarela.

O primeiro en pasar polo meu estudo fotográfico móbil, foi Mecha, que o pillei durmindo o soño primeiro, e o segundo e o terceiro, na mesa do taller. El, testán como é, fíxome caso un ratiño pero rápido esquenceuse de min e concentrouse de novo na soneca mentras eu seguía, ante a súa indeferente presenza, ca miña sesión fotográfica.

No xardín foi onde atopei a Popo. A que parecera que está a facelo aposta? Teño visto posar modelos  con moita menos naturalidade.

Moqui tampouco quiso perder a festa. Tirou no chan diante miña e  deixouse levar polo pracer de acicalarse ao sol. Como decindo, aquí estou eu, o primeiro gato da casa… se lle fas caso a ela faimo a min tamén e xa verás como sei posar tan ben como a compañeira.

Pero a Popo debeu darlle un ataque de ciumes que non tardou en porse diante do obxectivo. Ela era a diva e ningún gato peludo iba a impedirlle ser o centro de antención da tarde.

Ao final, Moqui fixo un par de mimos e non puiden resistir o encanto de tirarlle máis fotos, polo que Poporrocha, con aires de panteira, pasou de min, de Moqui e da cámara, como decíndome que si só lle prestaba atención ao Moqui era porque eu tiña fotos dabondo dela e que si quería tirarlle máis, xa podía chorar que non iba a volver a posar para min. Dígovos unha cousa… é pequena pero ten un caracter que mete medo.