Carta aos meus queridos pais

Nai e pai, na miña vida aprendín a depender de todo o mundo. De vos, dos amigos, de Mariana. Aprendín a facer cousas para conseguir cariño, a ter medo porque non lograba os meus obxectivos, porque a pesares do que facía a xente acababa por fuxir de min… porque claro, se manipulas á xente para lograr que te amen, que te acepten, haberá quen sexa máis dependente do que son eu e que se sinta ben nesa situación de manipulación emocional como foron certos casos, pero a maioría fuxirá. Ou me coñecerá tan ben e de tanto tempo atrás, ou terá tanta paciencia, infinita, que aguantará.

E logo está o feito de querer caerlle ben a todo o mundo que me facía non ser eu. Así que aquí estou agora, só, tratando de aprender a quererme a min mesmo, de aceptarme, tratando de disfrutar de min mesmo e da miña soidade. E síntome mal, teño medo de perder definitivamente a Mariana, teño medo de perder aínda máis amigos, e do que máis medo teño é de non atoparme a min mesmo, de non ser quen de saír deste burato que ás veces non parece ter fondo, de perderme a min mesmo definitivamente. Teño medo si, pero non estou paralizado.

Estou loitando día a día contra todo iso.

Así que nai, pai, sei que non o fixéchedes por mal, que o fixéchedes o mellor que sabiades, que podiades, e por iso non me importa. Perdoaríavos se houbese algo que perdoar. Pero non hai ofensa así que non hai que perdoar nada… por outro lado, o resultado, que son eu, no fondo non está tan mal, máis ben todo o contrario, tendes un fillo maior que no fondo é admirado e querido por moita xente.

Quérovos moito.

A os nosos pais...

As nosas nais adorámolas porque nos levan nove meses dentro delas, e por moito que digan, nos somos parte delas... de súpeto un día sepárannos e entón son os nosos pais, polo menos para min, o gran referente e de feito tanto o son que nos marcan terriblemente. Pero aínda así, quen non quere ao seu pai? Por iso é necesario agradecerlles todo o que teñen feito por nos, o seu interese por nos, as súas preocupacións por nos, as súas bromas, os seus xogos, as veces que temos pensado deles "que pesados son", as veces que nos teñen feito sentir vergoña, as veces que tempos pensado o inxustos que teñen sido con nos, as veces que o teñen sido de verdade, as broncas que nos teñen botado, as veces que os temos decepcionado e as que nos decepcionaron eles a nos, os abrazos, os bicos e como non, as veces que nos teñen querido ensinar algo e nos, pobres idiotas, non quixemos nin escoitar nin aprender. Ás nais tamén, porque no fondo son elas as que nos apoian, pero iso xa será outro día.

E para non liarme máis, pois o que realmente importa, que é que isto ten un motivo. É o motivo é simplemente adicarlle isto a dous dos meus mellores amigos. Eles saben quenes son e saben porque. Así que todo está dito.